ตอนที่ 5.

ตอนที่ 5.

มัสยาตาโต “อีกสิบกว่าห้องเหรอ!?”

ริสาพยักหน้าอย่างขำๆ

“ค่ะ รีบไปกันเถอะค่ะ ก่อนที่หัวหน้าจะมาตรวจงาน”

มัสยาถอนหายใจยาว แต่ก็พยายามฮึดสู้

“โอเค ไปกันเถอะ”

ทั้งสองเดินออกจากห้องพักแขกที่ทำเสร็จเรียบร้อยไป เพื่อไปทำความสะอาดห้องพักที่เหลืออีกสิบกว่าห้องต่อไป

ภายในห้องทำงานของปริญญ์

พนักงานวัยกลางคนยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานของเขาอย่างสงบเรียบร้อย ปริญญ์เหลือบมองขึ้นจากเอกสารตรงหน้า ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“เธอเป็นยังไงบ้างครับ”

เขาคิดว่ามัสยาคงจะบ่น หรือไม่ก็ต้องสร้างปัญหาแน่ๆ เมื่อเขาให้งานแม่บ้านเป็นงานแรกของหล่อน

“เธอทำได้ทุกอย่างเลยค่ะ”

ปริญญ์เลิกคิ้วขึ้น

“ทำได้ทุกอย่าง?”

“ใช่ค่ะ แม้จะไม่ค่อยเรียบร้อยเท่าไหร่ แต่เธอก็พยายามซ้ำหลายครั้ง จนทำดีขึ้นมากค่ะ”

เขาพิงพนักเก้าอี้ ก่อนจะถามอีกครั้ง

“เธอไม่บ่น ไม่งอแงเลยเหรอครับ”

“ไม่เห็นมีบ่นอะไรเลยนะคะ เห็นหัวเราะกับ

ริสาสนุกเลยล่ะค่ะ”

ปริญญ์หรี่ตาลง แววตาครุ่นคิด

“ไม่น่าเชื่อ”

“ดิฉันไม่กล้าโกหกคุณปริญญ์หรอกค่ะ”

“ผมไม่ได้ว่าคุณจันทร์โกหก ผมแค่ไม่อยากเชื่อว่า คุณหนูเหยียบขี้ไก่ไม่ฟ่ออย่างมัสยา จะทำงานบ้านได้”

“บางทีคุณปริญญ์อาจจะมองเธอผิดไปก็ได้นะคะ”

“ผมไม่เคยมองอะไรพลาด และก็ไม่ใช่กับ

มัสยาด้วย”

น้ำเสียงของปริญญ์หนักแน่นแฝงไปด้วยความมั่นใจในความคิดของตัวเอง

“เอ่อ... ค่ะ...”

ความมั่นใจในคำพูดของปริญญ์ทำให้คุณจันทราพนักงานระดับผู้จัดการถึงกับไม่กล้าขัด

“คุณจันทร์ไปทำงานเถอะครับ ผมไม่มีอะไรรบกวนแล้ว”

“ค่ะ คุณปริญญ์”

คุณจันทราโค้งศีรษะเล็กน้อยก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องอย่างเงียบเชียบ

เมื่อเสียงประตูปิดลง ปริญญ์ก็ถอนใจเบาๆ ดวงตาคมจับจ้องไปยังหน้าต่างบานใหญ่ แววตายังคงเหลือเชื่อ ก่อนจะบ่นพึมพำกับตัวเอง

“คุณทำได้จริงๆ เหรอ”

เขาอุตส่าห์มอบหมายงานหนักที่คิดว่าหล่อนจะต้องวิ่งแจ๋นร้องไห้โฮกลับไปหาพ่อของตัวเอง แต่กลับไม่เป็นอย่างที่คาดเอาไว้เลย

เขาหัวเราะเยาะเบาๆ กับตัวเอง พลางเอนหลังพิงเก้าอี้

ความคิดยังคงวนเวียนอยู่กับภาพของหญิงสาวที่เขาเคยตราหน้าว่าเป็นคุณหนูเอาแต่ใจ แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะมีบางอย่างที่เขามองข้ามไป

‘หรือว่าผมจะตัดสินคุณเร็วเกินไป’

เขาส่ายศีรษะ ดวงตาฉายแววครุ่นคิดหนักขึ้นกว่าเดิม ก่อนที่ปลายนิ้วจะแตะลงบนโต๊ะอย่างไร้จุดหมาย สายตาจับจ้องไปยังวิวเมืองด้านนอก แต่จิตใจกลับไม่ได้อยู่ที่นั่น

ภาพของมัสยาในชุดพนักงานโรงแรม เส้นผมที่อาจจะหลุดลุ่ยเพราะงานที่หนัก เหงื่อที่อาจจะไหลซึมตามกรอบหน้า แต่รอยยิ้มของหล่อนกลับไม่ได้จางหายไปตามที่เขาคิดว่าจะเป็นเลย

