หนิงเจียวปลอดภัยแล้ว แต่ร่างกายของนางแช่อยู่ในน้ำนานเกินไป ทำให้เกิดการสำลักน้ำเข้าไปมากมาย จนป่วยไข้ขึ้นมา สร้างความกังวลใจต่อสวีจิ้งเทียนไม่น้อยสวีอวี้นำยาสมุนไพรโบราณจากท่านแม่ของนาง มามอบให้หนิงเจียว หลิวหวานหว่าน ก็คอยมาดูแลนางยามที่สวีจิ้งเทียนต้องไปวังหลวงฮูหยินผู้เฒ่าและฮูหยินใหญ่สวี รู้สึ
"โอว์!!! ข้าเสียวเหลือเกิน!!! ซี้ดส์!!!"สวีจิ้งเทียนจับศีรษะหนิงเจียวเอาไว้ ก่อนจะขยับรัวสะโพกบดเบียดแท่งเอ็นร้อนที่อยู่ในโพรงปากของนางเข้าออกอย่างถี่รัว หนิงเจียวสะดุ้งดวงตาเบิกโพลงเพราะถูกกระแทกกระทั้นอย่างหนักหน่วง แต่นางก็ไม่ย่อท้อด้วยเพราะความเสียวซ่านมันมากซะจนทำให้นางหยุดที่จะกลืนกินแท่งมังก
สวีจิ้งเทียนเดินกลับเข้ามาในเรือนนอนพร้อมกับเกี๊ยวร้อนสองชาม หนิงเจียวที่อาบน้ำผลัดเปลี่ยนอาภรณ์เสร็จเรียบร้อยแล้ว เมื่อได้กลิ่นหอมของเกี๊ยวร้อนที่สวีจิ้งเทียนนำมาวางไว้ ใบหน้าก็แดงระเรื่อด้วยความเขินอาย"มากินเถิด จะเขินอายไปทำไมกัน เมื่อครู่ข้ายังเห็นเจ้าครวญครางจนเสียงดังลั่นโรงครัว ครั้งหน้าลดเส
"อยากดูก็พูดมาตรง ๆ เถิด อย่ามาหาข้ออ้างเช่นนี้ ข้าไม่ชอบ!!!""เมื่อคืนดูเต็มตาแล้วเจ้าค่ะ ใหญ่ยาวมาก ถอดเสื้อผ้าออกเจ้าค่ะ ข้าขอดูสักครู่"สวีจิ้งเทียนมองหนิงเจียวด้วยสายตาหวาดระแวง แต่ก็ยอมถอดเสื้อผ้าออกแต่โดยดีไม่ใช่ว่าดูไปดูมาแล้วคิดจะงับมันเข้าไปในปากนะ!!! ข้าจะเด้งสวนให้จุกคอยิ่งกว่าเมื่อคืนเ
หย่งชิงปรายตามองหนิงเจียว ก่อนจะยกยิ้มมุมปากด้วยความสะใจหนิงเจียวยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย จนหย่งชิงรู้สึกร้อนรนในใจ เหตุใดสตรีนางนี้จึงไม่อาละวาดด่าทอเล่า นางจะได้จับมันไปขังคุกหลวงแล้วสั่งประหารโทษฐานล่วงเกินองค์หญิงเสีย แล้วนางก็จะได้แต่งเข้าไปในจวนตระกูลสวี เป็นภรรยาของสวีจิ้งเทียนแต่เพียงผู้เดียว
หนึ่งเดือนถัดมา ที่จวนตระกูลสวีก็มีข่าวที่น่ายินดีเกิดขึ้น สวีหลงเยียนมาแจ้งต่อฮูหยินผู้เฒ่า ว่าหลิวหวานหว่านตั้งครรภ์แล้ว สร้างความดีใจต่อคนในจวนไม่น้อยหนิงเจียวเองก็รู้สึกดีใจกับหลิวหวานหว่านเช่นกัน นางลอบถอนหายใจ ตัวนางเองนั้นยังคงไร้วี่แววที่จะมีบุตร"เจ้าเองก็รีบ ๆ เข้าล่ะหนิงเจียว แต่งงานมาก็
