32: ห้ามห่างแม้เพียงครึ่งศอก [1]

ย้อนกลับไปเมื่อยามเช้าตรู่

หลี่มู่กวาสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาหลังจากไป๋เหลียนออกไปได้ไม่นาน คราแรกยอมรับว่าตกใจไม่น้อย ไม่คิดว่าตนจะหลับลึกถึงขั้นไม่รู้สึกตัวตื่นได้ถึงเพียงนี้ ที่ผ่านมาแม้บาดเจ็บหรือเจ็บป่วยแค่ไหน อดหลับอดนอนหลายวันก็ตาม หากมีอะไรเล็กน้อยขยับใกล้ตัวเขาจะตื่นตัวทันที ทว่านี่เป็นครั้งแรกที่ไม่แม้แต่จะรู้ตัวด้วยซ้ำว่าไป๋เหลียนหายไปตั้งแต่ตอนไหน

เมื่อครั้นตั้งสติได้ชายหนุ่มก็เริ่มมองหาเจ้าของบ้าน ทว่ากลับพบเพียงความว่างเปล่าไร้เงาไป๋เหลียน ภายในหัวฉุกคิดขึ้นมาได้หรือว่าสตรีบ้าบังอาจหนีเขาไปแล้ว นอกจากไม่คิดจะรับผิดชอบยังคิดจะหนีอีกหรือ คอยดูเถิดตามตัวได้เมื่อใดรับรองได้ว่าจะสับนางให้เป็นหมื่น ๆ ชิ้น

กายหนาควานหาดาบคู่กายแต่ไม่ว่าจะหาอย่างไรก็ไม่พบ เขาแทบจะรื้อทั้งห้องนอนก็ว่าได้ จนกระทั่งพบว่าดาบของเขาถูกซุกไว้ใต้เตียง หลังจากเก็บดาบเข้าปลอกคาดเอวก็ต้องขมวดคิ้วด้วยความฉงน เมื่อมีถาดอาหารที่กำลังส่งกลิ่นหอมเรียกน้ำย่อยอยู่บนโต๊ะข้างเตียง

“เข้าเมือง จะกลับให้ทันมื้อกลางวัน ทำโจ๊กไว้ให้ตื่นมาอย่าลืมกินข้าวและกินยา ไป๋เหลียน” หลี่มู่กวาอ่านข้อความในจดหมายถึงกับหัวเราะอย่างขบขัน นี่เขาคิดเป็นตุเป็นตะไปถึงไหนกัน ถึงได้คิดว่าสตรีอ่อนแอไม่มีที่ไปคิดจะหนี แต่ถึงนางหนีจริงเขาไม่เชื่อว่าจะหานางไม่พบ

ชายหนุ่มวางกระดาษข้อความไว้ที่เดิม ก่อนจะกลับไปนั่งลงบนเตียงอีกครั้ง ครั้นเมื่อมองถ้วยโจ๊กก็ต้องกลืนน้ำลายตาม ทั้งหน้าตาและกลิ่นมันช่างเรียกความหิวได้ดียิ่งนัก

แม้จะยังไม่ไว้ใจสตรีบ้าเท่าไรนัก กระนั้นต้องละทิ้งซึ่งทิฐิในใจลงก่อน ชายหนุ่มตัดสินใจคว้าเอาถ้วยโจ๊กมาถือไว้ แล้วใช้เข็มเงินจุ่มลงไปในอาหาร อย่างไรเสียความปลอดภัยต้องมาก่อน เกรงว่าจะถูกวางยาซ้ำรอบสอง เมื่อเห็นแล้วว่าเข็มเงินไม่เปลี่ยนสี หลี่มู่กวาจึงได้วางใจยอมกินโจ๊กถ้วยนั้นแต่โดยดี

เพียงแค่ตักชิมคำแรกก็เริ่มติดใจกับรสชาติ ไม่คิดว่าแค่โจ๊กหมูหน้าตาธรรมดาจะรสดีถูกปากได้ถึงเพียงนี้ หลังจากนั้นโจ๊กหมูถ้วยใหญ่ก็ถูกกวาดเรียบในพริบตา

เมื่อเติมพลังเต็มอิ่มชายหนุ่มจึงให้ความสนใจยาสองเม็ดที่วางไว้ข้างกัน หน้าตาช่างแปลกนักไม่เคยเห็นมาก่อน เคยเห็นก็แต่ยาลูกกลอนเม็ดกลมสีดำ หลากสีเช่นนี้ใช่ยาแน่หรือ

คราแรกก็ไม่แน่ใจกล้า ๆ กลัว ๆ ทว่าเมื่อหวนนึกถึงคืนที่ผ่านมา เขาจำได้เลือนรางว่าไป๋เหลียนให้เขากินยาพวกนี้เข้าไป ไม่นานอาการปวดหัวราวกับจะระเบิดเสียให้ได้ก็ค่อยทุเลาลง มันออกฤทธิ์ได้ดีและเร็วกว่ายาของหมอหลวงเสียอีก คิดได้ดังนั้นชายหนุ่มจึงโยนเข้าปากพร้อมกับดื่มน้ำตาม กระทั่งเมื่อยาออกฤทธิ์เขาจึงได้หลับไปอีกครั้ง โดยที่เจ้าตัวจับดาบไว้แน่นเกรงว่าจะหายไปอีก

