บทที่ 14 จัดการตัวต้นเหตุ

"ฉันคิดว่าเธอจะมีทางไปที่ดีกว่านี้ซะอีก..ที่ไหนได้ร้อนเงินจนต้องมาทำงานแบบนี้เลยเหรอดาริกา" 

เสียงอันแสนคุ้นเคยดังขึ้นทำให้ร่างบางที่เริ่มนั่งตัวโครงเครงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปหันมองทางต้นเสียง พยายามเพ่งสายตาพร่าเบลอมองร่างสูงที่ยืนจังก้าตรงหน้า

"พะ..พี่ศรัณย์เหรอ" สองคิ้วขมวดมุ่นแสดงออกถึงความไม่พอใจชัดเจนเมื่อรู้ว่าคนที่ยืนอยู่เป็นคนที่ทำให้เธอต้องมาอยู่ในจุดนี้ 

"มันเรื่องของน้องดา พี่ศรัณย์ไม่ต้องมายุ่ง" ไม่รู้ว่าเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์หรือความโกรธความเสียใจที่สุ่มอยู่ในอกกันแน่ทำไมให้เธอพูดไปแบบนั้น สรรพนามที่พูดคุยก็เปลี่ยนไปตามความเคยชินในเมื่อก่อน

"เราไปต่อที่อื่นกันดีไหมคะคุณศิวัฒน์" ว่าจบก็หันไปซบหน้ากับไหล่ลูกค้าวัยสามสิบกลาง ๆ พลางใช้มือลูบไล้แผงอกอย่างยั่วยวนจงใจประชดอีกคน

"ดาริกา!"

การกระทำนั่นทำให้สติ และความอดทนของศรัณย์ขาดผึ่งพุ่งเข้าไปจับหมับเข้าที่ข้อมือเล็ก ก่อนออกแรงกระชากจนตัวเธอลอยละลิ่วเข้ากระแทกอกแกร่งจัง ๆ

"อ๊ะ.." 

แรงกระแทกทำร่างบอบบางเจ็บไม่น้อย แต่ยังพยายามรวบรวมสติที่ถูกครอบด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ และแรงที่มีเพียงน้อยนิดสะบัดมือออกจากการจับกุม

"ปะ..ปล่อยนะ พี่ศรันย์อย่ามทำตัวกร่างที่นี่" เค้นน้ำเสียงย่นยานทักท้วงพลางใช้มือดันอกแกร่งหวังผลักเขาให้ออกห่าง ทว่ากลับถูกมือหนากอดรัดเอวคอดแน่นจนตัวแนบชิดกัน

"เมาจนแรงยืนก็แทบไม่มียังมาอวดดีอีก" ศรัณย์เอ่ยอย่างเย้ยหยันไม่ได้สะทกสะท้านกับแรงผลักไสของร่างบางสักนิด ไม่ใช่เรียกว่าผลักสิแค่เอามือแตะ ๆ มากกว่า

"น้องดาไม่ได้อวดดี ปล่อยน้องดานะคนใจร้าย" คนอยู่ในอาการเมาไม่ยอมรับทำหน้าคว่ำ และเปลี่ยนเป็นใช้กำปั้นเล็กทุบอกแกร่งแทน แต่ก็นั่นแหละไม่ได้ทำให้คนตัวโตกว่ารู้สึกเจ็บสักนิด

"มึงเป็นใครมาแย่งคนของกูหน้าตาเฉย" ระหว่างที่ทั้งสองกำลังเถียงกันอย่างไม่มีใครยอมแพ้เสียงของลูกค้าคนนั้นก็ดังแทรกขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นยืนชี้หน้าชายหนุ่ม

"คนของมึงงั้นเหรอไอ้เวร!" คนที่อารมณ์เดือดดาลราวกับน้ำร้อนในกะทะทองแดงยิ่งอารมณ์พุ่งเข้าไปอีกกับประโยคที่ได้ยิน สิ้นเสียงเอ่ยขวดเหล้าที่ไม่รู้ว่าเขาหยิบจากโต๊ะตั้งแต่ตอนไหนก็พาดลงบนศีรษะลูกค้าคนนั้นเต็ม ๆ

ผัวะ!

"ไอ้เหี้ยรันย์อย่า.."

"กรี้ดด.." 

