เข้าสู่ระบบแชร์
5 คนที่แอบปลื้ม
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-07-17 20:57:11ทะเลงัวเงียลืมตาตื่น เพ่งมองหน้าเจ้าของเสียงที่คุ้นเคย ปรับโฟกัสสายตาได้จึงรีบหยิบแว่นสายตาที่ถูกถอดวางไว้บนหนังสือปกแข็งขึ้นมาสวม พอเห็นชัดๆ ว่าใครก็ถึงกับตาเบิกกว้าง
“ครูเอ”
“ครับ ครูเลไปทำอะไรกับใครมาเอ่ย ดูท่าหลับเพลินเลย”
“เปล่าครับ แต่ครูเออย่าเพิ่งเรียกผมว่าครูเลย ผมยังเป็นแค่ลูกจ้างชั่วคราวเอง”
“อีกเดี๋ยวก็ใช่ ได้ยินว่ายื่นสมัครที่นี่ด้วยไม่ใช่เหรอครับ”
“ครับ แต่ยังไม่มีตำแหน่งว่างเลย”
“ไม่เป็นไร ผมว่าครูเลได้อยู่แล้วล่ะ ผมเรียกไว้ให้ชินก่อนน่ะครับ”
“แหม ครูเอก็...” ทะเลตอบเขินๆ
ชายหนุ่มที่ถูกเรียกชื่ออย่างสนิทสนมฉีกยิ้มกว้างขณะก้มหน้ามอง ทำให้ทะเลเขยิบตัวขึ้นนั่งหลังตรงด้วยความตกใจ
“ตกลงเมื่อคืนไปทำอะไรกับใครมาครับ”
“เปล่า เปล่า ผมไม่ได้ทำอะไรกับใครเลยจริงๆ ครับ”
ทะเลโบกมือปฏิเสธอย่างไว หน้าแดงแก้มแดงจนครูหนุ่มยื่นหน้ามาใกล้จนทะเลถึงกับผงะ
“งั้นแสดงว่าครูเลยังไม่มีใคร”
“อะไรนะครับ”
ทะเลยิ้มเก้อ ไม่กล้าสบตาครูพละหนุ่มด้วยซ้ำเพราะกลัวจะสงสัยว่าทำไมคนกระตือรือร้นกับการทำงานอย่างเขาถึงตกอยู่ในโหมดง่วงเหงาหาวนอนได้ ก็เมื่อคืนกว่าจะกลับถึงคอนโดมิเนียมที่แม้จะอยู่ติดโรงเรียน แต่เขาก็นอนไม่หลับ ดันฝันซะได้
ฝันอะไรไม่ฝัน!
ดันฝันต่อว่าโดนเด็กที่ไหนก็ไม่รู้จู่โจมจูบ ไม่จูบเปล่าแถมยังดีพคิสเข้าให้ ไม่พอเด็กคนนั้นยังปลดเปลื้องเขาในฝันจนเหลือแต่ตัวล่อนจ้อน แล้วทำอะไรต่อมิอะไรเลยเถิดเกินพอดี ดีนะที่ทะเลตื่นซะก่อนจะฝันเวิ่นเว้อไปไกลกว่านั้น ทะเลอกใจเต้นรัวกว่าจะหลับลึกได้ก็น่าจะค่อนรุ่งไปแล้ว
โอ๊ย!!
อิฝันบ้าบอ!
ทะเลสะบัดหน้าแรงๆ ไล่ความรู้สึกเหมือนเลือดสูบฉีดบนใบหน้าอย่างรุนแรง จนกระทั่งเสียงเรียกเดิมดังขึ้น
“ครูเลครับ”
“ครับ!”
“ผมก็ว่าครูเลดูหน้าฟินๆ ไงไม่รู้นะครับ หรือว่าใจลอยคอยใครอยู่เอ่ย”
“ผมเปล่าฟิน! ผมไม่ได้อะไรกับใครที่ไหนทั้งนั้นเลยครับ”
“ครับๆ แต่ผมว่าครูเลกำลังคิดถึงแฟนแน่ๆ เลย”
“โธ่! แฟนที่ไหนกันล่ะครูเอ ผมยังไม่มีซะหน่อย”
“งั้นผมก็จีบครูเลได้สิครับ”
“ได้สิครับ เอ๊ย! ไม่ใช่”
ทะเลตะกรุบปากตัวเองด้วยความอับอายเพราะเผลอพูดอะไรน่าอายออกไป
แต่...
