50: เปิดเผยความสามารถ [1]

เมื่อได้เวลาที่ต้องออกเดินทางตามแผนที่วางไว้ เพื่อความคล่องตัวจึงไม่ได้ใช้รถม้าในการเดินทาง ทุกคนต่างควบม้าคนละตัว ยกเว้นก็แต่ไป๋เหลียนที่บังคับม้าไม่เป็น จึงได้นั่งตัวเดียวกันกับหลี่มู่กวา

ม้าสามตัววิ่งฝุ่นตลบตรงไปยังหัวเมืองเจียงเป่ย ซึ่งเป็นเมืองที่เหล่าคณะทูตแคว้นฉู่หยุดพัก พวกมันใช้ข้ออ้างความเหนื่อยล้า เดินทางไกลจึงต้องการให้คนและม้าพักให้หายเหนื่อย ทว่าความเป็นจริงแล้วพวกมันกำลังวางแผนยึดเมือง โดยที่ไม่ต้องถ่อไปไกลถึงเมืองหลวง

ทั้งหมดนี้ไม่มีเคยกล่าวไว้ในนิยายแม้แต่สักประโยค ไป๋เหลียนครุ่นคิดไปตลอดทาง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสวรรค์หรือนรกกันแน่ที่สร้างบททดสอบนี้ขึ้นมา กลัวว่านางจะได้ใช้ชีวิตง่ายเกินไปหรืออย่างไร

เมื่อเดินทางมาถึงหัวเมืองเจียงเป่ย คนทั้งสี่มุ่งหน้าไปที่จวนนายอำเภอทันที ที่น่าผิดสังเกตคงจะเป็นนายอำเภอผู้นี้เป็นเครือญาติของอำมาตย์โส่วฮุ่ย ทั้งยังดูนอบน้อมให้เกียรติเสียยิ่งกว่าคนแคว้นเดียวกันเสียอีก

การคุ้มกันภายนอกไม่ค่อยแน่นหนาเท่าใดนัก ทว่าด้านในค่อนข้างจะเป็นปัญหาสักหน่อย แต่ก็ไม่เกินความสามารถ

“ข้าว่าเจ้ารออยู่ที่นี่ดีกว่า ล้มเลิกแผนเดิมเปลี่ยนไปใช้แผนสองแทน” ถึงเวลาซิงเยี่ยนก็ยังไม่มั่นใจแผนแรกเท่าไรนัก การจะเข้าไปขโมยของแลกเปลี่ยนตั้งสามสิบคันรถ โดยที่เข้าไปเพียงตัวเปล่าจะทำได้อย่างไร ภารกิจนี้สำคัญต่อทุกคน มิสู้เปลี่ยนเป็นแผนสองให้พวกตนเข้าไปวางเพลิงน่าจะมีโอกาสสำเร็จมากกว่า

“ใช่ขอรับข้าน้อยเห็นด้วยกับนายท่าน ฮูหยินไปแค่ตัวเปล่าข้านึกไม่ออกเลยว่าจะขนของออกมาได้อย่างไรหมด” จิ้งกังเองก็ไม่อาจจะเชื่อในคำพูดของฮูหยินท่านแม่ทัพเช่นกัน ตัวเขาเองนั้นก็เห็นว่าใช้แผนสองเสียยังดีกว่า

“ไม่เป็นไรเราจะทำตามแผนเดิม อย่างไรข้าก็ไปด้วยหากแผนแรกไม่ได้ผล ข้าจะจัดการแผนสองต่อเอง พวกท่านวางใจเถอะ”

ไป๋เหลียนแทบอยากจะตะโกนดัง ๆ ถ้าเช่นนั้นจะให้นางมาด้วยแต่แรกทำไม ทั้งที่ก็รู้อยู่ว่านางจะกลายเป็นภาระสำหรับทุกคน แต่อย่างน้อยความอัดอั้นนี้ก็ยังมีพระรองแสนดี หน้าออกหน้ารับรองให้อยู่ตลอด อย่างน้อยก็มีหลี่มู่กวาที่เชื่อใจกันไม่แปรเปลี่ยน

