เข้าสู่ระบบแชร์
4 คนที่เจอกันอีกครั้ง
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-07-16 15:21:07ทะเลอดหัวเราะไม่ได้ ขนาดเห็นหน้าแวบๆ จากแสงสลัวในความมืด ทะเลก็รู้สึกว่าเขาดูดี แต่จะดีกว่านี้หากไม่ยกหางตัวเองแบบนี้
“ว่าแต่นายชื่ออะไร”
“ทำไม สนใจเหรอ”
“บ้านนายดิ” ทะเลโพล่งตอบ
ไอ้คนหลงตัวเอง...
“ครูไม่ต้องห่วงว่าจะติดเชื้อบ้าจากผมล่ะ ถึงจะโดนหมาหมู่รุมกัดมาแต่ผมจำได้ว่าไม่ได้กัดครู อย่างมากก็แค่รู้สึกว่าปากครูก็หอมดีนะ”
“หอมเหรอ หมายความว่าไง”
เด็กหนุ่มถูมือขวากับอกเสื้อไปมาล้อเลียน ทะเลหน้าม้านเพราะเมื่อครู่มือนี้ที่ปิดปากเขาแน่นแทบหายใจไม่ออกนั่น...
“อะ ไอ้บ้า!”
“ไปนะ หนูคิตตี้”
“นี่! เดี๋ยวสิ นาย! แล้วหนังสือที่ถือไปน่ะ ยังไง...”
“ไว้เอามาคืน”
ทะเลมองตามมือไหวๆ ที่ยกหนังสือสันเท่าก้อนอิฐขึ้นโบกเหนือหัวไม่บ่งบอกว่าสะทกสะท้านใดๆ กับความผิดที่ก่อไว้ เขารู้สึกคุ้นท่าทีแบบนี้มากกว่าเดิม เหมือนจะไม่ใช่แค่เด็กนักเรียนเกเรในโรงเรียน แต่เขาเหมือนจะเคยพบคนลักษณะเช่นนี้มาก่อนเมื่อไม่นานมานี้เอง
ว่าแต่ว่าเขาเป็นใครกัน...
ทะเลมองตามเด็กคนนั้นไปจบลับสายตา ขณะจะก้าวออกจากห้อง เขาก็เห็นแว่นสายตากรอบเงินวางตั้งอยู่บนโต๊ะ เงาวับแวววาวของมันสะท้อนผ่านตาของเขาแวบหนึ่ง
ทะเลจำได้ว่ามันคือแว่นของเขาที่ทำพังหล่นหายไปเมื่อวานนี่นา...
บ่ายวันเสาร์...
หลังจากผ่านเรื่องระทึกขวัญเมื่อสองวันก่อน ทะเลก็ตั้งใจว่าจะพักผ่อนให้เต็มที่สักวัน เขานอนไม่ค่อยหลับ เอาแต่ครุ่นคิดถึงแว่นตาที่จู่ๆ ก็มาอยู่บนโต๊ะทำงานของเขา พร้อมกับการมาเยือนของเด็กหนุ่มนิรนามสุดแสนจะกวนบาทาคนนั้น
ว่ากันว่านักรบย่อมมีบาดแผล เด็กนั่นก็คงพอกัน ท่าทางคงขาไฟต์ไม่เบา
ทะเลเดินลงมาซื้อข้าวกล่องหน้าคอนโดมิเนียม เขาเดินผ่านป้อมยามที่ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น แต่ไม่ทันจะถึงหน้าถนนทะเลโดนเรียกไว้เสียก่อน
“ครูครับ”
ครูอีกแล้ว...
เขาไม่ใช่สักหน่อย ทั้งที่อยากเป็นครูใจจะขาด แต่โรงเรียนที่สมัครก็ยังไม่เรียกตัว
สงสัยจะแห้วซะแล้ว...
ทะเลถอนหายใจเซ็งๆ หันไปหาต้นเสียงก็พบ รปภ.หนุ่มใหญ่ใจดีคนเดิมยืนยิ้งแฉ่งรออยู่
“อ้าว! พี่ มีอะไรครับ”
“นี่ครับ”
“อะไรครับ”
“ลูกสาวผมฝากมาให้ ครูรับไปสิครับ”
ทะเลรับถุงพลาสติกสีขาวขุ่น เปิดออกดูพบว่าด้านในบรรจุกล่องอาหารทรงกลมกำลังอุ่นอยู่
หอมจัง...
