เขาเองก็รู้สึกเบื่อสตรีเหล่านี้ไม่น้อย พวกนางคอยจ้องแต่จะเข้าหาเขา พยายามจะไต่ขึ้นมาเป็นอนุของเขา เขาไม่เคยแตะต้องสตรีเหล่านี้เลยแม้แต่น้อย เขาคิดว่าจะมอบกายใจที่แสนบริสุทธิ์ของเขาให้กับสตรีที่เขารักเป็นคนแรกในคืนแต่งงานนั่นก็คือหนิงเซียนเมื่อคิดถึงหนิงเซียน สวีจิ้งเทียนก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างบ
ยังปลอดภัยดีอยู่"ท่านคือ...""ไม่ต้องกลัว ข้าจะทำคลอดให้เจ้าเอง เจ้าทำตามที่ข้าบอกก็พอ ไป๋เฉียนไปหาไม้ไผ่มา ไม่ต้องยาวมาก เหลาให้แหลมคมคล้ายกับมีด ล้างน้ำให้สะอาด นำผ้าที่สะอาดที่สุดมาด้วย อย่าลืมเตาไฟนำมาให้ข้าด้วย""เจ้าค่ะ ฮูหยินน้อย"หนิงเจียวหันมามองสตรีผู้นั้นอีกครั้ง ก่อนจะยื่นมือของนาง ไปจั
หนิงเจียวเดินกลับมาที่เรือนด้วยความเหนื่อยล้า นางทิ้งตัวลงนอนบนเตียงไม่สนใจสิ่งใดแม้แต่น้อย สวีจิ้งเทียนที่เดินตามเข้ามา เขาคิดจะถามนางเรื่องการทำคลอดเมื่อครู่ ก็ต้องหยุดความคิดเอาไว้ เมื่อได้เห็นนาง กำลังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงนอนเขาเดินเข้าไปทิ้งกายนั่งลงที่ข้างเตียง มองดูนางกำลังนอนหลับตาพริ้มด้ว
"ใกล้จะถึงจวนแล้วเจ้าค่ะ เดี๋ยวข้าจะเช็ดตัวให้ท่านนะเจ้าคะ""ไม่ต้อง!!! หึ อย่านึกว่าข้าไม่รู้นะ เจ้าน่ะชอบให้ข้าดูนมของเจ้า!!!"หนิงเจียวอยากจะทุบคนตรงหน้ายิ่งนัก!!! ในสมองของเขาคิดว่านางยั่วยวนเขาตลอดเช่นนั้นหรือคิดว่านางไม่รู้หรือไร ว่าเขาชอบแอบมองหน้าอกของนาง หึ!!!"ข้าจะไม่ให้เจ้าออกไปที่ใดอีก
สวีจิ้งเทียนยกยิ้มมุมปากด้วยความพึงพอใจ เมื่อได้ยินหนิงเจียวเอ่ยร้องขอเขาด้วยสายตาที่ปรารถนา น้ำเสียงที่หวานหยาดเยิ้ม ทำให้เขาราวกับตกอยู่ในไฟสวาทที่แผดเผาเขาโน้มใบหน้าลงไปบดบี้กับริมฝีปากสีแดงสดของนางอีกครั้งอย่างดูดดื่ม ก่อนจะใช้มือแยกขาเรียวงามของนางออกจากกัน แล้วค่อย ๆ สอดใส่ท่อนเอ็นร้อนแทรกเข้
ไม่ใช่สิ!!!สวีจิ้งเทียนเดินไปอาบน้ำตามแรงกระชากลากถูของหนิงเจียว เขาถูกนางขัดตัวอาบน้ำให้อย่างสนุกสนาน ราวกับคนไร้จิตวิญญาณ"คุณชายใหญ่ ไข่ลวกนี่ของท่านนะเจ้าคะ"สวีจิ้งเทียนที่ได้สติกลับมาแล้วนั้น ปรายตามองหนิงเจียวด้วยสายตาไม่พอใจ"ข้าไม่ได้เป็นอะไรทำไมต้องกินมันด้วย?""ก็เมื่อคืนท่านทำท่ายาก โอ๊
