บทที่ 10 รักกันจริงหรือแค่ข่าวลือ (1/4)

10

รักกันจริงหรือแค่ข่าวลือ

            ในระหว่างที่นางครุ่นคิดไป คีบข้าวเข้าปากไปนั้น จู่ๆ ประตูห้องก็เปิดออกก่อนที่หนึ่งบุรุษหนึ่งสตรีจะเดินเข้ามาด้านใน

            “ชิงหนี่ว์ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” เจิ้งเข่อชิงรีบปรี่เข้าใกล้สหายทันที แต่ยังไม่ทันถึงตัวนาง บุรุษที่นั่งอยู่ด้านข้างก็ยกมือขึ้นมากีดกันเสียก่อน

            “ข้าไม่เป็นอันใด เจ้าเล่าปลอดภัยดีหรือไม่” คำกล่าวของสตรีทั้งสองทำให้บุรุษสูงศักดิ์ทั้งสองมองหน้ากัน

            คำกล่าวของพวกนางช่างทำให้เขาสองคนกลายเป็นบุรุษกักขฬะอันตราย ถูกมองไม่ดี

            “ข้าไม่เป็นอันใด ข้าขอนั่งกับเจ้านะ” คุณหนูเจิ้งกล่าวก่อนจะเดินไปยกเก้าอี้แล้วเอามาวางแทรกกลางระหว่างนางและชินอ๋องซื่อจื่อ

            “ที่ตรงนั้นคับแคบ อย่าไปนั่งเบียดพวกเขาเลย เจ้ามานั่งกับข้าตรงนี้เถิด” กล่าวจบองค์รัชทายาทเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะโอบรั้งเอวคู่หมายตนให้ไปนั่งอีกฝั่ง โดยจับให้เจิ้งเข่อชิงนั่งข้างหลิวเมิ่ง ส่วนตนเองนั่งข้างคุณชายหลิว

            “ไม่เอา ข้าอยากนั่งข้างสหายตน”

            “ชิงเอ๋อร์ เจ้าอย่าได้ดื้อรั้น” นัยน์ตาดำของชายสูงศักดิ์จับจ้องริมฝีปากคู่หมายอย่างมีนัย

            ‘อย่าบอกนะว่าเมื่อครู่ทั้งสองจุมพิตกัน’ หลักฐานสำคัญที่จะใช้ยืนยันเรื่องนี้ก็คงจะเป็นริมฝีปากของเจิ้งเข่อชิงที่บวมแดงเล็กน้อย  

            เป็นบุรุษร้ายกาจเอาแต่ใจเสียด้วย พระรองผู้นี้...

            “หากไม่อยากโดนเช่นสหาย อย่าได้คิดจับคู่พี่กับสตรีผู้นั้น” เพราะมัวแต่จับจ้องคนที่นั่งอยู่อีกฝั่งจึงไม่ได้เห็นว่าบุรุษที่นั่งอยู่ด้านข้างโน้มใบหน้าไร้ที่ติเข้ามาใกล้แล้วกระซิบที่ข้างหูด้วยเสียงที่ได้ยินกันเพียงสองคน

            ลมหายใจที่เป่ารดหูทำให้นางขนลุกเกรียวไปทั้งตัว

            เดี๋ยวก่อน! นางเอกของท่านนั่งอยู่ข้างๆ ท่านอย่าเข้าใจผิดไป ข้าไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นสตรีชาเขียวแย่งบุรุษของผู้อื่นหรอกนะ

            ส่วนองค์รัชทายาทที่เพิ่งพาคู่หมายเข้ามาร่วมโต๊ะ ก็เอาแต่คีบอาหารใส่ชามให้คุณหนูเจิ้งที่หน้าบูดบึ้งอย่างไม่ชอบใจ สายตาฉายแววเอือมระอาชัดเจน

            ชินอ๋องก็คีบอาหารเข้าปากคำหนึ่ง จ้องมองนางพลางยิ้มคราหนึ่งทำให้นางแทบไม่รู้รสอาหาร

            คุณชายหลิวก็นั่งกินอาหารไปมองคนนั้นคนนี้ทีราวกับกำลังชมงิ้ว ครานี้พอจะเข้าใจแล้วว่าเหตุใดตนโดนสหายมองด้วยสายตากรุ่นโกรธในงานเลี้ยงวันนั้น

             ส่วนหลิวเมิ่งก็ได้แต่นั่งเม้มริมฝีปากแน่นไม่กล้ากล่าวอันใด แววตาจ้องมองนางที เข่อชิงทีอย่างรู้สึกอึดอัด

            และที่จะไม่กล่าวถึงเลยก็ไม่ได้เห็นจะเป็นท่าทีใกล้หลุดจากบทบาทสตรีดอกบัวขาวของคุณหนูสวี่ ดวงหน้าหวานจ้องมองมาที่นางสลับกับเข่อชิงด้วยสายตาริษยา แม้จะพยายามเก็บซ่อนสีหน้าแต่ทว่าแรงริษยาคงมีมากล้นจึงไม่อาจสะกดกลั้นได้

