31: ข่มขู่ [2]

“ร้องให้ตายก็ไม่มีผู้ใดช่วยหรอก พวกนั้นเกลียดเจ้ายังกับตัวอะไรดี มาเถอะเรามาเล่นสนุกกันก่อน เสร็จแล้วค่อยเอาเงินให้ข้าก็ยังไม่สาย ฮ่า ๆ” นอกจากจะรีดไถเงินจากไป๋เหลียนแล้ว หลังจากนี้เขาจะตั้งตนเป็นคนจัดหาแขกให้นางเอง แค่คิดถึงเม็ดเงินที่ได้ก็แทบทนรอไม่ไหวแล้ว

“ถุย ข้ายอมตายเสียยังดีกว่า” รู้เช่นนี้ข้าน่าจะยัดยาฆ่าแมลงแทนที่จะเป็นยาปลุกเซ็กซ์ให้มันกิน ไม่น่าไว้ชีวิตให้ย้อนกลับมาทำร้ายตนเองเช่นนี้เลย

หญิงสาวล้มลุกคลุกคลาน พยายามดิ้นรนหนีให้พ้นจากเงื้อมมือของติงเฉิงสุดกำลัง ปากหรือก็ร้องให้คนช่วยไม่หยุด แม้จะรู้ว่าจะไม่มีผู้ใดมาช่วยก็ตาม

อีกแค่นิดเดียวจะถึงบ้านอยู่แล้ว ถ้านางไปถึงบ้านอย่างน้อยก็มีหลี่มู่กวาอยู่ด้วย ให้ตายด้วยมือเขายังดีเสียกว่าต้องมาตายด้วยมือคนต่ำช้าอย่างติงเฉิง ร่างกายนี้อ่อนแอเกินไปหรือไม่ ยังไม่ทันจะได้ออกแรงทำอะไรเลยเท่านี้ก็อ่อนปวกเปียกเสียแล้ว

“ร้องไปเถอะ แหกปากให้ตายก็ไม่มีคนสนใจเจ้าหรอก ฮ่า ๆ”

ติงเฉิงหัวเราะชอบใจเป็นการใหญ่ มองไป๋เหลียนด้วยสีหน้ากระเหี้ยนกระหือรือ คว้าขาเรียวเล็กได้พร้อมกับลากไป๋เหลียนเข้าหาตัวได้ด้วยมือข้างเดียว เมื่อจับยึดตัวอีกฝ่ายไว้ได้ มือข้างที่เหลือดึงทึ้งอาภรณ์ตัวนอกขาดวิ่น

เพียงแค่เห็นร่องอกขาวเนียนก็ทำเอาน้ำลายแทบหก ถึงจะรู้ว่าไป๋เหลียนเป็นคนสวยแต่ก็ไม่คิดว่าข้างในจะน่ากินถึงเพียงนี้ ไม่อยากจะนึกเลยหากตนปอกเปลือกนอกทั้งหมดออก ภายในจะงามสักแค่ไหนกันนะ

“อ๊ากกก!!”

ทว่าสิ่งที่ติงเฉิงคิดยังไม่ทันได้ทำสักอย่างเขากลับร้องเสียงหลง ยกมือขึ้นกุมหูทั้งสองข้างรู้สึกแสบไปทั้งยังมีเลือดไหลไม่หยุด ทันทีที่ได้เห็นเลือดพร้อมกับใบหูครึ่งหนึ่งเขาก็แทบจะสิ้นสติ ลนลานถอยห่างไป๋เหลียน เมื่ออาวุธที่ตัดหูเขาเมื่อครู่กำลังจ่ออยู่ที่คอหอย

“นายท่านข้ากลัวแล้ว ได้โปรดไว้ชีวิตข้าเถอะ ถ้าท่านอยากได้นังนั่นก็เอาไปข้ายกให้ขอรับ แค่ท่านไว้ชีวิตข้าก็พอ” ติงเฉิงตัวสั่นงันงกกลัวเกินกว่าจะทำเป็นเก่งได้อีกต่อไป พยายามต่อรองร้องขอชีวิต ทว่าคำพูดของบุรุษผู้นั้นยิ่งทำให้ติงเฉิงได้รู้ว่าตนคิดผิดมหันต์ ด้วยไม่คิดว่าทั้งสองจะเป็นพวกเดียวกัน

