36: ติดรสมือ [1]

“คนพวกนั้นมันอะไรกัน เจ้าโดนเช่นนี้มาตลอดเลยหรือ ทนอยู่ไปเพื่ออะไร” หลี่มู่กวาโกรธถึงขีดสุดกลับถึงบ้านก็สาดคำถามใส่ไป๋เหลียนทันที มิใช่แค่คนบางกลุ่มแล้วที่รังแกนาง จากที่เห็นเมื่อครู่เรียกได้ว่าคนทั้งหมู่บ้านกระมัง

“ข้าชินแล้วเจ้าค่ะ เก็บเงินได้แล้วข้าตั้งใจจะย้ายเข้าไปอยู่ในเมือง ต่อไปก็ไม่ต้องพบเจอกันอีก”

“หาสมุนไพรขายแค่นั้นเมื่อไรจะได้ย้ายออกเสียที ไปอยู่กับข้าไม่ต้องเก็บมันแล้วสมุนไพรนั่นน่ะ เก็บทั้งปีทั้งชาติจะได้สักกี่ตำลึงกัน” เขาน่ะร่ำรวยใช้ทั้งชาติก็ไม่หมด สตรีคนเดียวเหตุใดจะเลี้ยงไม่ได้

“ข้ายังไม่อยากตายเร็วเจ้าค่ะ ขอเก็บเงินเองดีกว่า เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ไม่รบกวนท่านมู่กวาเจ้าค่ะ”

ไป๋เหลียนพูดทีเล่นทีจริงไม่จริงจังนัก นางไม่พร้อมจะไปอยู่ด้วยในตอนนี้ เพราะยังไม่รู้เลยว่าหลี่มู่กวายังต้องการชีวิตกันอยู่หรือไม่ การที่เจ้าตัวยังไม่ทำอะไรในตอนนี้ฉะนั้นก็เท่ากับว่าตนยังมีโอกาสมีชีวิตรอด จะไม่มีทางทำอะไรที่เป็นการสุ่มเสี่ยงเด็ดขาด

คิดได้ดังนั้นร่างบางจึงรีบเข้าครัวไปเตรียมอาหารทันที ไม่อยู่ต่อปากต่อคำให้แม่ทัพหนุ่มต้องรำคาญใจ วันนี้เห็นทีต้องจัดอาหารพิเศษสักหน่อย เพื่อตอบแทนที่ท่านแม่ทัพหลี่ช่วยปกป้องออกรับหน้าแทน

หลี่มู่กวาได้แต่มองตามอย่างไม่สบอารมณ์นัก นี่เขายอมลงให้ครึ่งหนึ่งเชียวนะ ถึงกับเอ่ยปากชวนให้ไปอยู่ด้วยกันก่อน แต่นางกลับทำเป็นเมินเฉยต่อคำชวนได้อย่างไร

การถูกปฏิเสธโดยที่ไม่มีคำปฏิเสธพานทำให้แม่ทัพหนุ่มหัวเสีย อารมณ์ที่ไม่อาจระงับให้หายร้อนได้ง่าย ๆ ทำให้หลี่มู่กวาต้องออกไปยืดเส้นยืดสายหน้าบ้าน

หากไม่ได้ออกแรงคงดับอารมณ์ที่คั่งค้างไม่ได้เป็นแน่ ทั้งหลายวันมานี้ได้แต่นั่ง ๆ นอน ๆ มิได้ทำอะไร ฝึกฝนร่างกายหน่อยก็คงจะดี

เพื่อความคล่องตัวเวลาฝึก ชายหนุ่มจึงได้ถอดเสื้อแขวนไว้บนราวตากผ้า เผยให้เห็นร่างกายที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามรวมไปถึงร่องรอยแห่งความกล้าหาญ ทุกรอยแผลเป็นบนร่างกายมันคือการเสียสละเพื่อแว่นแคว้น แม้ใครจะมองว่ามันน่ากลัวทว่าสำหรับเขาแล้วมันคือความภาคภูมิใจ

กายหนาฝึกวิชาต่อสู้ด้วยมือเปล่า แต่ละย่างก้าวและการออกหมัดล้วนเป็นท่วงท่าเนิบช้าไม่ดุดันอย่างเช่นเคย ระหว่างการฝึกอยู่นั้นเขาได้หวนนึกถึงรอยแผลเมื่อตอนเข้าช่วยซิงเยี่ยน ส่วนที่เป็นแผลเล็กน้อยเริ่มสมานกันดีแล้ว เหลือก็แต่ส่วนที่เป็นแผลใหญ่ยังคงต้องหมั่นล้างและทายาทุกวัน

