共有

บทที่ 10 ผู้ช่วย

作者: Luffy.g
last update 最終更新日: 2025-02-11 00:10:59

บทที่ 10 ผู้ช่วย

เจียงอันเล่อกลับมาที่จวนด้วยสภาพอ่อนล้า วันนี้ทั้งวันนางได้แต่ยกเอกสารขึ้นลงไปมาจนร่างกายปวดร้าวไปทั้งตัว ทั้งยังหงุดหงิดใจที่ได้ยินข่าวเรื่องหานอี้หลงอีกต่างหาก “เฮ้อ...ท่านจะตายเพราะนางอยู่แล้วยังไม่สำนึกอีก” เจียงอันเล่อได้แต่ก่นด่าในใจด้วยความหงุดหงิด

หลีอันรีบเข้ามาปรนนิบัตินายหญิงของตนอย่างรวดเร็ว หลังจากเจียงอันเล่ออาบน้ำเป็นที่เรียบร้อย นางก็ล้มตัวลงนอนในทันที ความเหนื่อยล้าที่ก่อตัวขึ้นอย่างมาก ทำให้เปลือกตาของนางที่หนักอึ้งปิดลงไปอย่างรวดเร็วในที่สุด

ยามเช้าที่แสงแดดเริ่มทอประกาย เจียงอันเล่อเดินทางมาถึงด้านหน้าของสำนักโยธาอย่างกระตือรือร้นอีกครั้ง นางก้าวเดินเข้าสู่ด้านในด้วยท่าทีคล่องแคล่วและมั่นใจ มวยผมที่มัดรวบขึ้นเหนือหัวเฉกเช่นบุรุษกับชุดขุนนางสีกรมท่าที่ดูหลวมโคร่งกว่าชายหนุ่มทั่วไปแอบซ่อนอำพรางเรือนร่างหญิงสาวไว้ได้อย่างมิดชิด

เมื่อเจียงอันเล่อก้าวเท้าเข้าสู่ห้องทำงานใหญ่ของสำนัก ดวงตาของนางเบิกกว้างขึ้นด้วยความตื่นเต้น รอยยิ้มเล็กผุดขึ้นที่มุมปากพร้อมกับมือที่กำแน่นขึ้นมา

ตรงกลางห้องโถงใหญ่หานอี้หลงกำลังยืนอยู่ด้านหน้าโต๊ะไม้ขนาดใหญ่ซึ่งเต็มไปด้วยเอกสารและแบบแปลนจำนวนมาก ร่างสูงสง่างามในชุดขุนนางสีดำปักลวดลายเมฆด้วยด้ายเงิน มือใหญ่กำลังจับพู่กันหมึกจีนขีดเขียนอะไรบางอย่างลงไปบนแผ่นกระดาษตรงหน้าด้วยท่าทางที่จริงจัง ใบหน้าคมคายของเขาเคร่งขรึม คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันจนเกิดรอยย่นเล็ก ๆ ระหว่างคิ้วอย่างคนที่กำลังใช้ความคิดอย่างหนัก

เจียงอันเล่อหยุดยืนมองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะโค้งกายลงคำนับหานอี้หลง “คำนับใต้เท้าหาน”

เสียงเอ่ยทักทำให้หานอี้หลงหยุดชะงักลง เขาเงยหน้าขึ้นมองหลงซีอ่าวก่อนจะหลุบตาลงไปยังกองเอกสารตรงหน้าอีกครั้ง

เจียงอันเล่อเม้มปากแน่นกับท่าทีดังกล่าว แต่นางก็ยังข่มใจก้าวเท้าเดินไปหยุดตรงข้ามกับหานอี้หลงอีกครั้ง “ใต้เท้าหาน ท่านกำลังดูสิ่งใดอยู่หรือ มีสิ่งใดที่ข้าพอจะช่วยได้หรือไม่”