"เพ่ยเพ่ย!!!""หยุดเรียกข้าเสียที!!! น่ารำคาญ หากไม่มีสิ่งใด ท่านพี่ก็กลับไปเสีย!!!""เจ้าคงไม่คิดจะทำเรื่องต่ำทรามเช่นครั้งนั้นใช่หรือไม่?"องค์หญิงหย่งชิง ปรายตามองมู่ฉีด้วยสายตาเย้ยหยัน"ท่านพี่คงไม่คิดเข้าข้างคนอื่น มากกว่าน้องสาวร่วมสายเลือดของตนเองกระมัง?""เจ้าหยุดทำเรื่องผิด ๆ เช่นนี้เถิด""
เขาเบือนหน้าหนีเดินออกไปจากห้องนอน ตรงไปที่ห้องตำรา ก่อนจะปิดประตู ขังตนเองอยู่ในนั้นพลั่ก!!!เขาต่อยมือใหญ่ไปที่เสาอย่างรุนแรง เลือดสีแดงสด ค่อย ๆ ไหลเป็นทางยาวจากมือที่หนาใหญ่ของเขา สวีจิ้งเทียนยืนมองดูมือของตนเองด้วยสายตาที่ว่างเปล่า เขายืนนิ่งค้างอยู่เช่นนั้นเป็นเวลานาน น้ำตาหยดหนึ่งค่อย ๆ ไหลอ
วันคืนล่วงเลยผ่านมานานเป็นเวลาสิบกว่าปี จนกระทั่งลูก ๆ ของทั้งคู่เริ่มโตขึ้นมาในวัยหนุ่มสาวกันหมดแล้วอาเหยาเจริญรอยตามผู้เป็นบิดา เขาเป็นถึงท่านรองแม่ทัพผู้สง่างามและเก่งกาจ และเขายังมีงานอดิเรกที่สวีจิ้งเทียนและหนิงเจียวเพิ่งจะค้นพบ นั่นก็คืออาเหยาชอบช่วยตนเองหน้ากระจก!!!หนิงเจียวส่ายหน้าไปมาอย่
ท้องที่สามของหนิงเจียวนั้นนางได้บุตรสาว สร้างความยินดีต่อคนในจวนตระกูลสวีอีกครั้ง นี่เป็นบุตรคนที่สี่ของพวกเขา ชื่อว่า สวีหมิงลี่หนิงเจียวเองก็ได้พักรักษาตัวจนหายดีหลังจากคลอดบุตรแล้ว คงเพราะว่าให้กำเนิดบุตรติดต่อกันถี่เกินไป ร่างกายนางจึงอ่อนล้าไม่น้อย"เจียวจ๋า ได้เวลาดื่มยาบำรุงแล้วจ้ะ"หนิงเจีย
หนิงเจียวรู้สึกปวดเมื่อยตามเนื้อตัวไปหมด สวีจิ้งเทียนพักนี้ชอบนัวเนียอยู่กับนางตลอดเวลา จนนางรู้สึกราวกับมีวิญญาณมาสิงสู่ ตามติดจนบางครั้งนางเองก็รู้สึกเบื่อหน่ายเขาไม่น้อยจึก จึก!!!หนิงเจียวหันไปมองสวีจิ้งเทียนที่ยื่นนิ้วชี้หนาใหญ่ของเขามาจิ้มที่ท่อนแขนเรียวงามของนางด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ หนิงเจียวลอ
