เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 2 ( 2.4 )
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-03-10 12:30:29“ลักษณ์คงต้องทำอะไรสักอย่างแล้วค่ะ ลักษณ์จะไปจากคุณเพชรเอง”
“แล้วไอ้เพชรจะยอมง่ายๆ เหรอ”
“ลักษณ์คงต้องหาวิธี แต่ลักษณ์ไม่อยากให้คุณเพชรกับคุณหญิงมีปัญหากัน”
“เอาล่ะ จะทำอะไรก็ตัดสินใจทำซะ พี่ว่าคุณหญิงคงไม่อยู่เฉยแน่ พี่ไม่อยากให้เรื่องมันบานปลายมากไปกว่านี้ เพราะคนที่เดือดร้อนที่สุดก็คือลักษณ์นะ”
“ขอบคุณค่ะพี่รวิช ลักษณ์จะรีบจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยค่ะ” ลักษณ์นันท์รับคำหนักแน่น คงถึงเวลาที่ต้องตัดสินใจแล้วว่าจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไรดี
ตั้งแต่ที่ถูกกระชากกระเป๋า พชรก็ไม่ยอมปล่อยให้ลักษณ์นันท์ห่างสายตาเลยแม้แต่น้อย หญิงสาวยังหาโอกาสพูดเรื่องที่ตัดสินใจไม่ได้เช่นกัน เพราะทุกครั้งที่อยู่ด้วยกันเป็นช่วงเวลาแห่งความสุข จนเธอไม่อาจทำลายบรรยากาศดีๆ นั้นได้
“พรุ่งนี้ฉันมีประชุมที่หัวหิน ไปด้วยกันนะ” พชรเอ่ยระหว่างที่ทั้งสองนั่งรับประทานอาหารด้วยกันในร้านอาหาร
“คุณเพชรไปหัวหินกี่วันคะ ลักษณ์จะได้จัดกระเป๋าให้”
“แค่ศุกร์เสาร์น่ะ แต่เรากลับวันอาทิตย์เย็นๆ ดีกว่า ไปเที่ยวกันสักวันดีไหม”
“ได้ค่ะ” หญิงสาวรับคำพร้อมรอยยิ้ม
ทั้งคู่กินอาหารไปคุยไปอย่างมีความสุข แต่แล้วลักษณ์นันท์ก็ต้องหน้าเสียเมื่อเห็นว่ามีใครบางคนยืนอยู่ที่โต๊ะอาหารด้วยสายตาเย็นชาอย่างรู้สึกได้
“คุณแม่”
พชรไม่คิดว่าจะเจอมารดาที่นี่ สายตาของคุณหญิงมุกดานิ่งเฉยไม่แสดงท่าทีใดๆ ออกมา ชายหนุ่มจึงไม่แสดงอาการใดๆ ออกมาเช่นกัน ผิดกับลักษณ์นันท์ที่รู้อยู่เต็มอกว่าคุณหญิงมุกดาต้องการอะไร
แต่เมื่อพชรแนะนำให้เธอรู้จักกับคุณหญิงอย่างเป็นทางการ ลักษณ์นันท์ทำความเคารพด้วยความนอบน้อม
“มากับแม่ ตาเพชร” คุณหญิงมุกดาพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด แล้วเดินนำหน้าออกไปก่อน
พชรหันมาสบตาลักษณ์นันท์แล้วกระซิบเบาๆ ว่าให้ไปรอที่รถ หญิงสาวทำได้แค่ทำตามเท่านั้น
“คุณแม่มาทำอะไรที่นี่ครับ” พชรชวนมารดาคุยไปเดินไป
“เมื่อไรแกจะเลิกทำตัวแบบนี้เสียที ต้องให้แม่ตายก่อนใช่ไหม”
“โธ่ คุณแม่ครับ ผมไม่ได้ทำอะไรให้บริษัทเสียหายนี่ครับ”
“แต่แกทำให้ชื่อเสียงวงศ์ตระกูลเสียหาย เลิกกับมันซะ” ปลายเสียงคุณหญิงมุกดาเน้นหนัก
“คุณแม่ นี่เรื่องส่วนตัวผมนะครับ แล้วลักษณ์ก็ไม่ได้วุ่นวายอะไร ผมอยู่แบบนี้แล้วผมมีความสุข คุณแม่อย่าสนใจเรื่องนี้ดีกว่า” พชรพูดตรงไปตรงมา
