共有

บทที่ 2

last update 最終更新日: 2025-03-10 10:00:11

“คุณแม่ครับ ผม เอ่อ”

น้ำเสียงคนที่พูดอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ยิ่งเห็นสายตาคาดคั้นรอฟังคำตอบอย่างจะกินเลือดกินเนื้อของคนที่นั่งตรงข้ามด้วยแล้ว รวิชรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ อย่างไรบอกไม่ถูก

คำพูดที่กำลังจะออกจากปากมีผลกับบริษัททัวร์เล็กๆ ที่เพิ่งฟื้นจากพิษสถานการณ์โรคระบาดร้ายแรงของโลกเมื่อไม่นานมานี้

เขาต้องคิด คิด แล้วก็คิดให้หนักๆ ก่อนจะตอบอะไรออกมา

เพราะนั่นคือสิ่งที่บอกว่าบริษัทจะอยู่หรือไป

“ว่าไง ตกลงจะทำหรือไม่ทำ” คุณหญิงมุกดาถามเสียงเข้ม สายตาจับจ้องมองชายหนุ่มที่นั่งตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง

นางเรียกรวิชมาพบในวันนี้ก็เพราะมีเรื่องสำคัญให้ช่วย หลังจากที่รอคำตอบจากลูกชายตัวดีมาร่วมเดือน ไม่มีทีท่าว่าพชรจะให้คำตอบที่พอใจได้ และนางก็รู้ว่าอะไรคือสาเหตุที่ทำให้ไม่มีคำตอบนั้น

แต่มันก็ไม่ยากสำหรับคนอย่างคุณหญิงมุกดา

ที่อยากจะได้อะไร แล้วไม่มีคำว่า ไม่ได้!

“ว่าไง จะคิดอีกนานไหม” หญิงวัยกลางคนย้ำ

“คุณแม่ครับ เรื่องนี้ผมไม่อยากยุ่ง ให้ผมทำอย่างอื่นดีกว่า” รวิชแอบถอนหายใจเบาๆ พร้อมกับเตรียมรับสภาพว่าจะได้คำตำหนิใดๆ กลับมา

“ได้ ถ้าเธอไม่ทำงั้นฉันจ้างคนมาจัดการเอง กลับไปได้แล้ว”

ผิดคาด ! ไม่มีคำต่อว่าใดๆ สักคำ

แถมท่าทีคุณหญิงมุกดาก็ไม่ได้มีความไม่พอใจใดๆ ทั้งนั้น ซ้ำยังเอ่ยปากว่าจะหาคนมาทำแทน ว่าแต่ใครกันที่จะมารับงานนี้

“คุณแม่จะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไรเหรอครับ” รวิชถามเสียงเบา อยากรู้เหมือนกันว่าคุณหญิงมุกดาจะมีแผนการรับมือกับเรื่องนี้อย่างไร

“ก็หาคนไปจัดการ ดูว่าเหตุการณ์อำนวยอย่างไร ความจริงฉันก็ไม่ได้อยากทำรุนแรงนัก ถึงได้เรียกเธอมาให้ไปทำให้ แต่ถ้าเธอไม่ทำฉันก็คงต้องใช้วิธีที่ดุดันกว่านี้แล้ว”

“เอ่อ ดุดันในที่นี้ของคุณแม่คือ” รวิชเดาใจนางไม่ถูกจริงๆ

“ก็จัดการให้ไปพ้นหูพ้นตาซะ หรือไปจากชีวิตตาเพชรได้ยิ่งดี”

“คุณแม่หมายถึง” รวิชชักเริ่มใจคอไม่ดีแล้ว  

คำกล่าวของคุณหญิงมุกดาฟังดูเหมือนจะจัดการให้สิ้นเรื่องสิ้นราวเร็วๆ มากกว่าการประนีประนอมอย่างที่จะให้เขาทำ

“ก็ฉันจะให้เธอไปเจรจา แต่เธอบอกว่าไม่ทำ ฉันก็ไม่รู้จะหาใครไปพูดกับตาเพชรแล้วก็ผู้หญิงคนนั้น เพราะฉะนั้นฉันก็จะไม่มีการพูดจาใดๆ แต่จะจัดการให้ตัวปัญหาไปซะก็สิ้นเรื่องสิ้นราว”

“แต่ว่าสองคนนั้นตัวติดกันแทบตลอดเวลา แล้วจะมีทางไหนที่...”