“มันทำอะไรเจ้าอีก” หลี่มู่กวาหันกลับไปถามสตรีข้างกาย ทว่าดูเหมือนจะไม่ได้คำตอบ เมื่อไป๋เหลียนกลัวเสียจนสติหลุดไปแล้ว

“มือสองข้างนี้ใช่หรือไม่ที่บังอาจแตะต้องเจ้า ปากนี่ใช่หรือไม่ที่ด่าทอดูถูกเจ้า”

ไป๋เหลียนนั้นยังคงตื่นกลัวพูดอะไรไม่ออกได้แต่กลั้นเสียงสะอื้น น้ำตาเม็ดโตร่วงเผาะ ทำได้ดีที่สุดก็เพียงแค่พยักหน้าให้แม่ทัพหนุ่ม หวังว่าเขาจะเอาคืนให้อย่างสาสม

“อ๊าก! ข้าผิดไปแล้ว ได้โปรดไว้ชีวิตข้าเถอะ”

ชั่วพริบตามือติงเฉิงเลือดพุ่งกระฉูด ถูกตัดนิ้วก้อยหายไปทั้งสองข้างอย่างง่ายดาย พร้อมกันนั้นหลี่มู่กวาใช้ปลอกดาบตบเข้าที่ปากอีกฝ่ายจนเลือดกบปาก ยังไม่พอเขายังตบซ้ำ ๆ จนกว่าฟันหน้าติงเฉิงหลุดออกมาทั้งแถบ กระนั้นก็ยังไม่เป็นที่พอใจอยู่ดี

“ตรงนี้ใช่หรือไม่ที่บังอาจจะใช้มันกับคนของข้า”

“อ๊ากกก”

กายหนาตวัดดาบในมือเฉือนจ้าวโลกขาดเป็นสองท่อน กระทั่งเมื่อไป๋เหลียนกระตุกแขนเสื้อพยักหน้าให้ เขาถึงได้หยุดการทรมานแล้วปล่อยติงเฉิงไป

“ฮึก ฮือออ”

เมื่อทุกอย่างจบลงร่างบางสวมกอดคนตัวโตทันที ปล่อยโฮเสียยกใหญ่ ลืมสิ้นความเกรงกลัวพระรองจอมโหด ไม่เสียแรงที่นางชื่นชมในตัวเขามาก การถูกคนที่ตนชอบช่วยชีวิตไว้แบบนี้ยิ่งทำให้นางชอบเขามากกว่าเดิมเป็นเท่าตัว

ไป๋เหลียนกอดกายหนาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ประหนึ่งว่าคนผู้นี้คือที่พึ่งเดียวสำหรับนางไปแล้ว ต่อไปจะไม่คิดหนีอีกแล้ว หากอยากเอาชีวิตกันนางก็ยินดี

ด้านหลี่มู่กวานั้นยังไม่หายจากความกรุ่นโกรธ อยากจะตามไปเก็บเจ้านั่นฝังลงดินให้รู้แล้วรู้รอด กระนั้นก็ได้แต่หักห้ามใจ ตรงนี้น่าเป็นห่วงมากกว่าไม่อาจทิ้งไว้ลำพังได้

ชายหนุ่มได้แต่กอดปลอบพร้อมกับตบหลังนางเบา ๆ เพื่อให้ผ่อนคลาย รอจนกระทั่งไป๋เหลียนหยุดร้องไห้ จึงถอดเสื้อคลุมตนเองให้นางสวมปิดบังร่างกาย พร้อมกับเก็บกระบุงที่กลิ้งไปเสียไกลกลับมา

“กลับบ้านกันเถอะ”

กายหนาจูงมือคนตัวเล็กกลับบ้าน แม้นางจะยังขาอ่อนเดินไม่ไหวอย่างไรก็ต้องเดินด้วยตนเองให้ได้ ด้วยเขาเองก็จนปัญญาไม่อาจจะอุ้มนางได้ดั่งใจเช่นกัน

เขาเองก็ยังเอาตัวไม่รอด แผลที่เกือบสมานก็ดันมาปริแตกอีกครั้งจากความไม่ระวังเมื่อครู่ ทำอะไรไม่ได้นอกจากจูงมือกันเดินกลับบ้านอย่างช้า ๆ คอยประคองเพื่อไม่ให้ล้มลงไปกองกับพื้นด้วยกันทั้งคู่