ข้ามกาลเวลามาเป็นมารดาในยุค 80

แรกเริ่ม... ก่อนที่เรื่องราวทั้งหมดจะเริ่มขึ้น...

เรื่องราวทั้งหมดเริ่มต้นจาก ภูตน้อยถิงถิง ที่ได้ช่วยเหลือหญิงสาวซึ่งมีดวงชะตาถึงฆาตในโลกที่ถือกำเนิด ถิงถิงช่วยนำพาวิญญาณของสาว ๆ เหล่านั้นให้ย้อนกลับไปเป็นตัวเองในอีกโลกหนึ่ง มิติหนึ่ง ยุคหนึ่ง พร้อมกับเครื่องประดับที่มีความพิเศษ ซึ่งสามารถช่วยเหลือหญิงสาวแต่ละคนได้ แต่พรวิเศษจะเป็นอะไรนั้น... ขึ้นอยู่กับคนถือครอง บางคนอาจสามารถใช้สิ่งของวิเศษตั้งแต่ครั้งแรก บางคนต้องใช้เวลานานกว่าที่พรวิเศษจะปรากฏ 

เจตนาของภูตน้อยถิงถิงไม่ใช่ช่วยเหลือ ผู้ผ่านทาง เพียงเท่านั้น เครื่องประดับวิเศษที่หญิงสาวได้ไปนั้น เปรียบเสมือนเครื่องตามหา นายหญิง ของถิงถิงด้วยเช่นกัน สิ่งที่ภูตน้อยทำนั้นได้ทั้งช่วยผู้อื่น และช่วยตัวเองตามหานายหญิงด้วย...

ตอนที่ 1 ไข่มุกเปื้อนเลือด

กู้เจ้าหรู

ถูกคนจ้างงานมันก็ดีอยู่หรอก... และมันจะดีกว่านี้ถ้าไม่ต้องไปทำงานร่วมกับคนที่เธอไม่ชอบหน้า

อาจเพราะทุกคนคิดว่าเธอกับ เย่เผยหนิง นางร้ายอันดับสอง เป็นเพื่อนสนิทกัน ทุกคนเลยอยากได้พวกเธอไปทำงานรวมกัน หากเป็นเพื่อนก็คงเป็น เพื่อนรัก ที่หยิกหลังกันทุกครั้งที่สบโอกาส หยุมหัวกันบ้างเวลาอีกคนเผลอ แต่เพื่อรักษาหน้าตา การงาน และเงินทองที่จะได้มา พวกเธอเลยต้องสวมหน้ากากเข้าหากัน ฉีกยิ้ม การตลาด เพื่อสร้างภาพให้ทุกคนเห็น

แต่ถึงจะไม่ชอบกันมากแค่ไหน... พวกเธอกลับทำงานออกมาได้ดี หากงานไหนมีพวกเธอทั้งสองคน งานนั้นเตรียมรับทรัพย์อย่างมากมายมหาศาลกันเลยทีเดียว

งานจะไม่ดีได้อย่างไร... หากเป็นงานถ่ายแบบ พวกเธอต่างจัดเต็ม แอ่นอก บิดเอว จ้างร้อยเล่นล้าน มีหรือที่แม่งานจะไม่อยากจ้าง ทำงานคุ้มค่าจ้างเสียยิ่งกว่าคุ้ม

"หน้าเหวี่ยงอีกแล้วนะ" ผู้จัดการมองหน้านักแสดงในสังกัด เหวี่ยงจนคนไม่กล้าเข้าใกล้

"ยังไม่ชินอีกหรือยังไง ต้องไปขึ้นเขียงสับหน้าใหม่เลยไหม" เจ้าหรูค้อนผู้จัดการเข้าให้

"โธ่ ๆ เจ๊ก็เห็นนั่งเงียบ นึกว่ามีอะไร ที่แท้ก็ปกติ" พอเห็นอีกคนถลึงตาใส่ ผู้จัดการมือทองก็หัวเราะคิกคักชอบใจที่ได้แหย่คนที่มีหน้าเหวี่ยงตลอดเวลา