หานอี้หลงเงยหน้าขึ้นมองหลงซีอ่าวอีกครั้งอย่างรู้สึกขัดเคืองที่ถูกทำลายสมาธิ ดวงตาคมกริบสบสายตาเข้ากับเขาอย่างนึกตำหนิ “ข้ากำลังยุ่งอยู่ เจ้าจะไปไหนก็ไปเถิด” เสียงทุ้มต่ำตอบกลับด้วยความหงุดหงิดออกมาอย่างไม่เกรงใจ ก่อนจะก้มหน้าลงบนเอกสารอีกครั้งด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียดยิ่งขึ้นกับปัญหาที่เขายังคงแก้ไม่ตกในเวลานี้

เจียงอันเล่อยังคงไม่ยอมแพ้ เขาชะเง้อหน้าไปมองเอกสารตรงหน้าอย่างพิจารณาอีกครั้ง

“ใต้เท้าหาน...นี่คือแบบแปลนเขื่อนกั้นน้ำใช่หรือไม่” เจียงอันเล่อเอ่ยทำลายความเงียบออกมาอีกครั้ง “ข้าน้อยเห็นท่านยืนครุ่นคิดอยู่นาน หากมีปัญหาสิ่งใดพอจะบอกข้าได้หรือไม่”

หานอี้หลงถอนหายใจยาวออกมา ก่อนจะเงยหน้ามองชายหนุ่มตรงหน้าที่เอาแต่เซ้าซี้เขาไม่หยุด จากนั้นหานอี้หลงจึงยกมือขึ้นชี้ไปที่แบบแปลนขนาดใหญ่ที่กางอยู่บนโต๊ะ “นี่คือแบบแปลนเขื่อนกั้นน้ำสำหรับเมืองเตียงอัน เมืองนี้ประสบปัญหาน้ำท่วมแทบทุกปี ทำให้ราษฎรได้รับความเดือดร้อนอย่างหนัก ข้าเองกำลังหาวิธีแก้ไขเรื่องดังกล่าวแต่ดูเหมือนว่าแบบแปลนนี้ยังมีข้อบกพร่องอยู่อีกมาก...หากเจ้ามีความคิดอันใดก็ลองว่ามา”

เจียงอันเล่อรีบฉวยโอกาสเคลื่อนกายไปยืนข้างหานอี้หลงในทันที รอยยิ้มยกอย่างคนเจ้าเล่ห์ฉายวาบขึ้นมาบนใบหน้า ก่อนจะปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง “เช่นนั้นข้าขอลองดูสักหน่อย”

เจียงอันเล่อก้มลงพิจารณาแบบแปลนดังกล่าวด้วยท่าทางที่ดูจริงจังมากขึ้น “ใต้เท้า ข้าน้อยขอดูแผนผังเมืองและข้อมูลเกี่ยวกับพื้นที่โดยรอบได้หรือไม่”

หานอี้หลงพยักหน้า พร้อมหยิบม้วนเอกสารอีกชุดจากกองแล้วส่งให้นาง เจียงอันเล่อคลี่แผนที่ออกอย่างระมัดระวัง ดวงตากลมโตของนางจับจ้องไปที่แม่น้ำสายหลักและเส้นทางน้ำในเมือง “ใต้เท้าหานมิทราบว่าสภาพดินตรงริมแม่น้ำมีลักษณะเป็นเช่นใดหรือ”

“บริเวณแถบนั้นเป็นดินร่วนปนทราย”

เจียงอันเล่อเผลอตัวยกมือขึ้นลูบคางอย่างคนกำลังใช้ความคิด สักพักหนึ่งนางก็ชี้ไปที่จุดโค้งของคุ้งน้ำดังกล่าว

“ใต้เท้า...ท่านลองดูตรงบริเวณนี้...บริเวณนี้เป็นแนวโค้งน้ำ นี่ดูเหมือนจะเป็นจุดอ่อนของการสร้างเขื่อนกั้นน้ำอย่างมากเพราะกระแสน้ำที่พัดแรงจะกัดเซาะดินบริเวณนี้เป็นพิเศษ หากสร้างเขื่อนโดยไม่ปรับปรุงพื้นที่นี้เสียก่อน ข้าเกรงว่าเขื่อนอาจจะไม่สามารถทนต่อแรงดันของน้ำได้”

ดวงตาคมของหานอี้หลงเปล่งประกายขึ้นมาในทันที เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยกับข้อสังเกตของหลงซีอ่าว “เจ้ามีความคิดเห็นเช่นข้าทีเดียว แต่ที่ข้ายังกังวลใจเนื่องจากข้ายังคิดหาวิธีแก้ไขเรื่องนี้มิได้”

