5 คนที่แอบปลื้ม

ทะเลงัวเงียลืมตาตื่น เพ่งมองหน้าเจ้าของเสียงที่คุ้นเคย ปรับโฟกัสสายตาได้จึงรีบหยิบแว่นสายตาที่ถูกถอดวางไว้บนหนังสือปกแข็งขึ้นมาสวม พอเห็นชัดๆ ว่าใครก็ถึงกับตาเบิกกว้าง

            “ครูเอ”

“ครับ ครูเลไปทำอะไรกับใครมาเอ่ย ดูท่าหลับเพลินเลย”

“เปล่าครับ แต่ครูเออย่าเพิ่งเรียกผมว่าครูเลย ผมยังเป็นแค่ลูกจ้างชั่วคราวเอง”

“อีกเดี๋ยวก็ใช่ ได้ยินว่ายื่นสมัครที่นี่ด้วยไม่ใช่เหรอครับ”

“ครับ แต่ยังไม่มีตำแหน่งว่างเลย”

“ไม่เป็นไร ผมว่าครูเลได้อยู่แล้วล่ะ ผมเรียกไว้ให้ชินก่อนน่ะครับ”

“แหม ครูเอก็...” ทะเลตอบเขินๆ

ชายหนุ่มที่ถูกเรียกชื่ออย่างสนิทสนมฉีกยิ้มกว้างขณะก้มหน้ามอง ทำให้ทะเลเขยิบตัวขึ้นนั่งหลังตรงด้วยความตกใจ

“ตกลงเมื่อคืนไปทำอะไรกับใครมาครับ”

            “เปล่า เปล่า ผมไม่ได้ทำอะไรกับใครเลยจริงๆ ครับ”

ทะเลโบกมือปฏิเสธอย่างไว หน้าแดงแก้มแดงจนครูหนุ่มยื่นหน้ามาใกล้จนทะเลถึงกับผงะ

“งั้นแสดงว่าครูเลยังไม่มีใคร”

“อะไรนะครับ”

ทะเลยิ้มเก้อ ไม่กล้าสบตาครูพละหนุ่มด้วยซ้ำเพราะกลัวจะสงสัยว่าทำไมคนกระตือรือร้นกับการทำงานอย่างเขาถึงตกอยู่ในโหมดง่วงเหงาหาวนอนได้ ก็เมื่อคืนกว่าจะกลับถึงคอนโดมิเนียมที่แม้จะอยู่ติดโรงเรียน แต่เขาก็นอนไม่หลับ ดันฝันซะได้

            ฝันอะไรไม่ฝัน!

            ดันฝันต่อว่าโดนเด็กที่ไหนก็ไม่รู้จู่โจมจูบ ไม่จูบเปล่าแถมยังดีพคิสเข้าให้ ไม่พอเด็กคนนั้นยังปลดเปลื้องเขาในฝันจนเหลือแต่ตัวล่อนจ้อน แล้วทำอะไรต่อมิอะไรเลยเถิดเกินพอดี ดีนะที่ทะเลตื่นซะก่อนจะฝันเวิ่นเว้อไปไกลกว่านั้น ทะเลอกใจเต้นรัวกว่าจะหลับลึกได้ก็น่าจะค่อนรุ่งไปแล้ว

โอ๊ย!!

            อิฝันบ้าบอ!

            ทะเลสะบัดหน้าแรงๆ ไล่ความรู้สึกเหมือนเลือดสูบฉีดบนใบหน้าอย่างรุนแรง จนกระทั่งเสียงเรียกเดิมดังขึ้น

            “ครูเลครับ”

            “ครับ!”

            “ผมก็ว่าครูเลดูหน้าฟินๆ ไงไม่รู้นะครับ หรือว่าใจลอยคอยใครอยู่เอ่ย”

            “ผมเปล่าฟิน! ผมไม่ได้อะไรกับใครที่ไหนทั้งนั้นเลยครับ”

“ครับๆ แต่ผมว่าครูเลกำลังคิดถึงแฟนแน่ๆ เลย”

“โธ่! แฟนที่ไหนกันล่ะครูเอ ผมยังไม่มีซะหน่อย”

“งั้นผมก็จีบครูเลได้สิครับ”

“ได้สิครับ เอ๊ย! ไม่ใช่”

ทะเลตะกรุบปากตัวเองด้วยความอับอายเพราะเผลอพูดอะไรน่าอายออกไป

แต่...

