เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 9 ของกำนัลจากสหาย (2/2)
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-03-20 12:00:56ยามสวี [1] มาเยือน เมฆหนาบดบังดวงจันทราจนมืดมิด บุรุษร่างสูงเยื้องย่างลงจากรถม้าด้วยสีหน้าสุขุมเยือกเย็น ทว่าองครักษ์มือซ้ายกำลังร้อนใจมาพบเขาทั้งที่ยังไม่ถึงหอนอนด้วยซ้ำ
"ซือหาน เจ้าร้อนใจเพียงนี้อย่าบอกว่านางกลับมาก่อเรื่องอีกแล้ว"
ตลอดหลายวันเขายุ่งกับงานจนไม่มีเวลาใส่ใจเรื่องหยุมหยิมในจวน และเจียงซื่อจวินมิเคยได้ยินว่าหลิวจือหลินอาละวาดใดอีกเลย เรื่องในคืนนั้น เขาก็ไม่อยากรื้อฟื้นให้ชวนหงุดหงิดอีก หากจับตาดูพฤติกรรมของนางสักระยะ ถ้าหลิวจือหลินมิได้เสแสร้งและสามารถเปลี่ยนแปลงได้จริง มีหรือสามีเช่นเขาจะยังใจจืดใจดำกับฮูหยินตนได้ลงคอ
"ท่านโหว ยามบ่ายมีของส่งมาให้ฮูหยินขอรับ" เฉิงซือหานยื่นบางอย่างไปเบื้องหน้า
คิ้วเข้มเลิกขึ้นด้วยความฉงน เขาเอื้อมมือรับ เจียงซื่อจวินคลี่กระดาษแช่มช้า ครั้นโหวหนุ่มเห็นข้อความด้านใน อกซ้ายก็พลันกระเพื่อมไหวด้วยความเดือดดาล
"นี่คืออะไร!? ผู้ใดส่งมางั้นหรือ"
"นี่เป็นจดหมายจากคุณชายฟ่านที่ส่งมาให้ฮูหยินขอรับ ซ้ำยังมีบรรดาแพรพรรณมอบเป็นของกำนัลให้ฮูหยินเต็มไ
บทที่เกี่ยวข้อง
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 10 ท่านโหวผู้ถูกสวมหมวกเขียว
"นางเป็นอย่างไรบ้าง"หมอวัยกลางคนจับชีพจรเรียบร้อย เขาค้อมกายเล็กน้อย "ท่านโหว ฮูหยินมีอาการอ่อนเพลีย ดูเหมือนคงโหมงานหนักจนมิได้พักผ่อน พักสักสองสามวัน ทานอาหารให้ตรงเวลาก็คงหายดีขอรับ"เจียงซื่อจวินพยักหน้า จากนั้นหมอจึงเขียนเทียบยาพลางกำชับเรื่องดูแลผู้ป่วยกับสาวใช้ทั้งสอง เจียวเจียวและปี้อี๋ชะเง้อมองนายหญิงด้วยสีหน้าเป็นกังวลระคนห่วงใย ช่วงนี้หลิวจือหลินมักเอ่ยกับพวกนางว่าเบื่ออาหาร หนำซ้ำยังนอนดึกเพราะเอาแต่ง่วนอยู่กับการวาดภาพใช้ความคิด"ข้าให้นางทำงานหนักเพียงนั้นเชียวหรือ ไยถึงขั้นล้มหมอนนอนเสื่อ พวกเจ้าดูแลนางอย่างไร"เจียวเจียวก้มหน้างุดเอ่ยเสียงสั่นเครือ "ทะ...ท่านโหว ช่วงนี้ฮูหยินบอกว่าไม่ค่อยอยากอาหารเจ้าค่ะ อีกอย่างฮูหยินต้องการหาเงินใช้เอง เลยคิดออกแบบอาภรณ์เพื่อเปิดร้าน ยามค่ำคืนจึงพักผ่อนน้อยไปบ้างเจ้าค่ะ"คิ้วเข้มเลิกขึ้นด้วยความฉงน เขาเหลียวมองเฉิงซือหาน อีกฝ่ายส่งยิ้มแห้งขอดกลับมาให้เขา เจียงซื่อจวินถอนหายใจพลางส่ายหน้าด้วยความระอา"ข้าเห็นนางไม่รับเงินจากข้า คิดว่ามีเงินอยู่แล้วจึงไม่ต้องการ ยามนี้เงินไม่พอใช้หรือ เมื่อก
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-21ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 11 งูรัดกาย
