30: ข่มขู่ [1]

ไป๋เหลียนออกจากหอฮวาเหมยพร้อมกับเงินถุงใหญ่ ในใจลิงโลดที่ตนสามารถหาเงินได้ในคราวเดียวถึงห้าสิบตำลึงเงิน ไม่คิดว่าจะหาเงินได้เร็วกว่าที่คิด ห้าสิบตำลึงคงพอหาที่อยู่ใหม่ได้ ทว่าปัญหาของนางตอนนี้นั่นมิใช่เงินเสียแล้ว

หลี่มู่กวานอนรออยู่ที่บ้าน จะทำอย่างไรเขาถึงจะล้มเลิกความคิดที่จะฆ่านางตามเนื้อเรื่อง ถึงเขาจะมาที่นี่ก่อนเวลาก็จริง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเวลาตายจะใกล้เข้ามาด้วยเสียเมื่อไร เช่นนั้นนางก็พอมีเวลาเกลี้ยกล่อมให้เขาใจอ่อนได้มิใช่หรือ

แต่นี่คือสิ่งที่นางคาดเดาเอาเองทั้งนั้น ผลจะเป็นอย่างไรก็ยังไม่รู้ อย่างไรก็ต้องลองเสี่ยงดูสักตั้งไม่แน่หนทางรอดอาจจะอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม

ทว่าในขณะเดินออกจากหอคณิกา ชายเฝ้าหน้าประตูกลับมีท่าทางเปลี่ยนไปราวกับหน้ามือเป็นหลังมือ เขานอบน้อมและปฏิบัติต่อนางเป็นอย่างดี มิหนำซ้ำยังเสนอตัวเรียกเกวียนมารับให้ถึงที่ การกระทำเหล่านี้ไป๋เหลียนเห็นว่ามิใช่เรื่องไม่ดีอะไร ดีเสียอีกจะได้ไม่ต้องเดินไปขึ้นเกวียนรับส่งให้เมื่อย

หญิงสาวเห็นว่าตนก็ทำรายได้มากโข ไม่จำเป็นต้องตระหนี่เกินไป การจ่ายเงินเพื่อซื้อความสะดวกให้กับตัวเองนั่นเป็นเรื่องสมควรทำอย่างยิ่ง นางจึงไม่ได้ขัดอันใด

 ทว่าห่างออกไปไม่ไกลนัก ติงเฉิงบังเอิญได้เห็นไป๋เหลียนออกมาจากหอคณิกา ที่น่าสนใจกว่านั้นมีบุรุษส่งนางขึ้นรถม้าอย่างดี พานทำให้เขาคิดได้ว่าที่นางเปลี่ยนไปไม่สนใจตน สาเหตุคงมาจากเรื่องนี้เป็นแน่

“ฮึ! ที่แท้เจ้าก็มาขายตัวอยู่ที่นี่หรอกหรือ มิน่าเล่าถึงได้มีเนื้อกินมีชุดดี ๆ ใส่ทุกวัน” สตรีจอมโง่เง่ามีเงินใช้ฟุ่มเฟือยซื้อเนื้อกินทุกวันได้ ที่แท้ก็หาเงินด้วยวิธีนี้เอง

ติงเฉิงเปลี่ยนใจไม่เข้าบ่อนพนันหันหลังกลับหมู่บ้านทันที เขานึกวิธีดี ๆ หาเงินใช้โดยไม่ต้องทำงานให้เหนื่อยได้แล้ว ไป๋เหลียนเจ้านี่ช่างมาได้ถูกเวลาเสียจริง

ไม่นานติงเฉิงก็ตามไป๋เหลียนมาติด ๆ เขาพุ่งตรงเข้าไปกระชากข้อมือสาวเจ้าไว้แน่น ไป๋เหลียนตกใจถึงกับร้องเสียงหลงเมื่อถูกใครอีกคนกระชากเสียจนตัวปลิว

“ว้าย! ปล่อยข้านะ” ด้วยถูกเข้าหาตอนทีเผลอไม่ทันตั้งตัว จึงตกอยู่ในพันธนาการของอีกฝ่ายอย่างง่ายดาย แม้จะสะบัดให้หลุดสักแค่ไหนทว่าแรงสตรีมีหรือจะสู้บุรุษตัวโตได้