“เนื่องในโอกาสอะไรครับเนี่ย”
“แกฝากมาขอบคุณที่ครูเอาหนังสือไปให้เด็กๆ ที่ชุมชน แกเกรงใจที่ทำให้ครูโดนเด็กพวกนั้นซ้อมเอาน่ะครับ”
“โธ่ ไม่เป็นไรเลยครับ”
“ครูอุตส่าห์มีน้ำใจ ผมต้องขอบคุณแทนลูกสาวมากๆ นะครับ หากไม่ได้ครูช่วย แกคงแย่”
อันที่จริงไม่ใช่แค่เขาสักหน่อย...
ผู้ชายที่ขับมอเตอร์ไซค์คันใหญ่คนนั้นต่างหากที่มาช่วยทั้งเขาและสาวน้อยคนนั้น...
ทะเลยิ้มแหยๆ เพราะรู้แล้วว่าเด็กสาวที่เขาช่วยไว้จากการถูกลวนลามคือลูกสาวของ รปภ. นี่เอง
“ฝากขอบคุณลูกลุงด้วยนะครับ”
“ครับครู”
ทะเลหันกลับขึ้นไปบนห้องพร้อมถุงบรรจุอาหารที่ไม่รู้ว่าคืออะไร แต่เขาก็ดีใจที่จะได้ประหยัดและไม่ต้องออกไปหาของกินให้ยุ่งยากอีก
เช้าวันจันทร์...
ทะเลก็ต้องพบกับเรื่องปวดหัว เพราะได้รับมอบหมายให้เอาหนังสือไปบริจาคที่ห้องสมุดชุมชนถัดไปไม่ไกลจากโรงเรียนอคิราห์วิทยาอีกตามเคย
ทำไมอีเวนท์การกุศลโรงเรียนนี้เยอะจังวะ...
ทะเลได้แต่นึกในใจขณะหอบกล่องกระดาษขนาดใหญ่เดินลัดเลาะไปทางตรอกที่เขาใช้เป็นเส้นทางไปกลับคอนโดมิเนียมเป็นประจำ
ระหว่างเดินก็บังเอิญเจอกับขาใหญ่ประจำโรงเรียนที่กำลังกลั่นแกล้งเด็กคนหนึ่งในชุมชนอยู่ ทะเลรีบรุดเข้าไปห้ามปรามเพราะไม่อาจนิ่งดูดาย
“นี่นักเรียน หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!” ทะเลร้องลั่น ทำให้หนึ่งในกลุ่มเด็กเกเรชะงัก
“เอ้า แว่น มาอีกละเหรอ”
“เรียกใครแว่น”
“ก็ครูแว่นจอมเสือกไง”
หนอย...
ไอ้เด็กนี่ ปากหมามิใช่น้อยจริงๆ...
ทะเลฉุน แต่ตัวหัวโจกไม่เกรงกลัว ปล่อยมือจากคอเสื้อเด็กชายจนล้มลงไปกองกับพื้น ทะเลรุดเข้าประคอง
“เป็นไรมากไหม”
“ไม่เป็นไรครับ ครู”
“แน่นะ”
“ผมไม่เป็นไรจริงๆ ครับ”
เด็กชายปฏิเสธเสียงสั่นไม่พอยังส่ายหัววืด ก้มหน้างุดหลบตาพวกเด็กเกเรที่กำลังตรงเข้ามาจะคว้าคอเสื้ออีก
แต่ทะเลหรือจะยอม...
“เธอกลับไปก่อนไป”
“แต่ครู”
“เอาน่า เชื่อครู”
ทะเลรับสมอ้างแล้วโบกมือไล่ส่ง เด็กชายลังเลอยู่ครู่ก็วิ่งจ้ำอ้าวออกไป ทะเลวอร์มหมัดกำลังตั้งท่าจะโต้ตอบ ก็พอดีกับรถยนต์สีดำคันยาวมันปลาบแล่นผ่านมา เด็กเกเรเห็นดังนั้นก็ต่างพากันเลิ่กลั่ก
“เฮ้ย! พ่อมา! สลายตัวเว้ย!”
