บทที่ 2 ( 2.1 )

ลมเย็นที่พัดโชยมาเป็นระยะไม่ทำให้หัวใจของลักษณ์นันท์สงบลงได้ รวิชนัดเธอมาพบที่สวนสาธารณะใกล้คอนโดหลังเลิกงาน เมื่อได้ฟังสิ่งที่ชายหนุ่มพูดจบ สีหน้าของหญิงสาวก็หมองหม่นลงอย่างเห็นได้ชัด

          “พี่ขอโทษ ถ้าทำให้น้องลักษณ์ไม่สบายใจ” รวิชถอนหายใจออกมาดังๆ ด้วยความกลัดกลุ้ม

          เขาเองก็ไม่ได้อยากมามีส่วนในเรื่องนี้ด้วยหรอก แต่เพราะคำว่าบุญคุณที่ค้ำคออยู่ต่างหากที่ทำให้รวิชต้องขันอาสามาเป็นผู้เจรจาในเรื่องนี้เสียเอง ทั้งที่รู้ดีแก่ใจว่าสิ่งที่คุณหญิงมุกดาต้องการไม่มีวันเป็นไปได้แน่

          รวิชรู้ใจเพื่อนรักอย่างพชรดีว่าไม่มีวันปล่อยลักษณ์นันท์ไปไหนแน่ เขาไม่รู้หรอกว่าที่มาที่ไปของความสัมพันธ์นี้เกิดจากอะไร แต่ที่มองเห็นและรู้แน่ชัดก็คือ ลักษณ์นันท์เป็นผู้หญิงคนเดียวและคนแรกที่พชรให้อยู่ข้างกาย

แม้ว่าจะไม่ต้องการให้ใครรู้ก็ตาม และเชื่อว่าลักษณ์นันท์เองก็ทำใจยากที่จะตัดใจจากเพื่อนรักเช่นกัน

          “อย่าพูดแบบนั้นซิคะ ลักษณ์ต่างหากที่ต้องขอบคุณพี่รวิชที่เอาเรื่องนี้มาบอก” ลักษณ์นันท์ฝืนยิ้มเล็กน้อย

          “แล้วจะทำอย่างไรต่อไป พี่ว่าคุณหญิงมุกดาไม่ปล่อยเรื่องนี้แน่ แล้วนายเพชรก็คงไม่ยอมง่ายๆ”

          “ลักษณ์ไม่รู้จะทำอย่างไรค่ะ ใจหนึ่งลักษณ์ก็อยากทำตามที่คุณหญิงต้องการ เพราะรู้ว่านั่นคือสิ่งที่ถูกต้องและดีสำหรับคุณเพชร แต่ใจหนึ่งลักษณ์ก็...” หญิงสาวก้มหน้ารู้สึกหวานอมขมกลืนจนไม่รู้จะพูดคำไหนออกมา

          คุณหญิงมุกดารู้เรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับพชร และต้องการให้ทุกอย่างจบโดยเร็วที่สุด เพื่อให้พชรแต่งงานกับผู้หญิงที่เพียบพร้อมทั้งฐานะและชาติตระกูล เรื่องนี้ลักษณ์นันท์เข้าใจและรู้ว่าเป็นความรักความหวังดีของแม่ ที่อยากเห็นลูกชายสุดที่รักมีคนที่เหมาะสมเคียงข้าง

          แต่อีกใจลักษณ์นันท์ก็ไม่อาจทำใจเดินออกจากพชรได้เช่นกัน ไม่ใช่เพราะติดตามสบายที่เขามอบให้ หากแต่เพราะหัวใจที่ผูกพันจนยากที่จะถอนใจนั่นต่างหาก ที่ลักษณ์นันท์รู้ว่ามันไม่มีทางลืมผู้ชายคนนี้จากหัวใจได้

          “พี่รู้ว่าทำใจยาก พี่เข้าใจ แต่พี่ก็อยากให้ลักษณ์ระวังตัว” รวิชเอ่ยด้วยความเป็นห่วง