"ห้ามคายเชียวนะ กินเข้าไปให้หมด"หนิงเจียวพยักหน้าก่อนจะดูดเลียน้ำรักของสวีจิ้งเทียนจนลำแท่งมังกรของเขาสะอาดหมดจดสวีจิ้งเทียนโน้มใบหน้าลงไปซุกไซ้ซอกคอขาวเนียนของหนิงเจียวอย่างหื่นกระหาย ก่อนจะปลดเปลื้องเสื้อผ้าอาภรณ์ของนางออกจนหมด เผยให้เห็นยอดปทุมถันใหญ่โตสองเต้างามที่ชูช่อรอให้เขาไปเชยชมจ๊วบ จ๊ว
เถ้ากระดูกของหนิงเซียนถูกขุดย้ายกลับเข้ามาฝังในศาลบรรพชน เพราะนางไม่ได้ทำเรื่องน่าอับอายที่ผิดต่อตระกูลหนิงอีกแล้ว หนิงเจียวเองยืนจับมือแม่ใหญ่ที่ร้องไห้จนหมดเรี่ยวแรงด้วยความสงสารจับใจ"ท่านพี่ไร้มลทินแล้วนะเจ้าคะแม่ใหญ่""แม่ใหญ่ขอบใจเจ้ามากนะ ก่อนจะกลับเจ้าแวะไปเยี่ยมท่านแม่ของเจ้าด้วยเล่า นางกำล
"องค์รัชทายาท!!! องค์รัชทายาท!!!""เรียกข้าทำไม!!!"มู่ฉีหันไปตวาดองครักษ์ข้างกาย ก่อนจะพบว่าองครักษ์กำลังชี้มือขึ้นไปบนต้นไม้นั้น มู่ฉีเงยหน้าขึ้นไปมองก่อนที่ดวงตาจะเบิกโพลงอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ตนเองมองเห็นร่างของหย่งชิงห้อยโตงเตงลอยไปมาอยู่บนต้นไม้ ดวงตาเบิกโพลง มือเท้าจิกเกร็งด้วยความทุกข์ทรมาน
พลั่ก!!!เหยากวงกระโดดพุ่งทะยานเข้าไปถีบร่างของมู่ฉีจนกระเด็นลอยไปกระแทกกับต้นไผ่ที่ขึ้นสูงเรียงราย ก่อนจะร่วงหล่นลงมากระแทกกับพื้นแล้วกระอักเลือดออกมาคำโต"ข้าไม่รู้มาก่อนว่าเจ้าจะถีบคนได้เก่งถึงเพียงนี้?"สวีจิ้งเทียนหันไปมองเหยากวงด้วยสายตาพิจารณา"จำจากเจ้ามา""หึ""เหยากวงระวัง!!!"หนิงเจียวหวี
เหยากวงและหนิงเจียว ถูกองค์หญิงหย่งชิงและองค์รัชทายาทมู่ฉีล้อมตัวเอาไว้จนหมดหนทางที่จะหนีรอด ทั้งสองหันหลังชนกัน คอยระแวดระวังความปลอดภัยให้แก่กันหย่งชิงปรายตามองหน้าท้องที่นูนใหญ่ของหนิงเจียวด้วยสายตาเกลียดชัง สตรีที่ควรมีสิทธิ์ให้กำเนิดบุตรของสวีจิ้งเทียน ควรจะมีเพียงแค่นางเท่านั้น"หนิงเจียว ข้า
"เรือนของข้า?""พี่สาวเจ้ารอบคอบไม่น้อย นางกลัวว่าพวกมันจะย้อนกลับมาเอาหลักฐานเหล่านี้ไปทำลายทิ้งจนหมด จึงนำมาซ่อนไว้ในเรือนของเจ้า!"หนิงเจียวพยักหน้าด้วยความสะเทือนใจ หากหนิงเซียนยังอยู่ ด้วยความฉลาดหลักแหลมของนาง จะต้องเป็นภรรยาที่เคียงข้างกับสวีจิ้งเทียนอย่างเหมาะสม"แล้ว เอ่อ ที่ท่านชอบมองข้าด้