51: เปิดเผยความสามารถ [2]

หลังจากดึงไป๋เหลียนขึ้นมาได้สำเร็จ ชายหนุ่มจึงถอดกระเบื้องออกทีละแผ่น กระทั่งได้ช่องพอดีตัว จากนั้นจึงค่อย ๆ หย่อนหญิงสาวลงไป ก่อนที่ตัวเขาจะผูกเชือกเส้นเดิมผูกไว้กับคานหลังคาให้มั่น แล้วโรยตัวตามหญิงคนรักไปอีกคน

“มู่กวาต่อจากนี้สิ่งที่ท่านเห็นอย่าได้บอกผู้ใดเด็ดขาดนะเจ้าคะ”

“เหตุใดไม่เรียกท่านพี่เช่นเดิม”

“ท่านอยากให้ข้าเรียกเช่นนั้นหรือเจ้าคะ เช่นนั้นท่านก็ต้องเรียกข้าน้องหญิง ถ้าไม่ตกลงข้าก็จะไม่เรียกท่านเช่นกัน” ไอ้เขินมันก็เขินอยู่หรอก แต่ถ้าไม่หน้าด้านเมื่อไรจะได้ผู้ เช่นนั้นก็ไม่สำเร็จสักทีน่ะสิ

“ก็ต้องเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว ข้าบอกไปแล้วไม่ใช่หรือน้องหญิงต้องรับผิดชอบพี่ตลอดชีวิตน่ะ” ในเมื่อนางอยากเรียกเขาก็เรียก มีอะไรที่ทำไม่ได้กัน ดีเสียอีกนางจะได้ไม่หนีเขาไปไหนได้อีก

“ได้ ๆ เจ้าค่ะ ข้าจะดูแลรับผิดชอบท่านไปตลอดชีวิตเลย ตอนนี้เรามาจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยกันเถอะ ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่นานเจ้าค่ะ” หญิงสาวรีบเข้าเรื่องทันที นางอยากจะทำงานให้เสร็จแล้วรีบกลับ หากมัวชักช้าเกรงว่ายังไม่ทันจะทำงานเสร็จจะถูกจับได้เอาเสียก่อน “รับปากข้ามาสิเจ้าคะว่าท่านจะไม่นำเรื่องที่ได้เห็นวันนี้ไปบอกใครเด็ดขาด”

“ได้ ข้ารับปาก คำสัตย์ของข้ามีค่าเท่าชีวิต”

“ดูให้ดีนะเจ้าคะ”

ไป๋เหลียนตรงไปยังข้าวของที่ถูกวางเรียงไว้เป็นอย่างดี นางหยิบเอากล่องไม้ขึ้นมาหนึ่งกล่อง เก็บไข่มุกเม็ดใหญ่ส่องแสงแวววาว แม้เห็นด้วยตาเปล่าก็ยังรู้ว่าเป็นของที่มีค่ามหาศาล หญิงสาวนำไข่มุกราตรีเม็ดโตเข้าไปเก็บไว้ในมิติวิเศษ

การขโมยแล้วทิ้งกล่องไว้น่ะไม่สนุกหรอก มิสู้เอาของปลอมสับเปลี่ยนไว้ดีกว่า ของมีค่าในมิติวิเศษหาไม่ได้หรอก ทว่าของปลอมมีมากมายก่ายกอง ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเจ้าแห่งปรโลกสร้างเงื่อนไขนี้ไว้เพื่ออะไร ใช้ประโยชน์ได้เฉพาะแค่งานนี้

