69: ทดสอบพิษ [2]

“อย่างไร”

“ใต้เท้าเตี่ยซำฮวงแสร้งป่วยเพื่อถ่วงเวลานับเป็นเรื่องดี เราพอมีเวลาเชิญคนสำคัญแคว้นข้างเคียงเรามาร่วมงานพอดี อย่างไรเสียแคว้นซ่งและแคว้นฉู่เป็นไม้เบื่อไม้เมากันมานาน หากเราดึงมาเป็นพวกได้ก็จะดีไม่น้อย” ซิงเยี่ยนคิดเรื่องนี้มาสักพักแล้ว หากแต่เขาไม่มีเวลามากพอจะดึงแคว้นข้างเคียงเข้ามาร่วมวงได้ ไม่คิดว่าการเปลี่ยนของปลอมของไป๋เหลียนจะช่วยได้ถึงเพียงนี้

“ทูลเสด็จพ่อ ลูกเห็นด้วยกับความคิดของเสด็จพี่พ่ะย่ะค่ะ ยิ่งเรามีคนกลางมาร่วมด้วยมากเท่าไร ก็จะเป็นการดีสำหรับเรามากเท่านั้น พวกเขาจะเป็นพยานและกางปีกปกป้องเราโดยที่เราไม่ต้องร้องขอพ่ะย่ะค่ะ” องค์รัชทายาทกล่าวเสริม สิ่งที่ซิงเยี่ยนต้องการสื่อตนเข้าใจดี

อนึ่งหากไม่มีคนนอกเข้ามาเกี่ยวข้อง แม้จะเปิดโปงพวกนั้นได้ ทว่าก็ไม่อาจรอดพ้นข้อกล่าวหาผู้ใหญ่รังแกผู้น้อยได้ แต่ถ้าหากให้คนเหล่านั้นได้มาเห็นด้วยตาตนเอง ก็จะกลายเป็นว่าไม่ต้องทำอะไรเลย เพียงแค่อยู่นิ่ง ๆ ก็จะมีคนกำจัดให้เอง

“อืม... ความคิดของพวกเจ้าดียิ่ง เช่นนั้นเราจะร่างสาส์นเดี๋ยวนี้”

“เสด็จพ่อ ลูกมีอีกเรื่องที่อยากจะเสนอพ่ะย่ะค่ะ”

“ว่ามา” ซิงเสวียนจงรอฟังอย่างตั้งใจ ตนยังรู้สึกข้องใจเกี่ยวกับสตรีผู้นี้อยู่มาก แม้จะเป็นฮูหยินของแม่ทัพหลี่ทว่านางมีความสำคัญอย่างไร ถึงได้เข้าร่วมประชุมครั้งนี้ด้วย

“ลูกขอเสนอให้นางเป็นผู้ทดสอบพิษพ่ะย่ะค่ะ”

“ซิงเยี่ยนเรารู้ว่าเจ้าเป็นห่วง แต่ว่านางเป็นฮูหยินของแม่ทัพหลี่จะให้มาเสี่ยงอันตรายได้อย่างไร”

“นั่นสิพ่ะย่ะค่ะ ข้าก็เห็นด้วยกับเสด็จพ่อ ผู้ทดสอบพิษมิใช่ว่าจะเป็นกันง่าย ๆ นะพ่ะย่ะค่ะ” รัชทายาทเองก็ไม่เห็นด้วย กระนั้นก็อดรู้สึกแปลกใจไม่ได้ เหตุใดแม่ทัพหลี่ถึงได้ไม่ห้ามปรามทั้งที่ก็เป็นงานอันตรายออกปานนั้น

“ไป๋เหลียนนางมีความสามารถพิเศษ ไม่ต้องดื่มหรือกินก็สามารถรู้ได้พ่ะย่ะค่ะ ลูกเห็นว่าจะเป็นประโยชน์อย่างมาก หากใช้ความสามารถของนางพ่ะย่ะค่ะ”

ทุกสายตาต่างมองไปที่ไป๋เหลียนอย่างเคลือบแคลงใจ คนเราถ้าไม่ลิ้มรสดมกลิ่นจะรู้ได้อย่างไรว่าสิ่งใดมีพิษหรือไม่มีพิษ หากทำได้ถึงเพียงนั้นก็คงเป็นผู้วิเศษแล้ว

“ฝ่าบาทภรรยาของกระหม่อมทำได้จริงพ่ะย่ะค่ะ และได้โปรดช่วยเก็บความสามารถนี้ไว้เป็นความลับได้หรือไม่”