“จีบกันเสร็จแล้วถอยหน่อย ผมมาคืนหนังสือ”
เสียงทุ้มที่ดังด้านหลังทำให้เอราวัฒน์ยิ้มค้างกับทะเลแล้วรีบหลีกมายืนข้างเคาน์เตอร์ทันทีที่หนังสือเล่มหนาถูกวางอย่างแรงหน้าเคาน์เตอร์โดยไม่มีปี่มีขลุ่ยจนทั้งสองสะดุ้ง
“วางไว้ได้เลย นักเรียน”
ทะเลปั้นหน้านิ่งก่อนจะหยิบหนังสือจากเคาน์เตอร์ลงมาทำเรื่องคืน แต่ดูเหมือนเด็กหนุ่มจะยังยืนอยู่ เขาจึงรีบเช็คแล้วบอก “เล่มนี้อยู่ในระบบไม่มีทำเรื่องยืมออกไปนี่”
“ก็ยืมเมื่อคืนนี้ไง ลืมแล้วเหรอ... หนูคิตตี้”
เด็กหนุ่มตอบเสียงทุ้ม แต่คำว่าคิตตี้เบาหวิวจนทะเลถึงกับสะดุ้ง เขาเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าเด็กคนนั้นเดินหันหลังออกไปไวๆ แล้ว เหลือไว้ก็แต่เอราวัฒน์ครูพละหนุ่มที่ยืนทำหน้างงๆ อยู่
“เด็กห้องไหนเหรอครูเล”
“ผมก็ไม่รู้” ทะเลตอบงงๆ
แต่จู่ๆ เด็กหนุ่มก็เดินกลับเข้ามาหยุดหน้าเคาน์เตอร์ จนทะเลต้องสะดุ้งอีกหนเพราะไม่ทันตั้งตัว เขาเงยหน้าขึ้นมองแต่พบว่าเด็กหนุ่มสวมหมวกปีกปิดบังใบหน้าลงมากว่าครึ่ง เขาพยายามนึกว่าเคยเห็นหน้าเด็กคนนี้ที่ไหนแต่ก็จำไม่ได้
“ไม่คิดว่าครูจะเป็นคนลืมง่าย เสียแรงที่ผมคิดว่าครูน่าสนใจ”
“โหวววว” เอราวัฒน์อุทาน จ้องเด็กหนุ่มงงๆ ไปด้วย ไม่คิดว่าบรรณารักษ์หน้าจืดดูเรียบๆ ไร้รสนิยมจะถูกเด็กนักเรียนพูดเหมือนเกี้ยวพาราสีโดยไม่ทันตั้งตัวแบบนี้
แต่คนที่ช็อคกว่าก็คือทะเล
“นะ นายพูดอะไร” ทะเลถามขณะอีกฝ่ายยื่นหน้ามาใกล้ จนได้ยินเสียงหัวเราะเยาะหยันเบาๆ กลับมา
“ก็บอกว่าเอาหนังสือมาคืนไง”
“คืนแล้วก็ไปสิ”
“ไปอยู่แล้ว ไมได้อยากอยู่ดูคนจีบกันสักหน่อย”
“นี่เจ้าหนูรู้ไหมว่าตัวเองเป็นใคร” เอราวัฒน์โพล่งขึ้น แต่ต้องหน้าหงายกับคำพูดต่อมาของเด็กหนุ่ม
“ผมไม่ได้พูดกับครู”
“นี่ นาย!”