กล่องกำมะหยี่พร้อมอุปกรณ์ตัดเย็บถูกส่งกลับร้านฟ่านอินตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง ชายหนุ่มยืนมองพลางเหยียดยิ้มจาง ๆ ร่างสูงเยื้องย่างออกมาบริเวณลานด้านหน้า"ของเหล่านี้ข้ามอบให้ฮูหยินท่านโหวเป็นของกำนัลจากสหาย ไยจึงได้นำกลับมาคืน"ช่ายจินซินยกมือขึ้นประสานเพื่อทักทายอีกฝ่าย ฟ่านเทียนเผยค้อมศีรษะน้อย ๆ เพื่อเป็นมารยาท "คุณชายฟ่าน ท่านโหวแจ้งว่า ท่านมิต้องลำบากส่งของกำนัลใดแก่ฮูหยินอีก หากฮูหยินต้องการ ท่านโหวจะซื้อให้ด้วยตนเอง""อ่า...เช่นนี้เองหรือ ข้าก็หลงคิดไปว่าฮูหยินไม่ต้องการเสียอีก ที่แท้เป็นท่านโหวส่งกลับมาหรอกหรือ""ขออภัย ที่จวนโหวต้องเสียมารยาทต่อน้ำใจของคุณชาย ทว่าของเหล่านี้มิอาจรับไว้ได้จริง ๆ ขอรับ"ฟ่านเทียนเผยพยักหน้า ไหน้ำส้มเจียงโหวแรงใช้ได้"ข้าเข้าใจ"แม้ฟ่านเทียนเผยคาดการณ์ไว้แล้วต้องเป็นเช่นนี้ไม่คิดมาก่อนว่าเจียงซื่อจวินจะเป็นฝ่ายส่งกลับมาคืนเสียเอง ฟ่านเทียนเผยขบคิดพลางส่ายศีรษะฮูหยินของเขานิสัยร่าเริง ยิ้มเดียวล่มเมืองเพียงนั้นไม่น่าแปลกที่เจียงซื่อจวินจะหึงหวงจนออกนอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-22ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 12 เจ้าเป็นใครกันแน่ (1/2)
เวลาล่วงเลยราวพริบตาหนึ่ง ยามนี้หลิวจือหลินรู้สึกว่าตนใกล้เป็นง่อยเข้าทุกขณะแต่ละวันนั่งกินนอนกินไม่เป็นอันทำอะไรแม้เจียงซื่อจวินมิโผล่มาพบนางอีก แต่เขาทราบทุกความเคลื่อนไหวของหลิวจือหลินอยู่ตลอด กระทั่งอาการเจ็บป่วยหายสนิท หลิวจือหลินจึงตัดสินใจไปเยือนเรือนหลักสักครา ดูเหมือนว่าใครบางคนก็ตั้งใจรอนางอยู่เช่นกัน ร่างระหงเยื้องย่างไปตามเส้นทางทอดยาว ขนาบซ้ายขวาภายในจวนโหวล้วนปลูกแต่งไปด้วยไม้ดอกไม้ประดับงามล้ำหลากชนิด โครงสร้างของเรือนเป็นรูปแบบเรือนสี่ประสาน เรือนหลักตั้งอยู่ทางทิศเหนือ ทว่าเรือนสี่ประสานของจวนโหวกลับใหญ่โตกว่าทั่วไปนัก นอกจากแบ่งแยกยิบย่อยหลายแห่ง ก็ยังสร้างเรือนลานเกือบสิบที่หลิวจือหลินแอบคิดในใจว่าเขาอวดรวยเหลือเกิน ไม่ก็ไว้เก็บบรรดาสตรีเพิ่มอีกแน่นอน อยู่กันไม่กี่คนต้องปลูกเรือนโอ่อ่าเพียงนี้ แค่มุ่งหน้าไปเรือนของเขาก็ช่างปวดขาเสียจริง โชคดีที่กลิ่นหอมจรุงของบุปผาลอยฟุ้งมาตามสายลมช่วยให้ผ่อนคลายความเหนื่อยล้าได้บ้างนับเป็นครั้งแรกที่หลิวจือหลินมาเยือนเรือนหลักอย่างเป็นทางการ ก่อนออกมารู้สึกไม่สบอารมณ์เท่าใด คร
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-23ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 12 เจ้าเป็นใครกันแน่ (2/2)
