หลังจากที่ลู่ชิงได้รับซื้อและให้ลู่จื้อ จ้างสำนักคุ้มภัยนำเสบียงทั้งหมดไปส่งให้เซียวหนิงหลง ยังชายแดนทิศบูรพาเรียบร้อยแล้ว ในตอนนี้ถึงเวลาที่ต้องนำสินค้าหลายอย่าง ไปส่งร้านค้าที่เมืองหลวงอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้ลู่ชิงจำต้องติดตามไปด้วย เพราะสัญญากับเซียวเยว่เล่อเอาไว้และลู่ชิงก็อยากไปดูพื้นที่ในเขตเมื
“คิคิ ตามสบายเถิดเจ้าค่ะ ถ้าเรียบร้อยแล้วค่อยมาบอกข้าอีกครั้งนะเจ้าคะ เดี๋ยวพี่ใหญ่จะไปช่วยดูแลอีกที”“ขอรับคุณหนู”เมื่อเต๋อหลินออกจากห้องรับแขกไปแล้ว ลู่ชิงจึงหันมาสอบถามก้งเยว่ถึงเรื่องราวในเมืองหลวง เกี่ยวกับผู้คนที่ต้องหลีกเลี่ยงเอาไว้ก่อน“พี่ก้งเยว่เจ้าคะไปเมืองหลวงครั้งนี้ ต้องระวังเรื่องอะไ
“ครั้งก่อน ๆ พี่ชายเซียวเชิญพี่ไปพักที่จวน แต่ครั้งนี้พี่ส่งจดหมายมาล่วงหน้า ให้คนที่ร้านไปจองห้องพักไว้แล้วล่ะ น้องเล็กอย่าห่วงเลยอีกเดี๋ยวเจ้าก็จะได้ชิมอาหารที่นี่แล้ว แต่พี่ใหญ่ขอเตือนเอาไว้ก่อนนะว่า อย่าสั่งมามากจนเกินไปหากไม่ถูกปากเจ้า มันน่าเสียดายอาหารเหล่านั้นเข้าใจหรือไม่”“เข้าใจแล้วเจ้าค่
อาว่านสาวใช้ของโหยวซวงอี๋รีบกลับจวน เพื่อนำเรื่องที่ได้ยินมารายงานให้เจ้านายของตนได้ทราบ แลกกับรางวัลเล็ก ๆ น้อย ๆ หากไม่เป็นเงินตำลึงก็จะได้เป็นเครื่องประดับต่าง ๆ แทนก๊อก ๆ ๆ “คุณหนูเจ้าคะบ่าวมีเรื่องมารายงานให้ทราบเจ้าค่ะ”“มีเรื่องอันใดก็รีบพูดมาอย่ามัวลีลาเล่นลิ้น เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่ชอบคนนิสัยเ
“ข้าไม่อยากให้เจ้ากลับไปหาซวงอี๋เลย ไม่อยากได้ยินเสียงครวญครางของเจ้ากับนาง ทุกครั้งที่ได้ยินข้ามักจะหงุดหงิดตลอดเวลา หากเป็นไปได้ข้าอยากจะมีเจ้าอยู่ข้างกายเช่นนี้ เวลาที่เราสองคนมีอะไรกันข้ามีความสุขมากที่สุด แม้แต่รองแม่ทัพยังสู้เจ้าไม่ได้เลยนะ” ซานยวี่ผิงแม้จะยังหอบเหนื่อย แต่มือของนางกลับไม่หยุด
“คิคิ ยังไม่บอกตอนนี้หรอกเจ้าค่ะ เอาไว้รอให้ปรับปรุงร้านเสียก่อนค่อยเฉลยก็ยังไม่สายนี่นา พวกท่านจะใจร้อนไปไยเจ้าคะ”“เสี่ยวชิงเจ้าจะไม่บอกใบ้สักเล็กน้อยเลยหรือ ข้าขอลงเงินทำกับเจ้าด้วยได้ไหม คนละครึ่งก็ได้ เริ่มตั้งแต่ซื้อร้านค้าเป็นอย่างไร”แม้จะเห็นถึงความตั้งใจของเซียวเยว่เล่อ แต่อย่างไรเสียนางก็