งานหัวขโมย งานลักเล็กขโมยน้อย ช่างเข้ากับข้าจริง ๆ

“ไป๋เหลียน เจ้า นั่นเจ้า ทำได้อย่างไร” แม่ทัพหนุ่มถึงกับตื่นตะลึงในสิ่งที่เกิดขึ้น เขาเห็นกับตาว่านางใส่ของกลางอากาศ แล้วของสิ่งนั้นก็หายไปกับตา ยังไม่พอนางยังเอาสิ่งที่คล้ายคลึงกันออกมาได้อีกด้วย ไม่แปลกใจเลยที่นางจะไม่ยอมบอกเรื่องนี้กับใคร คนธรรมดาที่ไหนถึงจะทำเรื่องเหนือธรรมชาติได้เช่นนี้ พูดไปคงไม่มีใครเชื่อ

“ความสามารถพิเศษเจ้าค่ะ ไม่ใช่แค่เรื่องนี้นะเจ้าคะ ข้ายังมีความสามารถรู้ได้ในทันทีว่าสิ่งใดกินได้และกินไม่ได้ เพียงแค่มองด้วยตาเปล่า”

“เป็นเช่นนี้เอง ข้าพอจะเข้าใจแล้วของแปลก ๆ ที่บ้านเจ้ามาได้อย่างไร ต่อไปจะทำอะไรให้ระวังมากกว่านี้ หากผู้อื่นรู้ว่าเจ้าวิเศษ คงเกิดเหตุฆ่ากันตายเพราะแย่งชิงเจ้าเป็นแน่”

“เจ้าค่ะ ข้ารู้แล้ว”

หลังจากนั้นไป๋เหลียนจึงได้ลงมือเก็บของจริงเข้ามิติวิเศษให้หมด แล้วเปลี่ยนของปลอมเก็บไว้แทนที่ ใช้เวลาไม่มากของทุกชิ้นได้ถูกสลับเป็นที่เรียบร้อย

“ข้าสลับเอาของปลอมเปลี่ยนหมดแล้วเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นพวกเรารีบออกไปกันเถอะ”

และก็เป็นเช่นเดิมเมื่อทางออกมีทางเดียวนั่นคือหลังคา หลี่มู่กวาโหนเชือกทั้งกระโดดเกาะปีนตามขื่อ กระทั่งออกช่องหลังคาตามเดิมได้อย่างง่ายดาย เมื่อเขาขึ้นไปด้านบนได้สำเร็จ จึงให้ไป๋เหลียนผูกเชือกมัดกับตัวไว้เช่นเดิม ส่วนเขานั้นเป็นคนดึงนางขึ้นมาด้านบน เรียกได้ว่าเข้าแบบไหนก็ออกแบบนั้น

แม่ทัพหนุ่มจัดการเก็บหลักฐานอย่างดี มิให้ผู้ใดจับได้ เมื่อเสร็จงานแล้วเขาและไป๋เหลียนจึงได้ปะปนไปกับเหล่าคนใช้อีกครั้ง เมื่อสบโอกาสแยกตัวออกมาพวกเขาจึงตะบึงม้ากลับโรงเตี๊ยมทันที

หลี่มู่กวาไม่คิดว่าการพาไป๋เหลียนมาด้วยในครั้งนี้ จะกลายเป็นว่านางช่วยพวกเขาได้มากทีเดียว จากแรกเริ่มเป็นกังวลเกรงว่านางจะได้รับอันตราย ทว่าคงเป็นเขาที่คิดมากไปเอง ฮูหยินแม่ทัพจะเป็นสตรีอ่อนแอได้อย่างไร

“ไป๋เหลียน”

“เจ้าคะ”

“เจ้าเก่งมาก”

คนที่กำลังนั่งกินขนมฆ่าเวลาไปพลาง ๆ ก็ถึงกับนิ่งค้าง ขนมในปากร่วงหล่นพื้น เมื่อคนข้างกายโน้มตัวลงมาหอมแก้มนางฟอดใหญ่ เป็นครั้งแรกที่หลี่มู่กวาปฏิบัติต่อนางเช่นนี้ ไม่ดีแล้ว ไม่ดีกับหัวใจนางเลย

นี่ข้าฝันไปหรือไม่ ใครก็ได้ตบข้าที