ขังรักเมียลับ

ขังรักเมียลับ

ตอนที่1 ลาก่อน

“ยังหวังว่าเราจะได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง แม้ในวันที่ทุกๆ อย่างระหว่างเรามันจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว แต่ไม่ใช่ชาตินี้ หากชาติหน้ามีจริงขอให้พาฝันได้เป็นคนรัก คนแรก และคนสุดท้ายของพี่นักรบตลอดไป”

พาฝันนึกถึงข้อความที่เธอเขียนเอาไว้ให้กับชายหนุ่มที่เธอรักมากที่สุด นักรบที่เปิดอ่านแล้วรีบพับกระดาษเก็บใส่กระเป๋ากางเกงก่อนที่จะรีบออกมาจากห้องแล้วมุ่งหน้าตามหาหญิงสาวเจ้าของลายมือนั้นทันที

ตัดมาที่พาฝันที่ยืนอยู่ริมสะพานข้ามแม่น้ำเจ้าพระยา สองมือหญิงสาวสั่นระริกพร้อมกับจับขอบสะพานเอาไว้ก่อนที่จะค่อยๆ ปีนข้ามมันออกไป

จุดมุ่งหมายเดียวของเธอที่มีในตอนนี้ก็คือการดำดิ่งลงไปภายใต้แม่น้ำที่กำลังไหลเชี่ยว ท่ามกลางความตกใจของผู้คนที่ผ่านไปมาในเวลาค่ำคืนเช่นนี้ ใครจะคิดว่าหญิงสาวสวยหน้าตาดีคนนี้กำลังจะคิดสั้น บางคนกดโทรศัพท์ไปแจ้งความ แจ้งกู้ภัย บางคนถ่ายรูป และบางคนกำลังไลฟ์สดในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

“คุณคะใจเย็นๆ นะคะ อย่าทำอะไรวู่วามคิดถึงครอบครัวคนรอบข้างและคนรักของคุณให้ดีๆ นะคะก่อนที่จะทำอะไรลงไป”

หญิงสาวคนหนึ่งตะโกนออกมาพร้อมกับพยายามหว่านล้อม พาฝันหันมามองหญิงที่คุยกับตนและส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะตอบด้วยน้ำตาที่นองหน้า

“ฉันไม่มีคนรัก ไม่มีครอบครัว ไม่มีพ่อแม่ ไม่มีใครเลยสักคน”

“แต่อย่างน้อยคุณควรรักตัวเองนะคะ ต่อให้จะไม่มีใครรักคุณเลยก็ตามคุณต้องรักตัวเองนะคะ”

หญิงสาวอีกคนพยายามหว่านล้อมจนถึงที่สุด อย่างน้อยก็พอช่วยให้เธอหยุดคุยสักนิดก่อนที่เจ้าหน้าที่จะมาช่วยเหลือก็ยังดี

เสียงผู้ประกาศข่าวของสถานีวิทยุดังขึ้น นักรบชายหนุ่มที่ถูกพูดถึงในจดหมายถึงกับเบรกรถฟังก่อนจะจับใจความได้ว่าเกิดเหตุที่ไหนชายหนุ่มรีบกลับรถแล้วมุ่งหน้าไปในทันทีก่อนที่ทุกอย่างมันจะสายจนเกินไป

“ได้โปรดอย่าทำอะไรบ้าๆ ลงไปนะพาฝันพี่ขอร้อง”

ชายหนุ่มพึมพำเบาๆ ก่อนที่จะรีบเหยียบคันเร่งส่งเต็มกำลังเพื่อที่จะให้ถึงจุดหมายปลายทางให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

“คุณคะ ไม่ว่าตอนนี้คุณเจอกับปัญหาอะไรมากมายแค่ไหนโปรดรู้เอาไว้นะคะว่าหากถ้าคุณโดดลงไปสิ่งแรกคือคุณจะหลุดพ้น คุณตาย แต่รู้อะไรไหมคะว่าคุณกำลังสร้างความเดือดร้อนให้กับคนจำนวนมาก”

