“เอาล่ะลูกค้าทุกท่านกรุณายืนอยู่กับที่ ตอนนี้คนงานของร้านเราจะนำผลไม้ไปให้ชิมนะขอรับ หากถูกใจผลไม้ชนิดใดก็เลือกซื้อได้เลย พวกเรานำมาขายจำนวนมากพอสมควรขอรับ”สิ้นเสียงของลู่เสียนคนงานหลายคน ได้ถือถาดผลไม้พร้อมไม้จิ้มที่เสียบไว้แล้วเดินแจกให้ลูกค้า ที่อยู่ด้านหน้าร้านได้สัมผัสกับรสชาติของผลไม้ทั้งสี่อ
การค้าของตระกูลสวีในแดนเหนือ กำลังเป็นที่นิยมกันอย่างมาก ยิ่งลูกค้าซื้อผลไม้ไปทานกับครอบครัว หรือนำไปฝากญาติผู้ใหญ่เป็นอันต้องถูกถามว่าซื้อมาจากที่ใด การสั่งจองผลไม้ทั้งห้าชนิดจึงมีเพิ่มขึ้นมาเรื่อย ๆ และเมื่อนำผลไม้เหล่านี้ ไปเปิดขายที่ร้านอาหารทั้งสามสาขาในเขตแดนเหนือ ผลตอบรับยิ่งมีเพิ่มมากขึ้นอีก
“ข้าเพิ่งจะพูดกับเจ้าไปแท้ ๆ นะอาหลง ยังไม่ทันไรก็สร้างปัญหาอีกครั้ง เช่นนั้นพวกเราก็ไปดูกันเสียหน่อย ครั้งนี้ข้าอยากรู้นักว่าจะแก้ตัวว่าอย่างไร พวกเรารีบไปกันเถิด”“พ่ะย่ะค่ะ เฟยฮุ่ยข้าฝากเจ้าไปบอกคนของเรา ที่ทำหน้าที่เฝ้ากระโจมเก็บหีบตำลึงทอง หลังจากนี้ให้ทำหน้าที่หละหลวมสักหน่อย เพื่อจะล่อเสือออก
“กระหม่อมจดจำไว้ในใจแล้วพ่ะย่ะค่ะ วันหน้าจะไม่ทำผิดอีก และยินดีทำความดีจนกว่าชีวิตจะหาไม่พ่ะย่ะค่ะ”“อืม หมดเรื่องแล้วพวกเจ้ากลับไปทำงานเถิด นี่ก็เสียเวลามามากพอสมควรแล้ว”“พ่ะย่ะค่ะ”“เฮ้อออ ขอบพระทัยรัชทายาทและขอบคุณซื่อจื่อ ที่มาได้ทันเวลาอีกครั้งพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจนปัญญาจะห้ามปราม พูดเท่าไหร่ไม่
“เป็นอย่างที่หัวหน้าพูดพ่ะย่ะค่ะ พวกกระหม่อมแค่อยากช่วย เพราะทหารล้มลงนอนโดยไม่รู้สาเหตุจึงถือวิสาสะ เดินเข้ามาตรวจสอบดูเท่านั้นเองพ่ะย่ะค่ะ มิได้มีเจตนาอื่นใดแอบแฝง”แต่เชียวหนิงหลงสวนกลับพร้อมชี้ไปที่หีบไม้ ที่คนกลุ่มพยายามแบกมันออกไปด้านนอก “ไม่มีเจตนาแอบแฝงแล้วหีบพวกนี้เดินมาเองรึ ทำไมถึงไม่อยู่
เซียวหนิงหลงอยู่ช่วยรัชทายาท จัดการตัวปัญหาที่ถูกส่งมาก่อกวน ด้วยการเพิ่มโทษที่รุนแรงและโหดเหี้ยมขึ้นทีละขั้น คนงานบางคนถึงกับฝันร้ายไม่กล้าทำในสิ่งที่ถูกจ้างวานมา เพราะยังรักชีวิตตนเองอยู่จึงรีบรวมตัวขอกลับบ้านไม่ต้องการทำงานที่นี่อีกและเป็นไปตามที่ได้พูดไว้ว่า เซียวหนิงหลงจะอยู่เมืองหย่งชุoแค่เพี