เด็กหัวโจกตะโกนสั่งก่อนจะรีบสลายตัวอย่างไวจนทะเลถึงกับงงเพราะเงื้อหมัดแมวค้าง ยังไม่ทันได้ทำอะไร
“ใครวะ!”
ทะเลมองตามรถคันยาวมันปลาบคันนั้นไป ก่อนจะต้องตาค้างเพราะเห็นเลขทะเบียนรถแล้วเริ่มจำได้
นั่นมันรถ ผอ. นี่นา!
เด็กนั่นเป็นลูก ผอ.เหรอ!
ซวยแล้วเรา...
วันนั้น ทะเลไม่ค่อยสบายใจ เพราะไม่อยากตกงานกลางคันหากมีเรื่องกับลูกชายผอ. ที่เค้าว่ากันว่าเกเรที่สุดในย่านนี้ ครูคนไหนมีเรื่องด้วยไม่แคล้วโดนไล่ออก ไม่ก็มีอันต้องเฟดตัวออกไปเอง
แล้วเขาที่เป็นแค่ลูกจ้างชั่วคราวล่ะ...
จะเหลือเหรอ...
ทะเลกลับเข้าโรงเรียนตอนบ่ายแก่ๆ ด้วยความเหน็ดเหนื่อย พอนั่งประจำที่ได้ เขาก็เผลองีบหลับไปโดยไม่รู้ตัว กระทั่ง...
“ครูครับ… ครูเล”
“ทะเล”
บทล่าสุด
ขอรักเจ้าตัวร้าย 11 ไม่ได้ตั้งใจช่วยหรอกนะ
เด็กหนุ่มเตะประตูห้องอีกหนด้วยความหงุดหงิดที่ไม่ได้อย่างใจ ทำให้ทะเลถึงกับสะดุ้ง ! “เป็นไรอะ”“เจ็บมือ ล้วงไม่ได้”ทะเลก้มมองดูสภาพมือที่เต็มไปด้วยบาดแผลก็พยักหน้าเห็นด้วย “ก็น่าจะเจ็บอยู่หรอก มา ล้วงให้”“จะดีเหรอ”“ทำไมล่ะ”“กลัวครูล้วงผิด”“บ้า!” ทะเลสวนทันควัน รู้หรอกว่าเด็กนี่คิดอกุศล เขาไม่คิดยังอดคิดไมได้จนเผลอหน้าร้อนเห่อแต่เสกลบเกลื่อน “อยู่ข้างไหนล่ะ”“ในเป๋าเกงไม่รู้ข้างไหน แต่ว่าลึ้กลึก หนูคิตตี้จะกล้าเหรอ” เด็กหนุ่มยั่วน้ำเสียงยานคางเป็นพิเศษทะเลถึงกับย่นจมูกกับลีลามากเรื่องของคนเตรงหน้า อยากจะด่ากับความลีลาให้ลืมโลก แต่ก็อดสงสารไม่ได้กับสภาพขนาดนี้“ตกลงข้างไหน”“ไม่รู้หาเอาเหอะ อะ...”เด็กหนุ่มยื่นสีข้างให้ ทะเลก้มมองแล้วลอบกลืนน้ำลายเพราะตาสอดส่ายไปทั่วจึงเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็นเข้าให้ “มองอะไร”“ก็ ก็กุญแจไง กำลังคิดว่าข้างไหนกันแน่” “อ้อ เห็นมองอย่างอื่น เป๋าเกงไม่ใช่เป้าเกงนะ”โถ่ ไอ้เด็กบ้าลามกนี่! ทะเลหน้าแดงก่ำรีบล้วงหากุญแจให้มันจบๆ ไป แต่กระเป๋าซ้ายว่างเปล่าแถมลึกและแน่นเพราะกางเกงเนื้อหนาสลิมฟิต ทำให้ทะเลหายใจไม่ทั่วท้อง หลังจากพยายามจะชักมือออกแต่ปลายนิ้
ขอรักเจ้าตัวร้าย 10 ห้องตรงข้าม