เจียงซื่อจวินเคาะนิ้วลงบนโต๊ะ เขากำลังพิจารณาภาพวาดที่หลิวจือหลินร่างออกมานับสิบด้วยความฉงน เดิมทีหลิวจือหลินมิเคยคิดทำเรื่องพวกนี้ อีกอย่างอาภรณ์ที่นางออกแบบล้วนผิดแผกแปลกตาอย่างน่าฉงนเงาดำสายหนึ่งกระโจนลงจากหลังคา ตอนนี้ก็ถึงเวลาสำรับเย็นแล้ว เพราะเจียงซื่อจวินเร่งร้อนออกมา เขาจึงไม่ได้อยู่ทานอาหารที่ราชวังเช่นทุกครั้งเฉิงซือหานประสานมือค้อมศีรษะเล็กน้อย "ท่านโหว ฮูหยินและอนุหม่ากำลังมาหาขอรับ"เจียงซื่อจวินละสายตาจากภาพในมือ "มาพร้อมกันเลยหรือ"เฉิงซือหานโน้มกระซิบเสียงแผ่ว เจียงซื่อจวินได้ฟังก็แอบตกใจอยู่บ้าง คิ้วเข้มเลิกขึ้นหนึ่งฝั่งด้วยความฉงนช่ายจินซินซึ่งอยู่หน้าธรณีประตูวิ่งรี่เข้าด้านใน ครั้นเมื่อเห็นเฉิงซือหานมาถึงก่อนแล้ว เขาจึงมิได้เอ่ยสิ่งใดอีก เพียงหลีกทางให้เจียงซื่อจวินเดินออกไปเท่านั้น"ท่านโหว" หม่าลี่เจี่ยยอบกายลงด้วยท่าทีอ่อนหวานส่วนหลิวจือหลินหาได้นอบน้อมใด นางเพียงยื่นมือไปเบื้องหน้ากระดิกนิ้วยิก ๆ "ท่านโหว ข้ามาทวงของคืน ตอนนี้หายดีแล้วเจ้าค่ะ"เจียงซื่อจวินแค่นยิ้มในลำคอ เขาไม่แยแสหลิว
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-24ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 13 แมวสกปรก (1/2)
เจียงซื่อจวินและหลิวจือหลินนั่งอยู่คนละฝั่งของโต๊ะทรงกลม เขาจงใจยื้อเวลานางไว้อย่างเห็นได้ชัด นางไม่หิวสักหน่อยเหตุใดต้องเอาอาหารมาวางหลอกล่อกันเช่นนี้"ท่านโหว ข้าเพียงต้องการภาพวาดคืน ไม่ได้อยากร่วมโต๊ะกับท่าน หากท่านเหงาก็เชิญไปตามอนุหม่ากลับมาเถิดเจ้าค่ะ" แม้ปากบอกเช่นนั้น ทว่าหางตากลับเหลือบมองอาหารนับสิบ พลางลอบกลืนน้ำลายหนืดเหนียวลงคอดูเอาเถิดกลิ่นหอมยวนใจขนาดนี้นางจะห้ามใจอย่างไร ท้องเจ้ากรรมดันส่งเสียงน่าอายออกมาเสียได้ เจียงซื่อจวินเลิกคิ้ว ริมฝีปากของเขากระตุกแผ่ว องครักษ์สองนายซึ่งยืนขนาบข้างก็แทบหลุดขำหลิวจือหลินกระแอมเพื่อลดความเก้อกระดาก "อะแฮ่ม...ดึกแล้วกบร้องเป็นเรื่องธรรมดา"เจียงซื่อจวินขำพรืด "งั้นหรือ แต่ที่เห็นกบมันร้องมาจากท้องของเจ้ามิใช่หรือ"ใบหน้างามเชิดขึ้นเล็กน้อย "อยู่ใต้โต๊ะกระมังเจ้าคะ"เจียงซื่อจวินส่ายหน้า "เอาเถิด ถ้าหิวก็กินเสียหน่อย เดี๋ยวผู้คนจะได้ครหาว่าข้าดูแลฮูหยินแบบอด ๆ อยาก ๆ""แล้วไม่จริงหรือ เดิมทีเราก็ไม่เคยร่วมโต๊ะกันอยู่แล้วนี่เจ้าคะ"เจียงซื่อจวินผ่อนหายใจ มือของเขายกตะเกียบขึ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-25ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 13 แมวสกปรก (2/2)
ยามนี้หลิวจือหลินกำลังเมาแอ๋ นางไม่ฟังเสียงเขา ซ้ำยังยกแขนเล็กคล้องลำคอแกร่งเอาไว้ดั่งปลาหมึก ขณะเดียวกันก็เอื้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงอู้อี้อันฟังไม่ได้ศัพท์"อื้อ...