ดนุภพที่ยืนมองเหตุการณ์เงียบ ๆ ถลาเข้าห้ามแต่ก็ไม่ทัน ขณะที่ดาริกากรีดและสะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจพลันซบหน้ากับอกแกร่งอัตโนมัติ เธอไม่คิดเลยว่าชายหนุ่มคนที่แสนดีเวลาโกรธจะน่ากลัวมากขนาดนี้

"โอ้ย!" 

ลูกค้าคนนั้นถึงกับร้องโอดโอยทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาพลางใช้มือจับบริเวณศีรษะที่โดนฟาด ใบหน้าบิดเบ้ด้วยความเจ็บปวด เลือดสีแดงสดค่อย ๆ ไหลลงตามกรอบหน้า

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นสร้างความแตกตื่นให้ผู้คนภายในบาร์ไม่น้อยต่างพากันมามุ่งดู

"สร้างเรื่องให้กูอีกแล้วเพื่อนเวร" ดนุภพถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ มองหน้าเพื่อนชายตัวดีที่ยืนไม่สะทกสะท้านด้วยความอ่อนใจ ก่อนจะเปล่งเสียงบอกกล่าวกับแขกภายในบาร์

"ไม่มีอะไรครับ ทุกคนเชิญสนุกกันต่อเลยครับ"

จากนั้นก็หันไปสั่งการด์ที่วิ่งมาดูแลต่อ

"พาลูกค้าไปหาหมอ"

การ์ดร่างบึกบึนสองคนทำตามคำสั่งทันที เดินเข้าไปหิ้วปีกลูกค้าที่นั่งตัวบิดตัวงอบนโซฟา แล้วพาเดินออกไป 

ศรัณย์มองตามจนสุดสายตา ก่อนจะตวัดสายตากลับมามองเพื่อนชาย "เคลียร์ตรงนี้ให้ด้วย เดี๋ยวกูต้องกลับไปเคลียร์กับตัวต้นเรื่องก่อน"  

ว่าจบก็จับร่างบางที่ยืนซบหน้ากับแผงอกขึ้นพาดบ่า

"ว้าย!"

ทำคนที่อยู่ในอาการอกสั่นขวัญหายร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ ตั้งสติได้ก็ร้องท้วงด้วยความไม่พอใจ

"ปล่อยน้องดาลงนะ น้องดาไม่ไปกับพี่" สองเท้าสะบัดไปมา ขณะที่มือก็รัวทุบตีแผ่นหลังกว้างหวังให้เขาปล่อยเธอลง 

"โอ้ย!" 

เสี้ยวนาทีต่อมาใบหน้าหวานก็ต้องบิดเบ้เพราะถูกอีกคนฟาดฝ่ามือลงบนก้นอย่างแรง ทั้งเจ็บทั้งโมโหยิ่งรัวกำปั้นทุบแผ่นหลังกว้างแรงขึ้น "น้องดาเจ็บ ไอ้คนใจร้าย"

คนถูกทุบขมวดคิ้วเล็กน้อยกับแรงทุบที่ด้านหลัง จากที่อารมณ์คุกรุ่นอยู่แล้วก็ยิ่งทวีคูณความรุนแรง

"ถ้าไม่อยากโดนอีกก็อย่าดิ้น" กดเสียงขู่ด้วยน้ำเสียงเย็นเยือกจนคนฟังชะงักรู้สึกเสียวสันหลังแปลบ ทว่าด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ผสมอยู่ในเลือดทำเธอกล้าตอบโต้กลับ

"เอาสิ น้องดาจะตะโกนให้ทุกคนรู้ไปเลยว่าพี่มันผู้ชายใจร้าย ชอบใช้กำลังรังแกผู้หญิง" 

"ถ้าอยากลองดีก็ร้องเลยดาริกา" ศรัณย์ท้าทายอย่างไม่สะทกสะท้านเพราะตอนนี้ผู้คนภายในผับก็เพ่งเล็งมาที่เขาเป็นตาเดียวกันแล้ว ถามว่าเขาแคร์ไหมตอบเลยว่าไม่

ตอนนี้อารมณ์ของเขามันเดือดดาลจนแทบจะระเบิดออกมาคิดเพียงอย่างเดียวว่าต้องจัดการกับร่างเล็กบนบ่าให้ได้