“ได้ครับครู แล้วนี่ไปโดนใครซ้อมมา”“ผมก็ไม่รู้”“หรือว่าจะเป็นพวกเด็กเกเรกลุ่มเดิมที่ชอบมาเล่นยาแถวนี้““แถวนี้มีเด็กเล่นยาด้วยเหรอครับ” ทะเลถามหน้าตื่น“จะเหลือเหรอครับ”“แล้วไม่มีใครรู้เหรอ”“มันพูดยากครับครู ไม่มีใครอยากยุ่งกับเด็กพวกนี้หรอก มันแบ็คดีจะตาย”รปภ.ว่าไม่พอยังพยักหน้ายืนยันขณะกุลีกุจอเข้าช่วยอีกแรง ทะเลก็หิ้วปีกอีกข้างจับคนหมดสภาพให้ลุกยืน แต่ไม่สิ้นสงสัย “แสดงว่าเกิดเหตุในตรอกนี้บ่อยเหรอ” “ก็เดือนละหลายครั้งอยู่ครับ”“แล้วไม่แจ้งตำรวจล่ะ” ทะเลถามย้ำรปภ.หนุ่มแค่นยิ้มพลางส่ายหน้าดิก “ไม่มีใครกล้าแจ้งหรอกครับครู รู้ๆ กันอยู่ว่าเด็กพวกนี้ลูกใครแบ็คใหญ่ขนาดไหน”“แต่ผมคิดว่า...”ไม่ทันที่ทะเลนะได้บอกเจตนารมณ์ ก็ปรากฏเสียงเหมือนฝีเท้าคนวิ่งย่ำน้ำด้วยความเร็วมุ่งตรงมาทางนี้ ทั้งสองเฝ้ามองด้วยความระแวงระวังที่แท้เป็นหนึ่งในสามอันธพาลเมื่อครู่ที่วิ่งกระหืดกระหอบมาดักหน้า“เดี๋ยวก่อนครับ ผมเห็นครูเมื่อกี้๊““นายเห็นเหรอ แล้วพวกนั้นล่ะเห็นรึเปล่า”“ไม่เห็น จุ๊ๆ”“อะไร” ทะเลถามหน้าตื่นเด็กหนุ่มหน้าเครียดพลางถอนหายใจเหลียวซ้ายแลขวา ไม่เห็นใครอีกก็รีบบอก “ผมเ
ขอรักเจ้าตัวร้าย 9 ช่วยด้วย!
“ไหนว่าพอแล้วไงพี่”“ก็เมื่อกี้น้องแอนกู”“ผมว่าพอเหอะ สั่งสอนมันแค่นี้มันก็หยอดน้ำข้าวต้ม เสนอหน้ามาให้น้องแอนพี่เห็นไม่ได้เป็นเดือนแล้วมั้ง” ตัวหัวโจกหัวเราะลั่นขณะจ้องเด็กหนุ่มที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ ดูไม่ยี่หระที่สภาพแบบนั้นด้วยซ้ำ“มึงดูดิ๊ว่ามันเป็นไงบ้าง”“รากเลือดแล้ว”“สมน้ำหน้า”เสียงทุ้มห้วนไม่พอยังใช้เท้าเขี่ยต้นขาคนเจ็บแล้วเอียงคอมอง ก่อนเตะเข้าที่บั้นเอวอีกหลายครั้งราวประกาศศักดา ทำให้เด็กหนุ่มร่างบอบช้ำหงายหลังผึ่งแน่นิ่งไปทันที“มันนิ่งไปแล้วอะพี่”“ดูดิ๊ว่ามันตายยัง”“ยังๆ อย่าตายเลย ผมกลัว”หนึ่งในลูกสมุนรูปร่างอ้วนเตี้ยทรุดนั่งเอามืออวบอ้วนตบหน้าคนนอนจมกองเลือดเบาๆ แต่ร่างนั้นแน่นิ่งไม่ไหวติงไปแล้ว“ไม่รู้ตายยัง”“เฮ้ย!”สมุนอีกคนนั่งยองๆ เอานิ้วอังจมูกที่เต็มไปด้วยเลือดของอีกฝ่ายแล้วถอนใจหนัก ก่อนลุกขึ้นยืนต่อหน้าลูกพี่ใหญ่ด้วยสีหน้าตื่นตระหนก“ผมว่าพามันไปหาหมอเหอะ”“เรื่องสิ”“แต่ผมได้ยินว่ามัน...”“มันเป็นลูกใคร ก็ไม่เกี่ยวกับกู” คนเป็นลูกพี่ยักไหล่บอก “ซ่าดีนัก ก็ทิ้งไว้นี่แหละ”“แล้วถ้าเกิดมันตายล่ะลูกพี่”“ไม่ตายหรอก แต่ถึงมันตายแล้วใครจะเห็นวะ”สมุนสองคนรวมก
