สวามีคนที่สอง

เมื่อมีหลี่เสินอยู่กับจ้าวหลินอ้าย เฉินซีหมิงจึงขอตัวลากลับก่อน เนื่องจากต้องไปจัดการงานในราชสำนักแทนจ้าวหลินอ้าย ก่อนออกเดินทางเขาดึงตัวหลี่เสินไปพูดคุยอยู่พักใหญ่แล้วจึงจากไปอย่างสบายใจ

“เฉินซีหมิงพูดอะไรกับเจ้าหรือ”

จ้าวหลินอ้ายโบกพัดขนนก ดวงตามองบุรุษด้วยความสงสัย

“เอ่อ พี่ซีหมิงสอนงานกระหม่อมพะย่ะค่ะ”

บุรุษก้มหน้าเขินอาย

“สอนงาน”

สตรีทวนคำ เมื่อเห็นท่าทางของอีกฝ่ายก็เข้าใจทันที

“วันนี้ยังไม่ต้องหรอก เมื่อวานข้าเหนื่อยไปหน่อย”

นางบอกเขาเสียงเบา

“แต่พรุ่งนี้เช้าก็คงดี”

หลี่เสินพยักหน้าเข้าใจ

“เช่นนั้นกระหม่อมไปต้มยาให้ฝ่าบาท บำรุงชี่เลือดก่อนนะพะย่ะค่ะ”

หมอหนุ่มหายไปประมาณหนึ่งก้านธูปก็ยกถ้วยใส่ยาต้มสมุนไพรมาให้จ้าวหลินอ้าย สตรีรับมาดื่มแล้วก็ทำสีหน้าเหยเก

“ยาบำรุง ทำไมถึงขม”

“กระหม่อมใส่ยาขับพิษร้อนลงไปด้วยพะย่ะค่ะ ยาจึงมีรสขม”

สตรีมองหน้าเขา คิ้วเรียวขมวดสงสัย

“ร้อน ข้ามีส่วนไหนร้อนหรือ”

“เอ่อ” บุรุษหลบสายตาไม่กล้ามองหน้าผู้ถาม

“กระหม่อมได้ยินมาว่าเมื่อวานฝ่าบาททรงเหน็ดเหนื่อยพระวรกายทั้งคืน จึงคิดว่าน่าจะมีบางส่วนที่อักเสบพะย่ะค่ะ”

“จะ เจ้า” ใบหน้าจ้าวหลินอ้ายเริ่มแดงระเรื่อ

“ขอบใจนะ”

“ยาทาก็มีพะย่ะค่ะ” บุรุษยื่นตลับยาให้นาง

“ทาบริเวณที่รู้สึกเจ็บหรือระบม รับรองว่าหายดีภายในหนึ่งชั่วยาม”

“อืม” สตรียื่นมือเรียวรับตลับยา

“ว่าแต่ข้ามองไม่ถนัด ต้องให้ข้าทาเองหรือ”

“ให้นางกำนัลทาให้ก็ได้พะย่ะค่ะ”

“จะบ้าหรือ พวกนางล้วนอ่อนเยาว์ ข้าไม่อยากให้สตรีไร้เดียงสามาเห็น”

หลี่เสินเงยหน้ามองสตรีด้วยความลังเลใจ

“กระหม่อมเป็นหมอ กระหม่อมทาให้ฝ่าบาทเองพะย่ะค่ะ”

“ก็แค่เท่านี้” จ้าวหลินอ้ายพูด “จะทาตอนไหนดีล่ะ”

“ทาเร็วก็หายเร็วนะพะย่ะค่ะ”

“ก็ได้ เช่นนั้นเจ้าก็มาทาเลย”

สตรีขยับตัวถอดอาภรณ์ท่อนล่างของตัวเองออก มือเรียวกวักเรียกหมอหนุ่มให้มานั่งบนเตียง

หลี่เสินนั่งลงตามที่สตรีบอก นิ้วยาวลูบไล้ไปตามเนื้ออูมที่มีไรขนบางเบา ก่อนแหวกดูกลีบกุหลาบที่แดงช้ำ

นิ้วที่เรียวยาวสั่นเล็กน้อย บุรุษกลั้นหายใจแล้วใช้มืออีกข้างเปิดตลับยา 

“ทาหรือยัง อย่าช้าสิ”

จ้าวหลินอ้ายบอกเขา นางนั่งโชว์ของลับให้บุรุษดูก็รู้สึกเคอะเขินอยู่บ้าง แต่อีกใจหนึ่งก็ลุ้นว่าเขาจะทำอะไรเพิ่มหรือไม่

