แน่นอนว่ารัชทายาทย่อมเข้าใจ สิ่งที่เซียวหนิงหลงต้องการสื่อกับตน “เปิ่นไท่จื่อเข้าใจสิ่งที่รองแม่ทัพต้องการสื่อ และเปิ่นไท่จื่อเองสามารถแยกแยะได้ว่าควรทำอย่างไรต่อไป”“เฮ้อ เจิ้นบอกกับท่านตามตรง เรื่องนี้เจิ้นเพิ่งหารือกับใต้เท้าโม่และแม่ทัพใหญ่เฉวียไปไม่นาน เจิ้นเองไม่ต้องการให้ราษฎรต้องเดือดร้อน แล
ทันทีที่กลับมาถึงโรงเตี๊ยมโดยมีตันเจียงตามมาติด ๆ เซียวหนิงหลงรีบพูดถึงภารกิจที่จะต้องลงมือในคืนนี้ และทั้งห้าคน จะเดินทางออกจากที่นี่ เมื่อประตูเมืองหลวงเปิดให้ผู้คนผ่านเข้าออกได้ จะไม่มีการรั้งรอดูผลลัพธ์ใด ๆ ทั้งสิ้น ขอเพียงทำตามแผนการที่วางไว้ทุกอย่างย่อมสำเร็จ“ตันเจียงเจ้าเตรียมยาพิษของต่งซวิ
“เฮ้ยยย!! นี่เจ้าอยู่ในห้องนี้ตลอดงั้นรึ ทำไมข้าถึงไม่รู้สึกถึงความเคลื่อนไหว หรือพลังยุทธ์จากพวกเจ้าสองคนเล่า หรือจะมียอดฝีมืออยู่ที่นี่ด้วย” ห่าวชวนไม่คิดว่าจะมาเจอคนที่มีพลังยุทธ์สูงกว่าตน แต่ก็ไม่อาจถอยหลังได้แล้ว“ข้าไม่จำเป็นต้องตอบ เพราะคนใกล้ตายจะรู้ไปทำไมกัน อย่าคิดหนีให้เสียเวลาจะดีกว่า เม
ข้าว่าทั้งตงหนานและตงเฉียน คงกลายเป็นส่วนหนึ่งของแคว้นฉู่ พวกเขาจะกลายเป็นทาสหรือไม่ ความเป็นอยู่จะเป็นอย่างไร ถึงเวลานั้นฮองเฮาจะรับผิดชอบได้ไหม หรือปล่อยให้ราษฎรอยู่ตามยถากรรมข้าไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้นแน่ เจ้าไปจัดการคนแก่นั่นส่วนฮองเฮาปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้าเอง”“ขอรับ หัวหน้าพวกเราคงต้องเร่งมือแ
“ข้าเป็นบ่าวดูแลความเรียบร้อย อยู่ที่เรือนของฮูหยินรองขอรับ และเรื่องด่วนนี้ข้าก็ไม่อยากเชื่อว่า จะเกิดขึ้นกับฮูหยินรองได้ เพราะตอนนี้ในห้องของฮูหยินรอง มีเสียงบุรุษกับสตรีกำลังมีการเสพสังวาส โดยไม่สนใจว่าจะมีผู้ใดอยู่ด้านนอกเรือน ทั้งสองคนดูจะมีความสุขมากขอรับ ข้าว่าท่านพ่อบ้านรีบรายงานนายท่านเถิด”
“เจ้าถามข้าว่ามาได้อย่างไรงั้นหรือ ดูสภาพของเจ้าตอนนี้สิ ข้าคงไม่ได้หลบมาเพื่อสมสู่กับเจ้าแน่”กรี๊ดดด!! "ท่านพี่นี่มันเรื่องอะไรกันเจ้าคะ เหตุใดข้าถึงอยู่ในสภาพเช่นนี้ มิใช่ว่าเมื่อครู่เป็นท่านที่แอบมาหาข้า เพราะทนคิดถึงไม่ไหวหรอกรึ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ท่านพี่”“ข้าไม่เคยก้าวออกจากห้องทำงาน แล้วจะ
