บทที่ 10 ผู้ช่วย

บทที่ 10 ผู้ช่วย

เจียงอันเล่อกลับมาที่จวนด้วยสภาพอ่อนล้า วันนี้ทั้งวันนางได้แต่ยกเอกสารขึ้นลงไปมาจนร่างกายปวดร้าวไปทั้งตัว ทั้งยังหงุดหงิดใจที่ได้ยินข่าวเรื่องหานอี้หลงอีกต่างหาก “เฮ้อ...ท่านจะตายเพราะนางอยู่แล้วยังไม่สำนึกอีก” เจียงอันเล่อได้แต่ก่นด่าในใจด้วยความหงุดหงิด

หลีอันรีบเข้ามาปรนนิบัตินายหญิงของตนอย่างรวดเร็ว หลังจากเจียงอันเล่ออาบน้ำเป็นที่เรียบร้อย นางก็ล้มตัวลงนอนในทันที ความเหนื่อยล้าที่ก่อตัวขึ้นอย่างมาก ทำให้เปลือกตาของนางที่หนักอึ้งปิดลงไปอย่างรวดเร็วในที่สุด

ยามเช้าที่แสงแดดเริ่มทอประกาย เจียงอันเล่อเดินทางมาถึงด้านหน้าของสำนักโยธาอย่างกระตือรือร้นอีกครั้ง นางก้าวเดินเข้าสู่ด้านในด้วยท่าทีคล่องแคล่วและมั่นใจ มวยผมที่มัดรวบขึ้นเหนือหัวเฉกเช่นบุรุษกับชุดขุนนางสีกรมท่าที่ดูหลวมโคร่งกว่าชายหนุ่มทั่วไปแอบซ่อนอำพรางเรือนร่างหญิงสาวไว้ได้อย่างมิดชิด

เมื่อเจียงอันเล่อก้าวเท้าเข้าสู่ห้องทำงานใหญ่ของสำนัก ดวงตาของนางเบิกกว้างขึ้นด้วยความตื่นเต้น รอยยิ้มเล็กผุดขึ้นที่มุมปากพร้อมกับมือที่กำแน่นขึ้นมา

ตรงกลางห้องโถงใหญ่หานอี้หลงกำลังยืนอยู่ด้านหน้าโต๊ะไม้ขนาดใหญ่ซึ่งเต็มไปด้วยเอกสารและแบบแปลนจำนวนมาก ร่างสูงสง่างามในชุดขุนนางสีดำปักลวดลายเมฆด้วยด้ายเงิน มือใหญ่กำลังจับพู่กันหมึกจีนขีดเขียนอะไรบางอย่างลงไปบนแผ่นกระดาษตรงหน้าด้วยท่าทางที่จริงจัง ใบหน้าคมคายของเขาเคร่งขรึม คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันจนเกิดรอยย่นเล็ก ๆ ระหว่างคิ้วอย่างคนที่กำลังใช้ความคิดอย่างหนัก

เจียงอันเล่อหยุดยืนมองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะโค้งกายลงคำนับหานอี้หลง “คำนับใต้เท้าหาน”

เสียงเอ่ยทักทำให้หานอี้หลงหยุดชะงักลง เขาเงยหน้าขึ้นมองหลงซีอ่าวก่อนจะหลุบตาลงไปยังกองเอกสารตรงหน้าอีกครั้ง

เจียงอันเล่อเม้มปากแน่นกับท่าทีดังกล่าว แต่นางก็ยังข่มใจก้าวเท้าเดินไปหยุดตรงข้ามกับหานอี้หลงอีกครั้ง “ใต้เท้าหาน ท่านกำลังดูสิ่งใดอยู่หรือ มีสิ่งใดที่ข้าพอจะช่วยได้หรือไม่”

หานอี้หลงเงยหน้าขึ้นมองหลงซีอ่าวอีกครั้งอย่างรู้สึกขัดเคืองที่ถูกทำลายสมาธิ ดวงตาคมกริบสบสายตาเข้ากับเขาอย่างนึกตำหนิ “ข้ากำลังยุ่งอยู่ เจ้าจะไปไหนก็ไปเถิด” เสียงทุ้มต่ำตอบกลับด้วยความหงุดหงิดออกมาอย่างไม่เกรงใจ ก่อนจะก้มหน้าลงบนเอกสารอีกครั้งด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียดยิ่งขึ้นกับปัญหาที่เขายังคงแก้ไม่ตกในเวลานี้

เจียงอันเล่อยังคงไม่ยอมแพ้ เขาชะเง้อหน้าไปมองเอกสารตรงหน้าอย่างพิจารณาอีกครั้ง

“ใต้เท้าหาน...นี่คือแบบแปลนเขื่อนกั้นน้ำใช่หรือไม่” เจียงอันเล่อเอ่ยทำลายความเงียบออกมาอีกครั้ง “ข้าน้อยเห็นท่านยืนครุ่นคิดอยู่นาน หากมีปัญหาสิ่งใดพอจะบอกข้าได้หรือไม่”

