บทที่ 10 เกลียดแต่ปาก

เหตุการณ์เมื่อคืนยังคงทำให้อารมณ์ของคนทั้งสองขุ่นมัวอยู่โดยเฉพาะศรัณย์ที่ตวัดสายตาดุดันจ้องหน้าหญิงสาวอยู่บ่อยครั้งระหว่างนั่งทานข้าวอยู่บนโต๊ะอาหารจนแป้งว่าที่คู่หมั้นสาวสังเกตเห็น

"พี่ศรัณย์มีอะไรกับน้องดาริการึเปล่าคะ เห็นมองอยู่หลายครั้งแล้ว" เธอมองหน้าทั้งสองสลับกันด้วยความสงสัยจึงทำให้ศรัณย์รีบดึงสายตากลับมามองหน้าว่าที่คู่หมั้นสาว

"ไม่มีอะไรครับ" เอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แววตาอ่อนโยน ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มจาง ๆ ต่างจากก่อนหน้านี้สิ้นเชิง

"แป้งก็นึกว่ามีอะไรซะอีก" แป้งระบายยิ้มอ่อน ๆ แล้วจึงก้มหน้าทานข้าวต่อไม่คิดสงสัยอะไรอีก สวนทางกับดาริกาที่แอบหัวใจเต้นแรงด้วยกลัวว่าหญิงสาวจะสงสัยในความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับชายหนุ่ม

เมื่อหญิงสาวไม่มีท่าทีสงสัยอะไรอีกก็ทำให้โล่งใจขึ้นมาหน่อย เธอลอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่อีกคนตวัดสายตามองเธออีกครั้งทำให้สองสายตาสบประสานกัน

เธอมองสบตาเขาเพียงเสี้ยวนาทีเท่านั้นก็เบี่ยงหน้าไปทางอื่นไม่อยากจะมองหน้าคนใจร้ายให้เจ็บใจกระทั่งเสียงของหญิงสาวดังขึ้นจึงหันกลับมามองอีกครั้ง

"พี่ศรัณย์ไม่ว่าอะไรใช่ไหมคะหากแป้งจะพาเพื่อนมาอยู่ด้วยสักพัก"

"ตามสบายเลยครับ บ้านพี่ก็เหมือนบ้านน้องแป้ง ยังไงน้องแป้งก็ต้องเป็นคุณผู้หญิงของที่นี่อยู่แล้ว"

คำพูดที่ชายหนุ่มตอบว่าที่คู่หมั้นสาวอาจจะฟังดูหวานเลี่ยนสำหรับคนอื่น ๆ แต่สำหรับดาริกามันคือมีดคม ๆ ที่กรีดลงบนหัวใจของเธอให้รู้สึกเจ็บปวด

ขอบตาร้อนผ่าวคล้ายน้ำตากำลังจะเออออกมาจนต้องรีบเสมองไปทางอื่นกลัวคนที่กำลังจ้องมาเห็นเข้า เธอรู้ว่าเขาจงใจพูดประโยคนั้นให้เธอเจ็บ

"ขอบคุณค่ะ"

"ครับ น้องแป้งจะทำอะไรในบ้านหลังนี้สามารถทำได้เต็มที่เลยครับ"

"พี่ศรัณย์น่ารักที่สุดเลย"

"ถ้าพี่น่ารักก็รักพี่ให้มาก ๆ นะครับ"

"หือ..." แป้งทำหน้าทะเล้นใส่ว่าที่คู่หมั้นหนุ่มนึกเลี่ยนในคำพูดคำจาของเขาทำเอาอีกคนถึงกับหัวเราะออกมาเบา ๆ 

ทั้งสองดูจะมีความสุขมาก ๆ ขณะที่ส่วนเกินอย่างดาริกาทำได้แค่เก็บซ่อนความเจ็บช้ำเอาไว้ฝืนยืนมองคนทั้งสองแสดงความรักต่อกัน