"เพราะหน้าฉันเป็นแบบนี้หรือเปล่า ถึงไม่มีใครมาเสนอบทนางเอกนุ่มนิ่ม เรียบร้อย แสนดีอะไรแบบนี้" เจ้าหรูหันไปพูดต่อทันที

"หน้าพร้อมตบคนตลอดเวลาแบบนี้... ใครจะมาจ้างไปเป็นนางเอกเรียบร้อยนุ่มนิ่ม หากได้รับบทก็ดูปลอมมากกก... " เป็นแบบที่พูดจริง ๆ เพราะหน้าของนางร้ายในสังกัดนั้นแค่อยู่เฉย ๆ ก็เหมือนโกรธใครมา

"บางทีฉันก็เบื่อที่ต้องยิ้มตลอด พอฉันยกยิ้มนิด ๆ กลับกลายเป็นแสยะยิ้มไปอีก" หากงานไหนที่ต้องใช้เวลาอยู่ในงานนาน บอกเลยว่าเมื่อยปากมาก...

"ทุกคนเขาก็รู้อยู่แล้ว จะไปคิดอะไรมาก" คนเขารู้กันทั่วทั้งประเทศแล้วว่า นางร้ายกู้เจ้าหรูหน้าเหวี่ยงตลอดเวลา คนเขาชินกันหมดแล้ว

ตอนนี้พวกเธอกำลังนั่งรถไปงานประมูลเพื่อการกุศล เธอเฝ้ารองานวันนี้มานาน วันที่จะได้เห็นสีหน้าผิดหวังของใครอีกคน แค่คิดก็แสนจะมีความสุขแล้ว

"เจ๊ว่าข่าว วงใน ที่อาหรูได้มานั้น... อาจไม่จริงก็ได้" ผู้จัดการบอกนางร้ายคนสวยก่อนที่จะลงจากรถ

"หมายความว่ายังไงเจ๊" เจ้าหรูขมวดคิ้วสงสัย เธอเป็นคนที่ถึงแม้จะเชื่อเรื่องข่าววงในที่ได้รับมา เพราะปกติแล้วจะเป็นข่าวจริงและแม่นยำตลอด แต่หากมีคนทัก เธอจะหยุดฟังก่อน ไม่ด่วนตัดสินใจเป็นอันขาด

"มันแปลกไหมล่ะ รู้ได้ยังไงว่ามีของชิ้นไหนบ้าง เขาไม่ได้แจ้งไม่ใช่เหรอว่ามีอะไรบ้าง แจ้งแต่ของชิ้นใหญ่ ๆ หรือชิ้นที่สำคัญเท่านั้น และหนิงหนิงไม่น่าจะชอบอะไรแบบนั้น" มันแปลกทุกอย่างนั่นแหละ แต่ไม่รู้แปลกอะไร

"รอดูท่าทีของ ยัยปีศาจ ก่อน หากไม่สนใจฉันก็ไม่ลงมือแข่งหรอก แต่หากเล็งชิ้นไหนฉันจะฉกชิ้นนั้นแหละ" พูดจบพลางยกยิ้มอย่างเหนือกว่า เธอคิดว่าตัวเองรอบคอบกว่ายัยปีศาจแน่นอน 

"เจ๊ว่าควรเปิดใจคุยกัน อยู่สังกัดเดียวกัน ดังเหมือนกัน หากจับมือกันต้องพากันรวยจนไม่รู้จะรวยยังไง" ไม่เข้าใจเหมือนกัน เพราะเธอคิดว่าทั้งสองไม่ได้เกลียดกัน แต่ทำไมทำเหมือนเกลียดกันก็ไม่รู้

"เจ๊ชาติ ปากเสีย! จับมืออะไร ยัยนั่นมันไม่น่าคบ" เจ้าหรูรีบเถียงทันที

"ตายแล้ว! เจ๊ชื่อเชอรี่จ้ะ ไม่ใช่ชาติ ไปเข้างานได้แล้วย่ะ" เธอไม่ได้ใช้ชื่อนั้นตั้งนานแล้ว... ชาติเชิดอะไรไม่รู้จัก!!

