37: ติดรสมือ [2]

“มู่กวา”

“หลี่มู่กวา!”

ทว่าครั้งสุดท้ายเสียงที่เปล่งออกมาทั้งห้วนและใส่อารมณ์ ไป๋เหลียนเห็นแล้วว่าเขาอยู่แค่หน้าบ้าน เหตุใดนางเรียกคอแทบแตกแต่กลับทำเฉยไม่ยอมตอบ หากไม่รีบมากินตอนนี้กับข้าวก็จะเย็นหมด เมื่อนั้นนางก็ต้องกลับไปอุ่นใหม่อีกครั้ง รสชาติเสียหมดกันพอดี จะกินไม่กินบอกกันสักนิดจะได้ทำตัวถูก

“ข้ารู้แล้ว” กายหนาฟึดฟัดอยู่ในที แค่สงสารหรอกนะครั้งนี้ข้าจะยอมให้ กลัวจะคอแตกตายเสียก่อน

ชายหนุ่มหยุดฝึกแล้วคว้าเอาเสื้อมาสวมให้เรียบร้อย เดินปึงปังเข้าบ้านไปราวกับเด็กถูกมารดาเรียกใช้ ทว่าเมื่อมาถึงก็พบว่าบนโต๊ะอาหารมีเป็ดตุ๋นน้ำแดงและสุราอย่างที่เขาเคยบอกอยากกิน เรื่องนี้เขาก็อดสงสัยไม่ได้เหมือนกัน ทั้งที่ในครัวไม่ค่อยมีของให้ทำอาหารแท้ ๆ แล้วนางไปเอาของพวกนี้มาจากที่ใด

แต่ละมื้ออาหารแทบจะไม่ซ้ำกัน ล้วนเป็นของดีหายากทั้งนั้น ชาวบ้านทั่วไปมีให้กินเช่นนี้เสียเมื่อไรกัน ไป๋เหลียนผู้นี้เป็นใคร ข้อมูลส่วนตัวของนางเขาแน่ใจว่าสืบมาไม่ผิดแน่ เมื่อได้มาสัมผัสความเป็นจริงแล้วการใช้ชีวิตของนางไม่ได้ถือว่าลำบากเลย ยกเว้นก็แต่สภาพแวดล้อมที่อยู่อาศัยและผู้คนรอบข้าง สมควรออกไปจากหมู่บ้านให้เร็วที่สุด

“นี่เป็ดตุ๋นน้ำแดงที่ท่านอยากกินเจ้าค่ะ มีสุราด้วยนะเจ้าคะ ไม่รู้ว่าท่านจะชอบหรือไม่” เป็ดตุ๋นน้ำแดงและสุราเหมาไถนางเอามาจากมิติวิเศษ ยกเว้นก็แต่กุ้งทอดและยำผักหนาม

สองจานนี้นางเป็นคนทำเองเพราะกุ้งและผักที่เก็บมาได้เมื่อคราวก่อน บัดนี้ในมิติมันกำลังออกลูกออกหลานมีให้กินได้อีกเป็นสิบปีก็ว่าได้ ถ้าไม่เอาออกมาทำอาหารบ้างก็เกรงว่าจะกองเป็นภูเขากระมัง

ทันทีที่หลี่มู่กวานั่งลงจอกสุราก็ถูกยื่นมาวางไว้ให้ตรงหน้า พร้อมกับรินให้เรียบร้อยโดยไม่ต้องทำเองให้เมื่อย ชายหนุ่มหยิบตะเกียบคีบเอาเป็ดตุ๋นน้ำแดงเข้าปาก แค่คำแรกสีหน้าของเขาดูเปลี่ยนไปถนัดตา ใบหน้าที่เคยแสร้งเฉยเมยค่อย ๆ เผยร่องรอยแห่งความพอใจออกมาทีละนิด หลังจากชิมจานแรกก็เริ่มไปจานที่สองและสาม

“ถูกปากท่านหรือไม่เจ้าคะ”

“อืม... ก็พอกินได้”

ไป๋เหลียนได้แต่อมยิ้ม ดูท่าแล้วมิใช่แค่พอกินได้กระมัง ดูจากความถี่ของการคีบอาหารเข้าปากแล้ว น่าจะถูกใจแต่ก็ยังทำเป็นปากแข็ง

“สุรานี้มีอีกหรือไม่ รสชาติดีข้าชอบ” ทิฐิอารมณ์ก่อนหน้าบัดนี้ไม่หลงเหลือแล้ว หลังจากดื่มไปเกือบหมดไหจึงได้เอ่ยปากขอเพิ่ม ไหเล็กหมดเร็วเกินไปยังดื่มด่ำรสสุราไม่หนำใจ แต่กลับจะหมดแล้วช่างน่าเสียดายนัก ทั้งกับแกล้มก็ยังถูกปาก ยิ่งกินก็ยิ่งเพลิน

“มีเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวข้าไปหยิบมาให้นะเจ้าคะ”

ร่างบางรีบลุกเดินเข้าครัวเพื่อไปหยิบสุรามาเพิ่ม ทว่าความจริงแล้วสุรานี้ก็แค่หยิบมาจากมิติวิเศษมาแบบมั่ว ๆ แต่ก็ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะชอบถึงกับขอเพิ่ม มิน่าเล่าสุราเหมาไถถึงได้รับความนิยมอย่างแพร่หลาย นางไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านสุรา ที่รู้เพราะตอนนั้นนึกไม่ออกไม่รู้ว่าท่านแม่ทัพจะชอบสุราแบบใด นางจึงเลือกมาจากหนังสือแค็ตตาล็อกเหล้า จึงรู้ว่าสุราเหมาไถได้รับความนิยมมากในปัจจุบัน

หลังจากแอบสับเปลี่ยนภาชนะใส่สุราเสร็จ หญิงสาวจึงรีบกลับมาที่โต๊ะอาหาร ด้วยเกรงว่าอีกคนจะรอนาน คราวนี้นางนำมาหลายไหสักหน่อยเผื่อว่าไม่พอ ท่านแม่ทัพจะได้กินให้จุใจ

หลังจากได้สุราหลี่มู่กวาก็เอาแต่ยกซดพร้อมกับคีบกับแกล้มเป็นครั้งคราว ส่วนไป๋เหลียนนั้นไม่ต้องพูดถึง นางทั้งหิวทั้งเหนื่อยจึงรีบกินให้เสร็จจะได้ไปอาบน้ำแล้วเข้านอนแต่หัวค่ำ เข้านอนเร็วหน่อยชดเชยให้กับหลายคืนที่ต้องสะดุ้งตื่นเพราะใครบางคน

กว่าหนึ่งชั่วยามที่หลี่มู่กวาดื่มด่ำกับสุราอยู่เพียงคนเดียว เมื่อเห็นว่าดึกมากแล้วแม่ทัพหนุ่มจึงได้เก็บโต๊ะ ล้างมือล้างเท้าแล้วเช็ดตัวเตรียมเข้านอน ทว่าเมื่อเปิดประตูเข้าห้องก็พบกับสภาพของไป๋เหลียนที่ดูไม่ได้เอาเสียเลย

ชายหนุ่มถึงกับส่ายหน้า กุลสตรีอันใดแทบหาไม่ได้ นอนกางแขนกางขาเต็มพื้นที่

เพราะบ้านหลังนี้คับแคบเกินไปพวกเขาจึงต้องใช้ห้องนอนร่วมกัน โดยที่เจ้าของบ้านสละเตียงนอนให้แขก กระนั้นเจ้าตัวไม่เคยปริปากบ่นแต่อย่างใด

ที่ผ่านมาเขาเพียงแค่อยากกลั่นแกล้ง แต่ไม่คิดว่าเจ้าตัวจะคิดเป็นจริงเป็นจัง ทั้งที่แค่เอ่ยปากไล่ก็ได้แต่ก็ไม่ทำ จะอดทนไปเพื่ออะไรเหตุใดไม่คิดถึงตนเองก่อน โดยเฉพาะวันนี้ที่ได้เห็นคนทั้งหมู่บ้านเอาแต่สาปส่งดูหมิ่นดูแคลนออกปานนั้น เจ้าตัวก็ยังคิดว่าเป็นความเคยชิน

เจ้านี่ช่างเป็นสตรีหน้าไม่อายและยังบ้าโง่เขลานัก ชวนไปอยู่ด้วยกันแท้ ๆ แต่กลับคิดจะหาเงินซื้อบ้านเอง เป็นคนอื่นคงรีบเก็บข้าวของแทบไม่ทัน เช่นนี้ไม่เรียกโง่จะให้เรียกอะไร

“เฮ้อ หรือข้าควรจะบอกไปตรง ๆ ดีหรือไม่” บอกไปว่าไม่คิดจะฆ่าแล้ว ไม่ต้องกลัวไม่ต้องระแวง อยากจะทำอะไรก็ทำ

“แต่ถ้าข้าพูด แล้วพรหมจรรย์ของข้าเล่าใครรับผิดชอบ”

กายหนาก้มลงช้อนอุ้มเอาคนตัวเล็กขึ้นมานอนบนเตียง กระนั้นก็ใช่ว่าเขาจะเป็นฝ่ายลงไปนอนข้างล่างแทน ไม่มีวันเสียหรอก อย่างไรก็เกินเลยกันไปไกลแล้วเหตุใดเขาจะต้องทำตัวเป็นสุภาพบุรุษ

ฮึ...ถ้าเจ้าคิดจะปัดความรับผิดชอบ เมื่อนั้นคือวันตายของเจ้า ไป๋เหลียน...