คำพูดเหล่านี้น้ำเสียงแบบนี้เสียงหัวเราะแบบนี้เธอเคยได้รับมันมาก่อนทำไมเขาถึงได้เปลี่ยนใจไปจากกันเร็วขนาดนี้ บางครั้งเธอก็เหมือนเข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่บางครั้งก็เหมือนไม่เข้าใจอะไรเลย

เธอฝืนยืนทนจนคนทั้งสองพากันเดินออกไปจากห้องอาหารจึงรีบเก็บจานไปล้าง แล้ววิ่งกลับห้องไปร้องไห้ระบายความเจ็บช้ำในอก เธอจะขอร้องไห้ให้กับคนใจร้ายครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย

ต่อจากนี้ไปจะไม่ขอร้องไห้และอ่อนแอกับเรื่องของผู้ชายใจร้ายอีก ในเมื่อเขาไม่นึกถึงจิตใจไม่แคร์ความรู้สึกเธอแล้วเธอก็จะไม่สนใจเขาแล้วเหมือนกัน

เธอสูดลมหายใจเข้าปอดยาว ๆ เรียกแรงฮึดสู้ให้ตัวเองพลางยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาออกจนแห้ง แววตาเศร้าแปรเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวฉับพลัน จิตใจแน่วแน่ว่าจะไม่อ่อนแออีกต่อไป

จากนั้นก็จัดการอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปมหาวิทยาลัยเพราะเธอมีเรียนตอนบ่าย

-มหาวิทยาลัย-

"เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นดา เราโทรไปแต่เป็นผู้ชายรับสาย" 

"แล้วคนที่รับสายคือใครใช่พี่ศรัณย์ไหม" 

ทันทีที่มาถึงมหาวิทยาลัยเพื่อนสาวทั้งสองก็ยิงคำถามใส่รัว ๆ จนดาริกาต้องยกมือขึ้นห้าม "ทีละคำถาม เราตอบไม่ทัน"

แยมกับมิ้นท์จึงยอมหยุด รอให้เพื่อนสาวนั่งบนเก้าอี้เรียบร้อยจึงถามไถ่อีกครั้ง

"ตกลงเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น" แยมเอ่ยพลางมองหน้าเพื่อนสาวด้วยความสงสัยไม่ต่างจากมิ้นท์เลย 

คนถูกถามถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนตอบ "เราทะเลาะกับไอ้ผู้ชายใจร้าย เขาห้ามไม่ให้เราออกไปเที่ยว คนที่รับสายก็เขานั่นแหละ"

"พี่ศรัณย์ของแกนี่มันยังไงกันแน่ ไหนบอกว่าเกลียดแกแต่ทำไมถึงยังมาวุ่นวายอีก" มิ้นท์ขมวดคิ้วมุ่นคำว่าผู้ชายใจร้ายจากปากเพื่อนสาวไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคือศรัณย์เพราะเพื่อนสาวมักมาระบายเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟังตลอด

"เกลียดแต่ปากล่ะมั้ง" แยมเอ่ยลอย ๆ เธออดคิดไม่ได้ว่าที่ชายหนุ่มสั่งห้ามไม่ให้เพื่อนสาวทำนู่นทำนี่เพราะหวงหรือเปล่าแต่ปากแข็งไม่ยอมพูดตรง ๆ 

"ไม่ใช่หรอก เขาคงเกลียดเรามากเกลียดจนเข้ากระดูกดำเลยแหละไม่ใช่แค่ปาก ไม่อย่างนั้นจะใจร้ายใส่กันได้ขนาดนี้เลยเหรอ" 

ดาริกาแย้งขึ้นทันควันเธอกล้านั่งยันนอนยันว่าชายหนุ่มไม่ได้เกลียดเธอแค่ปากเพราะการกระทำของเขาสามารถยืนยันได้ดี 

"ใช่แยม ถ้าไอ้บ้านั่นไม่เกลียดดาจริงจะพาว่าที่คู่หมั้นเข้ามาอยู่ในบ้านได้ยังไงเขาต้องแคร์ความรู้สึกดาบ้างสิ แต่นี่อะไร" มิ้นท์พยักหน้าเห็นด้วย พอคิด ๆ ก็นึกโมโหชายหนุ่มแทนเพื่อนสาวจริง ๆ