“ฉันไม่สนใจใม่ได้ เพราะฉันต้องการให้แกแต่งงานกับหนูกรรณิการ์”
“กรรณิการ์ไหนครับแม่” พชรงง ตามไม่ทันกับสิ่งที่มารดาพูด
“แกต้องเลิกกับมันแล้วเสาร์อาทิตย์นี้กลับบ้าน ฉันจะพาแกไปทำความรู้จักกับหนูกรรณิการ์”
“แต่เสาร์อาทิตย์นี้ผมมีงาน ผมคงกลับบ้านตามที่คุณแม่ต้องการไม่ได้”
“เดี๋ยวฉันหาคนอื่นไปแทน ส่วนแม่นั่น แกจะเป็นคนพูดหรือให้ฉันจัดการ”
“ถ้าคุณแม่อยากให้ผมกลับบ้าน ก็อย่ายุ่งกับลักษณ์” คราวนี้พชรเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อย
“แกจะมีมันในชีวิตไม่ได้ หนูกรรณิการ์จะว่าไง ถ้ารู้ว่าแกมีนังบำเรอซุกไว้”
“ก็ถ้าอยากอยู่ในชีวิตผมก็ต้องรับลักษณ์ได้ แต่ถ้าไม่ได้ก็ไม่ต้องเข้ามา”
“เจ้าเพชร มันจะมากไปหน่อยแล้วนะ ถ้าแกไม่จัดการฉันจะจัดการเอง แล้วจะหาว่าฉันใจร้ายไม่ได้นะ” คุณหญิงมุกดาโมโหบุตรชายที่ปกป้องลักษณ์นันท์
“คุณแม่ห้ามทำอะไรลักษณ์เด็ดขาด ผมไม่ยอมนะครับ”
“งั้นฉันฝากถามนังบำเรอแกหน่อยว่า เข็ดไหมที่ถูกกระชากกระเป๋า ถ้าไม่คราวหน้าคงไม่ใช่แค่กระเป๋าแน่ แต่อาจจะเป็นหน้าสวยๆ หรือไม่ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยเลย ก็แล้วแต่ว่าคนของฉันจะโหดหรือใจดี”
“คุณแม่”
ลักษณ์นันท์นั่งเงียบมาตลอดทางตั้งแต่ออกจากร้านอาหารมาจนถึงคอนโด สีหน้าของพชรนิ่งเฉยเหมือนไม่สะทกสะท้านกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่หญิงสาวก็รู้ว่าเขากำลังใช้ความคิดอย่างหนักเพื่อหาทางจัดการกับปัญหาในเวลานี้
“ลักษณ์คิดว่า...”
ลักษณ์นันท์เอ่ยคำแรกเมื่อก้าวเข้ามาในห้อง พชรไม่ฟังอะไรทั้งนั้นเดินตรงไปที่ขวดน้ำสีอำพันและรินมันใส่แก้ว ท่าทีเช่นนี้ทำให้รู้ว่าเขากำลังเครียดและไม่ควรเอ่ยอะไรออกมา
“ฉันจะจัดการเรื่องนี้เอง” ชายหนุ่มยกแก้วขึ้นดื่มรวดเดียวไม่ยั้ง
“ต่อไปนี้อยู่ใกล้ฉันไว้ตลอดเวลา เข้าใจไหม” พชรหันมาสบตา
เขารู้ว่ามารดาไม่ใช่คนพูดเล่นหรือขู่ให้ตกใจกลัว แต่คนอย่างคุณหญิงมุกดามีวิธีจัดการกับสิ่งที่ไม่เข้าตาได้อย่างขาวสะอาด ถึงแม้เรื่องนั้นจะไม่ถึงขั้นคอขาดบาดตาย แต่พชรก็เคยเห็นมาแล้วว่าวิธีจัดการนี้เป็นอย่างไร
บทล่าสุด
ขอให้เธอคือรักของฉัน บทที่ 13.1
เพียงแต่...“ลักษณ์ เอ่อ” ลักษณ์นันท์ก้มหน้าไม่รู้จะพูดอย่างไรดี“ทำไมถึงไม่ตกลง ไม่มั่นใจฉันหรือไม่อยากอยู่กับฉันกันแน่” พชรเองก็เริ่มน้อยใจแล้วเหมือนกันลักษณ์นันท์ที่เขาเคยรู้จักไม่เป็นแบบนี้ หรือว่าช่วงเวลาห้าปีที่หายไป หากไม่มีกานพูลเป็นโซ่ทองคล้องใจ พชรอาจจะเสียเธอไปตลอดกาลก็ได้ เพียงแค่คิดถึงตรงนี้เขาก็อึดอัดหายใจไม่ออกแล้ว“คิดว่าฉันอยากแต่งงานเพราะลูกงั้นเหรอ” พชรถามตรงไปตรงมา