อยู่นิ่ง ๆ นะ คนเลว"เจียงซื่อจวินตะลึงงัน นางกำลังต่อว่าเขาเป็นคนเลว ไฉนเมาแล้วใจเด็ดนัก ชายหนุ่มนิ่งค้างให้คนบนตักกระทำตามใจ ปลายนิ้วเรียวค่อย ๆ ลากเลื่อนจากหน้าผากชายหนุ่ม ไล่ลงมาที่สันจมูก จนกระทั่งถึงริมฝีปากของเขา เจียงซื่อจวินใจเต้นระส่ำ เขาได้กลายเป็นเบาะรองนั่งให้คนเมาเป็นที่เรียบร้อย"นี่! ทำไมท่านจึงหน้าเหมือนหมอนั่นนัก ข้าเกลียดเขา เกลียดที่สุดในโลก"เจียงซื่อจวินเลิกคิ้วหยั่งเชิง นั่นนางกำลังกล่าวถึงชายอื่นไม่ผิดแน่ "เจ้าหมายถึงใคร อย่าบอกว่าคนที่ชื่อ อี้เหลียงนั่น"หลิวจือหลินเบิกตากว้างเมื่อได้ยินอีกฝ่ายเอ่ยถึงบุรุษที่นางเกลียดชังเป็นที่สุด มือเรียวซึ่งลากไปตามกรอบหน้าวสันต์แปรผันเป็นตบเปาะแปะบนแก้มสากนุ่มแทน เจียงซื่อจวินต้องรวบข้อมือเล็กทั้งสองรวมกันไว้ไม่ให้ซุกซนอีก "จือหลิน เจ้าได้สติหน่อย""นะ...นี่ไง ปล่อยข้านะคนเลว ...นี่อย่างไร ท่านคือหมอนั่นเหรอ อี้เหลียงนายก็
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-26ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 14 ความหวังหนึ่งเดียว
แสงรำไรทอประกายผ่านม่านหน้าต่างซึ่งมีผ้าแพรผืนโปร่งปลิวไสว หลิวจือหลินเปิดเปลือกตาขึ้นแช่มช้า พยายามปรับรูม่านตาให้เข้ากับบรรยากาศในยามเช้า นัยน์ตากลมโตกลอกมองเพดานด้านบนด้วยความงุนงงปวดหัวจัง...ทำไมห้องนี้ไม่คุ้นเอาเสียเลยหลิวจือหลินกำลังตรึกตรองและขบคิด คิ้วกระบี่ก็พลอยขมวดเข้าหากันให้วุ่น เมื่อลดสายตาลงก็พบกับดวงตากลมโตของสาวใช้กะพริบปริบมองตนอยู่ไม่ห่าง หลิวจือหลินสะดุ้งโหยง อีกฝ่ายก็โดดเด้งถอยหลังดั่งกระต่ายตื่นตูม"เย๊ย!!..." ร่างระหงดีดกายผึงเจียวเจียวและปี้อี๋ยกมือทาบอกจากนั้นผ่อนหายใจแผ่วปี้อี๋ "ฮูหยิน ตื่นแล้วหรือเจ้าคะ บ่าวตกใจเสียหมด"หลิวจือหลินไม่ได้ตอบกลับ นัยน์ตากลมโตกำลังกลอกขึ้นลงเพื่อสำรวจสภาพแวดล้อมโดยรอบ ภายในห้องตกแต่งแบบเรียบง่ายไม่หวือหวา ทว่ากลับให้ความรู้สึกเย็นเยียบอยู่ในที โต๊ะ ตู้ เตียง ทำจากไม้ขัดเนื้อดีราคาแพงหูฉี่ นี่มันมิได้ใกล้เคียงกับห้องของนางสักนิดสาวใช้ทั้งสองกวาดมองตามสายตาผู้เป็นนายด้วยความฉงน พวกนางรอคอยคำตอบด้วยใจจดจ่อ กระนั้นหลิวจือหลินก็ยังขมวดคิ้วจนยุ่งเหยิงเฉ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-27ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 15 ข้าจะรอเพื่อพบท่านอีกครั้ง (1/2)
"คุณชาย ฮูหยินเจียงโหวมาขอพบขอรับ"ฟ่านเทียนเผยนั่งจิบน้ำชาด้วยท่วงท่าสบายอารมณ์นัยน์ตาคมช้อนขึ้น ริมฝีปากได้รูปยกโค้งผะแผ่ว เขารอนางอยู่นานทีเดียว ดูเหมือนนางมาช้ากว่าที่เขาคิดไว้เสียอีก เขาพยักหน้าตอบ หลงจู๊จึงเดินกลับไปหน้าร้านดังเดิม"คนงามมาเสียที" ฟ่านเทียนเผยลุกยืนเต็มความสูง เท้าแกร่งเยื้องย่างออกไปพร้อมใบหน้าแย้มยิ้ม"คุณชายฟ่าน" เมื่อหลิวจือหลินเห็นเขานางจึงลุกขึ้น พลางค้อมศีรษะเป็นการทักทาย อีกฝ่ายก็เช่นกัน"เจียงโหวฮูหยิน ท่านไม่ต้องมากพิธี เชิญนั่งก่อนเถิด"ทั้งสองหย่อนกายลงนั่งโดยพร้อมเพรียง ยามนี้พวกเขาอยู่บนชั้นสองของห้องรับรองในร้านฟ่านอิน ด้านบนแบ่งห้องหับไว้เป็นสัดส่วนสำหรับเก็บสินค้า และต้อนรับแขกผู้มาเยือน"วันนี้ลมใดสามารถหอบฮูหยินของท่านโหวมาเยือนยังร้านฟ่านอินได้กันเล่า""คุณชายฟ่านท่านเอ่ยเกินไปแล้วเจ้าค่ะ แท้จริงข้าเองอยากมาขออภัยเรื่องวันนั้น" หลิวจือหลินเริ่มเกิดอาการประหม่าเล็กน้อย เมื่ออีกฝ่ายเอาแต่จ้องหน้าของตนแทบไม่ละสายตา“อ่า...ที่แท้ฮูหยินก็ไม่สบายใจงั้นหรือ เพียงแต่...ผู้ที่ส่งของเหล่านั้นกลั