เจียงอันเล่อยืดตัวตรงขึ้นอย่างรู้สึกภาคภูมิ ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ทางแก้หลักคงต้องเป็นเรื่องสภาพดินของบริเวณนี้ที่เป็นดินทราย หากไม่มีการปรับปรุงฐานรากที่เหมาะสม เขื่อนก็มิอาจทานทนอยู่ได้ เช่นนั้นข้าขอเวลาสิบห้าวัน ข้าจะรวบรวมข้อมูลและเสนอแผนในการแก้ปัญหานี้ให้กับท่านอีกครั้ง”

“เจ้าแน่ใจหรือ” หานอี้หลงอุทานออกมาอย่างไม่เชื่อหูตนเอง

“ท่านก็ลองให้ข้าลองทำดูก่อน ถึงอย่างใดเวลานี้ท่านก็ยังคิดมิตกอยู่ดีมิใช่หรือ” เจียงอันเล่อกล่าวออกมาอย่างท้าทาย

หานอี้หลงนิ่งคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนจะพยักหน้า “ดี เช่นนั้นเจ้าจงไปจัดเตรียมข้อมูลมาคุยกับข้า หากเจ้าทำได้ดี ข้าย่อมมีรางวัลให้กับเจ้าอย่างงามเป็นแน่”

เจียงอันเล่อเบิกตากว้างกับคำว่า “รางวัล” ขึ้นมา “หากข้าสามารถทำได้ ท่านจะให้รางวัลใดกับข้าหรือ”

หานอี้หลงหัวเราะหึๆ ออกมาเบาๆ “แล้วเจ้าต้องการสิ่งใด”

เจียงอันเล่อยิ้มกว้างขึ้นมาจนเห็นไรฟันขาว “หากข้าทำสำเร็จ ข้าค่อยบอกสิ่งที่ข้าอยากได้ได้หรือไม่ ถึงเวลานั้นท่านจะเบี้ยวข้ามิได้นะขอรับ”

หานอี้หลงหัวเราะร่าออกมา “ไว้รอเจ้าสร้างผลงานให้ข้าเห็นก่อนเถิด ค่อยมาคุยโวเช่นนี้”

เจียงอันเล่อยิ้มออกมาอย่างมุ่งมั่นตั้งใจเต็มที่ รางวัลจากหานอี้หลงเป็นแรงผลักดันให้นางต้องทำให้สำเร็จให้จงได้ “ขอบคุณใต้เท้า ข้าจะมิทำให้ท่านผิดหวังเป็นแน่”

この本を無料で読み続ける
コードをスキャンしてアプリをダウンロード

最新チャプター

  • ข้าน้อยขอเป็นติ่งพระรอง   ตอนที่ 53 บทสรุปของนิยาย

    ตอนที่ 53 บทสรุปของนิยายค่ำคืนในเมืองหลวงสงบเงียบลงหลังจากความวุ่นวายภายในวังหลวงได้จบสิ้นลง เหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นก็ค่อยๆ จางหายไปตามกาลเวลาเหตุการณ์ในครั้งนั้นส่งผลให้เจียงเสิ่นเย่วถูกริบทรัพย์สินจนหมดสิ้นเหลือเพียงเงินทองบางส่วนเพื่อประทังชีวิตอย่างไม่ยากลำบากนัก เขาถูกกักบริเวณอยู่ภายในจวนสกุลเจียงโดยมีทหารควบคุมเพื่อมิให้ติดต่อผู้ใดซึ่งอาจเป็นการกบฏขึ้นอีกในภายหลัง ส่วนเหล่าขุนนางที่เกี่ยวข้อง บ้างก็ถูกประหาร บ้างก็ถูกเนรเทศจนมิเหลือสิ้นในขณะที่องค์หญิงห้าหงอวิ๋นชิว เจียงอันเล่อรู้ดีว่านางมีความทะเยอทะยานอยากมีอำนาจเพื่อปกป้องตนเองจากความโหดร้ายของวังหลวงมากเพียงใด การร่วมมือกันในครั้งนี้จึงทำให้นางได้รับความโปรดปรานจากหงจูเหลียง รวมถึงได้รับพระราชทานตรายศสำหรับละเว้นโทษให้กับนางอีกด้วยในขณะที่หงฟางซินแม้จะเป็นบุตรชายคนเล็ก แต่เพราะความเฉลียวฉลาดและผลงานชิ้นดังกล่าว เดิมทีหงจูเหลียงตั้งใจจะมอบตำแหน่งรัชทายาทให้แก่เขา แต่หงฟางซินกลับปฏิเสธด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ทำให้ตำแหน่งรัชทายาทจึงยังคงเป็นของพี่ชายของตนสืบต่อไป ส่วนฮองเฮาเม่งฉีเต๋อนั้นไม่ว่าจะเป็นบุตรคนใดของนางเป็นรัชทาย