“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง อาทิตย์หน้าตาเพชรจะมีลูกค้ารายใหญ่มาบริษัท แม่นั่นก็ต้องกลับคอนโดคนเดียวหลายวันแน่ นี่ก็เป็นโอกาสที่ฉันจะจัดการ” คุณหญิงมุกดาวางแผนไว้เรียบร้อยแล้ว

“คุณแม่ครับ ผมว่ามันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก เอ่อ คือ ผมขออาสาเป็นคนไปคุยกับน้องลักษณ์เองดีไหมครับ” รวิชเปลี่ยนใจแล้ว

เมื่อรู้ว่าคุณหญิงมุกดาตัดสินใจใช้วิธีรุนแรงในการแยกลักษณ์นันท์ออกจากพชร ถึงแม้ว่ารวิชจะไม่อยากยุ่งก็ทำใจไม่ได้ เพราะพชรเป็นเพื่อนสนิทที่เรียนหนังสือมาด้วยกันตั้งแต่ชั้นมัธยม คบหาเป็นเพื่อนกันมาจนถึงทุกวันนี้

ส่วนลักษณ์นันท์นั้น เขารู้จากพฤติกรรมของเพื่อนว่าสาวน้อยหน้าหวานคนนี้ คือผู้หญิงของพชร แต่รวิชไม่รู้ว่าที่มาที่ไปของการพบกันของทั้งสองเป็นเช่นไร เขาเคยพบลักษณ์นันท์บ้างในบางโอกาสที่นัดกินข้าวกับพชร แต่จะว่าไปลักษณ์นันท์ก็เป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เพื่อนพามาให้รู้จัก

เช้าวันนี้คุณหญิงมุกดาโทรศัพท์ตามให้มาพบ โดยบอกว่ามีเรื่องจะขอให้ช่วย และเมื่อมาถึงสิ่งที่นางต้องการก็คือ อยากให้รวิชไปเจรจากับลักษณ์นันท์ ด้วยการเอาเงินฟาดหัวให้หญิงสาวไปจากชีวิตของเพื่อนรัก

ด้วยเหตุผลเดียวก็คือ คุณหญิงมุกดาต้องการให้ลูกชายแต่งงานกับคนที่ตนเลือก

แน่นอนว่ารวิชตกใจและไม่คิดว่านางจะรู้เรื่องนี้ของลูกชาย เพราะพชรบอกว่าเรื่องของลักษณ์นันท์ไม่มีใครรู้ ซ้ำคุณหญิงมุกดายังอ้างถึงเรื่องความช่วยเหลือ ที่เคยให้เงินก้อนโตมาหมุนตอนที่รวิชขยายกิจการเมื่อหลายปีก่อน

โดยไม่คิดดอกเบี้ยแม้แต่บาทเดียวเพราะเห็นว่าเป็นเพื่อนรักลูกชาย บุญคุณนี้ทำให้รวิชเกรงใจและจดจำในความช่วยเหลือนี้มาตลอด

“ตกลงว่าจะเป็นคนไปพูดกับแม่นั่นให้ ใช่ไหม” คุณหญิงมุกดาถามย้ำ

“ครับ ผมจะลองคุยกับน้องลักษณ์ดู แต่ไม่รับปากจะสำเร็จเพราะว่า...”

“ฉันให้เวลาเธอสามวัน ไปจัดการเรื่องนี้ให้สำเร็จ แต่ถ้าทำไม่ได้ฉันจะถือว่าการเจรจาประนีประนอมไม่ผ่าน ขั้นต่อไปก็คงต้องใช้ความรุนแรงแล้ว”

รวิชอึ้งพูดอะไรไม่ออก คุณหญิงมุกดาทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วลุกขึ้นเดินออกไปทันที งานนี้เห็นทีว่าเขาจะต้องคิดให้รอบคอบก่อนที่จะตัดสินใจทำอะไรลงไป ไม่เช่นนั้นอาจจะกลายเป็นคนที่ทำให้ชีวิตเพื่อนไม่มีความสุขแน่ๆ

