ตอนที่ 6.

ตอนที่ 6.

มัสยากำลังขะมักเขม้นอยู่กับการปูเตียงให้เรียบตึง หล่อนดึงผ้าปูเตียงขึ้นก่อนจะสอดปลายผ้าให้ตึงเรียบกับขอบฟูก แล้วลองใช้มือลูบดูเพื่อตรวจสอบความเรียบร้อย ทว่ากลับยังไม่พอใจ หล่อนถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะดึงปลายผ้าออกแล้วลองใหม่อีกครั้ง

“ต้องเรียบกว่านี้…”

มัสยาพึมพำกับตัวเอง พลางคิดถึงคำแนะนำของริสา

‘ต้องไม่มีรอยยับเลยนะมัสยา’

หล่อนสูดลมหายใจลึกแล้วลองอีกครั้ง ขยับปลายนิ้วไล่ตามรอยผ้า ให้ทุกอย่างสมบูรณ์แบบที่สุด

เมื่อทุกอย่างเสร็จสมบูรณ์ หล่อนก็ยืดตัวขึ้น ยิ้มออกมาอย่างพอใจ

“เราก็ทำได้เหมือนกันนี่นา”

หญิงสาวพึมพำ พลางมองเตียงที่เรียบกริบสุดเพอร์เฟ็ค ก่อนจะเหลือบตามองไปยังประตูห้องน้ำ

“เหลือทำความสะอาดห้องน้ำ ก็เสร็จงานห้องนี้แล้ว”

หล่อนยิ้มบางๆ เพื่อปลุกขวัญกำลังใจให้ตัวเอง ก่อนจะหยิบอุปกรณ์ทำความสะอาดแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ

มัสยาเริ่มขัดอ่างล้างหน้าอย่างคล่องแคล่ว ขณะเดียวกันก็ฮัมเพลงเบาๆ ไปด้วย เพื่อทำให้ตัวเองรู้สึกผ่อนคลายขึ้น

ในขณะนั้นเอง ปริญญ์ก็ก้าวเข้ามายืนที่หน้าประตูห้องพักที่เปิดค้างเอาไว้ เขาไม่ได้ตั้งใจเข้ามา แต่เมื่อผ่านมาทางนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะสอดส่องดูว่างานที่มัสยาเป็นอย่างไรบ้าง

สายตาคมกริบของเขากวาดมองรอบห้อง พื้นที่สะอาดเอี่ยม

เตียงที่ปูตึงเป๊ะไม่มีรอยยับแม้แต่นิดเดียว เขายกนิ้วแตะลงบนโต๊ะแล้วไล่มือไปช้าๆ ไม่มีฝุ่นสักเสี้ยวติดปลายนิ้วของเขาเลย

‘ไม่น่าเชื่อ…’

เขาเลิกคิ้วขึ้นอย่างทึ่ง ไม่คาดคิดว่ามัสยาจะทำได้ถึงขนาดนี้

เสียงฮัมเพลงเบาๆ ลอดออกมาจากห้องน้ำ ปริญญ์เหลือบมองไปยังประตูห้องน้ำที่แง้มไว้เล็กน้อย เสียงใสๆ ของมัสยาดังออกมาเป็นจังหวะ ราวกับหล่อนกำลังเพลิดเพลินกับงานตรงหน้า

ริมฝีปากของเขาเผลอยกขึ้นเป็นรอยยิ้มจางๆ อย่างไม่รู้ตัว

แต่ทันใดนั้นเอง เสียง ตุ๊บ! ก็ดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงอุทานตกใจของมัสยา

ปริญญ์สะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะรีบก้าวเข้าไปในห้องน้ำ สายตาคมมองเห็นร่างของมัสยานอนแผ่อยู่บนพื้น ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด

“คุณเป็นอะไรไหม?” เขาถามขึ้นทันที

มัสยาส่งสายตาค้อนใส่เขาทั้งที่ยังนอนอยู่

“ฉันนอนแหมะอยู่แบบนี้ คุณคิดว่าสบายดีเหรอคะ?”

ปริญญ์ยกคิ้วขึ้น ก่อนจะหมุนตัวเตรียมเดินออกไป

“คุณจะใจดำทิ้งฉันให้นอนแห้งอยู่แบบนี้เหรอคะ? ฉันขยับตัวไม่ได้นะ” มัสยาร้องออกมาอย่างไม่พอใจ

“ผมจะไปเรียกคนมาช่วย” ปริญญ์ตอบเสียงเรียบ

“ทำไมต้องไปเรียกด้วย คุณก็แค่ช่วยประคองฉันลุกขึ้นนั่ง แค่นั้นเอง หรือว่ารังเกียจคะ?” มัสยาจ้องเขานิ่ง ท้าทายให้ตอบ

ปริญญ์เม้มริมฝีปากแน่น สายตาของเขามองหล่อนอย่างชั่งใจ ก่อนจะย่อตัวลงและยื่นแขนไปประคองหล่อนขึ้น

ทว่าทันทีที่มือของเขาแตะเข้าที่เอวของหล่อนเพื่อช่วยพยุง มัสยาก็ขยับตัวเล็กน้อย และแรงโน้มถ่วงกลับเล่นตลก พวกเขาสองคนเสียหลักล้มลงไปพร้อมกัน!

