เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 14 ความหวังหนึ่งเดียว
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-03-27 12:00:32แสงรำไรทอประกายผ่านม่านหน้าต่างซึ่งมีผ้าแพรผืนโปร่งปลิวไสว หลิวจือหลินเปิดเปลือกตาขึ้นแช่มช้า พยายามปรับรูม่านตาให้เข้ากับบรรยากาศในยามเช้า นัยน์ตากลมโตกลอกมองเพดานด้านบนด้วยความงุนงง
ปวดหัวจัง...ทำไมห้องนี้ไม่คุ้นเอาเสียเลย
หลิวจือหลินกำลังตรึกตรองและขบคิด คิ้วกระบี่ก็พลอยขมวดเข้าหากันให้วุ่น เมื่อลดสายตาลงก็พบกับดวงตากลมโตของสาวใช้กะพริบปริบมองตนอยู่ไม่ห่าง หลิวจือหลินสะดุ้งโหยง อีกฝ่ายก็โดดเด้งถอยหลังดั่งกระต่ายตื่นตูม
"เย๊ย!!..." ร่างระหงดีดกายผึง
เจียวเจียวและปี้อี๋ยกมือทาบอกจากนั้นผ่อนหายใจแผ่ว
ปี้อี๋ "ฮูหยิน ตื่นแล้วหรือเจ้าคะ บ่าวตกใจเสียหมด"
หลิวจือหลินไม่ได้ตอบกลับ นัยน์ตากลมโตกำลังกลอกขึ้นลงเพื่อสำรวจสภาพแวดล้อมโดยรอบ ภายในห้องตกแต่งแบบเรียบง่ายไม่หวือหวา ทว่ากลับให้ความรู้สึกเย็นเยียบอยู่ในที โต๊ะ ตู้ เตียง ทำจากไม้ขัดเนื้อดีราคาแพงหูฉี่ นี่มันมิได้ใกล้เคียงกับห้องของนางสักนิด
สาวใช้ทั้งสองกวาดมองตามสายตาผู้เป็นนายด้วยความฉงน พวกนางรอคอยคำตอบด้วยใจจดจ่อ กระนั้นหลิวจือหลินก็ยังขมวดคิ้วจนยุ่งเหยิงเฉ
บทที่เกี่ยวข้อง
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 15 ข้าจะรอเพื่อพบท่านอีกครั้ง (1/2)
"คุณชาย ฮูหยินเจียงโหวมาขอพบขอรับ"ฟ่านเทียนเผยนั่งจิบน้ำชาด้วยท่วงท่าสบายอารมณ์นัยน์ตาคมช้อนขึ้น ริมฝีปากได้รูปยกโค้งผะแผ่ว เขารอนางอยู่นานทีเดียว ดูเหมือนนางมาช้ากว่าที่เขาคิดไว้เสียอีก เขาพยักหน้าตอบ หลงจู๊จึงเดินกลับไปหน้าร้านดังเดิม"คนงามมาเสียที" ฟ่านเทียนเผยลุกยืนเต็มความสูง เท้าแกร่งเยื้องย่างออกไปพร้อมใบหน้าแย้มยิ้ม"คุณชายฟ่าน" เมื่อหลิวจือหลินเห็นเขานางจึงลุกขึ้น พลางค้อมศีรษะเป็นการทักทาย อีกฝ่ายก็เช่นกัน"เจียงโหวฮูหยิน ท่านไม่ต้องมากพิธี เชิญนั่งก่อนเถิด"ทั้งสองหย่อนกายลงนั่งโดยพร้อมเพรียง ยามนี้พวกเขาอยู่บนชั้นสองของห้องรับรองในร้านฟ่านอิน ด้านบนแบ่งห้องหับไว้เป็นสัดส่วนสำหรับเก็บสินค้า และต้อนรับแขกผู้มาเยือน"วันนี้ลมใดสามารถหอบฮูหยินของท่านโหวมาเยือนยังร้านฟ่านอินได้กันเล่า""คุณชายฟ่านท่านเอ่ยเกินไปแล้วเจ้าค่ะ แท้จริงข้าเองอยากมาขออภัยเรื่องวันนั้น" หลิวจือหลินเริ่มเกิดอาการประหม่าเล็กน้อย เมื่ออีกฝ่ายเอาแต่จ้องหน้าของตนแทบไม่ละสายตา“อ่า...ที่แท้ฮูหยินก็ไม่สบายใจงั้นหรือ เพียงแต่...ผู้ที่ส่งของเหล่านั้นกลั
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-28ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 15 ข้าจะรอเพื่อพบท่านอีกครั้ง (2/2)
