ตอนที่14 หนีจาก

วันเวลาช่างประจวบเหมาะ ในที่สุดวันที่เฮ่อเหลียนรอคอยก็มาถึง

หลี่ชางกับนายท่านผู้เฒ่าได้รับข่าวว่าหอการค้าต่างเมืองประสบปัญหา ต้องเร่งเดินทางไปกู้หน้าและช่วยกันแก้ไขโดยเร็ว

ส่วนภายในบ้านก็มีอนุคนงามช่างเอาแต่ใจ พวกนางยังคงมีปากเสียงกันเสมอมา เดือดร้อนถึงฮูหยินผู้เฒ่าต้องคลี่คลายด้วยตนเอง เพราะเฮ่อเหลียนปิดประตูเรือนเงียบเชียบอย่างดื้อดึงไม่สนใจใคร

เพียงไม่นานก็ได้ยินข่าวสะเทือนขวัญ ว่าธิดาตัวน้อยของฟางเอ๋อร์เจ็บป่วยยากรักษา

เมื่อภายในบ้านวุ่นวายจนบ่าวรับใช้ไม่เป็นอันทำงาน อีกทั้งมีบ่าวไพร่ถูกนายท่านพาไปนอกบ้านเสียส่วนใหญ่ นับได้ว่าหนทางช่างปลอดโปร่งโล่งสบายยิ่งนัก

เฮ่อเหลียนไม่คิดว่าจะมีโอกาสงามๆ เช่นนี้อีกแล้ว

นางจึงไม่คิดจะเสียเวลาไตร่ตรองอันใด วันนี้นับได้ว่าเป็นวันดีที่นางจะหนีออกไปจากนรกในใจแห่งนี้เสียที

ก่อนหน้าเมื่อไม่นาน หญิงสาวแอบหาโอกาสส่งจดหมายไปหาซือจิง และก็ได้รับการตอบกลับมาแล้วเป็นอย่างดี

ไม่มีผู้ใดล่วงรู้เรื่องนี้ ไม่ว่าจะเป็นคนบ้านเฮ่อ หรือคนบ้านหลี่ นางล้วนไม่ยินดีให้ผู้ใดรู้ทั้งสิ้น

เฮ่อเหลียนพาร่างระหงที่หน้าท้องเริ่มกลมนูนออกมาจากคฤหาสน์ด้วยประตูเล็กทางด้านหลังได้สำเร็จ

โดยก่อนหน้ายามที่บ่าวไพร่ต่างวุ่นวายกับเหตุการณ์บานปลายภายในเรือน หญิงสาวยังทำทีมอบหมายงานสาวใช้ติดตามให้เป็นธุระจัดการที่โรงครัว ก่อนจะรีบวิ่งออกมาในที่สุด

จังหวะที่กำลังวิ่งในใจก็ร่ำร้องขอโทษลูกน้อยในท้องตน

ขอเพียงเจ้าอดทน แม่จะพาเจ้าไปยังที่แสนสงบสุข ปราศจากความวุ่นวาย ออกจากชีวิตของพ่อใจร้าย ไกลห่างจากชายตระบัดสัตย์ไม่รักษาคำพูดผู้นั้น

เมื่อเฮ่อเหลียนหนีออกมาได้แล้วก็มาเจอกับซือจิงตามจุดที่ได้นัดพบกัน ลักษณะของซือจิงเหมือนกับออกมารอนางทุกวันที่เดิมจนผิวแห้งกร้าน

“ข้าขอโทษนะ พี่ซือจิง ทำให้เจ้าต้องเหนื่อยแล้ว”

หญิงสาวเอ่ยอย่างรู้สึกผิดไปทางสาวใช้คนสนิทของตน

สาวใช้ผู้ภักดีเพียงส่ายหน้าแล้วส่งยิ้มให้ ไม่เอ่ยสิ่งใด ด้วยรู้ดีถึงความยากลำบากในการหลบหนีของผู้เป็นนาย

ในจดหมายบอกว่าจะหาโอกาสหนีออกมาให้ได้ในสักวัน แล้วนัดเจอกันที่ใต้ต้นเหมยชายป่า ซือจิงจึงแอบออกมารอที่เดิมในทุกๆ วัน นับตั้งแต่ได้รับจดหมายฉบับนั้น

เฮ่อเหลียนถึงกับหลั่งน้ำตาปล่อยโฮออกมาก่อนจะโผเข้าหาซือจิง

“ไม่เป็นไรแล้วเด็กดี...” สาวใช้รุ่นใหญ่เอ่ยคำปลอบใจนายสาวที่นางดูแลกันมาตั้งแต่ยังเป็นเด็กน้อย

