บทที่ 14

กลับถึงบ้านก็เรียกเด็กทั้งสองคน หลี่ฮวากับหลี่ฝูได้ยินเสียงแม่ก็ออกมาเปิดประตูให้พ่อกับแม่

"ท่านแม่เป็นอย่างไรบ้างขอรับ" หลี่ฝูวิ่งมาถามแม่อย่างเป็นห่วง 

"ไม่เป็นอะไรจ้ะแม่จัดการสองแม่ลูกมหาภัยเรียบร้อยแล้วจ้ะ" หลี่ถิงตอบลูกชาย

"ต่อจากนี้ลูกจะไม่เห็นสองคนแม่ลูกในหมู่บ้านของพวกเราอีกและยังได้บ้านท่านตากับท่านยายกลับมาไว้ให้ลูกของแม่ด้วยนะจ้ะ"

"ท่านแม่เก่งที่สุด" หลี่ฮวาวิ่งมากอดเอวแม่

"โตขึ้นลูกจะเก่งเหมือนท่านแม่เจ้าค่ะ" หลี่ถิวลูบหัวอย่างเอ็นดู

"จ้ะแม่ขอให้หนูเติบโตขึ้นอย่างดีนะลูก"

"อ้อลูกไปตัดหญ้ามาให้ไก่กับกระต่ายด้วยนะเอาข้าวให้ไก่ด้วยเดี๋ยวแม่คุยธุระกับท่านพ่อของลูกแล้วจะออกมาทำแปลงผักกับลูกทั้งสองนะ"

"ขอรับ/เจ้าค่ะท่านแม่" เด็กสองคนเดินไปหยิบตระกล้าเล็กสะพายหลังเดินออกจากบ้านไปหลังบ้านทันที

"ระวังตัวด้วยนะลูกอย่าทำเกินตัว" หลี่ถิงบอกลูกๆของเธอด้วยความเป็นห่วง

จากนั่นสามีก็จูงมือเธอเข้าห้องหมุนรอบตัวภรรยาดูว่ามีตรงไหนบาดเจ็บมีแผลบ้าง

"ท่านพี่พอก่อนเจ้าค่ะน้องเวียนหัว"หลี่หยางจึงหยุดหมุนภรรยาและดึงเข้ามากอด

"พี่ตกใจหมดตอนมาถึงหน้าบ้านได้ยินเสียงคนร้องโวยวายเหมือนทะเลาะกัน"

"เจ้าค่ะท่านพี่หลังจากที่ท่านเดินเข้าหมู่บ้านไปประมาณ2เค่อน้องยินเสียงคนมาเรียกหน้าประตูบ้านก็เดินออกมาดูเห็นนางชือหนิงกับลูกสาวบอกว่าจะมาเอาเงินกับอาหารที่เคยชุบเลี้ยงน้องมาเจ้าค่ะ  น้องเปิดประตูให้เข้ามาในบ้านจะได้จัดการง่ายๆ จึงบอกลูกๆของเราเข้าไปอยู่ในห้องก่อนถ้าได้ยินเสียงอะไรไม่ต้องออกห้อง น้องจะปิดประตูตีแมวจากนั้นนางก็อ้างว่าเลี้ยงน้องมาหลายปีให้กตัญญูนางได้ด้วยการให้เงินกับอาหารมาให้นางทั้งหมดที่ขายสมุนไพรได้และข้าวของที่ซื้อมาจากในเมืองเมื่อวานเจ้าค่ะ น้องจึงจัดให้พวกเขาท่านพี่ก็มาพอดีเป็นไงเจ้าคะน้องเก่งไหม " หลี่หยางมองหน้าภรรยา

"อืมเก่งมากน้องทำอะไรนางละหน้าถึงบวมเป็นหัวหมูทั้งแม่และลูก" 

"น้องก็ชกที่ใบหน้าของนางทั้งสองคนเลยเจ้าค่ะ เตะถีบต่อยไม่ยั้งเลยจนได้ยินเสียงท่านพี่เรียกเจ้าค่ะแหะๆ"

"พี่เป็นห่วงเจ้ากับลูกนึกว่าโดนทำร้ายตอนพี่ไม่อยู่"

"ท่านพี่ต่อไปน้องจะไม่อ่อนแออีกในเมื่อสวรรค์ให้โอกาสน้องก็จะปกป้องครอบครัวของเราอย่างเต็มที่เจ้าค่ะท่านพี่น้องขอบใจมาก"

"พี่ซื้อที่ดินและบอกรับคนงานให้มาล้อมรั่วให้แล้วคงเริ่มพรุ่งนี้เลย ได้ที่ดินสองฝั่งติดบ้านของเรายาวไปจนติดลำธาร100หมูจ่ายเงินไป2ตำลึงทองให้ลุงผู้ใหญ่บ้านอีก5ตำลึงเงินน้องให้พี่ไปตั้งเยอะ" หลี่หยางหยิบถุงเงินคืนให้เมีย

"ท่านพี่เก็บไว้กับตัวเจ้าค่ะ เผื่อได้ใช้จ่ายอะไรไม่พอก็ให้มาเอาที่น้องได้"

"เอาตามที่น้องว่าก็ได้"

"ดีเจ้าค่ะ" หลี่ถิงกอดสามีหอมแก้มทั้งสองข้าง

"สามีใครนะแสนดีที่หนึ่งเลย"

หลี่หยางจับใบหน้าภรรยาเงยหน้าขึ้นก้มลงจูบภรรยาอย่างเร่าร้อน หลี่ถิงหายใจไม่ทันทุบอกสามีเขาถอนจูบและลงจูบใหม่ขอกำลังใจภรรยามือก็เริ่มซุกชนล้วงเข้าไปในสาบเสื้อบีบซาลาเปาลูกใหญ่จนหลี่ถิงสั่นสะท้านไปทั้งตัว

"พอก่อนเจ้าค่ะนี้กลางวันนะเจ้าคะและยังมีงานขึ้นแปลงผักรออยู่ปานนี้ลูกคงรอเราแล้วเจ้าค่ะ" หลี่หยางจึงจำยอมปล่อยอย่างเสียดาย

"ได้งั้นพี่จะรอคืนนี้"หลี่ถิงตอบ

"คนบ้า" อายหน้าแดงเดินออกจากบ้านอย่างไวกลัวสามีจับกินเมื่อคืนยังกินไม่พออีกหรือคนหน้าไม่อายหลี่หยางเดินตามเมียหัวเราะตามหลังอย่างอารมณ์ดี

โปรดติดตามตอนต่อไป