หลิวจือหลินคลี่ยิ้มแห้งขอด "คุณชายล้อเล่นแล้ว อันที่จริงก็เพียงอุบายอยากครองตัวเป็นโสดของข้า เดิมทีบุรุษยุคสมัยนี้สามารถมีภรรยาได้มากกว่าหนึ่งก็ไม่ผิดอันใด"ฟ่านเทียนเผยยิ้มพราย "งั้นหรือ…เช่นนั้นหากฮูหยินยืนยันว่าเจียงโหวไม่เหลียวแลท่าน ฮูหยินจะลองพิจารณาข้าดูหน่อยหรือไม่ ข้าน่ะรักเดียวใจเดียวไม่นิยมมักมากหลายภรรยา"เจียวเจียวและปี้อี๋ซึ่งยืนอยู่ด้านหลังต่างมองหน้ากันหลุกหลิก หลิวจือหลินตัวแข็งค้างราวดินปั้นไม้แกะสลัก จู่ ๆ เสียงทุ้มก็หัวเราะร่วนเพื่อทำลายบรรยากาศประดักประเดิด“ฮูหยิน…ข้าล้อเล่นเท่านั้นเอง”หลิวจือหลินถอนหายใจเฮือกใหญ่ ทว่าสาวรับใช้ทั้งสองกลับไม่คิดเช่นนั้น พวกนางต่างเหงื่อตกไปตามกัน“ที่แท้คุณชายฟ่านก็เป็นคนอารมณ์สุนทรีย์ ช่างเย้าแหย่เก่งเหลือเกิน”ฟ่านเทียนเผยแค่นยิ้ม จากนั้นเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงเนิบนาบ “…แต่ว่าการค้ามิใช่เรื่องล้อเล่น หากท่านหนักแน่นไม่พอ ข้าแนะนำท่านว่าอยู่เฉย ๆ และนั่งสวย ๆ ตามเดิมจะดีเสียกว่า”หลิวจือหลินหน้างอ พริบตาก็ฉีกยิ้มดังเดิม นางคิดว่าคนเช่นฟ่านเทียนเผยจะว่าง่ายเสียหน่อย เมื่อเอ่ยถึงเรื่อ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-29ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 16 หย่ากันอย่างสันติ (1/2)
ยามซวี [1] มาเยือนเงาดำสายหนึ่งกระโจนลงจากหลังคาเรือนหลัก เจ้าของร่างสูงชำระร่างกายและอยู่ระหว่างผลัดผ้ากลับยังคงสงบนิ่ง เขาผินหน้ามองเนิบช้า ใบหน้าด้านข้างต้องแสงจากโคมไฟภายในห้องยิ่งขับเน้นโครงหน้าให้เด่นชัด รับกับจมูกโด่งเป็นสัน"ซือหาน ว่าอย่างไร""ท่านโหว เมื่อช่วงบ่ายฮูหยินไปพบคุณชายฟ่านขอรับ"เจียงซื่อจวินหมุนกายฉับ พร้อมตวัดอาภรณ์คลุมร่างกำยำเอาไว้ กระนั้นสาบเสื้อของเขาก็ยังแหวกกว้างเผยให้เห็นแผงอกหนั่นแน่น"นางไปทำไม"เฉิงซือหานสาวเท้ามาเบื้องหน้า จากนั้นจึงบอกเล่าเรื่องราวที่หลิวจือหลินไปพบฟ่านเทียนเผยให้ผู้เป็นนายฟังโดยละเอียด เนื่องจากเขามีความจำอันเป็นเลิศ กระทั่งคำพูดของหลิวจือหลินเฉิงซือหานก็เลียนแบบและจดจำได้แทบทั้งหมดเจียงซื่อจวินยืนฟังอยู่นาน กระทั่งได้ยินคำเกี้ยวพาของฟ่านเทียนเผยและความตั้งใจของหลิวจือหลินที่ประสงค์ออกห่างจากเขา โหวหนุ่มก็บังเกิดโทสะขึ้นมาเดี๋ยวนั้น หนำซ้ำนางยังกล่าวหาว่าเขามักมากหลายใจเขานี่หรือบุรุษมักมากหลายใจ หากกล่าวตามตรง สตรีทั้งสองที
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-30ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 16 หย่ากันอย่างสันติ (2/2)