この本を無料で読み続ける
コードをスキャンしてアプリをダウンロード

最新チャプター

  • ขอให้เธอคือรักของฉัน    บทที่ 13.1

    เพียงแต่...“ลักษณ์ เอ่อ” ลักษณ์นันท์ก้มหน้าไม่รู้จะพูดอย่างไรดี“ทำไมถึงไม่ตกลง ไม่มั่นใจฉันหรือไม่อยากอยู่กับฉันกันแน่” พชรเองก็เริ่มน้อยใจแล้วเหมือนกันลักษณ์นันท์ที่เขาเคยรู้จักไม่เป็นแบบนี้ หรือว่าช่วงเวลาห้าปีที่หายไป หากไม่มีกานพูลเป็นโซ่ทองคล้องใจ พชรอาจจะเสียเธอไปตลอดกาลก็ได้ เพียงแค่คิดถึงตรงนี้เขาก็อึดอัดหายใจไม่ออกแล้ว“คิดว่าฉันอยากแต่งงานเพราะลูกงั้นเหรอ” พชรถามตรงไปตรงมา ลักษณ์นันท์ไม่ตอบ การไม่ตอบของเธอทำให้เขาเอ่ยต่อไปว่า“กานพูลคือของขวัญที่ดีที่สุดในความสัมพันธ์ของเรา ฉันดีใจ เต็มใจ มีความสุขและอยากจะเฝ้ามองดูกานพูลเติบโตไปพร้อมๆ กับเธอนะ ลักษณ์นันท์” ชายหนุ่มเอื้อมมือมากุมมือไว้“ลักษณ์รู้ค่ะ รู้ว่าคุณรักกานพูลมากแค่ไหน และลักษณ์ก็ขอบคุณที่คุณเพชรไม่เคยปล่อยมือเราสองคนแม่ลูกเลย เพียงแต่”“เพียงแต่อะไร” เขารีบถามซ้ำ“ลักษณ์อยากพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่า ลักษณ์แข็งแรงและดูแลตัวเองได้ วันข้างหน้าไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น ลักษณ์จะดูแลลูกของเราได้เป็นอย่างดี”พชรพูดไม่ออกเพราะเข้าใจความคิดและความรู้สึกของหญิงสาว ในขณะที่ลักษณ์นันท์ก็ไม่รู้จะพูดคำไหนจากใจได้อีก เธออยากเป็นทั้งแม่ที

  • ขอให้เธอคือรักของฉัน    บทที่ 13

    นี่เป็นครั้งแรกที่พชรรู้สึกประหม่าที่สุดในชีวิต เพราะเขาได้ตัดสินใจทำเรื่องใหญ่ที่สุดเลยก็ว่าได้ นั่นคือการขอลักษณ์นันท์แต่งงาน ฟังดูมันเหมือนง่าย แต่เอาเข้าจริงกลับรู้สึกว่ามันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดหลังกลับมาจากต่างประเทศเขาก็ตัดสินใจคุยกับคุณหญิงมุกดาตรงไปตรงมา เรื่องจัดการสองแม่ลูกให้ถูกต้องตามกฎหมายและประเพณี แต่ความมั่นใจที่คิดว่าทุกอย่างง่ายทลายลงเหลือศูนย์เมื่อมารดาเอ่ยว่า‘ฉันไม่ขัดเรื่องที่แกคิดจะทำเลย แต่แกเคยถามเจ้าตัวเขาไหมว่าอยากแต่งงานกับแกหรือเปล่า’‘ทำไมคุณแม่พูดแบบนั้นล่ะครับ ผมกับลักษณ์เป็นผัวเมียกัน มีลูกด้วยกัน แน่นอนว่าเราย่อมอยากแต่งงานกันอยู่แล้ว’‘เป็นแม่ของลูกก็ไม่ได้หมายความว่า จะต้องเป็นเมียแกไปตลอดชีวิตนี่’ หญิงวัยกลางคนย้อน‘คุณแม่ บังคับหรือมีข้อแลกเปลี่ยนอะไรอีกหรือเปล่าครับ’ คนฟังชักใจคอไม่ดี‘คนอย่างฉันตรงไปตรงมา ไม่ต้องหลบซ่อน ไม่ต้องมีเล่ห์เหลี่ยมอะไรทั้งนั้น ถ้าแกอยากแต่งก็ทำให้ถูกต้อง ส่วนคนถูกขอจะแต่งหรือไม่แต่ง เรื่องนี้ฉันไม่รับรู้กับแกด้วยนะ’พชรคิดวนไปมาหลายวัน ยิ่งคิดความมั่นใจก็ยิ่งน้อยลงไปเรื่อยๆ จริงอย่างที่มารดาพูด เขาไม่เคยถามลักษณ์นันท์

