35: น้องหญิง [2]

ด้านซูหนี่นั่นนอกจากจ้องเล่นงานไป๋เหลียนแล้ว นางยังสะดุดตากับบุรุษที่มาด้วยกันช่างเป็นบุรุษที่หล่อเหลายิ่งนัก ยิ่งมองยิ่งถูกใจอยากได้เหลือเกิน สตรีบ้านั่นไปหาบุรุษรูปงามมาจากที่ใดกันนะ

ซูหนี่ยิ้มร้ายหมายมาดแย่งคนของไป๋เหลียนมาเป็นของตนให้ได้ นางคิดว่าหากชายผู้นั้นรู้ว่าไป๋เหลียนมีเรื่องเสื่อมเสียอะไรบ้าง มิพ้นจะต้องถูกทิ้งเหมือนดั่งเช่นติงเฉิงทำ

“ไป๋เหลียนเจ้านี่ช่างมีเสน่ห์นัก ไปล่อลวงบุรุษอีกแล้วหรือ เจ้าเอาพี่ติงเฉิงไปไว้ที่ใดแล้วเล่า พี่ชายท่านรู้หรือไม่สตรีผู้นี้ทำเรื่องเสื่อมเสียอะไรไว้บ้าง ถ้าท่านไม่อยากซวยไปด้วยก็อยู่ให้ห่างนางเสีย” นางจงใจพูดให้อีกฝ่ายดูไม่ดี พร้อมทั้งใช้สายตาท่าทางเชิญชวนให้บุรุษตรงน่าสนใจ

 ทว่าคำพูดของซูหนี่เมื่อครู่ไม่ได้เบานัก ชาวบ้านเดินผ่านไปมาต่างก็ได้ยินกันทั่ว บ้างก็หยุดดูจับกลุ่มนินทา บ้างก็ป้องปากคุยกระซิบกระซาบแล้วเดินผ่านไป โดยเฉพาะนางเหลียงซูและพวกกลายเป็นหน่วยเสริมให้กับซูหนี่ไปเสียแล้ว

“พูดมาก ลมปากเหม็นเน่า เป็นคนทำแท้ ๆ กลับโยนขี้ให้คนอื่น คนเช่นนี้ไม่น่าอายมากกว่าหรือ” ไป๋เหลียนหมดคำจะพูดจริง ๆ สำหรับซูหนี่คงไม่มีอะไรดีไปกว่าการหนีให้ไกลอย่าได้ยุ่งเกี่ยว มิใช่ว่ากลัวแต่เป็นคนที่น่ารำคาญ ด้วยไม่อยากจะเสวนาต่อให้เสียอารมณ์จึงรีบดันให้หลี่มู่กวาออกตัวเดิน เกรงว่าเขาจะเข้าใจผิดไปอีกคน

“ท่านแม่ดูสิเจ้าคะ ข้าถูกนางรังแกอีกแล้ว ข้าไปทำอะไรให้เหตุใดถึงได้เอาแต่กล่าวหาข้าเช่นนี้เล่า” เมื่อเห็นว่ายั่วยุไม่ได้ผล นางจึงใช้วิธีบีบน้ำตาให้ดูน่าสงสาร จะปล่อยให้ไปตอนนี้ได้อย่างไรในเมื่อตนยังไม่รู้เลยบุรุษข้างกายไป๋เหลียนคือใคร

“จิ๊ก ๆ เจ้านี่มันเป็นสตรีเช่นไรถึงได้ชอบใส่ร้ายลูกข้านัก อิจฉาล่ะสิไม่ว่าคอยแต่จะทำให้ผู้อื่นอับอาย โถ่ ๆ อย่าเสียใจไปเลยนะลูกแม่ อย่างไรคนชั่วย่อมแพ้ภัยตนอีกไม่นานประเดี๋ยวก็รับกรรม” นางเหลียงซูชี้นิ้วต่อว่าไม่หยุด พลันสะดุ้งเมื่อถูกบุตรสาวใช้ศอกกระทุ้งสีข้างยิก ๆ ก่อนจะมองตามสายตาของซูหนี่ จึงได้รู้ความหมายของบุตรสาว “พ่อหนุ่มเจ้ามาจากหมู่บ้านใด ข้าไม่คุ้นหน้าเจ้าเลย”