ในเมื่อเขาไม่อยากช่วยเหลือ หลิวจือหลินก็ไม่อยากเป็นภาระเขา นางตัดสินใจเปลี่ยนเรื่องเสียเลย เผื่ออีกฝ่ายจะยอมจากไป "ท่านโหว แวะมาเรือนตะวันออกดึกดื่นมีธุระใดหรือเจ้าคะ""ข้าจะมาพบฮูหยินยังต้องอาศัยว่ามีธุระด้วยงั้นหรือ"หลิวจือหลินอึ้งงัน "แล้ว..."เจียงซื่อจวินถอนหายใจตัดบท "แล้วเจ้าจะนั่งอยู่ตรงนั้นอีกนานหรือไม่ ยามค่ำคืนน้ำค้างลง ลมก็เย็น เจ้าคงไม่คิดจะนอนอยู่บนพื้นกระมัง""เหอะ!" หลิวจือหลินสะบัดหน้าหนีเขาเจียงซื่อจวินเลิกคิ้วงุนงง กระทั่งเขาสังเกตเห็นความผิดปกติที่อีกฝ่ายเอาแต่จับเอวนวดบั้นท้ายอยู่ตลอด ชายหนุ่มจึงเข้าใจในบัดดล ดูเหมือนเขาหยอกล้อนางแรงไปเสียหน่อย คาดไม่ถึงว่าสตรีนั้นเปราะบางถึงเพียงนี้ หรือไม่นางก็อาจล้มลงไปผิดท่า ร่างสูงยอบกายลงจากนั้นช้อนคนตัวเล็กไว้บนอ้อมแขน"เหวอ..."หลิวจือหลินตะลึงงัน เมื่อจู่ ๆ เรือนกายก็ลอยหวือขึ้นจากพื้นไม่ทันตั้งตัว ทว่าอีกฝ่ายกลับปั้นหน้าใจเย็นเฉกเช่นหุบเขาน้ำแข็ง"ทำอะไรเจ้าคะ!?""หยุดดิ้น หากตกลงไปขาหักซ้ำ อย่ามาโทษว่าข้ารังแกเจ้า"หลิวจือหลินส่งค้อนวงใหญ่ให้เขา "
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-31ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 17 ร่วมห้อง (1/2)
เวลารวดเร็วดุจพลิกฝ่ามือ ในที่สุดตัวอย่างอาภรณ์สำหรับทดลองก็เป็นรูปร่างอย่างสมบูรณ์แบบ ทว่าทุกค่ำคืนกลับมีบางคนเฝ้าจับจ้องหลิวจือหลินชนิดไม่คลาดสายตา ซ้ำยังคอยอยู่ใกล้ ๆ ประหนึ่งเงาตามตัว ดูเหมือนช่วงนี้เขาว่างเสียจริง"ฮือ...เรียบร้อยแล้ว" ร่างระหงตระกองกอดอาภรณ์ผืนงามด้วยความภาคภูมิ นัยน์ตากลมโตเปล่งประกายดั่งไข่มุกยามราตรียิ่งเขาอยู่ใกล้นาง เจียงซื่อจวินก็ยิ่งได้เห็นมุมมองแปลกใหม่ของหลิวจือหลินมากขึ้น หลายวันมานี้หลิวจือหลินตั้งอกตั้งใจทำงาน ซ้ำยังไม่ปริปากบ่นสักคำ จะเข็มตำมือหรือกรรไกรงับนิ้วล้วนไม่ร้องสักแอะ เขาทราบว่านางบาดเจ็บอีกทีก็ยามที่นิ้วเรียวสวยเต็มไปด้วยผ้าพันแผลเสียแล้วยามทำงานหลิวจือหลินมักบ่นมุบมิบเสียงแผ่วเสมอว่า อุปกรณ์ในการตัดเย็บของที่นี่ยุ่งยากไปหน่อย ไม่เหมือนกับที่บ้านเลยเจียงซื่อจวินเงี่ยหูฟังอยู่ตลอด นางยังชอบเปล่งวาจาผู้เดียวด้วยถ้อยคำประหลาดอย่างนึกลืมตัว เช่นเสื้อแฟชั่นยังสวยไม่พอ คอลเลคชั่นใหม่ บลา บลา ภาษาอะไรฟังแล้วงุนงง"เรียบร้อยแล้วก็ไปพักผ่อน" เงาร่างสูงยืนซ้อนอยู่เบื้องหลังคนตัวเล็กเ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-01ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 17 ร่วมห้อง (2/2)
"เจ้า! กำลังยั่วโมโหข้าหรือ""เปล่านะ ท่านโหว ออกไปห่าง ๆ ข้าหายใจไม่ออก" หลิวจือหลินพยายามทำตัวให้ลีบเล็กที่สุด แต่อีกฝ่ายกลับยิ่งโน้มใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ปลายจมูกของเขาแทบสัมผัสถูกหน้าอยู่รอมร่อ กลิ่นเครื่องหอมประจำกายชายหนุ่มตีแสกเข้าหน้าเสียจนหลิวจือหลินรู้สึกประดักประเดิด"วันพรุ่งข้าจะไปกับเจ้า"หลิวจือหลินหันหน้าขวับ ปรางแก้มพลันเฉียดปลายจมูกของบุรุษตรงหน้า ไม่รู้เพราะจมูกเขามันโด่งเกินไปหรือตั้งใจกันแน่ ทั้งสองเบิกตากว้างตะลึงงัน เจียงซื่อจวินได้สติจึงปล่อยนางให้เป็นอิสระ"...