ขอรักเจ้าตัวร้าย 8 เข้าใจผิด
เด็กหนุ่มส่งเสียงแผ่วเบาย้ำอีกครั้งออกมาจากริมฝีปากบวมช้ำเขาจ้องมองมาด้วยสายตาแทนความรู้สึก มันดูลึกล้ำ มีแววกังวลห่วงใยจนเห็นได้ชัด ทะเลเห็นแล้วใจกระตุกแทนที่เขาจะต้องเป็นห่วง กลับกลายเป็นเด็กคนนี้เสียเองที่ดูกังวลกว่าเขาทะเลมองจ้องจับไปยังสองคนที่พ่นควันจากปลายมวนบุหรี่สีแดงวาบ ทั้งสองคุยกันหลังจากคนเป็นลูกพี่วางสายจากเบอร์ปริศนา เหมือนกำลังตกลงอะไรบางอย่างคงไม่ทันได้สนใจ สักพักมันก็ดีดก้นบุหรี่ทิ้งลงข้างทางแล้วทิ้งร่างเด็กหนุ่มไว้ตามลำพังก่อนจะเดินหายไปในความมืด เขาจึงตัดสินใจกดโทรศัพท์ส่งข้อความทันที “แจ้งเหตุครับ... คือว่า มี...” ไม่ทันได้บอกกล่าวสาเหตุให้ปลายสายรับรู้ ก็ถูกเด็กหนุ่มเอื้อมมือมาปัดโทรศัพท์จนกระเด็น “เฮ้ย! นั่นมันโทรศัพท์ผม” “บอกว่าอย่าแจ้งไง...” “เอ๊ะ! ทำไมล่ะ” “อยากหาเรื่องเดือดร้อนหรือไง”เสียงเด็กหนุ่มขาดห้วงจนทะเลหน้าเสีย เป็นขนาดนี้ยังจะบอกว่าไม่เป็นอะไรได้ไง แล้วยังยืนกระต่ายขาเดียวไม่ยอมให้เขาแจ้งความอีก“งั้นไม่แจ้งความก็ได้ แต่เรียกรถพยาบาลละกัน” “ก็บอกไม่เป็นไร” “ไม่เ
ขอรักเจ้าตัวร้าย 7 อันตราย!
ทะเลโยนถุงปาท่องโก๋ทิ้งถังขยะใกล้ๆ ประตู รีบย่ำเท้าออกมาหมายจะให้ถึงคอนโดมิเนียมให้ไวที่สุด แต่เพราะฝนกระหน่ำเมื่อบ่าย ทำให้ถนนเฉอะแฉะนองไปด้วยน้ำเป็นหลุมเป็นบ่อทะเลหลบหลุมไม่พ้นจึงเผลอเหยียบก้อนหินจนข้อเท้าพลิกอีกโธ่เว้ย!ด้วยความโมโห ทะเลจึงย่ำเท้าอีกข้างแรงๆ ประชดชีวิตหมายให้เป็นที่ระบายอารมณ์จนหนำใจจึงจะเดินต่อ แต่คราวนี้ไม่ใช่เล่นๆ ทะเลรู้สึกเจ็บแปลบที่ข้อเท้าข้างที่พลิกจึงค่อยลดความห้าวลงเจ็บเป็นบ้า!ไอ้ทะเลคนงี่เง่าเอ๊ย!เขาได้แต่ตำหนิตัวเองก่อนจะค่อยๆ ก้าวเดินต่อด้วยความเจ็บ แต่ไปได้แค่ไม่กี่ก้าว ก็ได้ยินเสียงแปลกๆ แหวกบรรยากาศที่แสนจะเงียบเหงาวังเวงดังเข้าโสตประสาท ทะเลรู้สึกถึงอันตรายจนกระทั่ง...“ช่วย... ด้วย...”“ช่วย.. ด้วย...”นั่นใคร!!