“ครูเอครับ คนมอง” ทะเลท้วงเพราะเสียงอันดังแปดหลอดสิบหลอดของเอราวัฒน์ทำให้นักเรียนที่ใช้บริการห้องสมุดต่างหันมามองเป็นตาเดียว
“เอ่อ... โทษทีครับ ลืมตัว” เอราวัฒน์แก้เก้อ พอๆ กับทะเลที่ยิ้มแหยๆ ตอบ
แต่จู่ๆ ทะเลก็ต้องผงะเมื่อเด็กหนุ่มก้มหน้าผ่านเคาน์เตอร์ลงมากระซิบ
“คืนนี้ผมจองนะครู”
จองอะไร...
ทะเลถึงกับงงหนัก กว่าจะรู้ตัวก็เมื่อเขาผละออกไปแล้ว
“เดี๋ยว นักเรียน!”
ทะเลผุดลุกแล้วร้องเรียกแต่เด็กหนุ่มไม่หยุด เขาตั้งท่าจะออกไปตามแต่กลับถูกกั้นทางเดินไว้ด้วยครูพละหนุ่มที่ไม่ปล่อยไปง่ายๆ
“ช่างเด็กมันก่อน ไม่รู้เพ้อเจ้ออะไร ว่าเรื่องของเราต่อดีกว่านะครับ ครูเล”
“เรื่องของเราอะไรอีกครับ”
“ก็ที่ผมบอกไว้เมื่อวานไง”“เรื่องเมื่อวานคือ...”
ทะเลถึงกับงง จำไมได้ด้วยซ้ำว่าไปตกลงอะไรกับครูเอราวัฒน์กันแน่
“โธ่ ครูเลคนดีของผม ทำไมเป็นคนลืมง่ายขนาดนี้”
เอราวัฒน์ทำเสียงอ้อนๆ เท่านั้นทะเลก็นึกได้
“ปากหวานตอนจะใช้เนี่ยนะครับ”
บทล่าสุด
ขอรักเจ้าตัวร้าย 11 ไม่ได้ตั้งใจช่วยหรอกนะ
เด็กหนุ่มเตะประตูห้องอีกหนด้วยความหงุดหงิดที่ไม่ได้อย่างใจ ทำให้ทะเลถึงกับสะดุ้ง ! “เป็นไรอะ”“เจ็บมือ ล้วงไม่ได้”ทะเลก้มมองดูสภาพมือที่เต็มไปด้วยบาดแผลก็พยักหน้าเห็นด้วย “ก็น่าจะเจ็บอยู่หรอก มา ล้วงให้”“จะดีเหรอ”“ทำไมล่ะ”“กลัวครูล้วงผิด”“บ้า!” ทะเลสวนทันควัน รู้หรอกว่าเด็กนี่คิดอกุศล เขาไม่คิดยังอดคิดไมได้จนเผลอหน้าร้อนเห่อแต่เสกลบเกลื่อน “อยู่ข้างไหนล่ะ”“ในเป๋าเกงไม่รู้ข้างไหน แต่ว่าลึ้กลึก หนูคิตตี้จะกล้าเหรอ” เด็กหนุ่มยั่วน้ำเสียงยานคางเป็นพิเศษทะเลถึงกับย่นจมูกกับลีลามากเรื่องของคนเตรงหน้า อยากจะด่ากับความลีลาให้ลืมโลก แต่ก็อดสงสารไม่ได้กับสภาพขนาดนี้“ตกลงข้างไหน”“ไม่รู้หาเอาเหอะ อะ...”