นี่ท่านฉวยโอกาสรึ"เจียงซื่อจวินกระแอมเล็กน้อย "เจ้าหันมาเอง ยังกล่าวโทษข้า""ห้ะ!" หลิวจือหลินยกมือลูบแก้มของตนที่ยังหลงเหลือสัมผัสจากชายหนุ่ม ใบหน้าเกลี้ยงเกลาซับสีแดงเรื่อ ริมฝีปากบางเฉียบขยับเอ่ยกระท่อนกระแท่น "…พรุ่งนี้ท่านโหวไม่มีงานหรือไร""ไม่มี" เจียงซื่อจวินไม่ฟังเสียงทัดทานนั้นอีก ร่างสูงหมุนกายเดินมุ่งหน้าไปยังห้องนอนหน้าตาเฉยนัยน์ตากลมโตกลอกมององครักษ์สองนายด้วยความประหวั่น หลิวจือหลินลอบถอนหายใจโล่งอก ดูเหมือนพวกเขายืนหันหลังดั่งหุ่นไม
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-02ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 18 ท่านโหวผู้ก่อความวุ่นวาย (1/2)
รถม้าจากจวนโหวเคลื่อนมาจอดที่เบื้องหน้าร้านฟ่านอิน บุรุษร่างสูงยืนรออยู่เกือบครึ่งชั่วยามแล้ว เขาตั้งตารอการมาเยือนของฮูหยินเจียงโหวโดยตลอด ริมฝีปากได้รูปยกโค้งพึงใจเมื่อเห็นร่างระหงย่างกรายลงจากบันไดแคบหลิวจือหลินยอบกายพร้อมรอยยิ้ม "คุณชายฟ่าน""ฮูหยิน ท่านไม่ต้องมากพิธี" มือหยาบระคายเอื้อมไปเบื้องหน้าหมายประคองให้นางยืดกายตามสบาย ทว่ากลับมีเสียงทุ้มกระแอมเบาดังมาจากด้านในประหนึ่งตาเห็นคิ้วเข้มเลิกขึ้นด้วยความฉงน ฟ่านเทียนเผยสลับสายตามองหลิวจือหลินกับรถม้าที่นางใช้เป็นพาหนะเดินทางหลิวจือหลินคลี่ยิ้มแห้งขอด จากนั้นบุรุษร่างสูงจึงสาวเท้าตามลงมา เมื่อพบว่าเป็นผู้ใดฟ่านเทียนเผยก็พลันแค่นยิ้มในลำคอ มิน่าเล่าเขาถึงเห็นองครักษ์เจียงซื่อจวินขนาบข้างซ้ายขวาเจียงซื่อจวินเยื้องย่างมายืนเคียงกายหลิวจือหลิน จากนั้นยกแขนโอบกอดไหล่บอบบาง หลิวจือหลินสะดุ้งโหยง กล่าวกระซิบลอดไรฟัน "ท่านโหว ทำอะไรเนี่ย ปล่อยข้านะ อายผู้อื่น"ฟ่านเทียนเผยมองแขนที่กระชับไหล่เล็กเพื่อประกาศความเป็นเจ้าของ สลับกับสีหน้าต่อต้านน้อย ๆ ของสตรีข้างกายอีกฝ่าย ชายหนุ่มก็เข้าใจในบั
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-03ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 18 ท่านโหวผู้ก่อความวุ่นวาย (2/2)
"ฮูหยิน แล้วไอแฟชั่นโชว์ของท่านนี่ต้องทำอย่างไรหรือ"ร่างระหงยอบกายลงนั่งตามเดิมด้วยท่าทีกระตือรือร้น "ท่านไปหาสาวงามมาสักสิบคน จากนั้นข้าจะนำอาภรณ์ที่ตัดเย็บสวมลงบนกายพวกนาง ลานแสดงของท่านหากจัดในเหลาอาหารอาจดูแออัดไป เช่นนั้นก็จัดมันข้างหน้าเลยดีหรือไม่"ฟ่านเทียนเผยเลิกคิ้ว "อ่า...ข้าเข้าใจแล้ว คล้าย ๆ แสดงการร่ายรำงั้นหรือ"หลิวจือหลินตริตรอง "อืม...