  • ขอให้เธอคือรักของฉัน    บทที่ 12.2

    “ลักษณ์ทราบค่ะ แต่ลักษณ์ไม่อยากรบกวนให้ใครต้องดูแลเราแม่ลูก” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นสบตาแล้วเอ่ยต่อว่า“พอคุณหญิงหายดีแล้ว ลักษณ์กับลูกก็จะไปค่ะ ส่วนคุณเพชรอาจจะอยากเจอลูกบ้าง ลักษณ์ขอความกรุณาให้พ่อลูกได้พบกันบ้างจะได้ไหมคะ เรื่องลักษณ์กับคุณเพชรจะไม่มีอะไรต่อไปแน่นอนค่ะ”ลักษณ์นันท์รู้ดีว่าคุณหญิงมุกดาคงไม่ยอมรับตนแน่ และเธอก็ไม่อยากเป็นสาเหตุให้ใครต้องผิดใจกัน แค่กานพูลเป็นที่ยอมรับ ได้รู้จัก ได้รับความรักจากพ่อและย่า แค่นี้ก็เกินสิ่งที่คาดฝันไว้แล้วสำหรับเธอและพชร เรื่องราวระหว่างซินเดอร์เรลล่ากับเจ้าชายไม่มีอยู่ในชีวิตจริง เธอกับเขาจะยังคงสถานะคำว่าพ่อและแม่ของกานพูลตลอดไป“นี่เธอคงมองว่าฉันเป็นย่าใจร้าย แม่ผัวจุ้นจ้านซินะ” น้ำเสียงหญิงวัยกลางคนประชดในที“ฉันก็ไม่ได้หัวโบราณที่จะรับสิ่งที่ลูกตัวเองต้องการไม่ได้ และฉันก็ไม่ได้อยากให้เธอทิ้งความฝันเพื่อมาเป็นแม่เป็นเมียอย่างเดียว เธอควรคิดทำอะไรเพื่อเป็นความสุขของตัวเองบ้าง”“คุณหญิง” ลักษณ์นันท์ไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้“เรื่องมันก็มาถึงขั้นนี้แล้ว เธอก็ไม่ได้เป็นคนผิดฝ่ายเดียว ไอ้ลูกไม่มีหัวคิดของฉันมันก็มีส่วนผิดด้วย ในเมื่อเลือกเส้นทา

  • ขอให้เธอคือรักของฉัน    บทที่ 12.1

    คุณหญิงมุกดาไม่หลับแต่นอนมองหลานสาวที่กำลังเล่นกับมารดาอย่างสนุกสนาน รอยยิ้มและเสียงหัวเราในวันนี้ ช่างต่างจากหลายวันที่ผ่านมาเหลือเกิน แม้นางจะดูแลมอบความรักเอาใจใส่แต่กานพูลก็มักจะถามถึงทั้งพ่อและแม่ตลอดเวลา โดยเฉพาะกับลักษณ์นันท์ด้วยแล้ว นางได้รู้ความเป็นไปจากปากของเด็กหญิงไม่น้อย“เงียบทำไม เล่นต่อซิ” คุณหญิงเอ่ยเมื่อเห็นลักษณ์นันท์ทำท่าให้บุตรสาวเบาเสียงหัวเราะลง“คุณหญิงต้องพักผ่อนมากๆ ลักษณ์พากานพูลไปข้างนอกดีไหมคะ” ลักษณ์นันท์อุ้มบุตรสาวเดินเข้ามาหาข้างเตียง“ฉันบอกเหรอว่าจะง่วง ถ้าเธอไม่เล่นกับกานพูล มาลูก มาเล่นกับย่าแทน” ว่าแล้วนางก็ทำท่าจะลุกขึ้น“อย่าค่ะ เดี๋ยวลักษณ์ดูกานพูลเอง คุณหญิงนอนเถอะค่ะ กานพูล เบาๆ เสียงหน่อยนะคะ ให้คุณย่าได้พักผ่อน” หญิงสาวหันมากำชับบุตรสาวอีกครั้ง จังหวะนั้นอาหารเย็นจากโรงพยาบาลก็มาพอดี“กินข้าวเลยไหมคะ” ลักษณ์นันท์ปล่อยบุตรสาวให้นั่งเล่นลำพัง แล้วเข้ามาดูแลคุณหญิงที่กำลังจะต้องกินข้าวกินยาตามเวลา“นี่ฉันป่วยจนกินอะไรไม่ได้เหรอเนี่ย” หญิงวัยกลางคนเห็นอาหารโรงพยาบาลแล้วถึงกับส่ายหน้า“คุณหญิงอยากกินอะไรคะ เดี๋ยวลักษณ์จัดการให้” หญิงสาวเห็นกับข้