เป็นไปตามที่ได้ข่าวมาจากวงใน เย่เผยหนิงต้องการประมูลสร้อยไข่มุกเส้นนั้น ทั้งที่มันไม่ได้น่าสนใจสักนิดเดียว แต่หากอีกคนอยากได้ เธอก็พร้อมกระโจนลงไปเล่นด้วยอย่างเต็มใจ...

การประมูลสร้อยไข่มุกดุเดือดขึ้นเรื่อย ๆ และเริ่มมีราคาสูงกว่าของชิ้นอื่นที่นำมาประมูลในงาน สองสาวส่งยิ้ม การตลาด ให้คนรอบข้าง รวมถึงส่งยิ้มให้กันและกันอีกด้วย ทุกคนอาจเห็นเป็นรอยยิ้มอ่อนหวาน นักข่าวต่างบอกว่านางร้ายทั้งสองนั้นช่างมีจิตใจที่ดี แข่งประมูลสร้อยไข่มุกเพื่อเพิ่มรายได้ให้กับงานการกุศลในครั้งนี้

อาจเพราะฝีมือการแสดงของทั้งคู่ที่ยากจะหาใครเทียบได้ จึงไม่มีใครรู้เลยว่าทั้งสองกำลังแข่งขันเอาชนะกันอย่างเอาเป็นเอาตาย หากไม่ใช่คนสนิท รับรองไม่มีใครรู้ และคนสนิทที่รู้ก็เพราะได้ยินจากปากของเจ้าตัวเท่านั้นที่เป็นคนบอก

ต่างฝ่ายต่างไม่ยอม เสนอราคาเพิ่มเรื่อย ๆ สองสาวไม่กลัวอยู่แล้ว งานนี้ได้หน้าเต็ม ๆ แถมได้หักหน้าอีกฝ่าย มีแต่คุ้มกับคุ้ม...

ด้วยความใจบุญของสองสาว ทำให้ต้องใช้เวลาในการประมูลสร้อยไข่มุกนานกว่าสิ่งของอย่างอื่น จึงทำให้คนจัดงานประมูลขอเวลาพักการประมูลก่อน 30 นาที แล้วค่อยเริ่มประมูลใหม่อีกครั้ง ผู้จัดงานต้องเชิญนักแสดงทั้งสองคนเข้าไปหารือในห้องรับรอง ทั้งสองฝ่ายต่างแยกเข้าห้องรับรองคนละห้อง ตามที่เจ้าหน้าที่แนะนำ

เวลาผ่านไปไม่ถึง 20 นาที นางร้ายทั้งสองก็ออกจากห้องรับรองด้วยรอยยิ้ม ที่ต่างคนต่างคิดว่าตัวเองเหนือกว่า ก่อนจะแยกย้ายให้นักข่าวถ่ายรูปและให้สัมภาษณ์ในสิ่งที่นักข่าวอยากรู้ ซึ่งเรื่องที่นักข่าวไม่ถามไม่ได้เลย นั่นคือเรื่อง สร้อยไข่มุกโบราณ สรุปแล้วใครเป็นคนได้ไปครอบครอง

"เรื่องนี้คงตอบไม่ได้ค่ะ หนิงหนิงรับปากเจ้าของงานไว้แล้ว ขอโทษพี่ ๆ นักข่าวด้วยนะคะ" หนิงหนิงพูดด้วยรอยยิ้มหวานหยดย้อย

เจ้าหรูปรายตามองหญิงสาวอีกคนที่กำลังยืนให้นักข่าวสัมภาษณ์ คำพูดและรอยยิ้มนั้นบ่งบอกชัดเจนว่าตนเองคือคนที่ได้สร้อยไป ตลกสิ้นดี!! ปลอมสุด ๆ แต่ต้องชมเย่เผยหนิงที่แสดงได้เนียนกริบ... ไม่ทำให้ผู้คนสงสัยเลยแม้แต่น้อย

ถึงจะแสดงดีแค่ไหน เจ้าตัวก็น่าจะรู้ดีแก่ใจว่าตัวเองนั้นพ่ายแพ้แล้ว เท่านี้แหละที่เธอต้องการ ไม่จำเป็นต้องประกาศให้ใครรู้ ให้เจ้าตัวรู้และเจ็บใจเท่านั้นก็พอ เท่านี้ก็ถือว่าวันนี้เธอประสบผลสำเร็จแล้ว...