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-28
บทล่าสุด
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 33 บุรุษผู้กุมความลับแห่งสวรรค์ (1/2)
เจียงซื่อจวินหลับใหลไร้สติร่วมเจ็ดวัน หลิวจือหลินดูแลเขาอยู่ไม่ห่าง ทว่านางกลับไม่พบหม่าลี่เจี่ย เหตุใดอนุของเขาจึงมิได้แวะเวียนมาเยี่ยมเยียนเลย หนำซ้ำเรือนตะวันตกยังดูเงียบเหงาจนผิดปกติอีกด้วยแค่ก! แค่ก!เสียงกระอักไอของใครบางคนทำให้หลิวจือหลินหลุดจากภวังค์"ท่านโหว!"หลิวจือหลินรุดเข้าประคองอีกฝ่ายด้วยความร้อนรนระคนดีใจ"นะ...น้ำ"เจียวเจียวซึ่งยืนรอเป็นลูกมือในทุกวัน ถลันไปรินชาลงถ้วยกระเบื้องเคลือบด้วยมือสั่นเทา นางเห็นหลิวจือหลินดูแลเจียงซื่อจวินจนหน้าซีดขาว ก็อดเป็นห่วงมิได้ ยามนี้เจียงโหวรู้สึกตัวแล้ว หวังว่านายของตนจะหันมาดูแลตัวเองเสียบ้าง"ฮูหยิน น้ำเจ้าค่ะ""ขอบใจนะ" หลิวจือหลินส่งยิ้มให้เจียวเจียว จากนั้นจึงป้อนให้ผู้ป่วยด้านหน้าแค่ก แค่ก"ค่อย ๆ เจ้าค่ะ"เมื่อเห็นว่าเจียงซื่อจวินฟื้นแล้ว ไม่มีสิ่งใดน่าห่วง สาวใช้ทั้งสองรวมถึงองครักษ์ซ้ายขวาจึงพร้อมใจกันออกไปด้านนอก"ยังเจ็บแผลอยู่หรือไม่เจ้าคะ"เจียงซื่อจวินช้อนตามองสตรีเบื้องหน้า นางดูเป็นกังวลอย่างยิ่งยวด ซ้ำใบหน้ายังซีดขาว ขอ
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 32 รู้ตัวเมื่อสาย (2/2)
หลิวจือหลินเหงื่อกาฬแตกพลั่ก ราวกับว่าตนกำลังถูกผู้ปกครองจับมัดแล้วหวดตีเพราะดื้อรั้น เสียงใสกล่าวอ้อมแอ้ม "เอ่อ...ท่านโหว อย่าเพิ่งดุข้าได้หรือไม่ คือ...ข้าเพียงไม่รู้ว่ายามนี้ราชวังกำลัง... อีกอย่างข้ารอท่านแล้ว แต่ท่านไม่มาพบข้าเลยตั้งหลายวัน"เจียงซื่อจวินอึ้งงั้นไปชั่วขณะ นางบอกว่ารอเขาอยู่อย่างนั้นหรือ นางเฝ้ารอเขาไปพบโดยตลอด แม้จะเพราะต้องการเข้าวังก็ตาม ไฉนจึงรู้สึกดีใจเพียงนี้กัน"ข้าทำงาน ขอโทษเจ้าด้วย ที่ปล่อยให้รอนาน ต่อไปข้าจะไม่หายหน้าแบบนี้อีกแล้ว"หลิวจือหลินกะพริบตาปริบ ๆนี่เขาขอโทษข้างั้นหรือจู่ ๆ ร่างกำยำก็โน้มลงโอบรอบเอวคอดไว้ในอ้อมแขน ใบหน้าหล่อเหลาก่ายเกยบนลาดไหล่แคบ ลมหายใจอุ่นเป่ารดต้นคอเสียจนหลิวจือหลินขนลุกเกรียว"...ท่านโหว เป็นอะไรเจ้าคะ""นิ่ง ๆ ข้าอยากอยู่แบบนี้สักพัก" นัยน์ตาคมหลับลง เขากำลังประมวลความคิดบางอย่าง เมื่อครู่เขาเป็นห่วงนางแทบแย่ เหตุใดนางจึงไม่รู้จักรักตัวกลัวตายเสียบ้าง ไยนางจึงกล้าฝ่าดงกระบี่ ดงเพลิงเพื่อช่วยเหลือเขาหลิวจือหลินหายใจติดขัดด้วยอาการตื่นตร