ลักษณ์นันท์ไม่ตอบ การไม่ตอบของเธอทำให้เขาเอ่ยต่อไปว่า“กานพูลคือของขวัญที่ดีที่สุดในความสัมพันธ์ของเรา ฉันดีใจ เต็มใจ มีความสุขและอยากจะเฝ้ามองดูกานพูลเติบโตไปพร้อมๆ กับเธอนะ ลักษณ์นันท์” ชายหนุ่มเอื้อมมือมากุมมือไว้“ลักษณ์รู้ค่ะ รู้ว่าคุณรักกานพูลมากแค่ไหน และลักษณ์ก็ขอบคุณที่คุณเพชรไม่เคยปล่อยมือเราสองคนแม่ลูกเลย เพียงแต่”“เพียงแต่อะไร” เขารีบถามซ้ำ“ลักษณ์อยากพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่า ลักษณ์แข็งแรงและดูแลตัวเองได้ วันข้างหน้าไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น ลักษณ์จะดูแลลูกของเราได้เป็นอย่างดี”พชรพูดไม่ออกเพราะเข้าใจความคิดและความรู้สึกของหญิงสาว ในขณะที่ลักษณ์นันท์ก็ไม่รู้จะพูดคำไหนจากใจได้อีก เธออยากเป็นทั้งแม่ที
ขอให้เธอคือรักของฉัน บทที่ 13
นี่เป็นครั้งแรกที่พชรรู้สึกประหม่าที่สุดในชีวิต เพราะเขาได้ตัดสินใจทำเรื่องใหญ่ที่สุดเลยก็ว่าได้ นั่นคือการขอลักษณ์นันท์แต่งงาน ฟังดูมันเหมือนง่าย แต่เอาเข้าจริงกลับรู้สึกว่ามันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดหลังกลับมาจากต่างประเทศเขาก็ตัดสินใจคุยกับคุณหญิงมุกดาตรงไปตรงมา เรื่องจัดการสองแม่ลูกให้ถูกต้องตามกฎหมายและประเพณี แต่ความมั่นใจที่คิดว่าทุกอย่างง่ายทลายลงเหลือศูนย์เมื่อมารดาเอ่ยว่า‘ฉันไม่ขัดเรื่องที่แกคิดจะทำเลย แต่แกเคยถามเจ้าตัวเขาไหมว่าอยากแต่งงานกับแกหรือเปล่า’‘ทำไมคุณแม่พูดแบบนั้นล่ะครับ ผมกับลักษณ์เป็นผัวเมียกัน มีลูกด้วยกัน แน่นอนว่าเราย่อมอยากแต่งงานกันอยู่แล้ว’‘เป็นแม่ของลูกก็ไม่ได้หมายความว่า จะต้องเป็นเมียแกไปตลอดชีวิตนี่’ หญิงวัยกลางคนย้อน‘คุณแม่ บังคับหรือมีข้อแลกเปลี่ยนอะไรอีกหรือเปล่าครับ’ คนฟังชักใจคอไม่ดี‘คนอย่างฉันตรงไปตรงมา ไม่ต้องหลบซ่อน ไม่ต้องมีเล่ห์เหลี่ยมอะไรทั้งนั้น ถ้าแกอยากแต่งก็ทำให้ถูกต้อง ส่วนคนถูกขอจะแต่งหรือไม่แต่ง เรื่องนี้ฉันไม่รับรู้กับแกด้วยนะ’พชรคิดวนไปมาหลายวัน ยิ่งคิดความมั่นใจก็ยิ่งน้อยลงไปเรื่อยๆ จริงอย่างที่มารดาพูด เขาไม่เคยถามลักษณ์นันท์
ขอให้เธอคือรักของฉัน บทที่ 12.2
“ลักษณ์ทราบค่ะ แต่ลักษณ์ไม่อยากรบกวนให้ใครต้องดูแลเราแม่ลูก” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นสบตาแล้วเอ่ยต่อว่า“พอคุณหญิงหายดีแล้ว ลักษณ์กับลูกก็จะไปค่ะ ส่วนคุณเพชรอาจจะอยากเจอลูกบ้าง ลักษณ์ขอความกรุณาให้พ่อลูกได้พบกันบ้างจะได้ไหมคะ เรื่องลักษณ์กับคุณเพชรจะไม่มีอะไรต่อไปแน่นอนค่ะ”ลักษณ์นันท์รู้ดีว่าคุณหญิงมุกดาคงไม่ยอมรับตนแน่ และเธอก็ไม่อยากเป็นสาเหตุให้ใครต้องผิดใจกัน