บทที่ 99 : ที่แท้ก็แค่อยากอวดว่ารู้จักคนใหญ่คนโต

บทที่ 99 : ที่แท้ก็แค่อยากอวดว่ารู้จักคนใหญ่คนโต

“พี่เต๋อนอกจากหมู่บ้านที่จากมาแล้ว พวกเราไม่เคยไปไกลกว่าอำเภอหยางเลยนะเจ้าคะ แต่คนบ้านสามกลับได้ไปถึงเมืองลี่หยาง ข้าก็อดคิดไม่ได้พวกเขาไปได้เหตุใดพวกเราไปไม่ได้”

“ข้าก็คิดเหมือนท่านแม่ ทำไมพวกเราต้องติดอยู่ในอำเภอเล็ก ๆ แห่งนี้”

หวงเต๋อไม่ยอมรับความคิดเห็นของสองแม่ลูก เขารู้ดีว่าอีกไม่กี่ปีบุตรสาวทั้งสองคน ก็ต้องออกเรือนไปอยู่บ้านสามี ไหนเลยจะกลับมากตัญญูตนกับภรรยาได้ง่าย ๆ แม้รักพวกนางก็ยังรักตัวเองตอนแก่เฒ่าอีกด้วย

“หากมีเงินจะไปไหนก็ได้ทั้งนั้น หลินซื่อเจ้าหาเงินเปิดร้านแบบฉินซื่อได้หรือไม่ หลันฮวาเจ้าล่ะทำได้หรือไม่ หากไม่ได้ก็อย่าได้คิดไกลเกินตัว ไม่แน่พวกเขาอาจกำลังค้าขายขาดทุนก็เป็นได้”

“พี่เต๋อต่อให้ขาดทุน แต่ยังมีซิ่วไฉในบ้านทั้งคน ยังมีที่ให้พึ่งพาอยู่”

“เช่นนั้นความผิดใครที่ให้กำเนิดลูกชายไม่ได้”

“นี่ท่าน !”

“พวกท่านพอเถอะ อย่าทะเลาะกันอีกเลย”

เหตุใดเอ่ยไปมา ถึงมาลงที่เรื่องนี้ได้ หวงหลันฮวาได้ฟังคำบิดาแล้ว รู้สึกว่าตัวเองกับมารดาไม่ได้