All Chapters of ขอโอกาสรักอีกครั้ง: Chapter 1 - Chapter 10

‘ทุกความทรงจำอันเจ็บปวดมิจางหาย ติดตามดังฝันร้าย ความทุกข์ใดๆ ล้วนตอกตรึงประหนึ่งอุปสรรคใหญ่ โชคชะตามิอาจหลีกเลี่ยงได้โดยง่าย ทว่ากลับคุ้มค่าที่จะลองเสี่ยง’*********กลีบบุปผาชอกช้ำมิอาจรัดรึงได้แนบแน่นเช่นแรกรุ่น#นิยายรักสายดราม่า#ปาดน้ำตาเบาๆ#ต้นร้ายปลายดี#ย้อนเวลา********หากมีโอกาสในชีวิตอีกสักครา หลี่ชางผู้นี้ขอสัญญาว่า จะรักเพียงเฮ่อเหลียน และจะมีเพียงเฮ่อเหลียน นางเดียวตลอดไป...*****หมายเหตุนิยายเรื่องนี้เป็นนิยายธรรมดา ตัวละครเป็นปุถุชนคนธรรมดา มีรักโลภโกรธหลงเช่นคนทั่วไปไม่มีเทพ ไม่มีเซียน ไม่มีการต่อสู้ด้วยพลังเหนือธรรมชาติไม่มีเรื่องในวัง ไม่มีเรื่องการแย่งชิงอำนาจ หรือการชิงไหวชิงพริบใดๆเป็นเพียงเรื่องราวเกี่ยวกับความรักของสามีภรรยาคู่หนึ่งเท่านั้น********เขาคือคหบดีหนุ่มรูปงาม เจ้าของวงหน้าหล่อเหลา นามว่าหลี่ชาง[1] ผู้มีรักมั่นคง รักเดียวใจเดียวต่อภรรยานามว่า เฮ่อเหลียน[2] ไม่เคยเปลี่ยนแปลงทว่าด้วยเหตุผลหรืออารมณ์พาไปไม่อาจทราบ ทำให้เขาเกิดทำผิดต่อภรรยาครั้งแล้วครั้งเล่า ทรมานนางทั้งกายทั้งใจ จนนางหัวใจแหลกสลายหนีไปไม่หวนกลับมาทุกอย่างในชีวิตของหลี่ชาง

กาลเวลาแห่งความสงบสุขหมุนเวียนผ่านไปจวบจนเข้าปีที่สามหลังการแต่งงานบนเตียงนอนกว้างขวางภายในเรือนของเฮ่อเหลียนยังคงมีสามีแสนดีอย่างหลี่ชางคอยเพิ่มความอบอุ่นกระชับอ้อมแขนโอบกอดอย่างแนบแน่นไม่ห่างหาย“เหลียนเอ๋อร์ของข้า โตขึ้นอีกหนึ่งปีแล้ว”เส้นเสียงแหบพร่าเอ่ยเบาๆ ที่ใบหูนาง ยามไล้ปลายนิ้วสำรวจเรือนร่างระหงที่งดงามเย้ายวนใจไม่สร่างซาไม่ว่าจะเป็นทรวงอกกลมกลึงเต่งตึงที่หยุ่นนุ่มและใหญ่ขึ้นจากปีที่แล้ว เอวเล็กคอดกิ่วไม่เปลี่ยนแปลง สะโพกผายโค้งเว้างามงอนละมุมมือไม่ต่างจากเดิม“ผิวของเหลียนเอ๋อร์นุ่มเหลือเกิน หอมหวานเหลือเกิน” หลี่ชางกระซิบเสียงกระเส่ายั่วเย้านางใต้ร่างไม่รู้เบื่อ“ท่านพี่...” เจ้าของผิวเนื้ออิ่มน้ำเขินอายเหลือเกิน ใบหน้าแดงซ่านไปหมด กระทั่งผิวพรรณของนางผุดผ่องนุ่มนิ่มอมชมพูระเรื่อไปทั่วเฮ่อเหลียนอยากจะตีมือคนช่างเย้าให้ออกห่างนัก แต่งงานกันมาสามปีแล้ว ทำกิจกรรมระหว่างกันมานับครั้งไม่ถ้วน ยังจะพูดจาเกี้ยวกันอีกหรือ?“เช้าแล้ว ลุกขึ้นได้แล้วเจ้าค่ะ” หญิงสาวบอกกล่าวย้ำเตือนสามีอีกครา เมื่อเห็นได้ชัดว่าบางสิ่งที่กำลังแตะแต้มตรงโคนขาของนางกำลังร้อนผ่าวและขยายใหญ่ขึ้นมาอีกครั