ตุ๊บ!

ร่างของปริญญ์ล้มลงทับมัสยาเต็มแรง มือของเขายันพื้นไว้ได้ทัน แต่ไม่สามารถหยุดใบหน้าของเขาที่มันลงไปแนบชิดกับใบหน้าของมัสยาเอาไว้ได้

ริมฝีปากของเขาแตะเข้ากับริมฝีปากของหล่อนโดยไม่ตั้งใจ

ทุกอย่างเงียบกริบเหมือนเวลาหยุดหมุน!

มัสยาตาเบิกกว้าง เช่นเดียวกับปริญญ์ที่จ้องหล่อนค้างอยู่อย่างตะลึง หัวใจของเขาเต้นแรงจนน่าหงุดหงิด กลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวของมัสยาทำให้สติของเขาเริ่มสั่นไหว

เขาไม่เคยใกล้ชิดกับพนักงานของตัวเองแบบนี้มาก่อน

และที่สำคัญ นี่คือมัสยา…

ทันทีที่ได้สติ ปริญญ์รีบผละตัวออกห่างจากหญิงสาวราวกับถูกไฟลวก เขาลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง

“ผมจะไปเรียกคนมาช่วยก็แล้วกัน”

เขาพูดจบ ก็หมุนตัวเดินออกจากห้องน้ำทันที

มัสยามองตามแผ่นหลังของปริญญ์ที่รีบเผ่นออกไป ก่อนจะพึมพำเบาๆ ด้วยรอยยิ้มจางๆ มุมปาก

“ทำไมคนเย็นชาปากนุ่มจัง...”

หล่อนยกมือขึ้นแตะริมฝีปากของตัวเองไปมาอย่างลืมตัว รู้สึกถึงความอุ่นที่ยังคงอยู่ ความรู้สึกบางอย่างเต้นวูบอยู่ในอก หล่อนส่ายหัวให้ตัวเองก่อนจะหัวเราะเขินๆ

‘บ้าไปแล้วมัสยา นี่มันไม่ใช่ฉากโรแมนติกในนิยายสักหน่อย…’

          ยามเย็นภายในห้องพักพนักงาน มัสยานั่งอยู่กับริสา ทั้งคู่กำลังรับประทานข้าวเย็นกันอย่างเรียบง่ายหลังจากผ่านวันที่เหน็ดเหนื่อย

มัสยาตักข้าวเข้าปากไปคำหนึ่ง ก่อนจะหันไปพูดคุยกับริสาเกี่ยวกับเรื่องงานที่ต้องทำต่อไปในวันพรุ่งนี้

แต่ก่อนที่การสนทนาจะดำเนินต่อไป เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ทั้งคู่หันไปมองพร้อมกัน และพบว่าหัวหน้าแม่บ้านจอมเนี้ยบ ยืนอยู่ที่หน้าประตู

“มัสยา”

หัวหน้ากล่าวเสียงเรียบ ก่อนจะยื่นถุงยาให้ “นี่ของเธอ”

มัสยาขมวดคิ้ว มองถุงยาอย่างแปลกใจ

“ของฉัน?”

หัวหน้าพยักหน้า “คุณปริญญ์สั่งให้ฉันเอามาให้เธอ”

มือของมัสยาที่กำลังจะรับถุงยาหยุดชะงักทันที หัวใจหล่อนกระตุกวูบ นี่เขาสั่งให้เอามาให้หล่อนงั้นเหรอ?

“คุณปริญญ์?”

หล่อนทวนคำอย่างไม่อยากเชื่อ

“เขาสั่งให้เอามาให้ฉันจริงๆ เหรอคะ”

“ฉันจะโกหกทำไม”

หัวหน้าตอบเสียงเรียบ ก่อนจะยื่นถุงยาให้ใกล้ขึ้น

มัสยาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายก็ยื่นมือออกไปรับถุงยามาถือไว้

 สองแก้มของหล่อนเริ่มขึ้นสีระเรื่ออย่างไม่รู้ตัว เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในห้องน้ำเมื่อตอนกลางวัน ภาพร่างสูงที่ล้มลงมาทับบนตัวของหล่อน ภาพริมฝีปากที่สัมผัสกันโดยไม่ตั้งใจ