หนิงเจียวเป็นไข้ นางตัวร้อนทั้งคืน สวีจิ้งเทียนเป็นคนเช็ดตัวและคอยป้อนยาให้กับนาง เช้านี้เขามีงานในวังหลวงจึงให้ไป๋เฉียนอยู่ดูแลนางแทนเขาไปก่อน"ฮูหยินน้อย ดีขึ้นรึไม่เจ้าคะ?"ไป๋เฉียนที่คอยเช็ดตัวให้หนิงเจียวเช้านี้ เอ่ยถามนางด้วยความห่วงใย หนิงเจียวพยักหน้า ไข้ของนางลดลงแล้ว แต่ยังคงรู้สึกปวดเมื่อ
สวีหลงเยียนและหลิวหวานหว่าน ที่เพิ่งแต่งงานกัน กำลังเดินเข้ามาในเรือนของสวีจิ้งเทียนกับหนิงเจียว เพื่อคารวะพี่ใหญ่และพี่สะใภ้แต่ทว่าภาพที่พวกเขาเห็น คือพี่ชายตนเองกำลังถูกภรรยาทุบตีอยู่ในสระน้ำร้อนนี่พี่ใหญ่กลัวภรรยาหรือ?"โอ๊ะ!!! ข้าสองคนมารบกวนเวลาหรือไม่?"หนิงเจียวกับสวีจิ้งเทียนรีบหันไปมองพร้
วันคืนล่วงเลยผ่านมานานเป็นเวลาสิบกว่าปี จนกระทั่งลูก ๆ ของทั้งคู่เริ่มโตขึ้นมาในวัยหนุ่มสาวกันหมดแล้วอาเหยาเจริญรอยตามผู้เป็นบิดา เขาเป็นถึงท่านรองแม่ทัพผู้สง่างามและเก่งกาจ และเขายังมีงานอดิเรกที่สวีจิ้งเทียนและหนิงเจียวเพิ่งจะค้นพบ นั่นก็คืออาเหยาชอบช่วยตนเองหน้ากระจก!!!หนิงเจียวส่ายหน้าไปมาอย่
ท้องที่สามของหนิงเจียวนั้นนางได้บุตรสาว สร้างความยินดีต่อคนในจวนตระกูลสวีอีกครั้ง นี่เป็นบุตรคนที่สี่ของพวกเขา ชื่อว่า สวีหมิงลี่หนิงเจียวเองก็ได้พักรักษาตัวจนหายดีหลังจากคลอดบุตรแล้ว คงเพราะว่าให้กำเนิดบุตรติดต่อกันถี่เกินไป ร่างกายนางจึงอ่อนล้าไม่น้อย"เจียวจ๋า ได้เวลาดื่มยาบำรุงแล้วจ้ะ"หนิงเจีย
หนิงเจียวรู้สึกปวดเมื่อยตามเนื้อตัวไปหมด สวีจิ้งเทียนพักนี้ชอบนัวเนียอยู่กับนางตลอดเวลา จนนางรู้สึกราวกับมีวิญญาณมาสิงสู่ ตามติดจนบางครั้งนางเองก็รู้สึกเบื่อหน่ายเขาไม่น้อยจึก จึก!!!หนิงเจียวหันไปมองสวีจิ้งเทียนที่ยื่นนิ้วชี้หนาใหญ่ของเขามาจิ้มที่ท่อนแขนเรียวงามของนางด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ หนิงเจียวลอ