“นั่นสิ ดูแล้วไม่เหมือนชาวบ้านทั่วไป เป็นบัณฑิตตกยากหรือว่าเป็นทหารหนีค่ายมา”

“เจ้าเป็นอะไรกับไป๋เหลียนหรือพ่อหนุ่ม คิดดีแล้วหรือจะคบหากันน่ะ ข้าขอเตือนนะหากเจ้าไม่อยากได้คนบ้าทำผิดจารีตไปเป็นเมีย ก็รีบ ๆ หนีไปเสีย ประเดี๋ยวก็ได้ลูกคนอื่นไปเลี้ยงหรอก”

“หมู่บ้านเราไม่น่าให้คนเช่นนี้อยู่เลย อัปมงคลนักไปที่ใดก็พาคนอื่นซวย ไม่รู้ว่าต่อไปจะเกิดเภทภัยอะไรขึ้นบ้าง ช่างน่ารังเกียจนัก”

นอกจากนางเหลียงซูและบุตรสาวแล้ว ยังมีเหล่าแม่บ้านคนสนิทของนางซูช่วยกันสาดคำพูดไม่ดีใส่ไป๋เหลียนให้ต้องอับอาย เมื่อไม่กี่วันก่อนคนในหมู่บ้านเห็นนางเข้า ๆ ออก ๆ หอนางโลมฮวาเหมยเป็นว่าเล่น เล่าลือกันว่าเข้าไปเพราะรับงานขายเรือนร่างแลกเงิน พานทำให้คนในหมู่บ้านไม่พอใจ เตรียมจะขับไล่ออกไปให้พ้นอีกไม่ช้า

เมื่อได้ฟังคำพูดทับถมใส่ร้ายไม่เป็นความจริง ทำเอาหญิงสาวถึงกับกำมือแน่น ทนเงียบต่อไปไม่ได้แล้วหากไม่ได้เอาคืนคงได้นอนไม่หลับแน่ หมายจะสาดคำพูดเจ็บแสบเอาคืนพวกนั้นบ้าง ทว่าก็ต้องหยุดเมื่อถูกมือหนาจับดึงไว้เสียก่อน พร้อมกับแทรกกลางระหว่างไป๋เหลียนและผู้เข้ามาหาเรื่อง ใช้ตัวสูงใหญ่ของเขายืนบังไว้แทน

“ข้าเป็นใครไม่สำคัญหรอกขอรับ พวกเราคบหากันนานแล้วแต่เพิ่งตัดสินใจอยู่กินด้วยกัน ประเดี๋ยวก็จะย้ายไปที่อื่นแล้ว ความหวังดีของพวกท่านกองไว้ตรงนั้นเถอะขอรับ ข้าไม่รบกวนให้ใครเป็นห่วง” ชายหนุ่มทิ้งท้ายไว้เช่นนั้น ก่อนจะแสดงถึงความอ่อนโยนและทะนุถนอมหญิงคนรัก โอบกอดพานางกลับบ้านพร้อมกับกำชัยชนะไว้ในมือ

“แถวนี้มดแมลงเยอะนักประเดี๋ยวข้าจะเผลอเหยียบเอาได้ ไม่อยากทำบาปทำกรรม น้องหญิงเรากลับบ้านกันเถอะ”

“เจ้าค่ะท่านพี่”

น้ำเสียงนุ่มนวลเนิบช้าทว่าเน้น ๆ ทุกคำ ทำเอาคนทั้งหมู่บ้านถึงกับหน้าชาไปตาม ๆ กัน แต่ละคนถึงกับหน้าม้านไม่นึกว่าจะถูกด่ากลับเช่นนี้ ทว่ากว่าจะนึกคำโต้ตอบได้พวกเขาก็เดินไปไกลเสียแล้ว