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 32 รู้ตัวเมื่อสาย (1/2)
หลิวจือหลินใจกระตุกอย่างรุนแรง เรือนกายของนางชาวาบเมื่อเห็นเปลวเพลิงลุกโชติช่วงเป็นวงกว้างล้อมรอบเจียงซื่อจวินต่อหน้าต่อตา"ท่านโหว!" ช่ายจินซินพยายามบุกทะลวงเพื่อฝ่าอัคคีร้อนเข้าช่วยนายของตน ทว่ายังมิอาจแทรกกายเข้าไปได้เสียงทุ้มตะเบ็งลั่น "ถานอี้! เจ้ามันช่างเนรคุณจริงแท้"ทุกคนต่างผินหน้าตามต้นเสียงโดยพร้อมเพรียง รัชทายาทนำกองกำลังทหารนับพันนายเข้ามาสมทบแล้ว หลิวจือหลินเล็งเห็นจังหวะเหมาะ นัยน์ตากลมโตสำรวจหาสิ่งทุ่นแรง ในที่สุดก็พบม้าตัวโตยืนจังก้าโดดเดี่ยวริมสระน้ำ บริเวณเดียวกันมีผ้าคลุมไหล่ผืนหนาหล่นเกลื่อนพื้นเอาน่าจือหลิน... แม้จะไม่เคยกินเนื้อหมู แต่ก็เคยเห็นหมูวิ่ง [1] มิใช่หรือร่างระหงวิ่งถลาค้อมกายหยิบผ้าคลุมขึ้นทันควัน จากนั้นตวัดจุ่มลงน้ำจนเปียกชุ่ม หลิวจือหลินใช้มันห่อกายตนเอาไว้ แล้วจึงกระโจนขึ้นบนหลังม้าด้วยความรวดเร็วเจียงซื่อจวินซึ่งจับตามองหลิวจือหลินผ่านกลุ่มควันสีหม่น เขาเห็นรำไรว่านางกำลังวิ่งวุ่นกระทำบางสิ่ง
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 31 ขวางหูขวางตา (2/2)
หลิวจือหลินหมุนเคว้งเป็นลูกข่าง นัยน์ตากลมโตจดจ้องอีกฝ่ายด้วยอาการตะลึงงัน"คุณชายฟ่าน! นะ...นี่ท่านมาได้อย่างไร"ฟ่านเทียนเผยประคองสตรีร่างระหงไว้ในอ้อมแขน ส่วนมืออีกด้านกำลังฟาดฟันกับศัตรูอย่างไม่ย่อหย่อน "ไว้ข้าจะบอกอีกครา" เขาโน้มกระซิบ "กุ้ยเฟยและฮองเฮาเล่า"หลิวจือหลินกระซิบตอบ "หลบในที่ปลอดภัยแล้วเจ้าค่ะ"ชายหนุ่มพยักหน้าด้วยความเข้าใจ หลิวจือหลินรู้สึกว่ายามนี้นางกำลังเป็นภาระของเขา เมื่อเพ่งสายตามองไปด้านนอกธรณีทางเข้า นางก็พบกับองครักษ์ทั้งสองของเจียงซื่อจวิน พวกเขามาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อใดเฉิงซือหานซึ่งได้รับหน้าที่ติดตามดูแลหลิวจือหลิน ต้านศึกอยู่ด้านนอกมาโดยตลอด ทว่าสองหมัดยากจะสู้สี่มือ [1] เพราะกองกำลังทหารด้านหน้ามีเพียงหยิบมือ ส่งผลให้เขายื้อเวลาได้ไม่นาน ภายในห้องก็ถูกรุกล้ำเสียแล้ว"คุณชายฟ่าน ท่านปล่อยข้าเถิด ข้าดูแลตัวเองได้""ได้ แต่ฮูหยินอย่าบุ่มบ่ามเช่นเมื่อครู่อีก ข้าตกใจแทบแย่ เช่นนั้นข้าจะให้ผู้ติดตามของข้าพาท่านไปหลบที่ปลอดภัย"นางไม่อยากเป็น
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 31 ขวางหูขวางตา (1/2)