“ฮึบ ท่านแม่เจ้าคะอยู่ข้างนอกลูกสาวของท่านคนนี้เรียบร้อยดั่งผ้าพับไว้เชียวนะ แต่ตอนนี้อยู่ในบ้านและไม่มีคนแปลกหน้า ท่านแม่ให้อภัยสักครั้งนะเจ้าคะ นะ ๆ ๆ ๆ”“น้องเล็กมั่นใจใช่หรือไม่ ว่าตนเองเรียบร้อยดั่งผ้าพับไว้น่ะ หรือว่าตอนนั้นจะเป็นอีกคนนึงที่สลับร่างเป็นนางมารร้าย เพราะอารมณ์โมโหมากจนเกินไปนะ”
ปรากฏว่ามันยังคงมีรสชาติเดิม จึงทำให้ทุกคนรู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมาก เมื่อมาถึงเขตเมืองหลวง ลู่ชิงพาทุกคนไปที่บ้านหลังใหม่ ยามนี้มันถูกสร้างจนเสร็จเรียบร้อย ซึ่งวันนี้ชุนชานกับปาเซี่ยได้มาดูช่างหลวงเก็บรายละเอียด ของตัวบ้านแต่ละหลังอีกครั้งพอเห็นว่าลู่เวินกับบุตรชายทั้งสอง ขี่ม้านำเข้ามาโดยมีรถม้าจำน
เป๊าะ!! “ยินดีต้อนรับแขกที่มาเยือนยามวิกาล ไม่ทราบว่าพวกเจ้ามีกิจธุระอันใดที่นี่หรือ ถึงได้พาคนมาเยอะแยะถึงเพียงนี้”“พวกข้าจะมีกิจธุระหรือไม่ไม่เกี่ยวกับพวกเจ้า หลีกไปถ้าไม่อยากเจ็บตัว พวกข้าแค่ต้องการพาคนไปจากที่นี่เท่านั้น ไม่ต้องการทำร้ายใคร”“อ้ออ คนที่เจ้าต้องการคงจะเป็นเยี่ยเกาจงนั่นกระมัง คน
“ท่านแม่ทัพข้าน้อยเสียงอวิ๋นขอรับ”“เสียงอวิ๋น เข้ามาแล้วปิดประตูซะ”“ขอรับ” แอ๊ดด กึก“มีเรื่องอันใด ยามนี้เจ้าต้องดูแลการฝึกอยู่ที่ค่ายทหารมิใช่หรือ ถ้าเกิดปัญหาแค่ส่งทหารมาแจ้งให้ข้าทราบก็พอกระมัง”“เมื่อยามเว่ยข้าน้อยได้รับจดหมายที่มาจากใต้เท้าเยี่ย จึงนำมันมาให้ท่านแม่ทัพโดยตรง เรื่องนี้ข้าน้อย
ขุนนางฉ้อฉลถูกกำจัดไปอีกหนึ่ง ซึ่งเป็นตำแหน่งขุนนางขั้นสูง ขุนนางบางกลุ่มที่เพิ่งจะรวมตัว และคิดจะสร้างอำนาจให้ตนเอง จำต้องหยุดความคิดนั้นเอาไว้ทันที เมื่อการประหารเจ็ดชั่วโคตรของตระกูลฉุนเกิดขึ้นต่อจากตระกูลเหลียวกลุ่มอำนาจตระกูลใหญ่ยังถูกตรวจสอบ เพื่อค้นหาหลักฐานที่ซุกซ่อนไว้ออกมาจนได้ แล้วพวกตนท
ฉุนจิ้งหานและคนในตระกูลเดินพ้นประตูมาได้ไม่เท่าไหร่ ทั้งก้อนหิน ผักเน่า ๆ ต่างลอยมากระทบตามร่างกายทันที เพราะชาวบ้านที่ได้ยินการประกาศถึงความผิดของฉุนจิ้งหาน ทำให้พวกเขารับไม่ได้กับเรื่องที่สนับสนุนให้มีการก่อกบฏโป๊ะ โป๊กก โอ๊ยยย“ขุนนางชั่วคิดจะทำให้พวกเราต้องเดือดร้อนกันหมด แต่ตนเองกับครอบครัวอยู