หานอี้หลงถอนหายใจยาวออกมา ก่อนจะเงยหน้ามองชายหนุ่มตรงหน้าที่เอาแต่เซ้าซี้เขาไม่หยุด จากนั้นหานอี้หลงจึงยกมือขึ้นชี้ไปที่แบบแปลนขนาดใหญ่ที่กางอยู่บนโต๊ะ “นี่คือแบบแปลนเขื่อนกั้นน้ำสำหรับเมืองเตียงอัน เมืองนี้ประสบปัญหาน้ำท่วมแทบทุกปี ทำให้ราษฎรได้รับความเดือดร้อนอย่างหนัก ข้าเองกำลังหาวิธีแก้ไขเรื่องดังกล่าวแต่ดูเหมือนว่าแบบแปลนนี้ยังมีข้อบกพร่องอยู่อีกมาก...หากเจ้ามีความคิดอันใดก็ลองว่ามา”

เจียงอันเล่อรีบฉวยโอกาสเคลื่อนกายไปยืนข้างหานอี้หลงในทันที รอยยิ้มยกอย่างคนเจ้าเล่ห์ฉายวาบขึ้นมาบนใบหน้า ก่อนจะปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง “เช่นนั้นข้าขอลองดูสักหน่อย”

เจียงอันเล่อก้มลงพิจารณาแบบแปลนดังกล่าวด้วยท่าทางที่ดูจริงจังมากขึ้น “ใต้เท้า ข้าน้อยขอดูแผนผังเมืองและข้อมูลเกี่ยวกับพื้นที่โดยรอบได้หรือไม่”

หานอี้หลงพยักหน้า พร้อมหยิบม้วนเอกสารอีกชุดจากกองแล้วส่งให้นาง เจียงอันเล่อคลี่แผนที่ออกอย่างระมัดระวัง ดวงตากลมโตของนางจับจ้องไปที่แม่น้ำสายหลักและเส้นทางน้ำในเมือง “ใต้เท้าหานมิทราบว่าสภาพดินตรงริมแม่น้ำมีลักษณะเป็นเช่นใดหรือ”

“บริเวณแถบนั้นเป็นดินร่วนปนทราย”

เจียงอันเล่อเผลอตัวยกมือขึ้นลูบคางอย่างคนกำลังใช้ความคิด สักพักหนึ่งนางก็ชี้ไปที่จุดโค้งของคุ้งน้ำดังกล่าว

“ใต้เท้า...ท่านลองดูตรงบริเวณนี้...บริเวณนี้เป็นแนวโค้งน้ำ นี่ดูเหมือนจะเป็นจุดอ่อนของการสร้างเขื่อนกั้นน้ำอย่างมากเพราะกระแสน้ำที่พัดแรงจะกัดเซาะดินบริเวณนี้เป็นพิเศษ หากสร้างเขื่อนโดยไม่ปรับปรุงพื้นที่นี้เสียก่อน ข้าเกรงว่าเขื่อนอาจจะไม่สามารถทนต่อแรงดันของน้ำได้”

ดวงตาคมของหานอี้หลงเปล่งประกายขึ้นมาในทันที เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยกับข้อสังเกตของหลงซีอ่าว “เจ้ามีความคิดเห็นเช่นข้าทีเดียว แต่ที่ข้ายังกังวลใจเนื่องจากข้ายังคิดหาวิธีแก้ไขเรื่องนี้มิได้”

เจียงอันเล่อยืดตัวตรงขึ้นอย่างรู้สึกภาคภูมิ ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ทางแก้หลักคงต้องเป็นเรื่องสภาพดินของบริเวณนี้ที่เป็นดินทราย หากไม่มีการปรับปรุงฐานรากที่เหมาะสม เขื่อนก็มิอาจทานทนอยู่ได้ เช่นนั้นข้าขอเวลาสิบห้าวัน ข้าจะรวบรวมข้อมูลและเสนอแผนในการแก้ปัญหานี้ให้กับท่านอีกครั้ง”

“เจ้าแน่ใจหรือ” หานอี้หลงอุทานออกมาอย่างไม่เชื่อหูตนเอง

“ท่านก็ลองให้ข้าลองทำดูก่อน ถึงอย่างใดเวลานี้ท่านก็ยังคิดมิตกอยู่ดีมิใช่หรือ” เจียงอันเล่อกล่าวออกมาอย่างท้าทาย

หานอี้หลงนิ่งคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนจะพยักหน้า “ดี เช่นนั้นเจ้าจงไปจัดเตรียมข้อมูลมาคุยกับข้า หากเจ้าทำได้ดี ข้าย่อมมีรางวัลให้กับเจ้าอย่างงามเป็นแน่”

เจียงอันเล่อเบิกตากว้างกับคำว่า “รางวัล” ขึ้นมา “หากข้าสามารถทำได้ ท่านจะให้รางวัลใดกับข้าหรือ”

หานอี้หลงหัวเราะหึๆ ออกมาเบาๆ “แล้วเจ้าต้องการสิ่งใด”

เจียงอันเล่อยิ้มกว้างขึ้นมาจนเห็นไรฟันขาว “หากข้าทำสำเร็จ ข้าค่อยบอกสิ่งที่ข้าอยากได้ได้หรือไม่ ถึงเวลานั้นท่านจะเบี้ยวข้ามิได้นะขอรับ”

หานอี้หลงหัวเราะร่าออกมา “ไว้รอเจ้าสร้างผลงานให้ข้าเห็นก่อนเถิด ค่อยมาคุยโวเช่นนี้”

เจียงอันเล่อยิ้มออกมาอย่างมุ่งมั่นตั้งใจเต็มที่ รางวัลจากหานอี้หลงเป็นแรงผลักดันให้นางต้องทำให้สำเร็จให้จงได้ “ขอบคุณใต้เท้า ข้าจะมิทำให้ท่านผิดหวังเป็นแน่”