07/2- ล่อเหยื่อ

          “อ๊ะ!” ฉันร้องออกมาด้วยความตกใจทันทีที่เดินกลับมาถึงโต๊ะ หลังจากแค่ลุกไปเข้าห้องน้ำไม่นาน พอกลับมาภาพตรงหน้าก็ทำเอาฉันรู้สึกกลัว 

          ยัยพราว…เพื่อนรักของฉันนอนฟุบพับอยู่ บนตักของคุณเซน ส่วนคุณเซนก็ทำหน้าเรียบเฉยราวกับทุกอย่างเป็นเรื่องปกติ และขนาบข้างอีกด้านคือ คุณไบรอันต์ ที่นั่งไขว้ขาอย่างสง่างาม แต่สีหน้าเขากลับเต็มไปด้วยความเย็นเยียบ เหมือนกำลังสนุกกับร่างกายของยัยพราว

          “เอ่ออ...” ในขณะที่ฉันกำลังสับสน ก็เหมือนมีใครบางคนมายืนซ้อนด้านหลังแนบชิดร่างกายฉันอย่างเร็ว

          “อ๊ะ!” ฉันถูกกอดรัดจากทางด้านหลังไว้แน่นจนร่างกายบดเบียดกันจนกลิ่นน้ำหอมลอยมาเตะจมูก ฉันจำกลิ่นนี้ได้เป็นอย่างดี กลิ่นนี้มีอยู่คนเดียว กลิ่นของ...คุณคาร์เตอร์..

          “ไง...คิดถึงฉันไหม? ”

          “อึก!” ตัวฉันแข็งทื่อเหมือนหยุดหายใจไปช่วงขณะ เมื่อฉันเจอบุคคลอันตรายที่ไม่อยากเจอมากที่สุด

          “คะ..คุณคาร์เตอร์...”

          “ฉัน...คิดถึงเธอมากเลยนะ” เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เยัยหยัน ก่อนที่จะขบเม้มติ่งหูของฉันเล่นเหมือนกำลังหยอกล้อ ซึ่งมันทำให้ขนกายฉันลุกซู่ จนต้องเบี่ยงหน้าหลบหนีริมฝีปากหนา

          “คะ...คุณต้องการอะไร / อ๊ะพวกคุณ! ปล่อยเพื่อนฉันเดี๋ยวนี้นะ! ”

           ประโยคแรกฉันกำลังจะพูดกับคุณคาร์เตอร์ แต่ฉันยังไม่ทันได้พูดจบ ฉันก็ต้องรีบตะเบ็งเสียงใส่คุณเซนและคุณไบรอันต์ทันที เมื่อเขาทั้งสองคนจับยัยพราวนั่งพิงไปกับโซฟาและซุกใบหน้าเข้าที่ซอกคอของเพื่อนฉันพร้อมกัน

          “หึ” คาร์เตอร์รู้สึกชอบใจเมื่อเหลือบสายตาไปมองเพื่อนรักทั้งสองคนที่เหมือนกำลังถูกใจกับกระต่ายตัวที่เขาพึ่งมอบให้

          “ยัยพราว ๆ” ฉันดีดดิ้นไปมาหวังว่าจะไปช่วยยัยพราวจากผู้ชายสองคนนั้น เมื่อพวกเขาไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

          “ยัย..ย...อื้อออ...” เสียงของฉันหายไปทันที เมื่อคุณคาร์เตอร์จับพลิกตัวฉันให้เข้าหาและกระแทกปากจูบฉันอย่างแนบชิดจนฉันรู้สึกเจ็บและได้กลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งอยู่ในโพรงปาก มือของเขาถูไถสะเปะสะปะไปทั่วร่างกายของฉัน จนสุดท้ายมันมาหยุดที่หน้าอกอวบอิ่ม

          “อื้ออ อื้ออ” ฉันร้องออกมา เมื่อคุณคาร์เตอร์บีบมาที่หน้าอกของฉันจนมันเหมือนจะแหลกติดมือเขาไป ตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกจะหายใจไม่ค่อยออกแล้วนะ ฉัน...ต้องทำอะไรสักอย่าง

[End มิลิน]

          กึก!