เด็กหนุ่มยื่นสีข้างให้ ทะเลก้มมองแล้วลอบกลืนน้ำลายเพราะตาสอดส่ายไปทั่วจึงเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็นเข้าให้ “มองอะไร”“ก็ ก็กุญแจไง กำลังคิดว่าข้างไหนกันแน่” “อ้อ เห็นมองอย่างอื่น เป๋าเกงไม่ใช่เป้าเกงนะ”โถ่ ไอ้เด็กบ้าลามกนี่! ทะเลหน้าแดงก่ำรีบล้วงหากุญแจให้มันจบๆ ไป แต่กระเป๋าซ้ายว่างเปล่าแถมลึกและแน่นเพราะกางเกงเนื้อหนาสลิมฟิต ทำให้ทะเลหายใจไม่ทั่วท้อง หลังจากพยายามจะชักมือออกแต่ปลายนิ้
ขอรักเจ้าตัวร้าย 10 ห้องตรงข้าม
“ได้ครับครู แล้วนี่ไปโดนใครซ้อมมา”“ผมก็ไม่รู้”“หรือว่าจะเป็นพวกเด็กเกเรกลุ่มเดิมที่ชอบมาเล่นยาแถวนี้““แถวนี้มีเด็กเล่นยาด้วยเหรอครับ” ทะเลถามหน้าตื่น“จะเหลือเหรอครับ”“แล้วไม่มีใครรู้เหรอ”“มันพูดยากครับครู ไม่มีใครอยากยุ่งกับเด็กพวกนี้หรอก มันแบ็คดีจะตาย”รปภ.ว่าไม่พอยังพยักหน้ายืนยันขณะกุลีกุจอเข้าช่วยอีกแรง ทะเลก็หิ้วปีกอีกข้างจับคนหมดสภาพให้ลุกยืน แต่ไม่สิ้นสงสัย “แสดงว่าเกิดเหตุในตรอกนี้บ่อยเหรอ” “ก็เดือนละหลายครั้งอยู่ครับ”“แล้วไม่แจ้งตำรวจล่ะ” ทะเลถามย้ำรปภ.หนุ่มแค่นยิ้มพลางส่ายหน้าดิก “ไม่มีใครกล้าแจ้งหรอกครับครู รู้ๆ กันอยู่ว่าเด็กพวกนี้ลูกใครแบ็คใหญ่ขนาดไหน”“แต่ผมคิดว่า...”ไม่ทันที่ทะเลนะได้บอกเจตนารมณ์ ก็ปรากฏเสียงเหมือนฝีเท้าคนวิ่งย่ำน้ำด้วยความเร็วมุ่งตรงมาทางนี้ ทั้งสองเฝ้ามองด้วยความระแวงระวังที่แท้เป็นหนึ่งในสามอันธพาลเมื่อครู่ที่วิ่งกระหืดกระหอบมาดักหน้า“เดี๋ยวก่อนครับ ผมเห็นครูเมื่อกี้๊““นายเห็นเหรอ แล้วพวกนั้นล่ะเห็นรึเปล่า”“ไม่เห็น จุ๊ๆ”“อะไร” ทะเลถามหน้าตื่นเด็กหนุ่มหน้าเครียดพลางถอนหายใจเหลียวซ้ายแลขวา ไม่เห็นใครอีกก็รีบบอก “ผมเ
ขอรักเจ้าตัวร้าย 9 ช่วยด้วย!
“ไหนว่าพอแล้วไงพี่”“ก็เมื่อกี้น้องแอนกู”“ผมว่าพอเหอะ สั่งสอนมันแค่นี้มันก็หยอดน้ำข้าวต้ม เสนอหน้ามาให้น้องแอนพี่เห็นไม่ได้เป็นเดือนแล้วมั้ง” ตัวหัวโจกหัวเราะลั่นขณะจ้องเด็กหนุ่มที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ ดูไม่ยี่หระที่สภาพแบบนั้นด้วยซ้ำ“มึงดูดิ๊ว่ามันเป็นไงบ้าง”“รากเลือดแล้ว”“สมน้ำหน้า”เสียงทุ้มห้วนไม่พอยังใช้เท้าเขี่ยต้นขาคนเจ็บแล้วเอียงคอมอง