“แค่ฉันตายไปเท่านั้น ฉันจะสร้างความเดือดร้อนให้ใครกันคะจะตายอยู่แล้วยังมีปัญหาอะไร นั่นแสดงว่าการมีตัวตนของฉันไม่ว่าอยู่หรือตายสุดท้ายก็ยังมีปัญหาอยู่ดี” พาฝันตอบออกมาทั้งที่น้ำตาไหลริน หญิงสาวกลุ่มนั้นถึงกับกระซิบกัน “แกพูดจาดีๆ สิยิ่งพูดเหมือนยิ่งยุ”

“หุบปากไปเลยฉันมีวิธี ฉันเป็นนักจิตวิทยา” หญิงสาวกลุ่มนั้นคุยกันก่อนหันมาหาพาฝัน

“คุณอยากรู้ไหมคะว่าทำไม ถ้าคุณตกลงไปใครกันบ้างที่จะเดือดร้อนเพราะคุณ ฉันจะบอกให้ช่วยฟังฉันสักนิดก่อนจะโดดก็ยังไม่สายได้หรือไม่คะ” หญิงสาวคนเดิมตอบ

“5นาทีพอไหมคะ ฉันรับฟังแค่นั้นแค่5นาทีเท่านั้น” พาฝันตอบออกมาแค่นั้นแต่สายตาเหมือนเหม่อลอยออกไป”

“ค่ะ5นาที เริ่มนะคะ” พาฝันไม่ตอบแต่พยักหน้าให้กับเธอ

“คุณอาจจะอยากตายแต่รู้ไหมว่า ทันทีที่คุณโดดลงไปนั้นคุณอาจจะไม่รู้สึกอะไร อาจจะปล่อยตัวปล่อยใจให้ตัวเองจมลงไปสู่ก้นแม่น้ำ แต่...เจ้าหน้าที่ ที่เขาไม่รู้จักคุณเลยเขาไม่มีเงินเดือน มีเพียงคนรักครอบครัวลูกเมียที่รอทานข้าวอยู่ที่บ้าน

หากว่าโชคดีพวกเขาอาจจะเจอศพคุณภายใน2-3ชั่วโมงหรืออาจมากกว่านั้น นั่นถือว่าเป็นความโชคดี แต่ว่า...หากไม่เจอการทำงานก็อาจยืดเวลาออกไปลูกน้อยที่คอยการกลับมาของผู้เป็นพ่ออาจจะรอจนหลับไปหรือไม่อาจจะได้รับข่าวร้ายว่าพ่อเธอเสียชีวิตในการปฏิบัติหน้าที่เพราะอะไรรู้ไหมคะ?” หญิงสาวคนนั้นเว้นจังหวะ

“เพราะว่าพวกเขาค้นหาคุณไม่เจอ อาจอ่อนแรงหมดแรงหรืออาจเป็นตะคริวและทำให้มีคนสูญเสียเพิ่ม ลูกเมียจะเสียผู้นำครอบครัว เพื่อนๆ จะเสียเพื่อนร่วมงานเช่นนั้นมันจะทำให้คุณรู้สึกดีใช่ไหมคะ” พาฝันถึงกับสะอื้นในอกที่ได้ยินสิ่งที่หญิงสาวแปลกหน้าเอ่ยขึ้นมา

“คุณกำลังหนีอะไรหรือเปล่าคะ? ”

พาฝันส่ายหน้าร้องไห้ “แค่บอกทุกคนไม่ต้องตามหาได้ไหมคะฉันไม่มีญาติให้ติดต่อสำหรับทำศพ แค่ปล่อยให้ฉันเน่าสลายไปกับสายน้ำแค่นั้น”

นักรบที่มาถึงรีบจอดรถแล้ววิ่งตรงไปยังจุดที่ผู้คนกำลังมุงดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยความลุ้นระทึกเมื่อเข้าไปใกล้กับพบว่า หญิงสาวผมยาวสลวยนั้นกำลังโดดลงไปยังเบื้องล่างไม่รอช้านักรับรีบปีนขอบสะพานแล้วโดดลงตามไปทันทีสร้างความตกใจให้กับผู้คนเป็นจำนวนมาก

.................................................

ตอนที่1 มาแล้วค่ะ ขอกำลังใจด้วยการคอมเม้นท์มาพูดคุยกันด้วยนะคะ