ทะเลชะงัก ผ่อนฝีเท้าลง มองซ้ายมองขวาเห็นเงาวูบวาบ ฉับพลันก็ขนลุกซู่ นั่นคนหรือผีกันนะ ทะเลเริ่มใจเสีย ชะงักดูทีหากเห็นท่าไม่ดีเขาจะหาทางหนีทีไล่ยังไง รู้งี้เดินกลับทางหน้าถนนใหญ่เสียก็ดีทะเลได้แต่นึกหวาดระแวงในใจ มือสั่นเทาล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือจากในกระเป๋าขึ้นมาเตรียมพร้อมไว้ก่อนแต่ทว่า... “เฮ้ย! พวกมึงสั่งสอนมันดิ๊!”เสียงคำรามดุ
ขอรักเจ้าตัวร้าย 6 คนที่ทำให้ความยุ่งยากตามมาโดยไม่รู้ตัว
ทะเลแกล้งไขสือทั้งที่รู้อยู่ว่าเอราวัฒน์แกล้งมาทำหมาหยอกไก่กับเขาก็เพื่อหลอกใช้ทั้งที่ใจเขาชอบครูอีกคนอยู่ ดีที่เขาไม่ได้รู้สึกอะไรด้วย“เปล่าสักหน่อย ก็ที่ผมมขอแลกเวรกับครูเลคืนนี้เพราะรู้ว่าคุณว่างไงครับ”“แต่ครูคนอื่นก็มี”“แต่ครูเลอยู่ใกล้โรงเรียนที่สุด นะครับ ช่วยผมนะครับ” เอราวัฒน์ทำตาเล็กตาน้อยออดอ้อน “ผมมีธุระจริงๆ เนี่ยถ้าไม่ติดว่าครูณัฐต้องอยู่คนเดียว ผมคงไม่ขอครูเลช่วยหรอกครับ ผมก็เกรงใจ”“คุณว่าใครต้องอยู่คนเดียวนะครับ”“ก็ครูณัฐคนดังประจำโรงเรียนเราไงครับ ผมกลัวว่าครูณัฐจะคุมเด็กคนเดียวไม่ไหว ก็เลยเสนอครูเลเป็นผู้ช่วย”“แล้วเขาว่าไงครับ”“ครูณัฐพอรู้ก็ดีใจมากๆ นะครับ”ทะเลหูผึ่ง เพราะได้ยินว่าณัฐพลอยู่คนเดียว อย่างนี้เท่ากับว่าการแลกเวรดูเด็กซ้อมกิจกรรมต้อนรับผู้บริหารโรงเรียนชุดใหม่ก็ไม่เลว เพราะมีณัฐพล ครูพละสุดหล่อที่เขาแอบชอบอยู่โอกาสดีแบบนี้ใช่ว่าจะมีบ่อยๆ...“ถ้าครูเลไม่ว่างจริงๆ ก็...”“ว่าง! ว่างครับ ผมว่าง” ทะเลตอบรับหน้าชื่นตาบานทันที“แหม่ ขอบคุณนะครับครูเล”เอราวัฒน์คว้ามือทะเลมากุมไว้ทั้งสองมือแล้วแกว่งไปมาด้วยความยินดี จนทะเลเหลียวมองรอบๆ ด้วยความกระดากท่าม
บางทีคุณอาจจะชอบ
ย้อนเวลามาเปลี่ยนรัก(Mpreg)
Melmee589 viewsคนของข้าคือจอมมารไร้ใจ
นักเขียนบ้านนา520 viewsคนของมาเฟียตัวร้าย
otata1.3K viewsBad Love คู่ร้าย
sammi'P372 viewsเกิดใหม่เป็นอัลฟ่าป้ายแดง
jalix-ren 85 viewsVillain with the blue flowers คุณนางร้ายกับดอกไม้สีน้ำเงิน
Piyachat548 viewsอลินตคีรัน
Jaokai336 viewsบาร์เทนเดอร์อยากมีรัก(อัลฟ่าxเบต้า)
ซังกง107 views
