ตอนที่ 2 สิ่งที่ทุกคนทิ้งไว้ให้

 

เรื่องที่ได้รับฟังมันทำให้นลินภัสร์รู้สึกหนักอึ้งเธอไม่คิดมาก่อนเลยว่ายายของเธอจะกู้เงินมากมายขนาดนั้น

หญิงสาวพยายามโทรศัพท์ติดต่อไปยังศักรินทร์ผู้เป็นพี่ชายแต่โทรเท่าไหร่ก็ไม่ติดเธอเลยไปตามที่บ้านภรรยาของเขาแต่พอไปถึงภรรยาของเขาก็บอกว่าศักรินทร์กับเธอเลิกกันมาได้สักพักแล้วและพี่ชายของนลินภัสร์ก็ย้ายออกจากบ้านนี้ไปแล้ว

“แล้วพี่ยุพารู้มั้ยคะว่าพี่ไม้ย้ายไปอยู่ที่ไหน” นลินภัสร์ถามอดีตภรรยาของพี่ชาย

“อันนี้พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันนะมายด์ พี่กับเขาไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้วมายด์มาตามหาเขาแบบนี้มีปัญหาอะไรหรือเปล่า”

“เรามีปัญหานิดหน่อยค่ะพี่ยุพาคุณยายกู้เงินไว้สี่แสนและระบุให้มายด์กับพี่ไม้เป็นคนช่วยกันจ่ายหนี้”

“พี่ว่าพี่ชายของมายด์คงจะไม่มีปัญญาหาเงินมาใช้หนี้หรอกนะเพราะธุรกิจที่เขาลงทุนกับเพื่อนก็เจ๊งไม่เป็นท่า”

คำตอบของพี่ยุพาทำให้นลินภัสร์หน้าซีดและเหงื่อตกถ้าเธอยังติดต่อพี่ชายไม่ได้เงินจำนวนสี่แสนเธอก็จะต้องใช้หนี้เองทั้งหมดแล้วเธอจะไปหาที่ไหนลำพังแค่ทำงานพิเศษเพื่อส่งเสียตัวเองเรียนก็เหนื่อยมากพออยู่แล้วนี่จะต้องมาใช้หนี้อีกสี่แสนก็ไม่รู้ว่าชาตินี้จะใช้หนี้หมดไหม

“พี่เห็นใจมายด์นะแต่เรื่องนี้พี่ก็ช่วยอะไรไม่ได้เพราะพี่เองก็เงินเดือนแค่หมื่นนิดๆ พอใช้ไปวันๆ เท่านั้น”

“พี่ยุพาคะถ้าพี่รู้ว่าพี่ไม้ไปอยู่ที่ไหนหรือไปอยู่กับใครพี่ช่วยโทรหามายด์หน่อยได้ไหม”

“ได้จ้ะ พี่มีเบอร์ของเพื่อนที่เขาทำธุรกิจด้วยกันมายด์จะลองโทรหาไหม”

“ได้ค่ะ” นลินภัสร์รีบบันทึกเบอร์โทรศัพท์ของเพื่อนพี่ชายจากนั้นก็ขอตัวกลับมายังห้องพักของตนเอง

หลังจากทานอาหารเย็นแล้วหญิงโทรศัพท์ไปหาเพื่อนของพี่ชายตามเบอร์ที่ได้มาจากอดีตพี่สะใภ้

“สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีครับจะคุยกับใครครับ”

“นั่นใช่พี่แบงค์ไหมคะ”

“ใช่ฉันชื่อแบงค์แล้วเธอเป็นใครมีธุระอะไรจะคุยกับฉัน”

“หนูชื่อมายด์เป็นน้องสาวของพี่ไม้ค่ะ พี่ไม้อยู่กับพี่แบงค์ใช่ไหมคะ มายด์อยากคุยกับพี่ไม่ค่ะ”

“ไอ้ไม้มันไม่ได้อยู่กับพี่หรอกตอนนี้มันข้ามไปทำงานฝั่งเขมรนุ่นแล้ว พี่เองก็ติดต่อมันไม่ได้เหมือนกันมายด์เป็นน้องสาวของมันใช่ไหม”

“ใช่ค่ะมายด์เป็นน้องสาวของพี่ไม้”

“ถ้าอย่างงั้นก็ดีเลยพี่กำลังอยากเจอ”

“อยากเจอมายด์เหรอคะ”

“ใช่สิ ไอ้ไม้มันเอาเงินพี่ไปสองสามหมื่นถ้ายังไงมายด์ช่วยคืนเงินพี่แทนมันด้วยนะ”

“มายด์ก็ไม่มีหรอกค่ะ ที่มายด์โทรมาหาพี่ไม้ก็เพราะจะให้พี่ไม้ช่วยใช้หนี้ที่คุณยายกู้มา”

“อ้าวแบบนี้หนี้ของพี่ก็สูญเปล่าสิ ไม่รู้แหละยังไงมายด์ก็ต้องหาเงินมาใช้หนี้แทนพี่ชายของมายด์”

“พี่ไม้เป็นคนยืมพี่ก็ไปทวงกับพี่ไม้ค่ะ”