ก็คงนับว่าคล้าย ๆ กระมังเจ้าคะ เพียงแต่งานนี้จะเป็นการแสดงความโดดเด่น และความสวยงามของอาภรณ์เท่านั้น เพื่อเรียกบรรดาแขกเหรื่อ และสร้างจุดขายให้ผลิตภัณฑ์ของเราเจ้าค่ะ"ฟ่านเทียนเผยพยักหน้าเข้าใจ ส่วนเจียงซื่อจวินมองนางแทบไม่ละสายตาท่าทีเริงร่าเช่นนี้ยามอยู่กับเขานางไม่เห็นจะเคยทำ ดูเหมือนสบายใจเสียจริงยามได้พูดคุยหยอกล้อกับบุรุษอื่น จู่ ๆ เจียงซื่อจวินก็รู้สึกขุ่นเคืองขึ้นมาตงิดใจ เขาจึงยกชาขึ้นจิบเพื่อสงบอารมณ์"ฮูหยินของท่านโหวช่างฉลาดล้ำจริงแท้"เจียงซื่อจวินตัวแข็งทื่อเมื่ออีกฝ่ายกล่าวว่านางคือของเขา ส่วนหลิวจือหลืนมิได้คิดอะไรก็เอาแต่ปั้นยิ้มจนเขาอยากยกมือป้องปากนั้นไว้เสีย
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-04
บทล่าสุด
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 33 บุรุษผู้กุมความลับแห่งสวรรค์ (1/2)
เจียงซื่อจวินหลับใหลไร้สติร่วมเจ็ดวัน หลิวจือหลินดูแลเขาอยู่ไม่ห่าง ทว่านางกลับไม่พบหม่าลี่เจี่ย เหตุใดอนุของเขาจึงมิได้แวะเวียนมาเยี่ยมเยียนเลย หนำซ้ำเรือนตะวันตกยังดูเงียบเหงาจนผิดปกติอีกด้วยแค่ก! แค่ก!เสียงกระอักไอของใครบางคนทำให้หลิวจือหลินหลุดจากภวังค์"ท่านโหว!"หลิวจือหลินรุดเข้าประคองอีกฝ่ายด้วยความร้อนรนระคนดีใจ"นะ...น้ำ"เจียวเจียวซึ่งยืนรอเป็นลูกมือในทุกวัน ถลันไปรินชาลงถ้วยกระเบื้องเคลือบด้วยมือสั่นเทา นางเห็นหลิวจือหลินดูแลเจียงซื่อจวินจนหน้าซีดขาว ก็อดเป็นห่วงมิได้ ยามนี้เจียงโหวรู้สึกตัวแล้ว หวังว่านายของตนจะหันมาดูแลตัวเองเสียบ้าง"ฮูหยิน น้ำเจ้าค่ะ""ขอบใจนะ" หลิวจือหลินส่งยิ้มให้เจียวเจียว จากนั้นจึงป้อนให้ผู้ป่วยด้านหน้าแค่ก แค่ก"ค่อย ๆ เจ้าค่ะ"เมื่อเห็นว่าเจียงซื่อจวินฟื้นแล้ว ไม่มีสิ่งใดน่าห่วง สาวใช้ทั้งสองรวมถึงองครักษ์ซ้ายขวาจึงพร้อมใจกันออกไปด้านนอก"ยังเจ็บแผลอยู่หรือไม่เจ้าคะ"เจียงซื่อจวินช้อนตามองสตรีเบื้องหน้า นางดูเป็นกังวลอย่างยิ่งยวด ซ้ำใบหน้ายังซีดขาว ขอ
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 32 รู้ตัวเมื่อสาย (2/2)
หลิวจือหลินเหงื่อกาฬแตกพลั่ก ราวกับว่าตนกำลังถูกผู้ปกครองจับมัดแล้วหวดตีเพราะดื้อรั้น เสียงใสกล่าวอ้อมแอ้ม "เอ่อ...ท่านโหว อย่าเพิ่งดุข้าได้หรือไม่ คือ...ข้าเพียงไม่รู้ว่ายามนี้ราชวังกำลัง... อีกอย่างข้ารอท่านแล้ว แต่ท่านไม่มาพบข้าเลยตั้งหลายวัน"เจียงซื่อจวินอึ้งงั้นไปชั่วขณะ นางบอกว่ารอเขาอยู่อย่างนั้นหรือ นางเฝ้ารอเขาไปพบโดยตลอด แม้จะเพราะต้องการเข้าวังก็ตาม ไฉนจึงรู้สึกดีใจเพียงนี้กัน"ข้าทำงาน ขอโทษเจ้าด้วย ที่ปล่อยให้รอนาน ต่อไปข้าจะไม่หายหน้าแบบนี้อีกแล้ว"หลิวจือหลินกะพริบตาปริบ ๆนี่เขาขอโทษข้างั้นหรือจู่ ๆ ร่างกำยำก็โน้มลงโอบรอบเอวคอดไว้ในอ้อมแขน ใบหน้าหล่อเหลาก่ายเกยบนลาดไหล่แคบ ลมหายใจอุ่นเป่ารดต้นคอเสียจนหลิวจือหลินขนลุกเกรียว"...ท่านโหว เป็นอะไรเจ้าคะ""นิ่ง ๆ ข้าอยากอยู่แบบนี้สักพัก" นัยน์ตาคมหลับลง เขากำลังประมวลความคิดบางอย่าง เมื่อครู่เขาเป็นห่วงนางแทบแย่ เหตุใดนางจึงไม่รู้จักรักตัวกลัวตายเสียบ้าง ไยนางจึงกล้าฝ่าดงกระบี่ ดงเพลิงเพื่อช่วยเหลือเขาหลิวจือหลินหายใจติดขัดด้วยอาการตื่นตร
