ตอนที่ 4.

ตอนที่ 4.

มัสยาไม่รอช้า รีบพุ่งตัวเข้าไปในห้องน้ำด้วยความตกใจ ความรีบร้อนทำให้มือไม้สั่นไปหมด หล่อนไม่เคยอาบน้ำเร็วขนาดนี้มาก่อนในชีวิต

ทุกอย่างผ่านไปอย่างฉุกละหุกจนแทบควบคุมตัวเองไม่ได้ เส้นผมที่เคยใช้เวลาดูแลอย่างพิถีพิถัน ต้องรวบขึ้นอย่างลวกๆ เสื้อผ้าถูกสวมแบบเร่งรีบ และแทบไม่มีเวลาส่องกระจกดูความเรียบร้อยเลย

เสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาด กระโปรงทรงเอ และเสื้อกั๊กสีกรมท่าทับด้านนอก นี่มันไม่ใช่ชุดที่หล่อนคุ้นเคย แต่หล่อนก็ไม่มีเวลามากพอที่จะมาคิดเรื่องนั้นในตอนนี้

“เร็วค่ะ! ไปกันเถอะค่ะ!”

ริสาเรียกก่อนจะดึงแขนมัสยาออกจากห้อง

มัสยากึ่งเดินกึ่งวิ่งตามริสาไปตามทางเดิน แรงหอบทำให้หล่อนรู้สึกเหมือนหัวใจจะเต้นไม่เป็นจังหวะ

นอกจากความรีบร้อนแล้ว หล่อนยังไม่ชินกับการต้องทำอะไรภายใต้เวลาจำกัดแบบนี้ด้วย

เมื่อไปถึงโถงประชุมพนักงาน ทุกคนยืนเรียงกันอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ทุกคนอยู่ในชุดฟอร์มเหมือนกันหมด สร้างบรรยากาศที่เป็นทางการและเคร่งครัดมาก

และตรงหน้า...

ปริญญ์ยืนอยู่ที่นั่น ร่างสูงสง่าของเขาแผ่ออร่าอำนาจที่ทำให้ทั้งห้องเงียบลงแทบจะทันที ดวงตาคมกริบของเขากวาดมองพนักงานแต่ละคนราวกับจับผิด ไม่มีใครกล้าส่งเสียง ทุกคนดูเคร่งเครียดเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา

มัสยารีบจัดระเบียบเสื้อผ้าของตัวเอง ก่อนจะเข้าแถวเคียงข้างริสา หล่อนพยายามไม่เงยหน้าขึ้นมอง แต่ความอยากรู้ทำให้หล่อนเผลอเหลือบสายตาขึ้นไปมองบุคคลที่เป็นต้นเหตุของชีวิตใหม่ที่หล่อนไม่เคยต้องการ

เขายังคงดูดีไร้ที่ติเหมือนเมื่อวาน

สูทที่สวมเนี้ยบกริบ ทุกกระดุมติดเข้ารูปอย่างไม่มีที่ติ

ดวงตาเฉียบคมของเขายังคงแฝงความเย็นชา ริมฝีปากที่เม้มแน่นยิ่งทำให้ใบหน้าของเขาดูน่าเกรงขามเข้าไปอีก

มัสยาหัวใจสั่นวูบโดยไม่รู้ตัว หล่อนเกลียดตัวเองที่รู้สึกเช่นนี้ หัวใจเต้นแรงเพราะเขา แต่ก็พยายามควบคุมตัวเองให้เป็นปกติ

‘เขามันใจร้าย...’

หล่อนบอกตัวเองในใจซ้ำๆ

มัสยาสูดหายใจเข้าลึก พยายามกดความรู้สึกวุ่นวายในใจไว้ หล่อนจะไม่ยอมให้ตัวเองเผลอใจไปกับเสน่ห์ของคนใจร้ายแบบนี้เป็นอันขาด

สายตาคมกริบของปริญญ์สะดุดหยุดอยู่ที่

มัสยาเพียงเสี้ยววินาที ก่อนที่เขาจะกวาดสายตามองทั่วโถงประชุม แล้วจึงกล่าวเสียงเย็นชา

“ดูเหมือนว่าเราจะมีพนักงานใหม่ที่ยังไม่รู้ระเบียบของที่นี่”

มัสยารู้ได้ทันทีว่าเขาหมายถึงใคร หัวใจหล่อนเต้นแรงขึ้น

“การมาตรงเวลาเป็นสิ่งพื้นฐานของการทำงาน ถ้าคุณคิดจะใช้ชีวิตแบบตามใจตัวเองเหมือนที่ผ่านมา ผมขอแนะนำให้คุณปรับตัวตั้งแต่วันนี้ เพราะที่นี่... ไม่มีที่ว่างสำหรับคนที่ไม่ตรงต่อเวลา”