“เล่อเล่อ ๆ หยุดเถอะ เจ้าจะทำพวกมันให้เหนื่อยทำไม ไปรอพี่ใหญ่อยู่บนรถม้าดีกว่านะ ปล่อยเรื่องนี้ให้พี่ใหญ่จัดการไปเถิด”“ก็ได้ข้าจะยอมเชื่อเจ้าก็แล้วกันนะเสี่ยวชิง ปาเซี่ยอย่าลืมที่ข้าสั่งการเอาไว้เมื่อครู่เด็ดขาด”“ขอรับท่านหญิง”ลู่จื้อรอให้เซียวเยว่เล่อกับลู่ชิงขึ้นรถม้าไปก่อน จากนั้นจึงให้ต่งไช่ก
“หยุด!!! ไม่ต้องทะเลาะกันต่อหน้าพวกข้า ถึงอย่างไรก็ไม่มีการละเว้นใครทั้งสิ้น เจ้าเป็นบุรุษรูปร่างสูงใหญ่ต้องใช้ในปริมาณที่มากกว่าปกติสักหน่อย หมับ!! กลืนมันลงไปให้หมด” ต่งซวินสกัดจุดโย่วเหวินเอาไว้ และกรอกยาปลุกกำหนัดที่รุนแรงมากกว่าปกติลงไปถึงสองห่อ“ส่วนเจ้าเป็นสตรีแพศยาร่านไม่เลือก ก็ต้องเจอเหมือ
เป๊าะ!! “ยินดีต้อนรับแขกที่มาเยือนยามวิกาล ไม่ทราบว่าพวกเจ้ามีกิจธุระอันใดที่นี่หรือ ถึงได้พาคนมาเยอะแยะถึงเพียงนี้”“พวกข้าจะมีกิจธุระหรือไม่ไม่เกี่ยวกับพวกเจ้า หลีกไปถ้าไม่อยากเจ็บตัว พวกข้าแค่ต้องการพาคนไปจากที่นี่เท่านั้น ไม่ต้องการทำร้ายใคร”“อ้ออ คนที่เจ้าต้องการคงจะเป็นเยี่ยเกาจงนั่นกระมัง คน
“ท่านแม่ทัพข้าน้อยเสียงอวิ๋นขอรับ”“เสียงอวิ๋น เข้ามาแล้วปิดประตูซะ”“ขอรับ” แอ๊ดด กึก“มีเรื่องอันใด ยามนี้เจ้าต้องดูแลการฝึกอยู่ที่ค่ายทหารมิใช่หรือ ถ้าเกิดปัญหาแค่ส่งทหารมาแจ้งให้ข้าทราบก็พอกระมัง”“เมื่อยามเว่ยข้าน้อยได้รับจดหมายที่มาจากใต้เท้าเยี่ย จึงนำมันมาให้ท่านแม่ทัพโดยตรง เรื่องนี้ข้าน้อย
ขุนนางฉ้อฉลถูกกำจัดไปอีกหนึ่ง ซึ่งเป็นตำแหน่งขุนนางขั้นสูง ขุนนางบางกลุ่มที่เพิ่งจะรวมตัว และคิดจะสร้างอำนาจให้ตนเอง จำต้องหยุดความคิดนั้นเอาไว้ทันที เมื่อการประหารเจ็ดชั่วโคตรของตระกูลฉุนเกิดขึ้นต่อจากตระกูลเหลียวกลุ่มอำนาจตระกูลใหญ่ยังถูกตรวจสอบ เพื่อค้นหาหลักฐานที่ซุกซ่อนไว้ออกมาจนได้ แล้วพวกตนท
ฉุนจิ้งหานและคนในตระกูลเดินพ้นประตูมาได้ไม่เท่าไหร่ ทั้งก้อนหิน ผักเน่า ๆ ต่างลอยมากระทบตามร่างกายทันที เพราะชาวบ้านที่ได้ยินการประกาศถึงความผิดของฉุนจิ้งหาน ทำให้พวกเขารับไม่ได้กับเรื่องที่สนับสนุนให้มีการก่อกบฏโป๊ะ โป๊กก โอ๊ยยย“ขุนนางชั่วคิดจะทำให้พวกเราต้องเดือดร้อนกันหมด แต่ตนเองกับครอบครัวอยู