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 32 รู้ตัวเมื่อสาย (1/2)
หลิวจือหลินใจกระตุกอย่างรุนแรง เรือนกายของนางชาวาบเมื่อเห็นเปลวเพลิงลุกโชติช่วงเป็นวงกว้างล้อมรอบเจียงซื่อจวินต่อหน้าต่อตา"ท่านโหว!" ช่ายจินซินพยายามบุกทะลวงเพื่อฝ่าอัคคีร้อนเข้าช่วยนายของตน ทว่ายังมิอาจแทรกกายเข้าไปได้เสียงทุ้มตะเบ็งลั่น "ถานอี้! เจ้ามันช่างเนรคุณจริงแท้"ทุกคนต่างผินหน้าตามต้นเสียงโดยพร้อมเพรียง รัชทายาทนำกองกำลังทหารนับพันนายเข้ามาสมทบแล้ว หลิวจือหลินเล็งเห็นจังหวะเหมาะ นัยน์ตากลมโตสำรวจหาสิ่งทุ่นแรง ในที่สุดก็พบม้าตัวโตยืนจังก้าโดดเดี่ยวริมสระน้ำ บริเวณเดียวกันมีผ้าคลุมไหล่ผืนหนาหล่นเกลื่อนพื้นเอาน่าจือหลิน... แม้จะไม่เคยกินเนื้อหมู แต่ก็เคยเห็นหมูวิ่ง [1] มิใช่หรือร่างระหงวิ่งถลาค้อมกายหยิบผ้าคลุมขึ้นทันควัน จากนั้นตวัดจุ่มลงน้ำจนเปียกชุ่ม หลิวจือหลินใช้มันห่อกายตนเอาไว้ แล้วจึงกระโจนขึ้นบนหลังม้าด้วยความรวดเร็วเจียงซื่อจวินซึ่งจับตามองหลิวจือหลินผ่านกลุ่มควันสีหม่น เขาเห็นรำไรว่านางกำลังวิ่งวุ่นกระทำบางสิ่ง
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 31 ขวางหูขวางตา (2/2)
หลิวจือหลินหมุนเคว้งเป็นลูกข่าง นัยน์ตากลมโตจดจ้องอีกฝ่ายด้วยอาการตะลึงงัน"คุณชายฟ่าน! นะ...นี่ท่านมาได้อย่างไร"ฟ่านเทียนเผยประคองสตรีร่างระหงไว้ในอ้อมแขน ส่วนมืออีกด้านกำลังฟาดฟันกับศัตรูอย่างไม่ย่อหย่อน "ไว้ข้าจะบอกอีกครา" เขาโน้มกระซิบ "กุ้ยเฟยและฮองเฮาเล่า"หลิวจือหลินกระซิบตอบ "หลบในที่ปลอดภัยแล้วเจ้าค่ะ"ชายหนุ่มพยักหน้าด้วยความเข้าใจ หลิวจือหลินรู้สึกว่ายามนี้นางกำลังเป็นภาระของเขา เมื่อเพ่งสายตามองไปด้านนอกธรณีทางเข้า นางก็พบกับองครักษ์ทั้งสองของเจียงซื่อจวิน พวกเขามาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อใดเฉิงซือหานซึ่งได้รับหน้าที่ติดตามดูแลหลิวจือหลิน ต้านศึกอยู่ด้านนอกมาโดยตลอด ทว่าสองหมัดยากจะสู้สี่มือ [1] เพราะกองกำลังทหารด้านหน้ามีเพียงหยิบมือ ส่งผลให้เขายื้อเวลาได้ไม่นาน ภายในห้องก็ถูกรุกล้ำเสียแล้ว"คุณชายฟ่าน ท่านปล่อยข้าเถิด ข้าดูแลตัวเองได้""ได้ แต่ฮูหยินอย่าบุ่มบ่ามเช่นเมื่อครู่อีก ข้าตกใจแทบแย่ เช่นนั้นข้าจะให้ผู้ติดตามของข้าพาท่านไปหลบที่ปลอดภัย"นางไม่อยากเป็น
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 31 ขวางหูขวางตา (1/2)