หลังจากร่วมส่งแขกกับฮูหยินผู้เฒ่าและนายท่านผู้เฒ่ากลับไปจนหมดแล้ว เฮ่อเหลียนก็กลับเข้าเรือนของตนเอง โดยมีสาวใช้คนสนิทคอยมองอย่างห่วงใย“ข้าไม่เป็นไร” นางกัดฟันเอ่ยเสียงแผ่วกับซือจิง สาวใช้รุ่นใหญ่ที่เป็นสินเดิมมาจากบ้านตนซือจิงจึงดูแลอาบน้ำเปลี่ยนผ้าให้เฮ่อเหลียนแล้วส่งเข้านอนอย่างเอาใจใส่ ก่อนจะขอนั่งเป็นเพื่อนโดยไม่ยอมออกไปที่ใดเมื่อนายสาวเห็นบ่าวทำเช่นนี้ก็ให้รู้สึกประหนึ่งว่าสิ่งที่กดทับหนาหนักในอกถูกกะเทาะจนปริแตก นัยน์ตาของนางร้อนผ่าว ก่อนที่น้ำตาจะไหลรินออกมาอย่างไม่อาจควบคุมได้เฮ่อเหลียนร้องไห้ปานเขื่อนแตกทลายนางคิดถึงสามีที่เคยโอบกอดนางทุกคืน แต่วันนี้เขากำลังโอบกอดสตรีอื่นที่ไม่ใช่นางมิรู้ได้ว่าเขากำลังกระทำการแบบใดกับสตรีนางนั้นจะเหมือนกันที่เคยทำกับนางหรือเปล่าเขาเต็มใจร่วมรักกับสตรีอีกคนมากน้อยเพียงใดความคิดฟุ้งซ่านรวมกับจินตนาการมืดหม่นฉุดเฮ่อเหลียนให้จมดิ่งลงหลุมดำลงเรื่อยๆเนิ่นนานผ่านไปจนน้ำตาเริ่มเหือดแห้ง หญิงสาวจึงมีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาหากนางจักต้องนอนอย่างเดียวดายพลางจินตนาการว่าสามีของนางกำลังทำสิ่งใดกับภรรยาคนใหม่ของเขา แล้วให้รู้สึกอึดอัดทรมานเหลือเกิ

แต่กระนั้นการเดินจากไปนางก็ไม่อาจทำได้เช่นกันในก้นบึ้งของหัวใจยังคงเอ่ยย้ำซ้ำๆ ว่าหลี่ชางยังคงไม่ได้สติจากฤทธิ์ของเหล้า เช้าแล้วเขาคงสร่างเมา เมื่อเขาหายเมาแล้วคงรีบลุกขึ้นมาแล้วออกไปหานางและนางก็กำลังยืนอยู่ตรงนี้ รอเขาลุกมาหานางคำขอโทษจากปากเขา นางพร้อมรับฟัง เหตุผลร้อยแปดสารพัดว่าจำเป็นอย่างมากกับการนอกใจ นางยินดีแบกรับเอาไว้แม้จะเจ็บปวดเจียนคลั่งชั่วจังหวะที่เฮ่อเหลียนกำลังปรับอารมณ์ให้กลายเป็นสตรีมีเหตุผลอย่างที่สมควรกระทำ ซึ่งมองดูแล้วก็ไร้เหตุผลสิ้นดีที่คิดจะทำตามสติอันน้อยนิดเมื่อมีความรักบังตาอยู่เหนือเหตุผลทั้งหมดทั้งมวล บนเตียงนอนพลันมีเสียงขยับตัวของฝ่ายหญิง เฮ่อเหลียนจึงหยุดทุกความคิดแล้วจ้องนิ่งที่ปฏิกิริยาของฝ่ายชายนางกลั้นหายใจจนเจ็บโพรงอก เมื่อเห็นหลี่ชางเริ่มสลึม สลือปรือตาตื่นขึ้นมา มุมปากของเขายกยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะบ่นพึมพำด้วยเสียงทุ้มพร่าว่า “เจ้าจะไปไหน?” ฝ่ามือของเขาล้วงเข้าไปในผ้าห่มแล้วไล้ไปมาเบาๆ บนเนินเนื้อนางในอ้อมแขนฝ่ายสตรีช้อนตามองเขาอย่างเอียงอาย ใบหน้าแดงก่ำ เรียวปากแดงช้ำเพราะถูกกดจูบทั้งคืนเอ่ยเสียงแผ่วหวาน “ท่านพี่ ฟางเอ๋อร์จะลุกไปเตรียมน้ำให้

พวกเขาคงมีความรู้สึกบางอย่างต่อกันมาพอควรแล้ว ทั้งยังคงสานสัมพันธ์กันลับหลังนางมาแล้วระยะหนึ่งมิเช่นนั้นพวกเขาจะแต่งงานกันภายในวันเดียวหลังจากที่ฮูหยินผู้เฒ่าเรียกหานางได้อย่างไรเมื่อคิดได้กระจ่างแจ้งเช่นนั้น เฮ่อเหลียนจึงยกมือปาดน้ำตาด้วยตนเอง แล้วเงยหน้ามองชายผู้เป็นสามีอย่างเต็มตา เห็นเขาก้มหน้ามองนางอย่างละอายแก่ใจอยู่บ้างแต่แล้วอย่างไรเล่า ในเมื่อเขาเลือกที่จะทำลงไปแล้ว...หญิงสาวกลั้นใจถามออกไปอย่างยากลำบาก “ท่านกับนางมิใช่ว่าเคยเจอกันครั้งแรกใช่หรือไม่? อาชาง”น้ำเสียงเย็นเยียบทำผู้ถูกถามต้องหลบตา ซึ่งนั่นคือคำตอบโดยไม่ต้องเอ่ย ผ่านไปนานทีเดียวกว่าเส้นเสียงแหบพร่าจะตอบกลับมา“ข้าเฟ้นหาสตรีที่พอจะมีทายาทให้ข้าได้ และคนที่บ้านของฟางเอ๋อร์ก็มีลูกง่ายกันทุกคน”“อ้อ...” เฮ่อเหลียนตอบรับเสียงแหบแห้งสะเทือนอารมณ์ในน้ำเสียงนั้นนางเย้ยหยันเขาและตนเองไปพร้อมกัน “เช่นนั้นหรือ?”หญิงสาวพยักหน้าน้อยๆ อย่างเข้าใจ แต่ทว่าดวงตาของนางกลับสะท้อนความขมขื่นเต็มไปหมด ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ อย่างเย็นชานางไม่อาจไม่เข้าใจ…หญิงสาวไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะคิดเข้าข้างตัวเองหรือสามีอีกต่อไป ว่าเขายังค