  • ข้าน้อยขอเป็นติ่งพระรอง   ตอนที่ 52 ล้อมจับ

    ตอนที่ 52 ล้อมจับท้องฟ้ายามราตรีถูกแต่งแต้มด้วยแสงพลุที่แตกกระจายเป็นประกายระยิบระยับ งานเลี้ยงเฉลิมฉลองชัยชนะของจางลู่เหวินถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ในพระราชวัง หงจูเหลียงประทับบนบัลลังก์สูงสุด ล้อมรอบไปด้วยเหล่าขุนนางที่มาร่วมงานเลี้ยง เสียงเครื่องดนตรีบรรเลงขับกล่อม ผสมกับเสียงหัวเราะของเหล่าขุนนางและแขกที่มาร่วมงาน บรรยากาศเต็มไปด้วยความครึกครื้นเจียงเสิ่นเย่วได้รับเทียบเชิญให้เข้าร่วมงานเลี้ยงในครั้งนี้ด้วย เขาสวมอาภรณ์หรูหราตามฐานะ ใบหน้าคงความสง่างามและเยือกเย็นเฉกเช่นทุกครั้ง แต่ภายในใจกลับเต็มไปด้วยความหวาดระแวง แผนการใหญ่ของเขากำลังใกล้จะเริ่มต้นขึ้น การที่หงจูเหลียงเชิญเขามาร่วมงานในค่ำคืนนี้มิรู้ว่าจะมีแผนการร้ายอันใดหรือไม่ แต่คนอย่างเขาเมื่อขึ้นหลังเสือแล้วก็มิอาจลงได้โดยง่าย เจียงเสิ่นเย่วจึงข่มใจปั้นหน้านิ่งขรึมและวางท่าอย่างสง่างามเพียงเท่านั้น“ท่านพ่อ...” เจียงอันเล่อมองบิดาของตนจากที่นั่งฝั่งตรงข้ามด้วยแววตาแห่งความรู้สึกผิดและวิตกกังวล นางรับรู้ได้ถึงพายุแห่งความเปลี่ยนแปลงที่กำลังใกล้เข้ามา ดวงตาของหานอี้หลงที่ยืนอยู่ด้านข้างของนางฉายแววความห่วงใยในตัวหญิงสาวข้างก