“ก็ได้ เช่นนั้นระวังตัวด้วย พวกเราจะคอยอำนวยความสะดวกให้ ไปกันเถอะจิ้งกัง”

“ขอรับ”

ซิงเยี่ยนและจิ้งกังจะคอยช่วยเบี่ยงเบนความสนใจ หากเมื่อเกิดเหตุฉุกเฉินหรือใครคนใดคนหนึ่งเป่านกหวีดไม้ขึ้นเมื่อไร เมื่อนั้นการเผาจวนนายอำเภอเพื่อสร้างความวุ่นวายก็จะเกิดขึ้นทันที นั่นก็เพื่อเปิดทางให้คนที่เข้าไปด้านในหนีออกมาได้ และยังสร้างความเสียหายได้อีกด้วย

ทว่าหากแผนการสำเร็จลุล่วงไม่มีการเป่านกหวีด ในปลายยามห้าย(21.00-22.59 น.) ทุกคนจะต้องออกไปรวมตัวยังโรงเตี๊ยมตามที่ตกลงกันไว้แต่แรก

ด้านหลี่มู่กวาและไป๋เหลียนที่มีหน้าที่เข้าไปขโมยของ หลังจากปลอมตัวเข้าไปปะปนกับคนของจวนนายอำเภอได้ พวกเขาจึงแสร้งเป็นบ่าวรับใช้คอยลำเลียงอาหารให้กับเหล่าคณะทูต เพื่อเป็นการตัดกำลังฝ่ายนั้น เมื่อได้โอกาสหญิงสาวจึงแอบผสมยานอนหลับเล็กน้อยลงไปในอาหาร หากต้องหนีเอาตัวรอดอย่างไรคงตามจับพวกนางไม่ทัน

ของที่นำมาเพื่อแลกเปลี่ยนระหว่างกันนั้น หากไม่สำคัญจะถูกเก็บไว้ในรถม้าเช่นเดิม ส่วนชิ้นไหนเป็นของสำคัญจะถูกนำไปเก็บไว้ในเรือนพักรับรอง โดยมีคนเฝ้าหน้าประตูอยู่ตลอดเวลา

“ทำเช่นไรดีเจ้าคะ มีคนเฝ้าอยู่ตลอดเลย”

“ไม่มีทางเลือก เราคงต้องเข้าทางหลังคาแล้วกระมัง” ชายหนุ่มแหงนหน้าขึ้นมองหลังคาเรือนรับรอง การบุกเข้าไปไม่ใช่สิ่งที่ควรทำ ไม่มีทางเลือกคงต้องปีนเข้าทางหลังคา

“แต่ว่าข้าปีนไม่ไหวนะเจ้าคะ” พวกเขาน่ะล้วนฝึกฝนร่างกายมาอย่างดี แข็งแรงปีนขึ้นหลังคาเป็นเรื่องง่าย ทว่านางนี่สิบอกเลยว่าคงหมดแรงตั้งแต่เริ่มปีนแล้วกระมัง

“ไม่เป็นไร เจ้ารออยู่ตรงนี้ก่อน”

ยังดีข้างเรือนมีต้นไม้อยู่สองสามต้น ชายหนุ่มจึงเลือกต้นที่อยู่ในมุมมืดอับสายตาคน ปีนป่ายขึ้นไปเกือบถึงยอด ก่อนจะกระโดดจากกิ่งไม้ไปที่หลังคา จากนั้นจึงได้หย่อนเชือกให้คนด้านล่าง ไป๋เหลียนรับปลายเชือกก่อนจะผูกมันไว้กับตัวให้แน่น หลังจากทุกอย่างเรียบร้อยนางจึงกระตุกเชือกเพื่อให้เขาดึงนางขึ้นไป