“กระหม่อมรับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”“อืม ไปจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จเถิด ในที่สุดขุนนางชั่วในราชสำนักก็ถูกกำจัดไปอีกหนึ่ง เจ้าเองก็อย่าลืมดูแลสุขภาพด้วยเล่า เกิดเจ็บป่วยขึ้นมาประเดี๋ยวงานที่ยังค้างอยู่จะไม่เสร็จเอาได้”“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมทูลลา”ซ่งจูเก๋อที่ถูกคนสนิทปลุกขึ้นมากลางดึก ย่อมตกใจระคนแปลกใจที่ชิ
“ขอรับท่านพ่อ”“รับบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”“ฉุนจิ้งหาน เจ้ามันร้ายเงียบจริง ๆ แม้แต่เปิ่นหวางยังมองข้ามเจ้า หลังจากนี้คงต้องตรวจสอบให้ถี่ถ้วนมากกว่าเดิมเสียแล้ว”ชุนชานกับปาเซี่ยไม่อยู่เฝ้าเฉย ๆ พวกเขาช่วยกันแยกของมีค่า ที่เป็นของเก่าแก่ของราชวงศ์แยกไว้ต่างหากกับทองคำแท่ง เซียวหนิงหลงไปพบแม่ทัพเสวี่ยบอกเล่า
จนสะดุดตาเข้ากับกล่องไม้ใบที่วางอยู่บนชั้นข้างผนังห้อง มันมีแม่กุญแจล็อคไว้อย่างดี ชุนชานจึงถือออกมารอให้ชินอ๋องมาถึง ค่อยให้เจ้านายเปิดด้วยตนเอง จากนั้นจึงได้สำรวจดูเครื่องประดับและของตกแต่งอีกหลายอย่าง ที่ควรจะอยู่ในวังหลวงมากกว่าอยู่ที่นี่อีกหลายชิ้น ปาเซี่ยที่ใช้ความเร็วจนรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย
ชุนชานกับปาเซี่ยคอยติดตามจับตาดู การกระทำในแต่ละวันของฉุนจิ้งหาน ว่าไปที่ใด นัดเจอกับผู้ใดบ้างหรือไม่ หรือแม้กระทั่งยามที่ทำงานอยู่ ได้เรียกใครเข้าไปพบเป็นการส่วนตัวไหม ตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาฉุนจิ้งหานยังคงทำเช่นเดิมไม่มีสิ่งใดผิดปกติแต่ในเย็นวันหนึ่งในยามซวี ฉุนจิ้งหานได้ออกจากจวนตรงไปยังร้านขา
“ลูกพี่ท่านจะเสียงสั่นไปทำไม ก็แค่เด็กหนุ่มหน้านิ่งเพิ่งจะเริ่มฝึกวรยุทธ์กระมัง ที่แม่ทัพหลู่พูดเช่นนั้นเพราะเกรงใจ ที่เป็นบุตรชายของชินอ๋องก็เท่านั้น ถ้าอายุน้อยเท่านี้ฝีมือเก่งกว่าระดับแม่ทัพ คงสังหารคนได้มากมายแค่เพียงกระพริบตาแล้วล่ะ ลูกพี่อย่าไปเชื่อข่าวลือให้มากจะดะ ฉัวะ!! อ่ะ มะ ไม่จริง ตุบ”