แค่กานพูลเป็นที่ยอมรับ ได้รู้จัก ได้รับความรักจากพ่อและย่า แค่นี้ก็เกินสิ่งที่คาดฝันไว้แล้วสำหรับเธอและพชร เรื่องราวระหว่างซินเดอร์เรลล่ากับเจ้าชายไม่มีอยู่ในชีวิตจริง เธอกับเขาจะยังคงสถานะคำว่าพ่อและแม่ของกานพูลตลอดไป“นี่เธอคงมองว่าฉันเป็นย่าใจร้าย แม่ผัวจุ้นจ้านซินะ” น้ำเสียงหญิงวัยกลางคนประชดในที“ฉันก็ไม่ได้หัวโบราณที่จะรับสิ่งที่ลูกตัวเองต้องการไม่ได้ และฉันก็ไม่ได้อยากให้เธอทิ้งความฝันเพื่อมาเป็นแม่เป็นเมียอย่างเดียว เธอควรคิดทำอะไรเพื่อเป็นความสุขของตัวเองบ้าง”“คุณหญิง” ลักษณ์นันท์ไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้“เรื่องมันก็มาถึงขั้นนี้แล้ว เธอก็ไม่ได้เป็นคนผิดฝ่ายเดียว ไอ้ลูกไม่มีหัวคิดของฉันมันก็มีส่วนผิดด้วย ในเมื่อเลือกเส้นทา
ขอให้เธอคือรักของฉัน บทที่ 12.1
คุณหญิงมุกดาไม่หลับแต่นอนมองหลานสาวที่กำลังเล่นกับมารดาอย่างสนุกสนาน รอยยิ้มและเสียงหัวเราในวันนี้ ช่างต่างจากหลายวันที่ผ่านมาเหลือเกิน แม้นางจะดูแลมอบความรักเอาใจใส่แต่กานพูลก็มักจะถามถึงทั้งพ่อและแม่ตลอดเวลา โดยเฉพาะกับลักษณ์นันท์ด้วยแล้ว นางได้รู้ความเป็นไปจากปากของเด็กหญิงไม่น้อย“เงียบทำไม เล่นต่อซิ” คุณหญิงเอ่ยเมื่อเห็นลักษณ์นันท์ทำท่าให้บุตรสาวเบาเสียงหัวเราะลง“คุณหญิงต้องพักผ่อนมากๆ ลักษณ์พากานพูลไปข้างนอกดีไหมคะ” ลักษณ์นันท์อุ้มบุตรสาวเดินเข้ามาหาข้างเตียง“ฉันบอกเหรอว่าจะง่วง ถ้าเธอไม่เล่นกับกานพูล มาลูก มาเล่นกับย่าแทน” ว่าแล้วนางก็ทำท่าจะลุกขึ้น“อย่าค่ะ เดี๋ยวลักษณ์ดูกานพูลเอง คุณหญิงนอนเถอะค่ะ กานพูล เบาๆ เสียงหน่อยนะคะ ให้คุณย่าได้พักผ่อน” หญิงสาวหันมากำชับบุตรสาวอีกครั้ง จังหวะนั้นอาหารเย็นจากโรงพยาบาลก็มาพอดี“กินข้าวเลยไหมคะ” ลักษณ์นันท์ปล่อยบุตรสาวให้นั่งเล่นลำพัง แล้วเข้ามาดูแลคุณหญิงที่กำลังจะต้องกินข้าวกินยาตามเวลา“นี่ฉันป่วยจนกินอะไรไม่ได้เหรอเนี่ย” หญิงวัยกลางคนเห็นอาหารโรงพยาบาลแล้วถึงกับส่ายหน้า“คุณหญิงอยากกินอะไรคะ เดี๋ยวลักษณ์จัดการให้” หญิงสาวเห็นกับข้
ขอให้เธอคือรักของฉัน บทที่ 12
โชคดีที่คุณหญิงมุกดาไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรมาก มีเพียงแค่อาการบอบช้ำตามเนื้อตัวที่เกิดจากการล้ม และโรคความดันโลหิตสูงที่กำเริบขึ้นมาทำให้เกิดอาการวูบกระทันหันดีที่รวิชมารับกรรณิการ์กลับบ้าน จึงอุ้มคุณหญิงมุกดาส่งโรงพยาบาลได้อย่างรวดเร็ว พชรและลักษณ์นันท์ที่รู้ข่าวรีบตามมาทันที“กานพูล” ลักษณ์นันท์เห็นหน้าลูกก็โผเข้ากอดพชรห่วงมารดาก็ห่วง คิดถึงลูกก็คิดถึงจึงได้แต่กอดกันสามคนพ่อแม่ลูกให้หายโหยหา