  • ข้าน้อยขอเป็นติ่งพระรอง   ตอนที่ 51 เดินแผนการ

    ตอนที่ 51 เดินแผนการสายลมเย็นพัดผ่านเข้ามาที่บานหน้าต่างกระทบกับผิวบางที่เปลือยเปล่าของเจียงอันเล่อ นางขยับกายซุกไซ้เข้ากระชับกับแผงอกหนาอุ่นนุ่ม ก่อนจะเหลือบมองหานอี้หลงที่นอนอยู่เคียงข้าง ใบหน้าของเขาสงบนิ่ง ดวงตาปิดสนิทกับลมหายใจที่เข้าออกอย่างสม่ำเสมอ เจียงอันเล่อยกยิ้มขึ้นมาอย่างรู้สึกตื้นตันใจ นางมิกล้าคิดหวังว่านางจะสมหวังเช่นนี้ เจียงอันเล่อหลับตาลงอีกครั้ง ดวงตาปิดสนิทพร้อมกับหลับใหลไปในที่สุดช่วงสายของวันใหม่หงฟางซินมายืนรออยู่ที่ด้านหน้าจวน เมื่อเขาเห็นเจียงอันเล่อและหานอี้หลงเดินออกมาพร้อมกัน คิ้วทั้งสองข้างของหงฟางซินก็กระตุกขึ้นมาในทันที สายตาของเขาฉายแววไม่พอใจอย่างชัดเจน “เล่อเอ๋อร์...ดูท่าความสัมพันธ์ของพวกเจ้าจะดีขึ้นมากกว่าที่ข้าคิดไว้” หงฟางซินเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงประชดประชัน พลางพ่นลมหายใจออกมาเบาๆหานอี้หลงปรายตามองหงฟางซินอย่างไม่สบอารมณ์ เขายิ้มเยาะก่อนเอ่ยกลับออกมา “ข้ากับฮูหยินรักใคร่กันดี แล้วท่านเกี่ยวอันใดด้วยเล่า”“เจ้า” หงฟางซินกัดฟันแน่น นัยน์ตาวาวโรจน์ด้วยความขุ่นเคือง มือที่กำหมัดแน่นสั่นเล็กน้อยราวกับต้องการระงับอารมณ์ของตนเอง“พอได้แล้ว ทั้งสองคนน

  • ข้าน้อยขอเป็นติ่งพระรอง   ตอนที่ 50 ยอมทิ้งศักดิ์ศรี

    ตอนที่ 50 ยอมทิ้งศักดิ์ศรีเจียงอันเล่อยิ้มเจื่อนขึ้นมาเมื่อเห็นว่าหานอี้หลงยังคงนิ่งเฉย นางกะพริบตาเพื่อไล่หยาดน้ำตาที่เอ่อคลออยู่ก่อนจะเชิดหน้าขึ้น ดวงตาคู่งามฉายแววแน่วแน่ พยายามรักษาศักดิ์ศรีของตนไว้ให้คงอยู่ แม้ว่าในใจจะแหลกสลายไปแล้วก็ตาม“พรุ่งนี้ข้าจะส่งหนังสือหย่าให้ท่าน หวังว่าท่านจะมิทำให้ข้าลำบากใจอีก” เจียงอันเล่อกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่กลับสั่นเครือแม้ว่าจะพยายามรักษาท่าทีมากเพียงใดก็ตาม นางตัดสินใจหมุนกายเตรียมก้าวเดินออกจากห้องไปเสียหานอี้หลงยืนนิ่งราวกับถูกตรึงเอาไว้ ความรู้สึกต่างๆ ประเดประดังเข้าใส่ราวกับคลื่นมหาสมุทร ดวงตาคมกริบที่เคยแน่วแน่ฉายแววเจ็บปวดอย่างที่สุด เมื่อเจียงอันเล่อหันหลังให้กับเขา ความรู้สึกหวาดกลัวพลันแล่นเข้ามาจับขั้วหัวใจจนหานอี้หลงแทบหายใจไม่ออก“เล่อเอ๋อร์” หานอี้หลงร้องเรียกออกมา ก่อนจะโถมตัวเข้าสวมกอดร่างบางจากทางด้านหลังเอาไว้แน่น อ้อมแขนแกร่งรัดแน่นราวกับกลัวว่านางจะสลายหายไปในพริบตา“เล่อเอ๋อร์...ได้โปรดอย่าทิ้งข้าไปเลย ข้ามีเจ้าเพียงผู้เดียวเท่านั้น” น้ำเสียงของหานอี้หลงสั่นไหวอย่างที่มิเคยเป็นมาก่อน ศีรษะก้มต่ำซบลงที่ลาดไหล่ของเจี

