ตอนที่3 ตามกลับ

ขังรักเมียลับ

ตอนที่3 ตามกลับ

นักรบเดินผ่านหญิงสาวแล้วตรงไปขึ้นรถในทันที

“ออกรถ” ชายหนุ่มออกคำสั่งให้กับอุเทนที่เป็นทั้งคนสนิทและคนขับรถของ

“ครับนาย”

อุเทนรับคำและขับรถออกไปแต่เมื่อมองดูที่กระจกหลังก็เห็นว่าพาฝันวิ่งตามมา

“นายครับ คุณพาฝันวิ่งตามมาครับจะให้จอดหรือไม่หรืออย่างไรครับนาย”

อุเทนที่มองกระจกมองหลังแล้วเห็นว่าพาฝันวิ่งตามมาเลยหันมาถามนักรบผู้เป็นนาย

“จอดรถ”

นักรบตอบแค่นั้นและนั่นทำให้อุเทนหยุดรถทันที นักรบยังคงนั่งอยู่อย่างนั้นกระทั่งพาฝันวิ่งตามมาทันชายหนุ่ม หญิงสาวหยุดอยู่ที่ข้างรถก่อนจะใช้สองมือจับเข่าตัวเองไว้ด้วยความเหนื่อยและหอบ คนตัวเล็กหายใจเข้าออกเป็นจังหวะก่อนจะยกมือขึ้นมาปาดเหงื่อตัวเอง

นักรบเลื่อนกระจกลงแล้วมองมาที่หญิงสาว

“มีอะไร?”

“ถ้าฉันตกลงไปอยู่กับพี่ไม่ว่าจะในฐานะอะไรก็ตามพี่จะยกหนี้สินทั้งหมดให้พ่อกับแม่ฝันใช่ไหมคะ รวมไปถึงบ้านหลังนี้ด้วยใช่ไหม?”

พาฝันเอ่ยถามทั้งที่ใจเต้นแทบจะไม่เป็นจังหวะ ทั้งที่รู้ดีว่านักรบคนที่อยู่ต่อหน้าเธอตอนนี้ไม่ใช่นักรบคนเดิมที่เธอรู้จักอีกต่อไปแล้ว เพราะอะไรนั้นเธอรู้ดี

“ใช่ !”

นักรบตอบแค่นั้นก่อนจะเลื่อนกระจกรถขึ้น พาฝันรีบยกมือเกาะที่กระจกรถทำให้กระจกที่กำลังเลื่อนขึ้นหนีบมือของเธอ หญิงสาวร้องออกมาด้วยความตกใจ

“โอ๊ย” ...พาฝันร้องออกมา นักรบรีบกดหยุดและกดกระจกลงก่อนมองไปที่มือของพาฝัน

“อะไรมีอะไรอีก จะพูดอะไรก็พูดมาให้หมดไม่ต้องมาอ้ำๆ อึ้งๆ อยากจะพูดจะถามอะไรก็พูดมา” นักรบตัดบท

“เมื่อไหร่พี่จะให้ฝันไปอยู่กับพี่เมื่อไหร่?” พาฝันเอ่ยถามพร้อมกับกลืนน้ำลายก้อนโตเข้าไปในคอ

“ถ้าพร้อมก็วันนี้ ให้เวลา30นาทีเพื่อที่จะกลับไปเก็บของจะอยู่ในรถรอ หากว่าไม่พร้อมก็พรุ่งนี้ แต่ไม่รับปากนะว่าพรุ่งนี้จะเปลี่ยนใจหรือเปล่า” นักรบตอบแค่นั้น

พาฝันหันมาดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือของตัวเอง และหันมาบอกกับนักรบ

“20นาที ฝันขอเวลาแค่20นาที รอก่อนแล้วจะรีบมา” พูดจบก็รีบวิ่งกลับไปยังเขตรั้วบ้านในทันที

“ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปจัดการให้คนของเราติดตามพาฝันและไอ้ธราธิปตลอด 24ชั่วโมง รวมถึงพ่อแม่พาฝันด้วยอย่าให้คลาดสายตาแม้แต่นาทีเดียวเข้าใจไหม”

“ครับนาย ว่าแต่จะให้คุณพาฝันไปพักอยู่ที่ไหนเหรอครับ”

“ที่บ้านฉันเองเรื่องนี้อย่าบอกให้พ่อกับแม่ฉันรู้เด็ดขาดเข้าใจไหม” นักรบกำชับอุเทน

“ครับแต่ว่ามีเรื่องหนึ่งที่ผมกังวลใจก็คือ นายคิดดีแล้วใช่ไหมครับเรื่องที่จะพาคุณพาฝันไปอยู่ที่บ้าน”

“ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนั้นจะจัดการเอง”

ใช้เวลาแทบจะไม่ถึง20นาทีพาฝันเดินกึ่งวิ่งออกมาจากเขตรั้วบ้านโดยมีพ่อกับแม่เดินตามลูกสาวมา

“พ่อขอโทษนะลูกกับสิ่งที่พ่อทำลงไป” คนเป็นพ่อกล่าวตามหลังลูก

“ใจคอคุณจะไม่บอกกับลูกเหรอคะว่าที่ทำไปทั้งหมดเพราะอะไร”

“ผมบอกกี่ครั้งแล้วว่าห้ามพูดถึงเรื่องนี้อีกต่อให้ต้องตายก็ห้ามพูดเด็ดขาดเข้าใจไหม”

พ่อหันมาตวาดแม่ก่อนเดินเข้าบ้านพร้อมกับยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาที่กำลังไหลริน คนเป็นแม่ได้แต่ถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยล้า

พาฝันพาตัวเองที่หอบกระเป๋าใส่เสื้อผ้าและข้าวของเดินมาที่รถของนักรบ อุเทนรีบลงจากรถแล้วรับสัมภาระทั้งหมดเอาไว้ก่อนจะเปิดประตูให้พาฝันเข้าไปนั่งคู่กับนักรบ แต่ว่าไม่ใช่เมื่อชายหนุ่มเอ่ยออกมา

“ใครสั่งให้นั่งตรงนี้ นี่ไม่ใช่ที่นั่งเธอไปนั่งข้างหน้าโน่น”

นักรบพูดออกมาโดยที่ไม่มองหน้าหญิงสาว พาฝันหันมามองหน้าชายหนุ่มก่อนเดินลงไปและนั่งข้างๆ กับอุเทน

บรรยากาศภายในรถเงียบกริบทำเอาทั้งอุเทนและพาฝันอึดอัดไปตามๆ กันกว่าจะมาถึงที่บ้านของนักรบก็ใช้เวลาไม่นานเมื่อมาถึงทุกคนลงรถ

“นายครับจะให้ผมนำกระเป๋าของคุณพาฝันไปไว้ที่ไหนดีครับนาย” อุเทนถามออกมาพร้อมกับมือที่หิ้วกระเป๋าของหญิงสาว นักรบหันไปมองหน้าพาฝันก่อนตอบออกมา

“ห้องพักแม่บ้าน สาวใช้ หรือที่ไหนก็ได้ในบ้านนี้ที่ว่าง”

...........................

ฝากกดติดตามนักเขียน กดใจ และเก็บเข้าชั้นด้วยนะคะจะได้ไม่พลาดทุกการอัพเดทค่ะ

ขอคอมเม้นท์เป็นสติ๊กเกอร์ หรือจะพูดคุยกันก็ได้นะคะ