แล้วรีบเข้าไปดูคุณหญิงมุกดาที่นอนอยู่บนเตียงทันที“คุณแม่” พชรจับมือมารดามากุมไว้ เขาเห็นสีหน้าอิดโรยก็รู้ว่าท่าทางของนางเหนื่อยมาก“คุณแม่เป็นอะไรมากหรือเปล่า ทำไมความดันถึงขึ้นได้ล่ะครับ”โรคประจำตัวของคุณหญิงมุกดาได้รับการดูแลจากแพทย์ประจำตัวเป็นอย่างดี อีกทั้งนางเองก็ดูแลสุขภาพตัวเองเช่นกัน แต่จู่ๆ อาการเกิดกำเริบขึ้นมา ทำให้พชรอดคิดไม่ได้ว่าตนเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้หรือเปล่า“ผมขอโทษครับ ถ้าทำอะไรให้คุณแม่ไม่สบายใจ” ชายหนุ่มก้มลงกราบที่กลางอกของมารดาลักษณ์นันท์ที่กอดเด็กหญิงกานพูลแนบอกเดินเข้ามายืนเคียงข้าง ทั้งสองสบตากันจากนั้นพชรก็อุ้มหนูน้อยไว้แทน หญิงสาวพนมมือไหว้ด้วยความนอบน้อมก้มลงกรา
ขอให้เธอคือรักของฉัน บทที่ 11.2
หนึ่งสัปดาห์ต่อมากรรณิการ์มาพบคุณหญิงมุกดาเพื่อนำของหมั้นมาคืน พร้อมกับรับอาสาพชรและลักษณ์นันท์มาช่วยดูด้วยว่ากานพูลเป็นอย่างไรบ้าง“ป้าต้องขอโทษด้วยที่เจ้าเพชรทำตัวแบบนี้” คุณหญิงมุกดาเอ่ยคำแรก“แต่ป้าก็ยังอยากให้เราสองครอบครัวได้เกี่ยวดองกันจริงๆ นะ”“คุณป้าอย่าโทษตัวเองหรือใครเลยค่ะ เรื่องแบบนี้บังคับใจกันไม่ได้ ที่สำคัญรักใครแล้วได้อยู่กับคนที่รัก ถือเป็นความสุขที่แท้จริงของคนเรานะคะ ณิการ์กับพี่เพชรเหมาะเป็นพี่น้องกันมากกว่า” กรรณิการ์เอ่ยจากใจจริง“ความรักงั้นเหรอ” หญิงวัยกลางคนส่ายหน้าแล้วเอ่ยต่อว่า“ความรักอย่างเดียวไม่ได้หรอกนะ ผัวเมียคู่ชีวิตต้องสนับสนุนค้ำคูนให้ต่างฝ่ายต่างเจริญเติบโตซึ่งกันและกัน หากวันหนึ่งวันใดเกิดอะไรขึ้นอีกคนก็ต้องพร้อมจะก้าวมาพยุงครอบครัวให้ผ่านเรื่องร้ายๆ ไปได้ แต่ดูนี่ซิ ตาเพชรทำอะไรตามใจตัวเอง คิดแต่สิ่งที่ชอบ สิ่งที่ตัวเองต้องการ ไม่คิดถึงอนาคตเลยแม้แต่น้อย”“บางที เรื่องของอนาคตก็ต้องรอดูในเวลานั้นไหมคะ แต่เรื่องของปัจจุบันคือสิ่งที่เราจะพาตัวเองไปสู่อนาคตไม่ใช่เหรอคะ คุณป้า” กรรณิการ์สบตาคนตรงหน้าแล้วพูดจากใจว่า“คุณป้าห่วงและรักพี่เพชร อยากให้
บางทีคุณอาจจะชอบ
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก
พะเนินเทินทึก75.2K viewsห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม
เฟเธอร์ในลมอ่อน112.6K viewsสลับวิวาห์ลุ้น คุณประธานขาโหด
กิตติรวิชญ์67.4K viewsมีทองท่วมหัวก็ไม่อยากเป็นฮองเฮาของใคร
จันทร์ส่องแสง16.5K viewsสายสวาท One Night Stand
Poinsettia85 viewsเทพบุตรจอมวายร้าย
วรดร/กัญนิชา/วิรัญชนา156 viewsเมรี่ยอดนักสืบหญิง
ยัยแม่มดแสนน่ารัก88 viewsคืนรัก ลิขิตหัวใจ
พิมพ์ธนภัส / เวณิตา24169 views