เสียงโลหะกระทบกันพร้อมเสียงกรีดร้องสะท้อนเข้ามาจากนอกตำหนักฮองเฮาและหลิวจือหลินดีดกายยืนขึ้นโดยพร้อมเพรียงอย่าบอกเชียวที่เขาห้ามข้าไม่ให้เข้าวังเพราะเรื่องนี้"ฮองเฮาเพคะ ในนี้มีห้องลับหรือไม่"หลิวจือหลินเอ่ยถามด้วยความเร่งร้อน พลางประคองสตรีข้างกายเอาไว้ ทว่าอีกฝ่ายกำลังอยู่ในอาการตื่นตะลึง ฮองเฮาทำเพียงพยักหน้าเท่านั้น นางกำนัลคนสนิทของฮองเฮาจึงโพล่งขึ้น"มีเจ้าค่ะฮูหยิน"หลิวจือหลินพยักหน้าเข้าใจ นางเคยดูซีรีส์มาบ้าง โดยปกติในตำหนักเชื้อพระวงศ์มักมีห้องลับด้านในแต่ทว่าพื้นที่คงมิได้กว้างขวางนักเพราะในนี้มีคนอยู่ไม่น้อยเลย มิรอให้นางกำนัลต้องนำทางว่าที่ใด หลิวจือหลินก็มุ่งหน้าไปยังองค์พระขนาดย่อมเสียก่อน นางจูงมือฮองเฮาและกุ้ยเฟยให้เดินตาม"ตรงนี้ใช่หรือไม่" หลิวจือหลินเอ่ยถามนางกำนัล"เจ้าค่ะ"ฮองเฮางุนงง "เจ้ารู้ได้อย่างไร มิใช่ว่าเพิ่งเข้าห้องนี้ครั้งแรกหรือ""หม่อมฉันเดาเพคะ ดูจากรูปแบบการก่อสร้างแล้ว คงต้องใช่แน่นอน"ฮองเฮาพยักหน้า "เช่นนี้เอง เจ้าช่างฉลาดล้ำดีจ
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 30 ก่อกบฏ (2/2)
"ขอบพระทัยกุ้ยเฟยเพคะ เอ่อ...หม่อมฉันมีข้อสงสัยบางอย่าง มิทราบสามารถเอ่ยถามได้หรือไม่"กุ้ยเฟยตอบยิ้ม ๆ "เอาสิ เจ้าสงสัยสิ่งใดหรือ"หลิวจือหลินเริ่มประหม่า "คือว่า...หยกมณีเพลิงนั่น...""อ่า...หยกนี่หรือ" ซินกุ้ยเฟยยกเครื่องประดับอันงดงามซึ่งแขวนอยู่บนลำคอพลิกมองซ้ายขวา จากนั้นแหงนหน้าประสานสายตากับหลิวจือหลิน เอ่ยต่อว่า "ฝ่าบาทประทานให้ข้าและฮองเฮาคนละอันอย่างไรเล่า"หลิวจือหลินใจเต้นไม่เป็นส่ำ ฟ่านเทียนเผยคงมิได้นำหยกมณีเพลิงปลอมให้ฮองเฮาใช่หรือไม่ แต่นางสำรวจดูแล้ว หยกชิ้นนั้นเป็นของแท้แน่นอนคุณชายฟ่านคงมิได้หาของก็อบเกรดเอมาลวงหลอกใช่ไหมเนี่ยดูเหมือนซินกุ้ยเฟยและฮองเฮารู้ทันความคิดหลิวจือหลินเข้าเสียแล้ว สตรีวัยกลางคนจูงมือหลิวจือหลินให้ยอบกายนั่งขนาบข้างตน"เอ่อ...ฮองเฮาเพคะ หม่อมฉันไม่อาจเอื้อม...""เด็กดี นั่งลงเถิด"หลิวจือหลินเหลียวมองซินกุ้ยเฟยซึ่งนั่งถัดลงไปหนึ่งระดับ อีกฝ่ายยิ้มตอบซ้ำยังพยักหน้าบางเบา นางจึงวางใจหย่อนกายลงตามประสงค์ จากนั้นนางกำนัลก็นำฉลองพระองค์ที่หลิวจือหลินตัดเย
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 30 ก่อกบฏ (1/2)
ตั้งแต่เจียงซื่อจวินพูดคุยกับหลิวจือหลินวันนั้น เขาก็ไม่โผล่หน้ามายังเรือนตะวันออกเลย ดูเหมือนต้องใช้คำว่าไม่กลับจวนเลยเสียมากกว่า ดูเหมือนงานของเขาหนนี้คงยุ่งจริงจัง หลิวจือหลินนั่งเหม่อมองหยกในมือตาละห้อย"ตาทึ่ม ไม่โผล่หน้ามาเลย ไหนบอกจะพาข้าไปเข้าเฝ้าฮองเฮาอย่างไรเล่า แล้วช่วงนี้หายไปไหนกัน...เฮ้อ"ปี้อี๋ "ฮูหยิน คิดถึงท่านโหวหรือเจ้าคะ"หลิวจือหลินอึกอัก "ซะ...ซี้ซั้ว ใครคิดถึงเขา ข้าอยากไปเข้าเฝ้าฮองเฮาต่างหาก"แม้ปากเอ่ยปฏิเสธทว่าจิตใจของนางกลับระส่ำระสายอย่างยิ่งยวด เขาไม่ว่างกระทั่งโผล่มาหานางสักเสี้ยวเลยงั้นหรือ หลิวจือหลินพยายามสลัดความคิดฟุ้งซ่านนั้นทิ้งไปโหวเผด็จการนั่นไม่อยู่ก็ดีแล้วนี่ จะได้ไม่ต้องมีใครมาบงการหรือบีบบังคับ ซ้ำยังไม่ต้องเจอหน้าที่แสนเกลียดชังนั่นด้วยหลิวจือหลินสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด "ปี้อี๋ เจียวเจียว เตรียมรถม้า""ฮูหยินจะไปที่ใดหรือเจ้าคะ" เจียวเจียวเอ่ยถามด้วยความฉงน"ข้าอยากไปเข้าเฝ้าฮองเฮา ข้าทำอาภรณ์ชุดใหม่ขึ้นมา ต้องการถวายฮองเฮาเพื่อเป็นของกำนัล ยามนั้นชุลมุนเกิน