หลี่มู่กวาหลับไปได้เพียงแค่หนึ่งชั่วยามกลับมีเสียงเอะอะดังรบกวนการพักผ่อน ทำให้ต้องลุกจากเตียงด้วยความรำคาญ ครั้งจะหลับต่อก็หลับไม่ลงเสียแล้ว ด้วยเสียงจากด้านนอกรบกวนเกินกว่าจะข่มตาลง

พลันนึกขึ้นได้ว่าไป๋เหลียนจะกลับมาให้ทันมื้อกลางวัน นี่ก็ได้เวลาแล้วเหตุใดยังไม่กลับมาอีก ชายหนุ่มกุมหน้าอกตนเองพลางหัวใจเต้นรัว ภายในมันเบาโหวงรู้สึกไม่ดี ราวกับกำลังจะสูญเสียบางอย่างอย่างไรอย่างนั้น พลันนึกถึงเสียงผู้คนทะเลาะกันเมื่อครู่ หลี่มู่กวาร้อนรนก้าวเท้าออกจากบ้านในทันที หวังว่าสิ่งที่เขาคิดจะไม่เป็นความจริง

สุดท้ายแล้วลางสังหรณ์ของเขาก็เป็นจริงจนได้ เมื่อเห็นไป๋เหลียนกำลังถูกทำร้ายอยู่ห่างจากบ้านไม่ไกลนัก โชคยังดีที่ตามไปช่วยได้ทัน ไม่อยากจะคิดเลยว่าหากเขาช้ากว่านี้นางจะมีสภาพน่าเวทนาแค่ไหน

ภาพของไป๋เหลียนถูกบุรุษเลวระยำนั่นกำลังดึงทึ้งเสื้อผ้าขาดไปทั้งตัว ทำเอาเขาหน้ามืดเกือบเชือดไอ้สารเลวนั้นให้ตายคามือ

“ต่อไปนี้ห้ามห่างจากข้าแม้แต่ครึ่งศอก เจ้ายังมีเรื่องติดค้างข้า มีข้าเท่านั้นที่จัดการเจ้าได้ใครก็ไม่มีสิทธิ์แตะต้อง” หลี่มู่กวาตบโต๊ะเสียงดัง ทั้งโกรธและอารมณ์ค้างกับเรื่องเมื่อครู่ เขาตวัดตามองสตรีข้างกายเน้นย้ำให้นางได้รู้ว่ามีเขาที่สามารถทำนางได้คนเดียวเท่านั้น

หลังจากกระเตงกันมาถึงบ้าน อารมณ์หัวร้อนที่กักเก็บเอาไว้จากเหตุการณ์เมื่อครู่ได้ระเบิดออกมาทันที หากไปไม่ทันจะทำเช่นไร แค่คิดก็อยากจะสับไอ้สารเลวนั่นเป็นชิ้น ๆ แล้วโยนเนื้อให้หมามันกิน

“วางใจเถอะเจ้าค่ะ ถ้าไม่จำเป็นข้าก็ไม่อยากไปไหน อยู่ที่ไหนข้าก็ตายอยู่ดีโดยเฉพาะอยู่กับท่าน” ประโยคแรกไป๋เหลียนโต้กลับเสียงดังฟังชัด ทว่าประโยคหลังกลับเบาหวิว“ตอนนี้ให้ข้าดูแผลท่านก่อนเถอะเจ้าค่ะ”

“ห่วงตัวเองก่อนเถอะ ไม่ต้องสนใจข้า” เมื่อครู่เขาได้ยินสิ่งที่นางพูดอย่างชัดเจน กระนั้นก็ทำเป็นไม่ได้ยิน ดูเอาเถอะถูกตบตีช้ำไปทั้งตัวยังจะมีหน้ามาห่วงคนอื่นอีก ห่วงตนเองก่อนดีหรือไม่

กายหนาเดินเข้าไปในห้องนอนอีกครั้งพร้อมค้นหาชุดใหม่ ชุดที่นางสวมอยู่นั้นแทบจะเรียกว่าเป็นชุดไม่ได้เสียด้วยซ้ำ นอกจากชุดสำหรับเปลี่ยนแล้วก็ยังมีกล่องไม้สำหรับอุปกรณ์ทำแผล เขาไม่รู้ว่าของพวกนี้อะไรใช้แบบไหนบ้าง จึงได้แต่ยื่นส่งให้ไป๋เหลียนจัดการเอง

หญิงสาวได้เห็นการกระทำของแม่ทัพหนุ่มแล้วก็อดรู้สึกประหลาดใจไม่ได้ เขามาที่นี่ก็เพื่อจะมาฆ่านางไม่ใช่หรือ แล้วเหตุใดถึงได้ดูแปลกไปนักเล่า ทั้งยังความห่วงใยนั้นอีกรู้สึกตามอารมณ์ไม่ทันเอาเสียเลย