“ก็พี่บอกแล้วไงว่าพี่ติดต่อมันไม่ได้”

“อย่างนั้นมายด์ขอเวลาหน่อยได้ไหมคะพี่แบงค์ ถ้ามายด์มีมายด์จะรีบทยอยโอนคืนให้พี่แบงค์”

“พี่ให้เวลามายด์เดือนหนึ่งนะยังไงพี่ต้องได้เงินสามหมื่น ของพี่คืนถ้าไม่ได้คืน พี่ก็ไม่รู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับมายด์เพราะเงินจำนวนนี้มันก็จำเป็นกับพี่มากจริงๆ”

“ค่ะพี่แบงค์มายด์จะพยายามหาเงินมาใช้พี่ให้เร็วที่สุด งั้นใหม่วางสายก่อนนะคะ ว่าจะโทรตามหาพี่ไม้ต่อ”

“ไม่ต้องโทรหาให้เสียเวลาหรอกมันข้ามไปฝั่งเขมรแล้วมายด์คิดเหรอว่ามามันจะกลับมาที่นี่ เจ้าหนี้รอมันอยู่อีกเพียบ”

“พี่แบงค์หมายความว่ายังไง”

“ก็มันเที่ยวยืมเงินใครไปทั่วหมดละสิ”

“นอกจากพี่แบงค์แล้วยังมีเจ้าหนี้คนอื่นอีกเหรอคะ”

“ใช่มีหลายคนเลยแต่พี่จะไม่บอกพวกนั้นก็ได้ว่ามายด์เป็นน้องสาวของมันแลกกับการที่มายด์จะต้องใช้เงินพี่คืนสามหมื่น ภายในหนึ่งเดือนตกลงไหมล่ะ”

“ตกลงค่ะพี่แบงค์ มายด์ของร้องนะคะพี่แบงค์ห้ามบอกใครนะคะว่ามายด์เป็นน้องของพี่ไม้ แค่ลำพังเงินที่เป็นหนี้อยู่มายด์ก็ไม่รู้จะหาที่ไหนมาใช้หนี้แล้ว เจ้าหนี้พวกนั้นก็ให้เขาไปตามกับพี่ไม้เองนะคะ”

“ได้สิแต่อย่าลืมสัญญานะเกินหนึ่งเดือนเมื่อไหร่พี่จะบอกลูกหนี้ทุกคนของไอ้ไม้ถึงตอนนั้นมายด์ก็คิดเอาเองแล้วกันว่าจะใช้หนี้ไหวหรือเปล่า”

“ค่ะพี่แบงค์มายด์จะรีบใช้หนี่พี่ให้เร็วที่สุด”

นลินภัสร์นอนมองเพดานหอพักด้วยหัวใจห่อเหี่ยวเธอ ไม่คิดเลยว่าตนเองจะถึงทางตันแบบนี้ ยายเสียไปยังไม่ถึงสามเดือนก็มีหนี้ก้อนโตที่ต้องรับผิดชอบและพอติดต่อไปทางพี่ชายฝ่ายนั้นก็ยังสร้างนี่เพิ่มอีกแล้วเธอจะไปหาเงินที่ไหนมาใช้หนี้

หญิงสาวทำงานเป็นเด็กนั่งดริ๊งค์ในผับแห่งหนึ่งคืนหนึ่งก็ได้เงินอยู่หลายพันแต่เงินส่วนนั้นเธอก็เก็บสะสมไว้สำหรับเป็นค่าเรียนและค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันแล้วไหนจะค่าหอพักค่ากินค่าอยู่ซึ่งค่าใช้จ่ายเหล่านี้เธอรับผิดชอบตนเองมาตลอด

เธอไม่มีทรัพย์สินอะไรติดตัวเลยเหลือแค่สร้อยคอทองคำเส้นเล็กเงินซื้อแต่มูลค่าของมันก็แค่สองสลึงขายไปก็ได้เงินไม่ถึง สองหมื่นบาทแต่จำนวนที่ต้องใช้หนี้นั้นมากกว่ายี่สิบเท่า

หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นกดเข้าแอพพลิเคชันธนาคารตอนนี้เธอมีเงินเก็บเหลืออยู่ไม่ถึงสองหมื่นบาทซึ่งมันก็ไม่พอใช้หนี้เพื่อนของพี่ชายอีกทั้งตอนนี้มันก็ใกล้จะถึงเวลาจ่ายค่าขอพอพักและค่าน้ำกับค่าไฟอีกสามพันกว่าบาทแล้วไหนจะค่ากินค่าใช้จ่ายประจำวัน บางทีเธออาจจะต้องขอเบิกเงินล่วงหน้าจากเจ้าของร้านเหล้าที่เธอไปทำงานอยู่แต่ก็ไม่รู้ว่าจะได้มากน้อยแค่ไหนเพราะเธอไม่ใช่พนักงานประจำ

แล้วก็เป็นอย่างที่นลินภัสร์คิดเพราะเธอไม่สามารถเบิกเงินล่วงหน้าได้แต่เจ้าของร้านเสนอให้เธอกู้เงินแทนแต่หญิงสาวก็ขอคิดดูก่อนเพราะดอกเบี้ยมันสูงมาก