           มาเฟียหนุ่มชะงักไป เมื่อมิลินกล้ากัดเข้ามาที่ลิ้นสากของเขาอย่างแรง หญิงสาวใช้จังหวะนี้รวบรวมแรงทั้งหมดผลักคาร์เตอร์มาเฟียหนุ่มตรงหน้าออก

          ร่างหนาขยับเพียงนิดแต่คาร์เตอร์ก็ยอมคลายแขนแกร่งออก ทำให้มิลินหลุดออกไปจากพันธนาการของมาเฟียหนุ่ม หญิงสาวถอยหลังติดชิดกับผนังรีบสูดลมหายใจเอาอากาศเข้าปอด ตอนนี้เธอพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมวันนี้ รถของวาโยและคิว ที่จอดไว้ที่โรงจอดรถถึงโดนชนพร้อมกันทั้งสองคัน จนทำให้เพื่อนทั้งสองคนต้องรีบกลับออกไปเคลียร์

          “ช่วยด้วย ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยฉันที เขาจะลวนลามฉัน” มิลินตัดสินร้องตะโกนสุดเสียงในขณะที่คาร์เตอร์กำลังเช็ดเลือดที่มุมปากของตัวเองและกินมันเข้าไปต่อหน้าของหญิงสาว

          มิลินกวาดสายตากลมโตมองผู้คนรอบๆข้าง หวังขอความช่วยเหลือ แต่กลับไม่มีใครสนใจเสียงร้องและท่าทางของเธอเลย ทุกคนต่างทำตัวปกติราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

          “หึ” คาร์เตอร์ยกยิ้มมุมปากที่เห็นท่าทีหวาดกลัวของหญิงสาวตรงหน้า ต่างจากความอวดดีก่อนหน้านี้ของเธอโดนสิ้นเชิง

          “มิลิน...เธอหนีฉันไม่พ้นหรอก....”

          "กรี๊ดดดด!" เสียงร้องมิลินดังลั่น เมื่อคาร์เตอร์พุ่งตัวตรงมาจับเอวบางกอดรัดเธอไว้แน่นโดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว มิลินพยายามดีดดิ้นตะโกนขอความช่วยเหลือ หวังให้หลุดออกจากอ้อมกอดแกร่ง

          “เจมส์” เพียงแค่มาเฟียหนุ่มเอ่ยเรียก เจมส์ก็รีบนำกุญแจมือมาล็อกเข้าที่ข้อมือของมิลินตามคำสั่งของเจ้านาย

        กริ๊ง..

          “! ” มิลินตกใจมากขึ้นเมื่อมีวัตถุเย็นๆ มาใส่ไว้ที่บริเวณข้อมือของเธอ แต่เธอต้องตกใจหนักเข้าไปอีก เมื่อลูกน้องของคาร์เตอร์อีกคนเอาผ้ามามัดปิดที่ตาของเธอไว้

          “ไม่นะ ไม่นะ !” มิลินร้องเสียงหลงอีกครั้งเมื่อคาร์เตอร์รับผ้าผืนบางอีกผืน มาผูกมัดที่เอวบางไว้แน่น โดยที่เจมส์คอยช่วยเจ้านายจับตัวหญิงสาวไว้ตลอดเวลา

          “ปล่อยฉันนะ ปล่อยฉัน ! ” มิลินแผดเสียงร้องจนแสบคอ เมื่อชายหนุ่มตรงหน้าอุ้มเธอขึ้นพาดบ่า เสียงอ้อนวอนของเธอก้องสะท้อนอยู่ในทางเดินมืด แต่ชายหนุ่มกลับไม่สะดุ้ง ไม่แม้แต่จะชะงักก้าวเท้า

          ร่างบางถูกยกพาดอยู่บนบ่ากว้างอย่างง่ายดาย ราวกับเธอเป็นเพียงตุ๊กตาตัวเบาๆ สิ้นไร้เรี่ยวแรง มือทั้งสองยังถูกล็อกด้วยกุญแจ ทำให้เธอทำได้เพียงกำหมัดเล็กๆ แล้วทุบแผ่นหลังกว้างอย่างหมดหวัง

          “ฮึก...ฮือออ.." แต่คำวิงวอนก็เหมือนถูกกลบหายไปกับอากาศเย็นเฉียบรอบตัว หยาดน้ำตาสีใสเริ่มไหลรินลงข้างแก้ม ตกกระทบร่องคางแล้วไหลหยดลงบนหลังเสื้อเชิ้ตของเขาอย่างต่อเนื่อง 

          “ร้องเข้าไป…เพราะคืนนี้เธอไม่มีทางไปไหนทั้งนั้น ”

          คำพูดนั้นทำเอามิลินถึงกับหายใจสะดุด หัวใจเธอเต้นรัวจนเจ็บอก ความกลัวแล่นพล่านจนแขนขาอ่อนแรงจนทุบเขาไม่ไหวอีกต่อไป

          "ฮึก..ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ”

          “ฉันปล่อยเธอแน่มิลิน แต่เป็น..ปล่อยในตัวเธอแทนนะ หึๆ ”