เซียวหนิงหลงกับตันเจียงเมื่อเสร็จภารกิจ จากตำหนักของหนานฮองเฮาได้รอเวลาให้ถึงยามเหม่า ก่อนจะออกจากโรงเตี๊ยมไปยังประตูเมือง เพื่อออกจากเมืองหลวงของตงเฉียน โดยไม่มีปัญหาอันใดเกิดขึ้น เมื่อมาสมทบกับกลุ่มของเจียวจ้าน ยังจุดที่ได้นัดหมายกันเอาไว้ก็รีบเร่งออกเดินทางไม่มีหยุดพัก จนกว่าจะพ้นเขตของแคว้นตงเฉี
กับพ่อบ้านจ้าวจะอุดหนุนร้านของเจ้า แล้วจะกลับจวนไปสะสางงานต่อ หากกลับไปช้าลุงคงถูกบุตรชายบ่นเป็นหมีกินผึ้ง ที่ปล่อยให้ทำงานอยู่ลำพัง แต่ลุงแอบหนีออกมาเที่ยวเล่นข้างนอก รบกวนเสี่ยวชิงแล้วล่ะ”“ยินดีมากเจ้าค่ะ เช่นนั้นข้าจะใช้ห้องนี้เพื่อบริการให้ท่านลุงกับท่านพ่อบ้าน ท่านลุงนั่งดื่มชารอสักประเดี๋ยว ข
เป๊าะ!! “ยินดีต้อนรับแขกที่มาเยือนยามวิกาล ไม่ทราบว่าพวกเจ้ามีกิจธุระอันใดที่นี่หรือ ถึงได้พาคนมาเยอะแยะถึงเพียงนี้”“พวกข้าจะมีกิจธุระหรือไม่ไม่เกี่ยวกับพวกเจ้า หลีกไปถ้าไม่อยากเจ็บตัว พวกข้าแค่ต้องการพาคนไปจากที่นี่เท่านั้น ไม่ต้องการทำร้ายใคร”“อ้ออ คนที่เจ้าต้องการคงจะเป็นเยี่ยเกาจงนั่นกระมัง คน
“ท่านแม่ทัพข้าน้อยเสียงอวิ๋นขอรับ”“เสียงอวิ๋น เข้ามาแล้วปิดประตูซะ”“ขอรับ” แอ๊ดด กึก“มีเรื่องอันใด ยามนี้เจ้าต้องดูแลการฝึกอยู่ที่ค่ายทหารมิใช่หรือ ถ้าเกิดปัญหาแค่ส่งทหารมาแจ้งให้ข้าทราบก็พอกระมัง”“เมื่อยามเว่ยข้าน้อยได้รับจดหมายที่มาจากใต้เท้าเยี่ย จึงนำมันมาให้ท่านแม่ทัพโดยตรง เรื่องนี้ข้าน้อย
ขุนนางฉ้อฉลถูกกำจัดไปอีกหนึ่ง ซึ่งเป็นตำแหน่งขุนนางขั้นสูง ขุนนางบางกลุ่มที่เพิ่งจะรวมตัว และคิดจะสร้างอำนาจให้ตนเอง จำต้องหยุดความคิดนั้นเอาไว้ทันที เมื่อการประหารเจ็ดชั่วโคตรของตระกูลฉุนเกิดขึ้นต่อจากตระกูลเหลียวกลุ่มอำนาจตระกูลใหญ่ยังถูกตรวจสอบ เพื่อค้นหาหลักฐานที่ซุกซ่อนไว้ออกมาจนได้ แล้วพวกตนท
ฉุนจิ้งหานและคนในตระกูลเดินพ้นประตูมาได้ไม่เท่าไหร่ ทั้งก้อนหิน ผักเน่า ๆ ต่างลอยมากระทบตามร่างกายทันที เพราะชาวบ้านที่ได้ยินการประกาศถึงความผิดของฉุนจิ้งหาน ทำให้พวกเขารับไม่ได้กับเรื่องที่สนับสนุนให้มีการก่อกบฏโป๊ะ โป๊กก โอ๊ยยย“ขุนนางชั่วคิดจะทำให้พวกเราต้องเดือดร้อนกันหมด แต่ตนเองกับครอบครัวอยู