"แล้วแกก็ต้องทนอยู่ร่วมบ้านกับเขาเนี่ยนะ ไหวเหรอ" แยมเอ่ย

"จะให้เราทำอะไรได้ล่ะ ในเมื่อแม่เราก็อยู่ที่นั่น" ดาริกาตอบอย่างปลง ๆ ไม่ใช่ว่าเธอไม่คิดเรื่องที่จะย้ายออกจากบ้านพิทักษ์ธรานนท์ แต่ติดตรงที่แม่นี่แหละสาเหตุสำคัญ

"เราล่ะเหนื่อยใจแทนจริง ๆ" มิ้นท์กับแยมได้แต่ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่มองหน้าเพื่อนด้วยความสงสาร 

บรรยากาศรอบ ๆ เริ่มอึมครึมดาริกาจึงรีบชวนเพื่อนคุยเรื่องอื่น "เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ เรียนเสร็จไปเที่ยวห้างกันไหม" 

"ไปสิ" แยมเอ่ย

"เดี๋ยว! ลืมแล้วเหรอว่าเรามีรายงานยังทำไม่เสร็จต้องส่งอาจารย์พรุ่งนี้แล้ว" มิ้นท์ทักท้วง

"ใช่ ลืมไปเลย" ดาริกาถึงกับยิ้มแหย่ ๆ เธอลืมไปเสียสนิทเลยว่ายังมีงานที่ต้องทำ

"เปลี่ยนจากเที่ยวห้างไปทำรายงานที่ห้องมิ้นท์แล้วกัน" แยมเอ่ย

หลังจากเรียนเสร็จทั้งสามก็พากันไปทำรายงานกลุ่มยังหอพักของมิ้นท์

ครืดดด~

เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้ดาริกาละสายตาจากหน้าจอโน๊ตบุ๊คไปมอง สองคิ้วสวยขมวดมุ่นเล็กน้อยเมื่อเห็นเบอร์ป้าสีนวลเพราะนับครั้งได้ที่ท่านโทรมาหา ยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์มากดรับสาย

"ว่าไงคะป้านวล"

(ป้าแค่เป็นห่วงเห็นว่ามืดแล้วแต่หนูดายังไม่กลับมา ตอนนี้หนูดาอยู่ไหนจ๊ะ)

สิ้นเสียงปลายสายเธอก็มองเวลาบนนาฬิกาข้อมือปรากฏว่าเกือบจะหนึ่งทุ่มแล้วมัวแต่ทำรายงานจนลืมดูเวลาไปเลย

"อ๋อ..หนูทำรายงานอยู่ห้องเพื่อนค่ะ" เปล่งเสียงตอบปลายสายไป

(แล้วจะกลับตอนไหนจ๊ะ)

"หนูก็ยังไม่รู้ค่ะ ต้องรีบทำรายงานให้เสร็จ"

(เพื่อนนี่ผู้หญิงหรือผู้ชายจ๊ะ แล้วห้องเพื่อนอยู่แถวไหน) 

คำถามละเอียดยิบจากปลายสายทำดาริกาขมวดคิ้วมุ่น เมื่อก่อนเธอก็กลับบ้านมืด ๆ อยู่บ่อยครั้งไม่เห็นป้าสีนวลจะโทรถามไถ่แบบนี้เลย วันนี้กลับมาแปลก

"เพื่อนผะ.." ทำท่าจะตอบ แต่สายกลับถูกตัดเสียก่อนพอยกจากหูมาดูปรากฏว่าโทรศัพท์เธอแบตหมดนั่นเอง

เธอคิดว่าไม่น่าจะมีอะไรป้าสีนวลคงโทรถามไถ่เป็นพิธีจึงไม่ได้ใส่ใจชาตแบตโทรศัพท์ทิ้งไว้โดยไม่ได้เปิดเครื่อง แล้วทำรายงานต่อ