เสียงโลหะกระทบกันพร้อมเสียงกรีดร้องสะท้อนเข้ามาจากนอกตำหนักฮองเฮาและหลิวจือหลินดีดกายยืนขึ้นโดยพร้อมเพรียงอย่าบอกเชียวที่เขาห้ามข้าไม่ให้เข้าวังเพราะเรื่องนี้"ฮองเฮาเพคะ ในนี้มีห้องลับหรือไม่"หลิวจือหลินเอ่ยถามด้วยความเร่งร้อน พลางประคองสตรีข้างกายเอาไว้ ทว่าอีกฝ่ายกำลังอยู่ในอาการตื่นตะลึง ฮองเฮาทำเพียงพยักหน้าเท่านั้น นางกำนัลคนสนิทของฮองเฮาจึงโพล่งขึ้น"มีเจ้าค่ะฮูหยิน"หลิวจือหลินพยักหน้าเข้าใจ นางเคยดูซีรีส์มาบ้าง โดยปกติในตำหนักเชื้อพระวงศ์มักมีห้องลับด้านในแต่ทว่าพื้นที่คงมิได้กว้างขวางนักเพราะในนี้มีคนอยู่ไม่น้อยเลย มิรอให้นางกำนัลต้องนำทางว่าที่ใด หลิวจือหลินก็มุ่งหน้าไปยังองค์พระขนาดย่อมเสียก่อน นางจูงมือฮองเฮาและกุ้ยเฟยให้เดินตาม"ตรงนี้ใช่หรือไม่" หลิวจือหลินเอ่ยถามนางกำนัล"เจ้าค่ะ"ฮองเฮางุนงง "เจ้ารู้ได้อย่างไร มิใช่ว่าเพิ่งเข้าห้องนี้ครั้งแรกหรือ""หม่อมฉันเดาเพคะ ดูจากรูปแบบการก่อสร้างแล้ว คงต้องใช่แน่นอน"ฮองเฮาพยักหน้า "เช่นนี้เอง เจ้าช่างฉลาดล้ำดีจ
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 30 ก่อกบฏ (2/2)
"ขอบพระทัยกุ้ยเฟยเพคะ เอ่อ...หม่อมฉันมีข้อสงสัยบางอย่าง มิทราบสามารถเอ่ยถามได้หรือไม่"กุ้ยเฟยตอบยิ้ม ๆ "เอาสิ เจ้าสงสัยสิ่งใดหรือ"หลิวจือหลินเริ่มประหม่า "คือว่า...หยกมณีเพลิงนั่น...""อ่า...หยกนี่หรือ" ซินกุ้ยเฟยยกเครื่องประดับอันงดงามซึ่งแขวนอยู่บนลำคอพลิกมองซ้ายขวา จากนั้นแหงนหน้าประสานสายตากับหลิวจือหลิน เอ่ยต่อว่า "ฝ่าบาทประทานให้ข้าและฮองเฮาคนละอันอย่างไรเล่า"หลิวจือหลินใจเต้นไม่เป็นส่ำ ฟ่านเทียนเผยคงมิได้นำหยกมณีเพลิงปลอมให้ฮองเฮาใช่หรือไม่ แต่นางสำรวจดูแล้ว หยกชิ้นนั้นเป็นของแท้แน่นอนคุณชายฟ่านคงมิได้หาของก็อบเกรดเอมาลวงหลอกใช่ไหมเนี่ยดูเหมือนซินกุ้ยเฟยและฮองเฮารู้ทันความคิดหลิวจือหลินเข้าเสียแล้ว สตรีวัยกลางคนจูงมือหลิวจือหลินให้ยอบกายนั่งขนาบข้างตน"เอ่อ...ฮองเฮาเพคะ หม่อมฉันไม่อาจเอื้อม...""เด็กดี นั่งลงเถิด"หลิวจือหลินเหลียวมองซินกุ้ยเฟยซึ่งนั่งถัดลงไปหนึ่งระดับ อีกฝ่ายยิ้มตอบซ้ำยังพยักหน้าบางเบา นางจึงวางใจหย่อนกายลงตามประสงค์ จากนั้นนางกำนัลก็นำฉลองพระองค์ที่หลิวจือหลินตัดเย
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 30 ก่อกบฏ (1/2)
ตั้งแต่เจียงซื่อจวินพูดคุยกับหลิวจือหลินวันนั้น เขาก็ไม่โผล่หน้ามายังเรือนตะวันออกเลย ดูเหมือนต้องใช้คำว่าไม่กลับจวนเลยเสียมากกว่า ดูเหมือนงานของเขาหนนี้คงยุ่งจริงจัง หลิวจือหลินนั่งเหม่อมองหยกในมือตาละห้อย"ตาทึ่ม ไม่โผล่หน้ามาเลย ไหนบอกจะพาข้าไปเข้าเฝ้าฮองเฮาอย่างไรเล่า แล้วช่วงนี้หายไปไหนกัน...เฮ้อ"ปี้อี๋ "ฮูหยิน คิดถึงท่านโหวหรือเจ้าคะ"หลิวจือหลินอึกอัก "ซะ...ซี้ซั้ว ใครคิดถึงเขา ข้าอยากไปเข้าเฝ้าฮองเฮาต่างหาก"แม้ปากเอ่ยปฏิเสธทว่าจิตใจของนางกลับระส่ำระสายอย่างยิ่งยวด เขาไม่ว่างกระทั่งโผล่มาหานางสักเสี้ยวเลยงั้นหรือ หลิวจือหลินพยายามสลัดความคิดฟุ้งซ่านนั้นทิ้งไปโหวเผด็จการนั่นไม่อยู่ก็ดีแล้วนี่ จะได้ไม่ต้องมีใครมาบงการหรือบีบบังคับ ซ้ำยังไม่ต้องเจอหน้าที่แสนเกลียดชังนั่นด้วยหลิวจือหลินสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด "ปี้อี๋ เจียวเจียว เตรียมรถม้า""ฮูหยินจะไปที่ใดหรือเจ้าคะ" เจียวเจียวเอ่ยถามด้วยความฉงน"ข้าอยากไปเข้าเฝ้าฮองเฮา ข้าทำอาภรณ์ชุดใหม่ขึ้นมา ต้องการถวายฮองเฮาเพื่อเป็นของกำนัล ยามนั้นชุลมุนเกิน