“แม่ทัพหลี่วางใจเถอะ หากฮูหยินเจ้าทำได้จริงเรารับปากจะเก็บไว้เป็นความลับ” ซิงเสวียนจงยอมรับปาก แคว้นเขามีผู้มีความสามารถถึงเพียงนั้น มีหรือตนจะป่าวประกาศให้ผู้อื่นเข้ามาแย่งชิง

“เช่นนั้นกระหม่อมจะแสดงให้ดูนะพ่ะย่ะค่ะ นี่คือยาพิษไร้สีไร้กลิ่นมีฤทธิ์รุนแรง แม้เพียงหยดลงพื้นก็จะเกิดการกัดกร่อนทันที”

หลี่มู่กวาใช้ผ้าปิดตาไป๋เหลียนไว้ก่อน จากนั้นเขาได้เทยาพิษลงผสมกับน้ำชาในถ้วยที่ถูกจัดเตรียมไว้ ถ้วยชา ถ้วยชาทั้งห้าจะมีทั้งน้ำเปล่าและถ้วยที่ผสมพิษลงไป เมื่อทุกอย่างถูกจัดเตรียมเสร็จสิ้น ชายหนุ่มจึงเปิดผ้าปิดตาภรรยาออก

“น้องหญิงเจ้าจงเลือกถ้วยชาที่ผสมพิษออกมาทั้งหมด”

“เจ้าค่ะ”

ร่างบางก้าวออกมาข้างหน้า พร้อมกับเลือกถ้วยชาที่นางเห็นแล้วว่ามีพิษ ซึ่งไป๋เหลียนเลือกออกมาทั้งหมดสี่ถ้วยได้ถูกต้อง เมื่อเทลงพื้นจากน้ำชาธรรมดากลายเป็นพิษร้ายกัดกร่อนเกิดเป็นฟอง กัดพื้นไม้เสียจนทะลุเกิดรูโหว่

“เยี่ยม ดีมาก ข้าเพิ่งเคยเห็นคนมีความสามารถเช่นนี้เป็นครั้งแรก” จักรพรรดิซิงเสวียนจงตะลึงกับสิ่งที่ได้เห็น เชื่อว่าความสามารถเช่นนี้ไม่มีใครทำได้แน่นอน

แม้แต่รัชทายาทก็ได้แต่ยืนอึ้งพูดไม่ออก นางสามารถมองด้วยตาเปล่าก็รู้แล้วหรือว่ามีพิษ ช่างเป็นสตรีที่วิเศษอะไรเช่นนี้ น่าเสียดายที่แม่นางไป๋เหลียนเป็นคนของแม่ทัพหลี่ไปแล้ว มิเช่นนั้นเขาจะไม่ยอมปล่อยเป็นแน่

“รัชทายาทได้โปรดอย่ามองภรรยาของกระหม่อมเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ” หลี่มู่กวาพูดเสียงลอดไรฟัน ก่อนจะดึงตัวภรรยากอดไว้ไม่ยอมปล่อย

“เราไม่แย่งเจ้าแน่นอนไม่ต้องห่วง” รัชทายาทจำต้องถอยหนี ไม่มีเรื่องกับแม่ทัพหลี่จะดีต่อตำแหน่งเขามาก หากคนผู้นี้ย้ายฝั่งเมื่อใดก็ไม่แน่ว่ารัชทายาทอาจจะไม่ใช่เขาอีกต่อไป

หลังจากเสร็จสิ้นการประชุมสำคัญ ฮ่องเต้ซิงเสวียนจงสั่งให้ราชเลขาจัดการส่งสาส์นเชิญออกไป โดยร้องขอให้พวกเขามาร่วมเป็นสักขีพยานในข้อตกลงสงบศึกครั้งนี้ พร้อมกับยื่นข้อเสนอลดค่าผ่านทางในการขนส่งผ่านเส้นทางสายไหมจำนวนครึ่งหนึ่ง หากว่าพวกเขายอมช่วยในกาลครั้งนี้อีกด้วย

เมื่อสาส์นนี้ถูกส่งออกไปอย่างลับ ๆ ทันทีที่ได้รับสาส์นจากจักรพรรดิแคว้นเป่ย บรรดาคนสำคัญต่างพากันตกปากรับคำ พร้อมกับเร่งออกเดินทางเป็นการด่วน นอกจากได้รับชมเรื่องสนุกก็ยังได้รับประโยชน์ในกาลครั้งนี้