  • ข้าน้อยขอเป็นติ่งพระรอง   ตอนที่ 49 เหนี่ยวรั้งครั้งสุดท้าย

    ตอนที่ 49 เหนี่ยวรั้งครั้งสุดท้ายหานอี้หลงกระชากแขนเจียงอันเล่อเข้าปะทะกับแผงอกเข้าอย่างจัง ความเงียบเข้าปกคลุมไปทั่วห้องมีเพียงเสียงลมหายใจที่ติดขัดของทั้งสองคน พร้อมสายตาที่จ้องมองกันอย่างมิมีใครยอมใคร“เจ้าคิดจะทำอันใดกันแน่” หานอี้หลงตะคอกออกมาอย่างหมดความอดทน น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยโทสะ ความหึงหวงแผ่ซ่านไปทั่วร่างราวกับเพลิงที่ไม่มีวันดับ ดวงตาดุดันจ้องมองร่างบางที่เบื้องหน้า“ใต้เท้า...ท่านต่างหากที่คิดจะทำอันใดกันแน่” เจียงอันเล่อโต้กลับในทันที“เฮอะ...ฮูหยินของข้าออกตะลอนไปทั่วเมืองกับชายอื่น เจ้าจะให้ข้านั่งรออยู่ที่จวนเฉยๆ เช่นนั้นหรือ”“เพี๊ยะ...” เจียงอันเล่อยกมือขึ้นสะบัดไปที่ใบหน้าของหานอี้หลงจนเต็มแรง “ใต้เท้า...ท่านอย่าได้คิดว่าดูถูกข้าเช่นนี้”หานอี้หลงยกมือขึ้นลูบใบหน้า พร้อมกับแสยะยิ้มขึ้นมาจนดูน่าหวาดกลัว เขากระชากแขนของเจียงอันเล่อเข้าหาตัวอีกครั้ง “งั้นข้าควรคิดเช่นใด...เจ้าลองตอบข้ามาสักหน่อย”เจียงอันเล่อสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของเขา นางเชิดหน้าขึ้นอย่างทระนง ทว่าดวงตาของนางกลับมีร่องรอยของความผิดหวังลึกซึ้ง นางกวาดตามองหานอี้หลงอย่างเย็นชา ก่อนจะเดินตรงไปยั

  • ข้าน้อยขอเป็นติ่งพระรอง   ตอนที่ 48 ร้อนใจ

    ตอนที่ 48 ร้อนใจในยามสายของวันหนึ่ง เจียงอันเล่อที่นั่งพลิกอ่านสารลับที่หลีอันเพิ่งนำมามอบให้ ดวงตางดงามแต่นิ่งลึกฉายแวววิตกกังวลใจขึ้นมาในทันที คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน นางเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะกำสารลับไว้ในมือแน่นขึ้น “ถึงเวลาแล้วสินะ”“หลีอันรีบเตรียมรถม้าให้ข้าที” เจียงอันเล่อรีบสั่งหลีอันอย่างเร่งร้อน พลางเงยหน้ามองออกไปภายนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าสีครามที่ดูงดงามราวกับภาพวาดกลับมิอาจกลบเกลื่อนความรู้สึกอึดอัดภายในใจที่มี เจียงอันเล่อมิรอช้าอีกต่อไป นางรีบเปลี่ยนเครื่องแต่งกายเป็นชุดเรียบง่าย คลุมทับด้วยผ้าคลุมสีเข้มแล้วรีบออกจากจวนไปอย่างเงียบๆในขณะเดียวกันภายในห้องอักษรของจวนสกุลหาน หานอี้หลงนั่งอยู่หลังโต๊ะใหญ่ ม้วนเอกสารกระจัดกระจายอยู่เบื้องหน้า จ้าวกงยืนรายงานความเคลื่อนไหวของกองกำลังลับที่เตรียมซุ่มโจมตีจางลู่เหวินตามแผนการที่วางเอาไว้เป็นอย่างดี แต่หานอี้หลงกลับเพียงพยักหน้ารับอย่างเหม่อลอยราวกับจิตใจมิได้อยู่กับตัว“ใต้เท้า...ทหารลับรอเพียงคำสั่งจากท่าน...ชีวิตของแม่ทัพจางย่อมอยู่ในเงื้อมมือของเราขอรับ”ทันใดนั้นพ่อบ้านก็เดินเข้ามาด้วยท่าทีลังเลใจ เขาเดินเข้ามาวางของว่างตรงหน

続きを読む
無料で面白い小説を探して読んでみましょう
GoodNovel アプリで人気小説に無料で!お好きな本をダウンロードして、いつでもどこでも読みましょう!
アプリで無料で本を読む
コードをスキャンしてアプリで読む
DMCA.com Protection Status