บทที่ 5 บุรุษสวมหน้ากากกับท่าทางแปลกๆ ของเขา (2) (4/4)

            “เลิกมองช้าเช่นนั้นเลยนะเจ้าคะ ข้าไม่ได้จะเสนอตัวเป็นฮูหยินให้ท่าน แต่ข้ามีสหายเป็นคุณหนูงดงามถึงสองนาง หากท่านสนใจข้าก็ไม่รังเกียจที่เป็นผู้เฒ่าจันทราช่วยผูกด้ายแดงให้”

            “...”

            “เงียบเช่นนี้ไม่สนใจสหายของข้าสินะเจ้าคะ”

            “อืม”

            “เช่นนั้นเป็นใครดีล่ะ อืม...คุณหนูสวี่ลู่ฟาง สาวงามอันดับหนึ่งก็ไม่ได้ เพราะนางเป็นคนรักของชินอ๋องซื่อจื่ออยู่” กล่าวอ้อมไปอ้อมมาตั้งนาน ได้เวลาเข้าเรื่องเสียที

            นัยน์ตาดำที่มองลอดผ่านหน้ากากหนังฉายแววกรุ่นโกรธ ทำให้นางยิ่งมั่นใจว่าบุรุษผู้นี้อาจจะเป็นตัวร้ายผู้นั้น และหากเป็นเช่นนั้นคราวหน้านางจะได้ไม่ต้องกล่าวถึงชินอ๋องซื่อจื่อและสวี่ลู่ฟางอีก

            “อ่ะ ท่านอย่าเพิ่งโกรธเจ้าค่ะ”

            “ไม่ต้องคิดจะเป็นผู้เฒ่าจันทราให้ข้า เอ้า! เงิน หากเจ้าไม่คิดจะรับไว้ก็นำไปทิ้งซะ” เขากล่าวจบก่อนจะใช้วิชาตัวเบากระโดดจากไป

            ‘ช่างร่ำรวยเหลือเกินตัวร้ายผู้นี้’ นางพึมพำก่อนจะก้มเก็บก้อนเงินสี่ทองสามก้อนใส่ถุงเงินของตน

            บุรุษผู้มากล้นทรัพย์สมบัติเช่นนี้ น่าเสียดายที่นางเอกผู้นั้นเลือกบุรุษรูปงามแทนแต่หากเป็นนางก็คงเลือกชินอ๋องซื่อจื่อผู้นั้นแทน เพราะขึ้นชื่อว่าองค์รัชทายาทไม่มีทางที่จะมีเมียเดียว ต่างจากชินอ๋องซื่อจื่อที่ให้คำสัตย์สาบานกับมารดาเอาไว้ว่าจะมีฮูหยินเพียงคนเดียวไม่มากรัก

            “เหตุใดข้าถึงเป็นเช่นนี้” วันนี้นางลืมตัวพูดคุยกับเขาดั่งเช่นคนรู้จักมักคุ้น ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เขาแทบจะเอากระบี่มาปาดคอนางแล้วยังจะข่มขู่นาง แต่จะว่าไปหากมาลองคิดย้อนดูดีๆ เขาก็มีท่าทีเป็นกันเองมากขึ้นยามสนทนากับนาง

            เอาเถิดหากนางคุ้นเคยสนิทสนมกับเขาก็ดีไม่น้อย หากบุรุษสวมหน้ากากเป็นตัวร้ายผู้นั้นจริง ตอนนี้นางไม่ได้เป็นคู่หมั้นของชินอ๋องซื่อจื่อแล้ว เขาอาจจะไว้หน้าไม่สังหารนางก็ได้

           

            ในวันนั้นหลังจากบุรุษสวมหน้ากากออกจากเรือนนางไปได้ไม่ถึงหนึ่งเค่อ บุรุษชุดดำปิดหน้าเหลือเพียงดวงตาที่เป็นลูกน้องก็นำอุปกรณ์วาดภาพและภาพวาดชายงามมาให้นาง

            “วันนี้ข้าจะออกไปขายภาพด้วยตนเอง”

            “แต่คุณหนูเจ้าคะ เดือนหน้าก็จะถึงงานปักปิ่นแล้ว ท่านให้ข้าไปร้านซือซือแทนดีหรือไม่เจ้าคะ”

            “วันนี้ข้าจะไปด้วยตนเอง เพราะข้ามีเรื่องต้องหารือกับพี่สาวหยุนซือ” นางต้องไปดูของที่นางฝากอีกฝ่ายหามาให้เพื่อเป็นของกำนัลให้กับสหายที่จะปักปิ่นในอีกเจ็ดวันข้างหน้า

            “แต่ว่า...”

            “ปักปิ่นก็เป็นแค่งานที่จะประกาศให้บุรุษหรือแม่สื่อทราบว่าสตรีผู้นี้พร้อมจะออกเรือนแล้ว ดังนั้นข้าที่คิดจะอยู่เกาะพี่ชาย ท่านลุงและท่านปู่ไปตลอดชีวิต ก็ไม่ต้องสนใจเรื่องนั้น”

            “คุณหนู...”

            “จื่อเป่าออกมา” นางส่งเสียงเรียกผู้คุ้มกัน

            “ขอรับคุณหนู”

            “พาข้าไปร้านซือซือของพี่สาวหยุนซือ”

            “เช่นนั้นขออภัยด้วยนะขอรับคุณหนู” จื่อเป่าตอบรับพลางก้มตัวเพื่อโอบอุ้มคุณหนู

            วิชาตัวเบาช่างเป็นสิ่งที่สร้างความสะดวกสบายเป็นอย่างยิ่ง จะไปที่ใดไกลๆ ไม่ต้องเดินให้เมื่อย

           

            จางชิงหนี่ว์อมยิ้มเมื่อเห็นก้อนตำลึงในถุงมีมากขึ้นกว่าก่อนหน้านี้เพราะได้มาจากบุรุษสวมหน้ากากผู้นั้น

            “เรียนคุณหนูคุณชายใหญ่กลับมาแล้วขอรับ” จื่อเหยียนพ่อบ้านเก่าแก่ที่เคยเป็นถึงหัวหน้านายกองในกองทัพประจิมกล่าวรายงานคุณหนู

            “อืม”

            “วันนี้นายท่านจางจื้อและนายท่านจางเหว่ยจะมารับมื้อเย็นด้วยขอรับ”

            “ท่านปู่กับท่านลุงกลับจวนมาพร้อมพี่ใหญ่หรือ”

            “ขอรับ”

            “เช่นนั้นประเดี๋ยวข้าจะรีบไป”

            “ขอรับ” พ่อบ้านเหยียนรับคำก่อนจะกลับไป

            “ถามท่านปู่กับท่านลุงเรื่ององค์รัชทายาทแคว้นสือเจ้าดีหรือไม่” นางครุ่นคิดก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินกลับจวนเพื่อผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ให้ดูเรียบร้อยกว่าเดิม