มิรู้ว่าไป๋เหลียนไปได้ยาพวกนั้นมาจากที่ใด น้ำสีฟ้าที่ทั้งเหม็นและฉุนทว่าเมื่อราดลงบนแผลกลับรู้สึกเย็นสบาย เมื่อใช้เป็นประจำกลับช่วยให้แผลดีขึ้นมาก รวมไปถึงน้ำสีแดงเข้ม สองสิ่งนี้ดียิ่งกว่ายาจากวังหลวงเสียอีก

เมื่อพูดถึงยาที่ไป๋เหลียนให้เขากินทุกวันยอมรับเลยว่าได้ผลดียิ่ง หากมีไว้ใช้ในกองทัพก็คงจะดีไม่น้อย หรือว่าเขาจะลองถามนางดีหรือไม่ แต่ยาดีเช่นนี้นางจะยอมให้เขาง่าย ๆ เชียวหรือ

นอกจากยาที่ว่าแปลกตาไม่เคยเห็นที่ใดแล้ว ที่ทำให้เขาแปลกใจก็ยังมีเรื่องของอาหารและข้าวของภายในบ้าน เกินกว่าครึ่งตนมั่นใจว่าไม่เคยเห็นจากที่ใดมาก่อน แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันดีกว่าของในวังเสียด้วยซ้ำ นางเป็นใครกันแน่ แล้วเอาของพวกนั้นมาจากที่ใด

ระหว่างที่ฝึกวิชาต่อสู้กลิ่นอาหารหอม  ๆ โชยเตะจมูกเข้าอย่างจัง เรื่องอาหารก็เช่นกัน ของที่นางทำล้วนถูกปากทั้งนั้น ไม่แน่ว่าต่อจากนี้อาจจะไม่มีใครทำได้ถูกปากเท่ากับไป๋เหลียน

ทว่าเมื่อฉุกคิดขึ้นมาได้ใบหน้าคมเริ่มบูดบึ้ง ไม่อาจยอมรับให้กับความรู้สึกส่วนตัวนี้ได้ มันหมายความว่าอย่างไรที่อาจจะกินรสมือคนอื่นไม่ได้อีกแล้วน่ะ

คนอย่างข้ากินง่ายอยู่ง่ายมาแต่ไหนแต่ไรไม่มีทางเป็นเช่นนั้นแน่ มันก็แค่ความแปลกใหม่ชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้นเอง

ความรู้สึกขัดแย้งกันภายในใจ ทำให้กายหนายิ่งใส่อารมณ์ไปกับการฝึก เผลอลืมไปว่าตนเองยังไม่สามารถใช้กำลังมากเกินไปได้ กว่าจะรู้สึกตัวก็เมื่อตอนสะดุ้งเพราะความเจ็บ เจ้าตัวถึงกับหยุดชะงักตั้งหลักแทบไม่ทัน

“ท่านมู่กวากินข้าวเจ้าค่ะ อาหารเสร็จแล้ว”

เสียงเรียกดังมาจากในบ้านทำเอาแม่ทัพหนุ่มยิ่งรู้สึกขัดใจ ไม่... เขาจะไม่ไป อยากจะเรียกก็เชิญเรียกไปเถอะ

“เฮอะ! ข้าอยากจะไปเมื่อไรมันก็เรื่องของข้า เหตุใดจะต้องทำตามด้วยเล่า” ที่ตามมาถึงนี่ก็เพื่อจะมาล้างแค้นอย่าได้ทำตัวได้ใจไป ที่ยังไว้ชีวิตก็เพราะตนยังต้องรักษาตัว ทำอะไรไม่ถนัดก็เท่านั้น

ชายหนุ่มยังคงเมินเฉยต่อคำเรียกขาน กายหนายังคงเตะขาวาดแขนไปเรื่อย ๆ แม้เหงื่อโซมกายก็ยังไม่หยุด ปล่อยให้คนในบ้านเรียกอยู่เช่นนั้น

“ท่านมู่กวา”

“....”

“ท่านแม่ทัพหลี่”

“...” เรียกอะไรนักหนา ข้าไม่ขานรับก็ควรจะหยุดหรือไม่ ชายหนุ่มได้แต่บ่นในใจ กระนั้นก็ยังคงไม่ยอมไปตามเสียงเรียก ปล่อยให้อีกฝ่ายร้องอยู่เช่นนั้นตามเดิม