“กระหม่อมรับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”“อืม ไปจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จเถิด ในที่สุดขุนนางชั่วในราชสำนักก็ถูกกำจัดไปอีกหนึ่ง เจ้าเองก็อย่าลืมดูแลสุขภาพด้วยเล่า เกิดเจ็บป่วยขึ้นมาประเดี๋ยวงานที่ยังค้างอยู่จะไม่เสร็จเอาได้”“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมทูลลา”ซ่งจูเก๋อที่ถูกคนสนิทปลุกขึ้นมากลางดึก ย่อมตกใจระคนแปลกใจที่ชิ
“ขอรับท่านพ่อ”“รับบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”“ฉุนจิ้งหาน เจ้ามันร้ายเงียบจริง ๆ แม้แต่เปิ่นหวางยังมองข้ามเจ้า หลังจากนี้คงต้องตรวจสอบให้ถี่ถ้วนมากกว่าเดิมเสียแล้ว”ชุนชานกับปาเซี่ยไม่อยู่เฝ้าเฉย ๆ พวกเขาช่วยกันแยกของมีค่า ที่เป็นของเก่าแก่ของราชวงศ์แยกไว้ต่างหากกับทองคำแท่ง เซียวหนิงหลงไปพบแม่ทัพเสวี่ยบอกเล่า
จนสะดุดตาเข้ากับกล่องไม้ใบที่วางอยู่บนชั้นข้างผนังห้อง มันมีแม่กุญแจล็อคไว้อย่างดี ชุนชานจึงถือออกมารอให้ชินอ๋องมาถึง ค่อยให้เจ้านายเปิดด้วยตนเอง จากนั้นจึงได้สำรวจดูเครื่องประดับและของตกแต่งอีกหลายอย่าง ที่ควรจะอยู่ในวังหลวงมากกว่าอยู่ที่นี่อีกหลายชิ้น ปาเซี่ยที่ใช้ความเร็วจนรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย
ชุนชานกับปาเซี่ยคอยติดตามจับตาดู การกระทำในแต่ละวันของฉุนจิ้งหาน ว่าไปที่ใด นัดเจอกับผู้ใดบ้างหรือไม่ หรือแม้กระทั่งยามที่ทำงานอยู่ ได้เรียกใครเข้าไปพบเป็นการส่วนตัวไหม ตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาฉุนจิ้งหานยังคงทำเช่นเดิมไม่มีสิ่งใดผิดปกติแต่ในเย็นวันหนึ่งในยามซวี ฉุนจิ้งหานได้ออกจากจวนตรงไปยังร้านขา
“ลูกพี่ท่านจะเสียงสั่นไปทำไม ก็แค่เด็กหนุ่มหน้านิ่งเพิ่งจะเริ่มฝึกวรยุทธ์กระมัง ที่แม่ทัพหลู่พูดเช่นนั้นเพราะเกรงใจ ที่เป็นบุตรชายของชินอ๋องก็เท่านั้น ถ้าอายุน้อยเท่านี้ฝีมือเก่งกว่าระดับแม่ทัพ คงสังหารคนได้มากมายแค่เพียงกระพริบตาแล้วล่ะ ลูกพี่อย่าไปเชื่อข่าวลือให้มากจะดะ ฉัวะ!! อ่ะ มะ ไม่จริง ตุบ”