“พี่ซือจิง” ยามนี้เฮ่อเหลียนร่ำไห้คล้ายเด็กน้อยจริงๆ หากย้อนเวลากลับไปได้ นางไม่อยากโตเป็นผู้ใหญ่เลย

และยิ่งไม่อยากเจอกับบุรุษใจดำอย่างหลี่ชางด้วย

“เอาล่ะ เรารีบไปกันเถิด” ซือจิงตบไหล่เฮ่อเหลียนแล้วพานางหมุนกายไปยังทิศทางหนึ่ง

“ไปที่ใดหรือพี่ซือจิง” หญิงสาวยกมือปาดน้ำตาคล้ายเด็กงอแงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเจือแววตื่นเต้น “พี่มีบ้านแล้วหรือไร?” นางพกเพียงตั๋วเงินที่แอบเก็บหอบรอบริบเอาไว้ หากแต่ยังไม่อาจหาซื้อบ้านได้ก็เท่านั้น

“พี่สาวคนนี้ก็พอจะมีเงินรองรังอยู่หรอกนา” ซือจิง กล่าวออกมาพลางตบอกตนเองเบาๆ

“พี่ซือจิง” อีกครั้งที่เฮ่อเหลียนต้องปล่อยโฮออกมา

เป็นความจริงที่ไม่มีใครรู้ ก็คือซือจิงพอมองเห็นรางๆ ว่าชีวิตคู่ของคุณหนูของนางคงไปไม่รอดอย่างแน่นอน

นางพอจะคิดได้เมื่อครั้งที่คุณหนูหนีออกมาครั้งแรก แล้วสุดท้ายคุณชายหลี่มาพาคุณหนูกลับไป จากนั้นนางก็ลอบมาสืบข่าวอย่างลับๆ อยู่หลายครา จึงพยายามแอบติดต่อจนสำเร็จ

ดียิ่งนักที่พวกเขาเลือกที่จะทิ้งนางเอาไว้ที่บ้านเฮ่อเพราะอายุมากแล้ว เงินที่เก็บออมเอาไว้จึงได้นำออกมาแล้วซื้อบ้านหลังน้อยได้หลังหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้

หากคุณหนูมีความสุขดีมิต้องหนีออกมา ตัวนางก็จะวางใจได้ แล้วค่อยขอไถ่ถอนปลดสัญญาซื้อขายทาสมาอาศัยยามแก่ชรา ซึ่งก็อีกหลายปี

แต่เมื่อวันนี้คุณหนูได้ออกมาแล้ว นางจึงรีบออกมาเช่นกัน นางจะอยู่ดูแลคุณหนูของนางตลอดไป

เฮ่อเหลียนได้เริ่มต้นชีวิตใหม่กับซือจิง โดยที่ในท้องน้อยกำลังมีเจ้าก้อนแป้งเติบโตขึ้นทุกเวลา

ทั้งสองดูแลกันและกันตามอัตภาพ แม้ไม่สบายกายเหมือนที่ผ่านมา หากแต่ก็สบายใจมากยิ่งขึ้น

ทว่าความคิดถึงในตัวสามียังคงมีมาหลอกหลอนยามค่ำคืนไม่ห่างหาย เฮ่อเหลียนไม่รู้ว่าควรทำเช่นไรให้ใจเลิกรักเขา แต่แล้วนางก็พบเพียงความเจ็บร้าว ทั้งรักทั้งเกลียดผสมปนเป

“หลี่ชาง...”

เฮ่อเหลียนยังคงละเมอเรียกนามของชายอันเป็นที่รักยามหลับตา กระนั้นยามตื่นขึ้นมากลับพบเพียงความว่างเปล่าเฉกเช่นดังเดิม

หญิงสาวรู้สึกทรมานเหลือเกิน มิรู้ได้ว่าทำไมถึงเป็นเช่นนี้

แล้วอย่างนี้นางจะอยู่ต่อไปได้อย่างไร

อยู่บ้านหลี่ได้เจอหน้าเขาก็ทรมาน จากมาแล้วยังทรมาน

นางอยากตายเหลือเกิน...

ซือจิงย่อมมองเห็นทุกความเศร้าเสียใจและเจ็บปวดสุดจะหยั่งของนายสาว หากแต่นางก็ไม่อาจทำสิ่งใดมากไปกว่าการโอบกอดปลอบประโลมในทุกเวลา

“เด็กดีของพี่ซือจิง อดทนไว้ อดทนไว้”

เสียงอ่อนโยนแผ่วจางเอ่ยออกมาได้เท่านี้จริงๆ สาวใช้ผู้ภักดีอยากจะรับความเจ็บช้ำของเจ้านายเอาไว้ทั้งหมด หากแต่ก็ไม่อาจทำได้ เห็นได้ชัดว่านี่คืออาการตรอมใจอย่างแท้จริง