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 29 ข้าจะรอท่าน (2/2)
"นั่นเจ้ากำลังทำสิ่งใด" เสียงทุ้มโพล่งจากทางเบื้องหลังหลิวจือหลินสะดุ้งโหยง หลายวันแล้วที่นางนั่ง ๆ นอน ๆ จนรู้สึกเบื่อหน่าย เหตุใดนางมักล้มหมอนนอนเสื่ออยู่เรื่อย หายจากอาการโน้นก็มีเรื่องร้ายแทรกซ้อนเข้ามาไม่หยุดหย่อน"ท่านโหว ข้าเพียงหาอะไรทำเล็กน้อยเท่านั้น ช่วงนี้ร้านฟ่านอินก็ไม่ให้ข้าเฉียดเข้าใกล้ เพราะคุณชายฟ่านเกรงว่าข้าจะทำงานหนัก กระทั่งข้าอยู่เรือนท่านก็ยังจะห้ามข้าไม่ให้ทำอะไรอีกคนหรือ"เจียงซื่อจวินถอนหายใจเบา นางเอาแต่กล่าวถึงบุรุษอื่นอีกแล้ว "ข้ามิได้ห้าม เจ้ายังไม่หายดีจะหักโหมได้อย่างไร"หลิวจือหลินคลี่ยิ้มให้เขา "ข้าหายดีแล้วเจ้าค่ะ ตั้งแต่งานพิธีวันนั้น ข้ายังไม่เห็นฮองเฮาสวมฉลองพระองค์กระจะตาเลย ข้าอยากทำคอลเลคชั่นใหม่ไปถวายฮองเฮาเจ้าค่ะ""คอลเลคชั่นใหม่?" เจียงซื่อจวินเลิกคิ้ว ขบคิดไปพักหนึ่ง จากนั้นเอ่ยต่อ "ตื่นมากี่คราวาจาก็ยังประหลาด""ท่านโหวพาข้าไปเข้าเฝ้าฮองเฮาได้หรือไม่เจ้าคะ ข้ารับรองว่าจะไม่สร้างความเดือดร้อนให้ท่านต้องลำบากใจ" หลิวจือหลินเว้าวอน เปลือกตาบางกะพริบปริบเจียงซื่อจวินเห็นใบหน้าดั่งแมวน้อยขี้
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 29 ข้าจะรอท่าน (1/2)
ภายในคุกใต้ดินอันแสนสกปรกและอับชื้น ท่อนขาสูงยาวเยื้องย่างเนิบนาบ ขนาบข้างซ้ายขวาคือแสงรำไรจากเชิงเทียนที่คอยส่องสว่างเป็นแนวทอดยาว ใบหน้าหล่อเหลายามนี้แข็งกระด้างเยือกเย็นเต็มไปด้วยไอสังหารชายฉกรรจ์ที่ลักพาตัวโฮ่วถิงในงานพิธีวันนั้นถูกจับได้ทั้งหมด โชคยังดีที่พวกมันมิได้ปู้ยี่ปู้ยำสตรีแต่อย่างใด เพียงอุ้มไปทิ้งในพื้นที่เปลี่ยวร้าง สิ่งที่น่าตระหนกไปกว่านั้น บรรดาชายเหล่านี้หาใช่มืออาชีพอย่างที่คิด กระทั่งเค้นสอบถาม และทรมานเพียงใดก็มิยอมปริปากว่าผู้ใดคือคนบงการเบื้องหลัง ดูเหมือนจะเป็นผู้มีบุญหนักศักดิ์ใหญ่เสียด้วย หนำซ้ำยังซื้อตัวพวกเขาได้อย่างเฉียบขาดชายกำยำผู้หนึ่งถูกปลดลงจากขื่อ จากนั้นถูกจับแขนทั้งสองกางออกให้นอนหงายท้อง กระดาษแผ่นแรกวางโป๊ะลงบนใบหน้าคร้ามแดด น้ำสกปรกในถังไม้ถูกเทลงไปแช่มช้าซ่าาาาา...แค่ก แค่ก"จะบอกหรือไม่ ว่าใครส่งพวกเจ้ามา!"มีเพียงเสียงกระอักไอทว่าไร้คำตอบ นักโทษรายอื่น ๆ ต่างมองหน้ากันหลุกหลิก วิธีที่เขาใช้ทรมานนักโทษดูไม่น่ากลัว แท้จริงแล้วช่างเป็นการสอบปากคำอันแสนทรมานอย่างยิ่งยวด ชายที่นอนอยู่ถูกแผ่นกระดาษป