หลังจากนั้นเจ้าหรูก็ให้สัมภาษณ์ต่อ แต่เธอไม่ได้หักหน้าหรือเปิดเผยว่าตนเองคือคนที่ได้สร้อยไข่มุกมาครอบครอง เธอไม่นิยมแฉให้คนเสียหน้าแบบนั้น เธอชอบพูดให้คนไปตีความหมายเอาเอง และแน่นอนการแสดงออกของเธอก็ไม่แตกต่างจากเย่เผยหนิงแม้แต่น้อย ของแบบนี้รู้ ๆ กันอยู่ การแสดงนั้นเหนือขั้นอยู่แล้ว

หลังจบงาน ผู้จัดการก็มาส่งเธอที่สถานที่แห่งหนึ่ง คนใกล้ชิดจะรู้เสมอว่า หากหาเธอไม่เจอจะต้องมาหาเธอที่บริเวณนี้ มันเป็นสวนสาธารณะขนาดเล็กที่คนส่วนมากไม่สนใจ แต่เจ้าหรูกลับชอบมาที่นี่เป็นประจำ ซึ่งการมาของเธอคือช่วงเวลากลางคืนดึก ๆ ที่ผู้คนต่างหลับใหล นั่นคือช่วงเวลาที่เธอจะมา

"ผมนึกว่า หมวย จะไม่มา... " ถึงจะคิดแบบนั้น แต่เขาก็ยังนั่งรออยู่ไม่ไปไหน

"ของฝาก ดึกแล้วทำไมไม่กลับ" เจ้าหรูยื่นถุงกระดาษให้คนที่นั่งหน้าบึ้ง

"ผมรอหมวยอยู่ ไปงานมาเหรอครับ เหนื่อยไหม" เมื่อเห็นอีกคนยังอยู่ในชุดที่เหมือนกับออกงานก็ถามอย่างแปลกใจ เพราะปกติแล้วหากมีงาน ผู้หญิงตรงหน้าจะไม่ค่อยแวะมาที่นี่

"อือ พี่รู้สึกแปลก ๆ เลยอยากแวะมาที่นี่" เจ้าหรูยื่นมือไปจับหัวเด็กหนุ่มโยกไปมา

"ผมโตแล้ว อย่าทำเหมือนผมเป็นเด็ก"

"เด็กสิ อายุน้อยกว่าพี่ตั้งหลายปี... ยังไงก็เด็ก"

เจ้าหรูมาที่นี่เป็นประจำอยู่แล้ว แต่เมื่อประมาณสองปีก่อนเธอเจอเด็กหนุ่มคนนี้ ตอนนั้นเขาอายุน่าจะประมาณ 14 ปี เพราะแววตาของเขาบ่งบอกว่ากำลังเศร้า เธอเลยตัดสินใจเข้าไปหาและได้ยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือเขาตั้งแต่ตอนนั้น

"หมวยถืออะไร" เมื่อเห็นสิ่งของแปลกตาก็ถามขึ้นทันที

"อ้อ... สร้อยที่พี่ประมูลมา" เจ้าหรูยิ้มกว้างส่งให้เด็กหนุ่ม กับเด็กคนนี้เธอเปิดเผยตัวตนเสมอ ยิ้มกว้างแค่ไหนก็ได้ จะวีนจะเหวี่ยงมากแค่ไหนก็ไม่มีปัญหา หรือทำตัวบ้า ๆ ก็ไม่ต้องสนใจว่าเขาจะคิดยังไง