“จะร้องทำไมเล่า เราก็คนกันเองทั้งนั้น มาคุยกันดี ๆ เถอะ รับรองเรื่องที่เจ้าทำข้าจะไม่บอกคนอื่นเด็ดขาด”

“พูดเรื่องอะไรของเจ้า ถ้าไม่ปล่อยข้าจะร้องให้คนช่วยเดี๋ยวนี้” เจ้าสุนัขไร้ประโยชน์ผู้นี้ไปรู้เรื่องอะไรมากันแน่ ช่างน่าหงุดหงิดใจยิ่งนักเรื่องที่เกิดขึ้นไม่มีในเนื้อเรื่องเสียด้วย หากมีเอ่ยถึงสักนิดนางก็จะสามารถระวังตัวและเอาตัวรอดได้ ข้านี่มันคนดวงซวยแห่งปีจริง ๆ

“ร้องไปเถอะ ยิ่งร้องคนก็จะยิ่งแห่กันมา เจ้าแน่ใจหรือจะให้ผู้อื่นรู้เรื่องเสื่อมเสียของเจ้า”

“ข้าไม่เคยทำไม่ดีอะไรทั้งนั้น อย่ามาหาเรื่องข้านะ ช่วยด้วยเจ้าค่ะ ใครอยู่แถวนี้บ้างช่วยข้าด้วย” หญิงสาวตะโกนให้คนช่วย ทว่านี่คงเป็นคราวซวยไม่มีใครอยู่แถวนี้เลยสักคน ได้แต่แหกปากร้องอย่างเปล่าประโยชน์

“จะไม่มีได้อย่างไร ข้ารู้นะว่าเจ้าทำงานเป็นนางคณิกาในเมือง สาวใช้ร้านอาหารอะไรนั่นเจ้าก็แค่เอามาบังหน้า มิน่าเล่าถึงกีดกันข้านักไม่อยากให้ข้าได้งาน ถ้าเจ้าไม่อยากให้เรื่องนี้แพร่ออกไปก็เอาเงินทั้งหมดมาให้ข้าซะ โอ๊ย! นังบ้า” ติงเฉิงรู้สึกเดือดดาลรีบสะบัดมือออก เมื่อคนที่เขาคิดว่าจะคุยด้วยง่ายแต่กลับถูกต่อต้านอย่างคาดไม่ถึง

“เฮอะ! เงินพวกนี้ข้าหามาได้ด้วยหยาดเหงื่อแรงกายของข้า เหตุใดต้องให้คนที่แม้แต่เทียบกับสุนัขก็ยังไม่ได้เช่นเจ้าด้วย”

ไป๋เหลียนหายใจเหนื่อยหอบ ขอบปากมีเลือดติดเล็กน้อยจากการที่นางกัดมือติงเฉิงเมื่อครู่ เสียดายที่ไม่อาจกัดเนื้อมันให้ขาดได้ แต่ก็ถือว่าไม่เสียแรงเปล่า อย่างน้อยก็สามารถเอาเลือดมันออกได้ คนในหมู่บ้านใครจะเข้าใจผิดก็ช่าง เดิมทีก็มิได้มีใครชอบนางอยู่แล้ว อยากจะคิดอะไรก็เชิญ

“ปากดีนักนะ ไม่เจ็บตัวคงไม่สำนึก พูดดีไปคนโง่เช่นเจ้าคงฟังไม่รู้เรื่อง” ติงเฉิงโกรธเสียจนตัวสั่นเมื่อตนถูกเอาไปเปรียบเทียบกับสุนัขตัวหนึ่ง แค่เห็นเลือดไหลอาบเต็มมือก็ไม่สนใจแล้วว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไร ขอให้ได้ตบสั่งสอนสตรีบ้าให้หายแค้นก่อนเถิด

เพียะ!

“โอ๊ย! ช่วยด้วยผู้ใดอยู่แถวนี้บ้าง ช่วยข้าด้วย”