“กระหม่อมรับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”“อืม ไปจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จเถิด ในที่สุดขุนนางชั่วในราชสำนักก็ถูกกำจัดไปอีกหนึ่ง เจ้าเองก็อย่าลืมดูแลสุขภาพด้วยเล่า เกิดเจ็บป่วยขึ้นมาประเดี๋ยวงานที่ยังค้างอยู่จะไม่เสร็จเอาได้”“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมทูลลา”ซ่งจูเก๋อที่ถูกคนสนิทปลุกขึ้นมากลางดึก ย่อมตกใจระคนแปลกใจที่ชิ
“ขอรับท่านพ่อ”“รับบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”“ฉุนจิ้งหาน เจ้ามันร้ายเงียบจริง ๆ แม้แต่เปิ่นหวางยังมองข้ามเจ้า หลังจากนี้คงต้องตรวจสอบให้ถี่ถ้วนมากกว่าเดิมเสียแล้ว”ชุนชานกับปาเซี่ยไม่อยู่เฝ้าเฉย ๆ พวกเขาช่วยกันแยกของมีค่า ที่เป็นของเก่าแก่ของราชวงศ์แยกไว้ต่างหากกับทองคำแท่ง เซียวหนิงหลงไปพบแม่ทัพเสวี่ยบอกเล่า
จนสะดุดตาเข้ากับกล่องไม้ใบที่วางอยู่บนชั้นข้างผนังห้อง มันมีแม่กุญแจล็อคไว้อย่างดี ชุนชานจึงถือออกมารอให้ชินอ๋องมาถึง ค่อยให้เจ้านายเปิดด้วยตนเอง จากนั้นจึงได้สำรวจดูเครื่องประดับและของตกแต่งอีกหลายอย่าง ที่ควรจะอยู่ในวังหลวงมากกว่าอยู่ที่นี่อีกหลายชิ้น ปาเซี่ยที่ใช้ความเร็วจนรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย
ชุนชานกับปาเซี่ยคอยติดตามจับตาดู การกระทำในแต่ละวันของฉุนจิ้งหาน ว่าไปที่ใด นัดเจอกับผู้ใดบ้างหรือไม่ หรือแม้กระทั่งยามที่ทำงานอยู่ ได้เรียกใครเข้าไปพบเป็นการส่วนตัวไหม ตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาฉุนจิ้งหานยังคงทำเช่นเดิมไม่มีสิ่งใดผิดปกติแต่ในเย็นวันหนึ่งในยามซวี ฉุนจิ้งหานได้ออกจากจวนตรงไปยังร้านขา
“ลูกพี่ท่านจะเสียงสั่นไปทำไม ก็แค่เด็กหนุ่มหน้านิ่งเพิ่งจะเริ่มฝึกวรยุทธ์กระมัง ที่แม่ทัพหลู่พูดเช่นนั้นเพราะเกรงใจ ที่เป็นบุตรชายของชินอ๋องก็เท่านั้น ถ้าอายุน้อยเท่านี้ฝีมือเก่งกว่าระดับแม่ทัพ คงสังหารคนได้มากมายแค่เพียงกระพริบตาแล้วล่ะ ลูกพี่อย่าไปเชื่อข่าวลือให้มากจะดะ ฉัวะ!! อ่ะ มะ ไม่จริง ตุบ”