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 29 ข้าจะรอท่าน (2/2)
"นั่นเจ้ากำลังทำสิ่งใด" เสียงทุ้มโพล่งจากทางเบื้องหลังหลิวจือหลินสะดุ้งโหยง หลายวันแล้วที่นางนั่ง ๆ นอน ๆ จนรู้สึกเบื่อหน่าย เหตุใดนางมักล้มหมอนนอนเสื่ออยู่เรื่อย หายจากอาการโน้นก็มีเรื่องร้ายแทรกซ้อนเข้ามาไม่หยุดหย่อน"ท่านโหว ข้าเพียงหาอะไรทำเล็กน้อยเท่านั้น ช่วงนี้ร้านฟ่านอินก็ไม่ให้ข้าเฉียดเข้าใกล้ เพราะคุณชายฟ่านเกรงว่าข้าจะทำงานหนัก กระทั่งข้าอยู่เรือนท่านก็ยังจะห้ามข้าไม่ให้ทำอะไรอีกคนหรือ"เจียงซื่อจวินถอนหายใจเบา นางเอาแต่กล่าวถึงบุรุษอื่นอีกแล้ว "ข้ามิได้ห้าม เจ้ายังไม่หายดีจะหักโหมได้อย่างไร"หลิวจือหลินคลี่ยิ้มให้เขา "ข้าหายดีแล้วเจ้าค่ะ ตั้งแต่งานพิธีวันนั้น ข้ายังไม่เห็นฮองเฮาสวมฉลองพระองค์กระจะตาเลย ข้าอยากทำคอลเลคชั่นใหม่ไปถวายฮองเฮาเจ้าค่ะ""คอลเลคชั่นใหม่?" เจียงซื่อจวินเลิกคิ้ว ขบคิดไปพักหนึ่ง จากนั้นเอ่ยต่อ "ตื่นมากี่คราวาจาก็ยังประหลาด""ท่านโหวพาข้าไปเข้าเฝ้าฮองเฮาได้หรือไม่เจ้าคะ ข้ารับรองว่าจะไม่สร้างความเดือดร้อนให้ท่านต้องลำบากใจ" หลิวจือหลินเว้าวอน เปลือกตาบางกะพริบปริบเจียงซื่อจวินเห็นใบหน้าดั่งแมวน้อยขี้
ข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์ บทที่ 29 ข้าจะรอท่าน (1/2)
ภายในคุกใต้ดินอันแสนสกปรกและอับชื้น ท่อนขาสูงยาวเยื้องย่างเนิบนาบ ขนาบข้างซ้ายขวาคือแสงรำไรจากเชิงเทียนที่คอยส่องสว่างเป็นแนวทอดยาว ใบหน้าหล่อเหลายามนี้แข็งกระด้างเยือกเย็นเต็มไปด้วยไอสังหารชายฉกรรจ์ที่ลักพาตัวโฮ่วถิงในงานพิธีวันนั้นถูกจับได้ทั้งหมด โชคยังดีที่พวกมันมิได้ปู้ยี่ปู้ยำสตรีแต่อย่างใด เพียงอุ้มไปทิ้งในพื้นที่เปลี่ยวร้าง สิ่งที่น่าตระหนกไปกว่านั้น บรรดาชายเหล่านี้หาใช่มืออาชีพอย่างที่คิด กระทั่งเค้นสอบถาม และทรมานเพียงใดก็มิยอมปริปากว่าผู้ใดคือคนบงการเบื้องหลัง ดูเหมือนจะเป็นผู้มีบุญหนักศักดิ์ใหญ่เสียด้วย หนำซ้ำยังซื้อตัวพวกเขาได้อย่างเฉียบขาดชายกำยำผู้หนึ่งถูกปลดลงจากขื่อ จากนั้นถูกจับแขนทั้งสองกางออกให้นอนหงายท้อง กระดาษแผ่นแรกวางโป๊ะลงบนใบหน้าคร้ามแดด น้ำสกปรกในถังไม้ถูกเทลงไปแช่มช้าซ่าาาาา...แค่ก แค่ก"จะบอกหรือไม่ ว่าใครส่งพวกเจ้ามา!"มีเพียงเสียงกระอักไอทว่าไร้คำตอบ นักโทษรายอื่น ๆ ต่างมองหน้ากันหลุกหลิก วิธีที่เขาใช้ทรมานนักโทษดูไม่น่ากลัว แท้จริงแล้วช่างเป็นการสอบปากคำอันแสนทรมานอย่างยิ่งยวด ชายที่นอนอยู่ถูกแผ่นกระดาษป
