ตอนที่13 ปล่อยข้าไปเถิด

“เจ้าควรทำหน้าที่ภรรยา มิใช่เอาแต่เก็บตัวเช่นนี้ ในบ้านมีเรื่องใดบ้าง เจ้าควรรับรู้ เจ้าควรใส่ใจในตัวข้ามากกว่านี้”

เส้นเสียงทุ้มห้าวเอ่ยออกมาอย่างหน้าไม่อาย เมื่อเข้ามาในห้องได้ เขาก้าวเข้ามาพร้อมคำเหล่านั้น

เฮ่อเหลียนได้ฟังจึงยกยิ้มเย็นชา แค่นเสียงหนักออกมาคำหนึ่ง แล้วเบือนหน้าหนี ถอยหลังหลบ ไม่สนใจเขาอีก

 “เหลียนเอ๋อร์ เจ้าเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม ไม่สนใจข้าเลยหรือไร?” หลี่ชางยังคงพูดจาได้อย่างไร้ยางอาย ไร้ความรับผิดชอบต่อทุกสิ่ง

เขาเห็นแก่ตัวมากเกินไปแล้วจริงๆ

เขาเลือกที่จะมาหานางเพื่อต่อว่าด่าทอตัดพ้อขอความใส่ใจเช่นกาลก่อน

มันออกจะเกินไปหรือไม่? นางทำผิดอะไร?

สตรีของเขาผิดใจกันเพราะเขา เหตุใดมาต่อว่านาง?

ครานี้เฮ่อเหลียนไม่พูดไม่ได้แล้วจริงๆ นางจึงเอ่ยออกมาอย่างเฉยชา “คนที่เปลี่ยนไปหาใช่ข้า ท่านย่อมรู้ดีแก่ใจอาชาง”

ประโยคนี้ทำหลี่ชางนิ่งอึ้งไป

ฝ่ายภรรยาจึงเอ่ยอีกคราด้วยน้ำเสียงเย็นชาสีหน้าเต็มไปด้วยความเหยียดหยันดูแคลน 

“ปัญหาเหล่านี้เป็นท่านที่นำเข้ามา ควรเป็นท่านที่พาออกไป แต่หากจะให้ดี ควรปล่อยข้าออกไปด้วย เลิกส่งคนคอยควบคุมข้าเสียที ข้าอยากหนีไปจากท่านเต็มทน”

ฝ่ายสามีได้ยินเช่นนั้นก็ได้แต่ยืนอึ้งเงียบงันเอ่ยอันใดไม่ออกแม้ครึ่งคำ

เนิ่นนานทีเดียวกว่าเขาจะค่อยๆ เปิดปากด้วยน้ำเสียงแหบแห้งอีกครั้งว่า 

“ที่แท้เจ้าก็ไม่อยากอยู่กับข้าถึงเพียงนี้ ทำไม? การที่สามีมากภรรยาผิดที่ใด บ้านผู้อื่นก็ทำกัน ภรรยาเอกเช่นเจ้า จะอย่างไรก็คือที่หนึ่งในใจข้า เหตุใดเจ้าไม่พอใจ เหตุใดจึงคิดแต่จะจากข้าไป”

หลี่ชางจ้องนิ่งที่ดวงหน้างาม สายตาคู่คมคล้ายอ่อนล้าเหลือเกินกับเรื่องราวทั้งหลาย ทั้งนอกบ้านในบ้าน ทั้งหน้าที่บุตรชายและหน้าที่สามีที่ดีต่อภรรยาทุกคน

เฮ่อเหลียนล้วนเข้าใจสายตาเขา แต่กระนั้นนางเองก็เหนื่อยล้ามากมายเช่นกัน

หญิงสาวเอ่ยอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ แววตาเผยความเจ็บช้ำออกมา ก่อนจะแค่นยิ้มขมขื่นมิอาจซ่อนเร้น

“หลี่ชางจะรักเพียงเหลียนเอ๋อร์ มีเหลียนเอ๋อร์ผู้เดียว หึ! ช่างฝันเฟื่องสิ้นดี มีเพียงเหลียนเอ๋อร์ที่ต้องทนทุกข์น่ะสิไม่ว่า!”

สิ้นประโยคฝ่ายสตรี ฝ่ายบุรุษยิ่งนิ่งอึ้ง

หลี่ชางยืนเงียบงันอยู่อย่างนั้น

น้ำเสียงโศกศัลย์เจือแววขบขันอย่างขมขื่นเหลือคณาของเฮ่อเหลียนดังขึ้นยาวเหยียดอีกครา

“เพื่อสร้างทายาทหรือ? หากเป็นเช่นนั้นจริง แค่ร่วมรักเดือนละไม่กี่ครั้ง แล้วรั้งรอผลตรวจจากท่านหมอก็พอกระมัง แต่ที่ทำเกือบทุกวันมันคืออะไร? มันก็แค่เหตุผลเห็นแก่ตัวของบุรุษเจ้าสำราญที่เสพติดบ่วงกามายากถอนคืน!”