  • ขอให้เธอคือรักของฉัน    บทที่ 12

    โชคดีที่คุณหญิงมุกดาไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรมาก มีเพียงแค่อาการบอบช้ำตามเนื้อตัวที่เกิดจากการล้ม และโรคความดันโลหิตสูงที่กำเริบขึ้นมาทำให้เกิดอาการวูบกระทันหันดีที่รวิชมารับกรรณิการ์กลับบ้าน จึงอุ้มคุณหญิงมุกดาส่งโรงพยาบาลได้อย่างรวดเร็ว พชรและลักษณ์นันท์ที่รู้ข่าวรีบตามมาทันที“กานพูล” ลักษณ์นันท์เห็นหน้าลูกก็โผเข้ากอดพชรห่วงมารดาก็ห่วง คิดถึงลูกก็คิดถึงจึงได้แต่กอดกันสามคนพ่อแม่ลูกให้หายโหยหา แล้วรีบเข้าไปดูคุณหญิงมุกดาที่นอนอยู่บนเตียงทันที“คุณแม่” พชรจับมือมารดามากุมไว้ เขาเห็นสีหน้าอิดโรยก็รู้ว่าท่าทางของนางเหนื่อยมาก“คุณแม่เป็นอะไรมากหรือเปล่า ทำไมความดันถึงขึ้นได้ล่ะครับ”โรคประจำตัวของคุณหญิงมุกดาได้รับการดูแลจากแพทย์ประจำตัวเป็นอย่างดี อีกทั้งนางเองก็ดูแลสุขภาพตัวเองเช่นกัน แต่จู่ๆ อาการเกิดกำเริบขึ้นมา ทำให้พชรอดคิดไม่ได้ว่าตนเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้หรือเปล่า“ผมขอโทษครับ ถ้าทำอะไรให้คุณแม่ไม่สบายใจ” ชายหนุ่มก้มลงกราบที่กลางอกของมารดาลักษณ์นันท์ที่กอดเด็กหญิงกานพูลแนบอกเดินเข้ามายืนเคียงข้าง ทั้งสองสบตากันจากนั้นพชรก็อุ้มหนูน้อยไว้แทน หญิงสาวพนมมือไหว้ด้วยความนอบน้อมก้มลงกรา

  • ขอให้เธอคือรักของฉัน    บทที่ 11.2

    หนึ่งสัปดาห์ต่อมากรรณิการ์มาพบคุณหญิงมุกดาเพื่อนำของหมั้นมาคืน พร้อมกับรับอาสาพชรและลักษณ์นันท์มาช่วยดูด้วยว่ากานพูลเป็นอย่างไรบ้าง“ป้าต้องขอโทษด้วยที่เจ้าเพชรทำตัวแบบนี้” คุณหญิงมุกดาเอ่ยคำแรก“แต่ป้าก็ยังอยากให้เราสองครอบครัวได้เกี่ยวดองกันจริงๆ นะ”“คุณป้าอย่าโทษตัวเองหรือใครเลยค่ะ เรื่องแบบนี้บังคับใจกันไม่ได้ ที่สำคัญรักใครแล้วได้อยู่กับคนที่รัก ถือเป็นความสุขที่แท้จริงของคนเรานะคะ ณิการ์กับพี่เพชรเหมาะเป็นพี่น้องกันมากกว่า” กรรณิการ์เอ่ยจากใจจริง“ความรักงั้นเหรอ” หญิงวัยกลางคนส่ายหน้าแล้วเอ่ยต่อว่า“ความรักอย่างเดียวไม่ได้หรอกนะ ผัวเมียคู่ชีวิตต้องสนับสนุนค้ำคูนให้ต่างฝ่ายต่างเจริญเติบโตซึ่งกันและกัน หากวันหนึ่งวันใดเกิดอะไรขึ้นอีกคนก็ต้องพร้อมจะก้าวมาพยุงครอบครัวให้ผ่านเรื่องร้ายๆ ไปได้ แต่ดูนี่ซิ ตาเพชรทำอะไรตามใจตัวเอง คิดแต่สิ่งที่ชอบ สิ่งที่ตัวเองต้องการ ไม่คิดถึงอนาคตเลยแม้แต่น้อย”“บางที เรื่องของอนาคตก็ต้องรอดูในเวลานั้นไหมคะ แต่เรื่องของปัจจุบันคือสิ่งที่เราจะพาตัวเองไปสู่อนาคตไม่ใช่เหรอคะ คุณป้า” กรรณิการ์สบตาคนตรงหน้าแล้วพูดจากใจว่า“คุณป้าห่วงและรักพี่เพชร อยากให้

続きを読む
無料で面白い小説を探して読んでみましょう
GoodNovel アプリで人気小説に無料で!お好きな本をダウンロードして、いつでもどこでも読みましょう!
アプリで無料で本を読む
コードをスキャンしてアプリで読む
DMCA.com Protection Status