“จีบกันเสร็จแล้วถอยหน่อย ผมมาคืนหนังสือ”

เสียงทุ้มที่ดังด้านหลังทำให้เอราวัฒน์ยิ้มค้างกับทะเลแล้วรีบหลีกมายืนข้างเคาน์เตอร์ทันทีที่หนังสือเล่มหนาถูกวางอย่างแรงหน้าเคาน์เตอร์โดยไม่มีปี่มีขลุ่ยจนทั้งสองสะดุ้ง

“วางไว้ได้เลย นักเรียน”

ทะเลปั้นหน้านิ่งก่อนจะหยิบหนังสือจากเคาน์เตอร์ลงมาทำเรื่องคืน แต่ดูเหมือนเด็กหนุ่มจะยังยืนอยู่ เขาจึงรีบเช็คแล้วบอก “เล่มนี้อยู่ในระบบไม่มีทำเรื่องยืมออกไปนี่”

“ก็ยืมเมื่อคืนนี้ไง ลืมแล้วเหรอ... หนูคิตตี้”

เด็กหนุ่มตอบเสียงทุ้ม แต่คำว่าคิตตี้เบาหวิวจนทะเลถึงกับสะดุ้ง เขาเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าเด็กคนนั้นเดินหันหลังออกไปไวๆ แล้ว เหลือไว้ก็แต่เอราวัฒน์ครูพละหนุ่มที่ยืนทำหน้างงๆ อยู่

“เด็กห้องไหนเหรอครูเล”

“ผมก็ไม่รู้” ทะเลตอบงงๆ

แต่จู่ๆ เด็กหนุ่มก็เดินกลับเข้ามาหยุดหน้าเคาน์เตอร์ จนทะเลต้องสะดุ้งอีกหนเพราะไม่ทันตั้งตัว เขาเงยหน้าขึ้นมองแต่พบว่าเด็กหนุ่มสวมหมวกปีกปิดบังใบหน้าลงมากว่าครึ่ง เขาพยายามนึกว่าเคยเห็นหน้าเด็กคนนี้ที่ไหนแต่ก็จำไม่ได้

“ไม่คิดว่าครูจะเป็นคนลืมง่าย เสียแรงที่ผมคิดว่าครูน่าสนใจ”

“โหวววว” เอราวัฒน์อุทาน จ้องเด็กหนุ่มงงๆ ไปด้วย ไม่คิดว่าบรรณารักษ์หน้าจืดดูเรียบๆ ไร้รสนิยมจะถูกเด็กนักเรียนพูดเหมือนเกี้ยวพาราสีโดยไม่ทันตั้งตัวแบบนี้

แต่คนที่ช็อคกว่าก็คือทะเล

“นะ นายพูดอะไร” ทะเลถามขณะอีกฝ่ายยื่นหน้ามาใกล้ จนได้ยินเสียงหัวเราะเยาะหยันเบาๆ กลับมา

“ก็บอกว่าเอาหนังสือมาคืนไง”

“คืนแล้วก็ไปสิ”

“ไปอยู่แล้ว ไมได้อยากอยู่ดูคนจีบกันสักหน่อย”

“นี่เจ้าหนูรู้ไหมว่าตัวเองเป็นใคร” เอราวัฒน์โพล่งขึ้น แต่ต้องหน้าหงายกับคำพูดต่อมาของเด็กหนุ่ม

“ผมไม่ได้พูดกับครู”

“นี่ นาย!”

“ครูเอครับ คนมอง” ทะเลท้วงเพราะเสียงอันดังแปดหลอดสิบหลอดของเอราวัฒน์ทำให้นักเรียนที่ใช้บริการห้องสมุดต่างหันมามองเป็นตาเดียว

“เอ่อ... โทษทีครับ ลืมตัว” เอราวัฒน์แก้เก้อ พอๆ กับทะเลที่ยิ้มแหยๆ ตอบ

แต่จู่ๆ ทะเลก็ต้องผงะเมื่อเด็กหนุ่มก้มหน้าผ่านเคาน์เตอร์ลงมากระซิบ

“คืนนี้ผมจองนะครู”

จองอะไร...

ทะเลถึงกับงงหนัก กว่าจะรู้ตัวก็เมื่อเขาผละออกไปแล้ว

“เดี๋ยว นักเรียน!”

ทะเลผุดลุกแล้วร้องเรียกแต่เด็กหนุ่มไม่หยุด เขาตั้งท่าจะออกไปตามแต่กลับถูกกั้นทางเดินไว้ด้วยครูพละหนุ่มที่ไม่ปล่อยไปง่ายๆ

“ช่างเด็กมันก่อน ไม่รู้เพ้อเจ้ออะไร ว่าเรื่องของเราต่อดีกว่านะครับ ครูเล”

“เรื่องของเราอะไรอีกครับ”

“ก็ที่ผมบอกไว้เมื่อวานไง”

“เรื่องเมื่อวานคือ...”

ทะเลถึงกับงง จำไมได้ด้วยซ้ำว่าไปตกลงอะไรกับครูเอราวัฒน์กันแน่

“โธ่ ครูเลคนดีของผม ทำไมเป็นคนลืมง่ายขนาดนี้”

เอราวัฒน์ทำเสียงอ้อนๆ เท่านั้นทะเลก็นึกได้

“ปากหวานตอนจะใช้เนี่ยนะครับ”