หญิงสาวเริ่มพร่างพรูตามโทสะที่อัดแน่นมานานแสนนาน “ในขณะที่ท่านสำเริงสำราญกับพวกนาง มีแต่ข้าที่ทรมาน เหตุใดท่านไม่เข้าใจ”

หลี่ชางได้ฟังยิ่งหน้าชาลำตัวแข็งทื่อปราศวาจาใด

เฮ่อเหลียนจ้องนิ่งที่วงหน้าหล่อเหลาอย่างปลดปลงแล้วทอดถอนใจ

“ปล่อยข้าไปเถิด อาชาง ในเมื่อท่านมิอาจทำตามสัญญาที่มีต่อข้าได้...ฝืนทนกันไปก็มีแต่ทรมาน ยิ่งนานวันยิ่งร้าวรานเกินแก้ไข ชั่วดีผสานเกิดเป็นรอยแผลปานใด ท่านรู้ดีแก่ใจ อาชาง” 

นางเอ่ยเสียงแผ่วแต่หนักแน่นอย่างที่สุด พลางก้มหน้าปลดปล่อยหยาดน้ำตาให้ไหลบ่า ทุกหยดเต็มไปด้วยความขมขื่นใจ ไม่อาจข่มกลั้นได้อีกต่อไป

หลี่ชางยิ่งยืนนิ่งคล้ายถูกตรึงด้วยโซ่ปริศนาพร้อมถูกฟาดด้วยไม้เนื้อแข็ง นัยน์ตากระตุกวูบไหวไม่หยุด

ชายหนุ่มรู้สึกปวดหนึบชาวาบเป็นนานสองนาน

ท้ายที่สุดก็เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงไร้ซึ่งคำโต้แย้งอื่นใด “เหลียนเอ๋อร์ เจ้าคงเกลียดข้ามาก”

“ใช่!” เฮ่อเหลียนตอบอย่างไม่ต้องคิด “ข้าเกลียดท่าน! ข้าเกลียดคนใจร้ายเห็นแก่ตัวเยี่ยงท่าน และข้าเองก็เห็นแก่ตัวเช่นกัน ข้าไม่อาจหลอกตัวเองว่าเป็นสตรีที่ดี ไม่อาจทำตัวเป็นสตรีใจกว้างดั่งแม่น้ำอีกต่อไปแล้ว”

คำนั้นทำหลี่ชางถึงกับสะอึก หัวใจเต้นสะดุดผิดจังหวะ

ทั้งสองจ้องหน้ากันนิ่งงัน

เฮ่อเหลียนคิดเพียงว่า จนสุดท้ายชีวิตคู่ก็ไม่อาจยึดติดได้อีกต่อไป ทุกความทุกข์ระทมควรจบลงเสียที

เฮ่อเหลียนพยายามกลืนก้อนปริศนาที่ลำคออย่างยากลำบาก พยายามกักเก็บน้ำตาที่เอ่อคลออย่างยากเย็น

“ออกไปจากเรือนของข้าเสีย ข้าไม่อยากเห็นหน้าท่าน”

หญิงสาวกล่าวออกมาทั้งน้ำตา นานเหลือเกินกับวันเวลาที่ผ่านมา นางทรมานจนเกินไป

แววตาคู่คมของหลี่ชางเผยความโกรธกรุ่นออกมาอย่างสุดระงับ ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเครียดตึง ส่งผ่านโทสะให้ภรรยาในแบบที่ไม่เคยเป็น

เขาสะบัดชายผ้าเดินจากไปอย่างฉุนเฉียว ทิ้งเพียงประโยคเดียวที่หนักแน่นและเผด็จการอย่างที่สุด

“เจ้าอย่าหวังว่าจะไปจากข้าได้! ข้าไม่ให้เจ้าไป”

ตามด้วยประตูถูกปิดเสียงดังโครม

เฮ่อเหลียนมองตามเขาด้วยสายตาว่างเปล่า ครั้นคล้อยหลังคนตัวสูงไม่นาน นางก็อาเจียนออกมาอย่างสุดจะกลั้น

หญิงสาวคลื่นไส้จนตัวโยน 

เนิ่นนานทีเดียวกว่าจะทุเลา 

เฮ่อเหลียนค่อยๆ เดินไปที่เตียงกลางห้อง แล้วล้มตัวลงนอนอย่างอ่อนแรง พลางครุ่นคิดอย่างเหนื่อยล้าอ่อนใจ

ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา นางยังคงมีความเจ็บปวดเกาะลึกกัดกินใจอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน แต่กระนั้นนางยังคงได้ร่วมรักกับสามีเป็นครั้งคราวอย่างไม่อาจปฏิเสธได้

จนในที่สุด ระดูของนางก็ขาดหายไป

นางนึกรู้ได้ก็เข้าเดือนที่สอง และยามนี้นางก็ตั้งครรภ์ได้สามเดือนแล้ว

นางตั้งครรภ์ก่อนที่หลี่ชางจะแต่งอนุนามอวี้ชิงเข้ามา!

เดิมทีนางควรบอกเขาว่านางตั้งครรภ์แล้ว ทว่าเขากลับพาอนุคนใหม่เข้ามา ทั้งยังติดอกติดใจกันถึงเพียงนั้น

นี่คือสาเหตุหนึ่งที่นางไม่ยอมบอกเขา

อีกหนึ่งสาเหตุก็กลัวเหลือเกินว่าบุตรที่เกิดมาจะไม่ตรงใจใคร จนถูกทิ้งขว้างไม่ใยดี เฉกเช่นธิดาของฟางเอ๋อร์ 

หรือต่อให้เป็นบุตรชายแล้วอย่างไร?

โซ่ตรวนพันธนาการเส้นนี้ นางหาได้ต้องการอีกแล้วไม่

พอกันที!

เหตุผลทั้งหมดทั้งมวล ทำให้เฮ่อเหลียนเลือกที่จะเก็บตัวเงียบเชียบ ขังตัวเองอยู่แต่ในห้อง ไม่สุงสิงกับผู้ใด ต้องทำตัวเหินห่างและเอ่ยวาจารุนแรงกับหลี่ชางในแบบที่ไม่เคยเป็น

หวังเพียงว่าเขาจะปล่อยนางไปในอีกครั้ง

แล้วนางจะไม่กลับมาอีกเลย...