ก่อนเตะเข้าที่บั้นเอวอีกหลายครั้งราวประกาศศักดา ทำให้เด็กหนุ่มร่างบอบช้ำหงายหลังผึ่งแน่นิ่งไปทันที“มันนิ่งไปแล้วอะพี่”“ดูดิ๊ว่ามันตายยัง”“ยังๆ อย่าตายเลย ผมกลัว”หนึ่งในลูกสมุนรูปร่างอ้วนเตี้ยทรุดนั่งเอามืออวบอ้วนตบหน้าคนนอนจมกองเลือดเบาๆ แต่ร่างนั้นแน่นิ่งไม่ไหวติงไปแล้ว“ไม่รู้ตายยัง”“เฮ้ย!”สมุนอีกคนนั่งยองๆ เอานิ้วอังจมูกที่เต็มไปด้วยเลือดของอีกฝ่ายแล้วถอนใจหนัก ก่อนลุกขึ้นยืนต่อหน้าลูกพี่ใหญ่ด้วยสีหน้าตื่นตระหนก“ผมว่าพามันไปหาหมอเหอะ”“เรื่องสิ”“แต่ผมได้ยินว่ามัน...”“มันเป็นลูกใคร ก็ไม่เกี่ยวกับกู” คนเป็นลูกพี่ยักไหล่บอก “ซ่าดีนัก ก็ทิ้งไว้นี่แหละ”“แล้วถ้าเกิดมันตายล่ะลูกพี่”“ไม่ตายหรอก แต่ถึงมันตายแล้วใครจะเห็นวะ”สมุนสองคนรวมก
ขอรักเจ้าตัวร้าย 8 เข้าใจผิด
เด็กหนุ่มส่งเสียงแผ่วเบาย้ำอีกครั้งออกมาจากริมฝีปากบวมช้ำเขาจ้องมองมาด้วยสายตาแทนความรู้สึก มันดูลึกล้ำ มีแววกังวลห่วงใยจนเห็นได้ชัด ทะเลเห็นแล้วใจกระตุกแทนที่เขาจะต้องเป็นห่วง กลับกลายเป็นเด็กคนนี้เสียเองที่ดูกังวลกว่าเขาทะเลมองจ้องจับไปยังสองคนที่พ่นควันจากปลายมวนบุหรี่สีแดงวาบ ทั้งสองคุยกันหลังจากคนเป็นลูกพี่วางสายจากเบอร์ปริศนา เหมือนกำลังตกลงอะไรบางอย่างคงไม่ทันได้สนใจ สักพักมันก็ดีดก้นบุหรี่ทิ้งลงข้างทางแล้วทิ้งร่างเด็กหนุ่มไว้ตามลำพังก่อนจะเดินหายไปในความมืด เขาจึงตัดสินใจกดโทรศัพท์ส่งข้อความทันที “แจ้งเหตุครับ... คือว่า มี...” ไม่ทันได้บอกกล่าวสาเหตุให้ปลายสายรับรู้ ก็ถูกเด็กหนุ่มเอื้อมมือมาปัดโทรศัพท์จนกระเด็น “เฮ้ย! นั่นมันโทรศัพท์ผม” “บอกว่าอย่าแจ้งไง...” “เอ๊ะ! ทำไมล่ะ” “อยากหาเรื่องเดือดร้อนหรือไง”เสียงเด็กหนุ่มขาดห้วงจนทะเลหน้าเสีย เป็นขนาดนี้ยังจะบอกว่าไม่เป็นอะไรได้ไง แล้วยังยืนกระต่ายขาเดียวไม่ยอมให้เขาแจ้งความอีก“งั้นไม่แจ้งความก็ได้ แต่เรียกรถพยาบาลละกัน” “ก็บอกไม่เป็นไร” “ไม่เ
ขอรักเจ้าตัวร้าย 7 อันตราย!