มัสยากำมือแน่น ความอับอายแล่นเข้าสู่ใบหน้าของหล่อน

“ดิฉันไม่ได้ตั้งใจจะมาสายค่ะ” หล่อนแย้งเสียงเรียบ แต่หนักแน่น “แต่ดิฉันไม่ทราบล่วงหน้าว่าที่นี่จะเข้างานเร็วขนาดนี้ค่ะ”

ปริญญ์เลิกคิ้วเล็กน้อย ราวกับประหลาดใจกับคำตอบของหล่อน

“คุณจะบอกว่า คุณไม่ได้ศึกษาหาข้อมูลเกี่ยวกับสถานที่ที่คุณจะต้องมาทำงานมาก่อนเลยหรือ”

มัสยากลืนน้ำลาย ก่อนตอบอย่างซื่อตรง

“ก็ฉัน... ไม่คิดว่าจะต้องมาทำงานแบบนี้นี่คะ”

ปริญญ์จ้องหล่อนอยู่อีกครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยเสียงเย็นชา

“ถ้าอย่างนั้น นี่จะเป็นโอกาสแรกที่คุณจะได้เรียนรู้ ว่าทุกอย่างที่นี่มีกฎเกณฑ์ และคุณต้องทำตาม”

“ดิฉันเข้าใจค่ะ”

มัสยากล่าวตอบเสียงเรียบ แม้ภายในใจจะเต็มไปด้วยคำถามมากมายก็ตาม

ปริญญ์พยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะหันไปพูดกับพนักงานทั้งหมด

“เริ่มงานได้”

บรรยากาศตึงเครียดคลายลง มัสยาถอนหายใจเบาๆ แต่หล่อนรู้ดีว่านี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น

          หลังจากเสร็จสิ้นโฮมรูม มัสยาถูกมอบหมายให้ไปทำงานในแผนกแม่บ้านโดยตรง ภารกิจแรกของหล่อนคือ การทำความสะอาดห้องพักแขก

ริสาพามัสยาไปที่ห้องพักที่ต้องทำความสะอาดก่อนแขกเข้าพัก

หล่อนวางอุปกรณ์ทำความสะอาดลงก่อนจะหันมายิ้มให้มัสยา

“เริ่มจากการปูเตียงก่อนนะคะ”

มัสยาขมวดคิ้วมองเตียง

“มันไม่ได้ปูไว้อยู่แล้วเหรอ?”

ริสาหัวเราะ “ค่ะ แต่เราต้องเปลี่ยนผ้าปูที่นอนทุกครั้งที่มีแขกเช็คเอาท์”

มัสยาลองจับมุมผ้าปูเตียง แต่มันกลับหลุดลุ่ยและไม่ตึงเหมือนที่ริสาทำให้ดู

ริสาส่ายหน้ายิ้มๆ

“คุณต้องสอดมุมให้แน่นค่ะ แบบนี้”

ริสาทำให้ดูอีกครั้ง

มัสยาลองทำตาม แต่ใช้แรงมากเกินไปจนปลายเตียงยับย่น

“โอ้ย ทำไมมันยากขนาดนี้”

ริสาหัวเราะออกมาอีก “เดี๋ยวก็ชินค่ะ ลองอีกครั้ง”

มัสยาสูดหายใจลึก ตั้งใจลองใหม่ คราวนี้ดีขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย

ริสาพยักหน้า

“ดีขึ้นแล้วค่ะ”

หลังจากนั้น ริสาสอนให้มัสยาเช็ดกระจก เช็ดโต๊ะ และดูดฝุ่น แม้ว่าทุกอย่างจะดูง่าย แต่สำหรับ

มัสยา มันเป็นเรื่องที่ต้องใช้ความพยายามมากกว่าที่คิด แต่หล่อนก็ไม่ยอมแพ้

หลังจากทำทุกอย่างเสร็จ หล่อนปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก ถอนหายใจยาว

“ฉันไม่เคยคิดเลยว่าการทำงานบ้านจะเหนื่อยขนาดนี้”

ริสายิ้มบางๆ “ยินดีต้อนรับเข้าสู่โลกของแม่บ้านค่ะ”

มัสยาหัวเราะเบาๆ แม้จะเหนื่อยก็ตาม

“ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะมาถึงจุดนี้ได้”

“ไม่เป็นไรค่ะ ค่อยๆ เรียนรู้ไป” ริสาปลอบ “นี่เป็นแค่ห้องแรกนะคะ เรายังต้องไปทำอีกสิบกว่าห้อง”