มันเป็นภาพที่ติดอยู่ในหัวของเขาจนน่าหงุดหงิด

ปริญญ์ยกมือขึ้นบีบหว่างคิ้ว พลางพ่นลมหายใจยาวอย่างหงุดหงิด

มัสยาทิ้งตัวลงนั่งข้างริสาบนเก้าอี้ในห้องพักพนักงาน ถอนหายใจยาวด้วยความเหนื่อยล้า

“ในที่สุดก็ได้พักสักที”

หล่อนพึมพำ พลางเอนหลังพิงพนักเก้าอี้

“เหนื่อยหน่อยนะคะ”

ริสายิ้มบางๆ มองมัสยาด้วยแววตาเห็นใจ

“แต่คุณทำได้ดีมากเลยนะ”

มัสยากำลังจะตอบ แต่ยังไม่ทันได้ขยับปาก เสียงเข้มของหัวหน้าแม่บ้านก็ดังขึ้น ขัดจังหวะความสงบของเธอทันที

“มัสยา! ลุกขึ้นได้แล้ว มีงานต้องทำต่อ”

หัวหน้าส่ายหน้า สีหน้าไร้ความปรานี

“ยังมีเหลืออีกสามห้อง แขกเพิ่งเช็คเอาท์กะทันหัน”

มัสยาถอนหายใจออกมาอีกครั้งอย่างอ่อนล้า อดไม่ได้ที่จะรู้สึกท้อแท้ แต่หล่อนรู้ดีว่าการปฏิเสธไม่ใช่ทางเลือกที่มีอยู่

มัสยาฝืนลุกขึ้น

“ก็ได้ค่ะ”

หล่อนพึมพำ พร้อมจะเดินออกไปพร้อมริสา

แต่ยังไม่ทันที่หล่อนจะก้าวออกจากห้อง หัวหน้ากลับเรียกริสาเอาไว้

“ริสา เธออยู่ที่นี่ มีงานอื่นต้องทำ”

มัสยาหันขวับไปมองหัวหน้า

“อะไรกันคะ ฉันจะไปคนเดียวได้ยังไง?”

หัวหน้ามองหล่อนด้วยสายตาเย็นชา

“แล้วทำไมจะไปไม่ได้ กลัวผีเหรอ”

มัสยากำมือแน่น ความไม่พอใจแล่นขึ้นมา แต่หล่อนรู้ดีว่าหากแสดงท่าทีต่อต้านมากกว่านี้ มันอาจทำให้หล่อนถูกตำหนิ หรือแย่กว่านั้น หนี้สินของบิดาอาจถูกเพิ่มขึ้นไปอีก

‘อดทน ท่องเอาไว้’

มัสยาบอกตัวเองในใจ ก่อนจะบังคับตัวเองให้ตอบด้วยเสียงเรียบ

“ค่ะ”

หัวหน้ายิ้มบางๆ อย่างพอใจที่เห็นหล่อนไม่โต้แย้งอีก

“ทำให้สะอาด อย่าให้แขกที่จะเข้าพักต่อไปมาคอมเพลนได้ล่ะ”

มัสยาสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามสะกดอารมณ์ ก่อนจะพยักหน้า

“รับทราบค่ะ”

มัสยาหมุนตัวเดินออกจากห้องพักพนักงาน ความรู้สึกในตอนนี้หนักอึ้งราวกับถูกบังคับให้แบกน้ำหนักของโลกทั้งใบไว้บนบ่า

ทุกก้าวที่ก้าวเดินไปเต็มไปด้วยความกดดัน หล่อนไม่เคยทำงานหนักเช่นนี้มาก่อน แต่กระนั้นก็ไม่มีทางเลือก

และจากระยะไกล ปริญญ์ยืนพิงผนังอยู่ตรงมุมหนึ่งของโถงทางเดิน มือยกขึ้นกอดอก ดวงตาคมกริบจับจ้องแผ่นหลังเล็กๆ ที่เดินหายไปจากสายตา

หล่อนไม่ได้โต้แย้ง ไม่ได้อ้อนวอน และไม่ได้งอแงอย่างที่เขาคิดว่าจะเป็น

ริมฝีปากของปริญญ์บิดเป็นรอยยิ้มเย็นชา ก่อนจะพึมพำออกมาเบาๆ

“ผมก็อยากรู้ว่าคุณจะอดทนได้แค่ไหนกัน

มัสยา”

เขายังคงเฝ้าดูหล่อนเงียบๆ ราวกับกำลังรอคอยว่าหญิงสาวจะยอมแพ้เมื่อไหร่