ทะเลโยนถุงปาท่องโก๋ทิ้งถังขยะใกล้ๆ ประตู รีบย่ำเท้าออกมาหมายจะให้ถึงคอนโดมิเนียมให้ไวที่สุด แต่เพราะฝนกระหน่ำเมื่อบ่าย ทำให้ถนนเฉอะแฉะนองไปด้วยน้ำเป็นหลุมเป็นบ่อทะเลหลบหลุมไม่พ้นจึงเผลอเหยียบก้อนหินจนข้อเท้าพลิกอีกโธ่เว้ย!ด้วยความโมโห ทะเลจึงย่ำเท้าอีกข้างแรงๆ ประชดชีวิตหมายให้เป็นที่ระบายอารมณ์จนหนำใจจึงจะเดินต่อ แต่คราวนี้ไม่ใช่เล่นๆ ทะเลรู้สึกเจ็บแปลบที่ข้อเท้าข้างที่พลิกจึงค่อยลดความห้าวลงเจ็บเป็นบ้า!ไอ้ทะเลคนงี่เง่าเอ๊ย!เขาได้แต่ตำหนิตัวเองก่อนจะค่อยๆ ก้าวเดินต่อด้วยความเจ็บ แต่ไปได้แค่ไม่กี่ก้าว ก็ได้ยินเสียงแปลกๆ แหวกบรรยากาศที่แสนจะเงียบเหงาวังเวงดังเข้าโสตประสาท ทะเลรู้สึกถึงอันตรายจนกระทั่ง...“ช่วย... ด้วย...”“ช่วย.. ด้วย...”นั่นใคร!!ทะเลชะงัก ผ่อนฝีเท้าลง มองซ้ายมองขวาเห็นเงาวูบวาบ ฉับพลันก็ขนลุกซู่ นั่นคนหรือผีกันนะ ทะเลเริ่มใจเสีย ชะงักดูทีหากเห็นท่าไม่ดีเขาจะหาทางหนีทีไล่ยังไง รู้งี้เดินกลับทางหน้าถนนใหญ่เสียก็ดีทะเลได้แต่นึกหวาดระแวงในใจ มือสั่นเทาล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือจากในกระเป๋าขึ้นมาเตรียมพร้อมไว้ก่อนแต่ทว่า... “เฮ้ย! พวกมึงสั่งสอนมันดิ๊!”เสียงคำรามดุ
ขอรักเจ้าตัวร้าย 6 คนที่ทำให้ความยุ่งยากตามมาโดยไม่รู้ตัว
ทะเลแกล้งไขสือทั้งที่รู้อยู่ว่าเอราวัฒน์แกล้งมาทำหมาหยอกไก่กับเขาก็เพื่อหลอกใช้ทั้งที่ใจเขาชอบครูอีกคนอยู่ ดีที่เขาไม่ได้รู้สึกอะไรด้วย“เปล่าสักหน่อย ก็ที่ผมมขอแลกเวรกับครูเลคืนนี้เพราะรู้ว่าคุณว่างไงครับ”“แต่ครูคนอื่นก็มี”“แต่ครูเลอยู่ใกล้โรงเรียนที่สุด นะครับ ช่วยผมนะครับ” เอราวัฒน์ทำตาเล็กตาน้อยออดอ้อน “ผมมีธุระจริงๆ เนี่ยถ้าไม่ติดว่าครูณัฐต้องอยู่คนเดียว ผมคงไม่ขอครูเลช่วยหรอกครับ ผมก็เกรงใจ”“คุณว่าใครต้องอยู่คนเดียวนะครับ”“ก็ครูณัฐคนดังประจำโรงเรียนเราไงครับ ผมกลัวว่าครูณัฐจะคุมเด็กคนเดียวไม่ไหว ก็เลยเสนอครูเลเป็นผู้ช่วย”“แล้วเขาว่าไงครับ”“ครูณัฐพอรู้ก็ดีใจมากๆ นะครับ”ทะเลหูผึ่ง เพราะได้ยินว่าณัฐพลอยู่คนเดียว อย่างนี้เท่ากับว่าการแลกเวรดูเด็กซ้อมกิจกรรมต้อนรับผู้บริหารโรงเรียนชุดใหม่ก็ไม่เลว เพราะมีณัฐพล ครูพละสุดหล่อที่เขาแอบชอบอยู่โอกาสดีแบบนี้ใช่ว่าจะมีบ่อยๆ...“ถ้าครูเลไม่ว่างจริงๆ ก็...”“ว่าง! ว่างครับ ผมว่าง” ทะเลตอบรับหน้าชื่นตาบานทันที“แหม่ ขอบคุณนะครับครูเล”เอราวัฒน์คว้ามือทะเลมากุมไว้ทั้งสองมือแล้วแกว่งไปมาด้วยความยินดี จนทะเลเหลียวมองรอบๆ ด้วยความกระดากท่าม