            สวี่ลู่ฟางได้แต่มองบุรุษที่ควรจะเป็นของตนเองด้วยความรู้สึกไม่พอใจ เหตุใดบุรุษที่ควรจะหลงใหลนางจนสามารถทุ่มเททุกอย่างให้ถึงไม่เป็นเช่นนั้น

            องค์รัชทายาทมิใช่ควรรักนางจนยอมทำทุกอย่างเพื่อนางหรอกหรือ ส่วนชินอ๋องซื่อจื่อเขาจะเป็นสามีของนาง เขาทั้งรักและหลงใหลนางจนปล่อยให้คู่หมั้นตนเองถูกองค์รัชทายาทแคว้นสือเจ้าที่หลงรักนางเช่นกันสังหาร

            หนังสือไร้ชื่อที่นางเคยอ่านมันเป็นเช่นนั้น ในหนังสือเล่มนั้นบอกเล่าเรื่องราวชีวิตของนางและการเป็นสตรีที่มีชะตาดอกท้อ ลงเอยด้วยการได้ครองคู่กับบุรุษที่รูปงามและเก่งกาจ เป็นฮูหยินของเขาแต่เพียงผู้เดียว

            เริ่มแรกนางก็ไม่ได้เชื่อเรื่องเหล่านั้นทั้งหมด หากในหนังสือไร้ชื่อเล่มนั้นไม่ได้บอกเล่าเรื่องราวการจับพลัดจับผลูได้เป็นหมอหลวงอย่างบังเอิญของบิดา ซึ่งมันเป็นไปดังที่หนังสือบอกไว้จริงๆ ไหนจะซื่อแซ่ของบุคคลที่อยู่ในหนังสือเล่มนั้นนางก็เพิ่งได้รู้จักคนเหล่านั้นตอนที่บิดาเป็นหมอหลวง เพราะเหตุนี้นางจึงเริ่มด้วยการเข้าหาหลิวเมิ่ง คุณหนูจากจวนเสนาบดีฝ่ายขวาดั่งเช่นที่เคยอ่านมาก

            แต่เหตุใดเรื่องราวมันผิดเพี้ยนไปหมด หรือในที่นี้จะมีคนได้อ่านหนังสือไร้ชื่อเฉกเช่นเดียวกับนาง จึงกำลังพยายามฝืนเรื่องราวปรับเปลี่ยนจุดจบของตนเอง

            ชินอ๋องซื่อจื่อและองค์รัชทายาทเดิมทีทั้งสองคนนี้ควรจะหลงรักนาง แต่กลับเอาแต่จ้องมองสตรีสองคนนี้ ไม่ผิดแน่ สองคนนี้อาจจะมีโอกาสได้อ่านหนังสือเล่มนั้นเป็นแน่

            “คุณหนูจางชอบอ่านหนังสือหรือไม่เจ้าคะ”

            “อ่านบ้างเป็นบางครั้งเจ้าค่ะ”

            “เช่นนั้นท่านเคยอ่านหนังสือไร้ชื่อเล่มสีดำหรือไม่เจ้าคะ ญาติผู้พี่ของข้าเคยอ่านนางกล่าวว่าเป็นเรื่องราวลึกลับน่าค้นหา”

            “มิเคยเจ้าค่ะ หนังสือที่ข้าเคยอ่านส่วนมากเป็นพวกปรัชญาขงจื้อ”

            “เช่นนั้นหรือเจ้าคะ” สวี่ลู่ฟางตอบรับพลางเก็บซ่อนสีหน้าคลางแคลงใจ

            ‘ดูเหมือนข้าจะเข้าใจผิดไปเอง’ หากคนพวกนี้ไม่ได้รู้เรื่องราวในหนังสือแล้ว เหตุใดพวกเขาถึงไม่ตกหลุมรักนางหรือเพราะนางหลีกเลี่ยงไม่ให้ตนถูกกลั่นแกล้งในงานเลี้ยงแล้วเลือกขึ้นแสดงเป็นคนแรกกัน หรือไม่ก็อาจจะเป็นเรื่องที่นางเผลอตัวกล่าวยุยงหลิวเมิ่งไปก่อนหน้า อีกฝ่ายจึงคิดกลั่นแกล้งคุณหนูจากจวนเสนาบดีแม้ปากจะปฏิเสธบอกไม่รู้ว่าเหตุใดถึงมีชื่อสตรีผู้นั้นขึ้นแสดง แต่นางมั่นใจว่าต้องเป็นฝีมือหลิวเมิ่งแน่ ที่ทำให้สตรีผู้นั้นได้แสดงความสามารถที่เก็บงำเอาไว้ออกมา ซึ่งหากในหนังสือบรรยายไว้ว่าเจิ้งเข่อชิงมีความสามารถมากถึงเพียงนั้น นางคงไม่เปิดโอกาสให้คนที่มีความสามารถเหนือบุตรสาวหมอหลวงอย่างนางแสดงความสามารถ

            ใครจะอยากถูกเปรียบเทียบกับคนที่เก่งกว่าเล่า...