"ห้ามคายเชียวนะ กินเข้าไปให้หมด"หนิงเจียวพยักหน้าก่อนจะดูดเลียน้ำรักของสวีจิ้งเทียนจนลำแท่งมังกรของเขาสะอาดหมดจดสวีจิ้งเทียนโน้มใบหน้าลงไปซุกไซ้ซอกคอขาวเนียนของหนิงเจียวอย่างหื่นกระหาย ก่อนจะปลดเปลื้องเสื้อผ้าอาภรณ์ของนางออกจนหมด เผยให้เห็นยอดปทุมถันใหญ่โตสองเต้างามที่ชูช่อรอให้เขาไปเชยชมจ๊วบ จ๊ว
เถ้ากระดูกของหนิงเซียนถูกขุดย้ายกลับเข้ามาฝังในศาลบรรพชน เพราะนางไม่ได้ทำเรื่องน่าอับอายที่ผิดต่อตระกูลหนิงอีกแล้ว หนิงเจียวเองยืนจับมือแม่ใหญ่ที่ร้องไห้จนหมดเรี่ยวแรงด้วยความสงสารจับใจ"ท่านพี่ไร้มลทินแล้วนะเจ้าคะแม่ใหญ่""แม่ใหญ่ขอบใจเจ้ามากนะ ก่อนจะกลับเจ้าแวะไปเยี่ยมท่านแม่ของเจ้าด้วยเล่า นางกำล
"องค์รัชทายาท!!! องค์รัชทายาท!!!""เรียกข้าทำไม!!!"มู่ฉีหันไปตวาดองครักษ์ข้างกาย ก่อนจะพบว่าองครักษ์กำลังชี้มือขึ้นไปบนต้นไม้นั้น มู่ฉีเงยหน้าขึ้นไปมองก่อนที่ดวงตาจะเบิกโพลงอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ตนเองมองเห็นร่างของหย่งชิงห้อยโตงเตงลอยไปมาอยู่บนต้นไม้ ดวงตาเบิกโพลง มือเท้าจิกเกร็งด้วยความทุกข์ทรมาน
พลั่ก!!!เหยากวงกระโดดพุ่งทะยานเข้าไปถีบร่างของมู่ฉีจนกระเด็นลอยไปกระแทกกับต้นไผ่ที่ขึ้นสูงเรียงราย ก่อนจะร่วงหล่นลงมากระแทกกับพื้นแล้วกระอักเลือดออกมาคำโต"ข้าไม่รู้มาก่อนว่าเจ้าจะถีบคนได้เก่งถึงเพียงนี้?"สวีจิ้งเทียนหันไปมองเหยากวงด้วยสายตาพิจารณา"จำจากเจ้ามา""หึ""เหยากวงระวัง!!!"หนิงเจียวหวี
เหยากวงและหนิงเจียว ถูกองค์หญิงหย่งชิงและองค์รัชทายาทมู่ฉีล้อมตัวเอาไว้จนหมดหนทางที่จะหนีรอด ทั้งสองหันหลังชนกัน คอยระแวดระวังความปลอดภัยให้แก่กันหย่งชิงปรายตามองหน้าท้องที่นูนใหญ่ของหนิงเจียวด้วยสายตาเกลียดชัง สตรีที่ควรมีสิทธิ์ให้กำเนิดบุตรของสวีจิ้งเทียน ควรจะมีเพียงแค่นางเท่านั้น"หนิงเจียว ข้า
"เรือนของข้า?""พี่สาวเจ้ารอบคอบไม่น้อย นางกลัวว่าพวกมันจะย้อนกลับมาเอาหลักฐานเหล่านี้ไปทำลายทิ้งจนหมด จึงนำมาซ่อนไว้ในเรือนของเจ้า!"หนิงเจียวพยักหน้าด้วยความสะเทือนใจ หากหนิงเซียนยังอยู่ ด้วยความฉลาดหลักแหลมของนาง จะต้องเป็นภรรยาที่เคียงข้างกับสวีจิ้งเทียนอย่างเหมาะสม"แล้ว เอ่อ ที่ท่านชอบมองข้าด้