"ผมใส่ให้หมวยได้ไหม" ถึงปากจะถามแบบนั้น แต่มือก็ยื่นเข้าไปหยิบสร้อยมาถือไว้

"เป็นเด็กเป็นเล็ก อย่าทำตัวเหมือนเป็นหนุ่ม ๆ สวมสร้อยให้สาว ๆ หน่อยเลย" เจ้าหรูมองเด็กหนุ่มพร้อมกับส่ายหัวไปมา

"ผมโตแล้ว อีกหน่อยผมก็สามารถดูแลหมวยได้แล้ว" เขาสวนกลับทันควัน ทำไมต้องให้พูดคำนี้บ่อย ๆ

"ผมทำตามคำพูดเสมอ และผมจะแต่งงานกับหมวย ห้ามไปมีแฟนหรือแต่งงานกับคนอื่นเป็นอันขาด" เน้นย้ำทุกคำพูด พร้อมกับจ้องตายืนยันว่าเขาจะทำแบบนั้นจริง ๆ

"ย้ำเก่ง" เจ้าหรูไม่ได้คิดอะไร เพราะเด็กหนุ่มพูดแบบนี้ประจำอยู่แล้ว

เจ้าหรูไม่คิดอะไร... แต่คนที่พูดกลับคิดจริงและจะทำจริง ๆ หากไม่ได้ผู้หญิงคนนี้ช่วยไว้ เขาก็คงไม่มีชีวิตอยู่ต่อจนถึงวันนี้ ตั้งแต่วันที่เธอยื่นมือมาช่วย เขาก็ปฏิญาณกับตัวเองแล้วว่า ชีวิตของเขาต่อจากนี้จะเป็นของนางร้ายใจดีคนนี้ และมันจะเป็นแบบนั้นตลอดไป

วันนั้นเป็นวันสุดท้ายที่เจ้าหรูจะได้มาที่สวนสาธารณะแห่งนี้ เพราะมีความรู้สึกบางอย่างย้ำเตือนให้เธอมาที่นี่ก่อนกลับบ้าน เจ้าหรูออกจากสวนสาธารณะด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม

"น้องอย่าเพิ่งข้ามไป!! " เจ้าหรูตะโกนดังลั่นเมื่อเห็นว่าเด็กตัวเล็กกำลังจะข้ามถนนทั้งที่มีรถกำลังวิ่งตรงมา

โครม!!! ตุบ!!!

ชั่ววินาทีที่เจ้าหรูตัดสินใจวิ่งเข้าไปช่วยเด็กน้อยคนนั้น ทำให้ตัวเองกลายเป็นคนโดนรถชนเสียเอง แรงกระแทกทำให้ร่างของนางร้ายลอยกระเด็นไปไกลและหล่นลงมากระแทกพื้นเสียงดัง ก่อนสติจะดับวูบ เธอเห็นเด็กน้อยคนนั้นยืนร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของใครคนหนึ่ง... 

อย่างน้อยน้องก็ปลอดภัย...

เจ้าหรูก้มมองสร้อยไข่มุกที่หนุ่มน้อยเป็นคนบรรจงใส่ให้... ตอนนี้สร้อยเส้นนั้นเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด...

หวังว่าหนุ่มน้อยของเธอจะมีความสุข และหวังว่าเขาจะมีอนาคตที่ดี...

เจ้าหรูจ้องมองสร้อยไข่มุกเปื้อนเลือดด้วยสายตาที่พร่ามัว ถึงแม้ความเจ็บปวดที่ได้รับจะมีมาก... แต่มุมปากของเธอยังยกยิ้มขึ้นก่อนจะค่อย ๆ หลับตาลงอย่างเชื่องช้า ปลดปล่อยทุกอย่างให้เป็นไปตามชะตากรรม

เจ้าหรูไม่รับรู้เลยว่า... เลือดที่ติดอยู่ที่สร้อยไข่มุกเส้นนั้น ไม่ได้มีเลือดของเธอเพียงคนเดียว...