          เขาเอ็นดูลักษณ์นันท์ในฐานะน้องสาวมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว จะว่าไปรวิชคงเป็นคนนอกคนเดียวที่รู้เรื่องของทั้งคู่ เพราะพชรไม่ได้ปิดบังซ้ำยังเชื่อใจว่าเพื่อนจะเก็บความลับนี้ไว้ได้ แน่นอนว่ารวิชไม่เคยปริปากบอกใคร จนกระทั่งคุณหญิงมุกดาพูดเรื่องนี้ขึ้นมา

          “คุณหญิงคงไม่ยอมอยู่เฉยแน่ พี่กลัวว่าคุณหญิงจะเล่นไม้แข็ง”

          “ลักษณ์จะลองคุยกับคุณเพชรค่ะ” ลักษณ์นันท์เองก็ไม่รู้จะหาทางออกเรื่องนี้อย่างไรดี

          “พี่ว่าไอ้เพชรไม่ยอมแน่ ดีไม่ดีจะมีเรื่องกับคุณหญิง” รวิชรู้นิสัยเพื่อนดี

          “ลักษณ์คงต้องไปเพื่อให้เรื่องนี้จบ” หญิงสาวถอนหายใจเบาๆ แล้วเอ่ยต่อว่า

          “ลักษณ์รู้ว่าเรื่องของลักษณ์กับคุณเพชรไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้อง คุณหญิงทำถูกแล้วค่ะที่หาผู้หญิงดีๆ ที่เหมาะสมมาแต่งงานกับคุณเพชร คนเป็นแม่ย่อมอยากเห็นลูกตัวเองได้ดีมีความสุขอยู่แล้ว ถ้าเรื่องนี้จะจบให้ไวลักษณ์คงต้องรีบตัดสินใจ”

          “แน่ใจแล้วเหรอ น้องลักษณ์” รวิชสงสารหญิงสาวไม่น้อย เรื่องของความรู้สึกมันยากที่จะทำใจ

          “แน่ใจค่ะ ขอเวลาลักษณ์หน่อย เมื่อลักษณ์พร้อม ลักษณ์จะไปทันที”

          สีหน้าที่หม่นหมองของคนพูดทำให้รวิชไม่กล้าพูดอะไรต่อ เขาได้แต่หวังว่าเรื่องทุกอย่างจะคลี่คลายโดยเร็ว และถ้าฟ้ามีตาจริงๆ ก็ขอให้คุณหญิงมุกดาได้เห็นความดีงามในตัวของสะใภ้นอกสายตาคนนี้ด้วยทีเถอะ

เชื่อว่า

ถ้าได้รู้จักลักษณ์นันท์จริงๆ คุณหญิงน่าจะเลิกคิดหาเมียใหม่ให้ลูกชายแน่

รวิชส่งข่าวว่าได้บอกลักษณ์นันท์เรียบร้อยแล้ว พร้อมทั้งขอเวลาให้หญิงสาวจัดการเรื่องนี้เอง แต่คุณหญิงมุกดาใจร้อนต้องการให้เรื่องนี้จบเร็วที่สุด นางจึงให้คนนัดลักษณ์นันท์มาพบที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งในเวลาเลิกงาน พร้อมกำชับว่าห้ามให้ใครรู้เรื่องนี้เด็ดขาด

          “เข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหม” คุณหญิงมุกดาย้ำด้วยน้ำเสียงเย็นชา แล้ววางกระดาษใบหนึ่งตรงหน้าลักษณ์นันท์

          “ไปกรอกตัวเลขได้ตามใจชอบ ต้องการเท่าไรก็เอาไป ถือเสียว่าเป็นค่าแรงค่าเสียเวลาที่เธออยู่กับลูกชายฉัน”

          ลักษณ์นันท์นิ่งไม่ตอบโต้หรือเคลื่อนไหวสิ่งใดแม้แต่น้อย เช็คที่วางอยู่ก็ไม่มีการหยิบขึ้นมาดู ยิ่งทำให้คุณหญิงมุกดาโมโหจนต้องตวาดถามซ้ำอีกครั้งว่า

          “เข้าใจที่ฉันพูดไหม”

          “เข้าใจค่ะ” น้ำเสียงที่ตอบแผ่วเบาเหลือเกิน

ลักษณ์นันท์พยายามกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลออกมา แม้ว่าในใจจะรู้สึกเจ็บปวดมากแค่ไหนก็ตาม