“ทะ ทาแล้วพะย่ะค่ะ”

หลี่เสินพูด นิ้วเรียวแตะที่ยาแล้วค่อยๆ ทาบนกลีบเนื้อนุ่มอย่างเบามือ

“อื้อ”

สตรีร้องเมื่อถูกสัมผัสส่วนที่อ่อนไหว สะโพกแอ่นขึ้นอย่างลืมตัว

บุรุษเห็นปฏิกิริยาของจ้าวหลินอ้าย ปากโพรงหวานเริ่มมีน้ำใสให้เห็น เขาจึงส่งสองนิ้วของตนแหย่เข้าไปในโพรงหวานนั้น 

“อื้ม”

สตรีส่งเสียงครางในลำคอ นางขยับท่อนล่างรับกับการเคลื่อนไหวของนิ้วบุรุษ

นิ้วแกร่งของบุรุษเมื่อเข้าสู่ภายในโพรงหวาน ก็ขยับเข้าออกอย่างคล่องแคล่ว จังหวะที่ใช้ทำให้จ้าวหลินอ้ายส่งเสียงร้องออกมาอย่างไม่อาย

ไม่นานนักร่างบางก็เกร็งและกระตุกด้วยความสุขสม สายตาหวานเชื่อมจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของเขา

“ข้าอยากได้มากกว่านี้”

“แต่ว่าเพิ่งทายาไปนะพะย่ะค่ะ”

“ข้าไม่รู้สึกเจ็บแล้ว รู้สึกอย่างอื่นมากกว่า”

จ้าวหลินอ้ายพูด ขาเรียวข้างหนึ่งยกขึ้นวางบนไหล่ของบุรุษที่นั่งอยู่ตรงสะโพกตน

“ไม่เอาเป็นพรุ่งนี้เช้าแล้วหรือ”

บุรุษถามนางอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

“ไม่รอล่ะ เปลี่ยนใจแล้ว” 

ได้ยินดังนั้นหลี่เสินก็ยกมือปลดผ้าคาดเอวของตนแล้วดึงกางเกงลงรวดเร็ว

มือหนาจับอาวุธคู่กายรูดขึ้นลงไม่กี่ครั้ง จากนั้นก็จับเรียวขาขาวอีกข้างของสตรีพาดหน้าขา กระเถิบกายเข้าไปใกล้จนแก่นกายสัมผัสกับโพรงหวาน แล้วขยับเอวให้หัวมนมุดเข้าไปอย่างช้าๆ

“อื้อ”

จ้าวหลินอ้ายครางในลำคอด้วยความพึงพอใจ มือเรียวจับผ้าห่มแล้วบิดระบายความเสียว

เห็นใบหน้างามเริ่มเปลี่ยนไปเพราะความเสียวซ่าน หลี่เสินไม่รอช้าขยับเอวสอบของตนเร็วขึ้นให้อาวุธที่ค่อนข้างใหญ่ครูดเข้าออกโพรงหวานทั้งแรงและเร็วจนร่างบางของสตรีขยับตามแรงกระแทก

‘เห็นหน้าหวานๆ แบบนี้ คิดไม่ถึงว่าจะเอาดุเสียจริง’

จ้าวหลินอ้ายคิดในใจ เฉินซีหมิงเน้นนุ่มนวล หลี่เสินดุดัน รสชาติต่างกันก็ดี จะได้ไม่เบื่อ

“เจ้าเก่งขนาดนี้มีประสบการณ์มาก่อนหรือ”

นางถามเขาเพราะเริ่มกลัวว่าจะไปพรากคนรักของผู้อื่นมาเป็นของตน

“ไม่เคยพะย่ะค่ะ แต่กระหม่อมอ่านตำรามาเยอะ เรื่องแบบนี้ไม่ยากเกินความสามารถ”

บุรุษตอบตามความจริง แต่จ้าวหลินอ้ายได้ฟังกลับรู้สึกว่าถ้าบุรุษอื่นมาได้ยินคงคิดว่าเขากำลังโอ้อวดอยู่เป็นแน่

“ก็ดี ข้าก็อยากรู้นักว่าเจ้าจะเก่งขนาดไหน”

พูดยังไม่ทันสิ้นเสียง หลี่เสินก็จับร่างของสตรีพลิกคว่ำทั้งที่ส่วนล่างยังคงเชื่อมต่อกันอยู่ จ้าวหลินอ้ายสะดุ้งตกใจ ท่านี้เคยได้ยินมาว่าเข้าได้ลึกมาก แต่ก็นึกไม่ถึงว่าจะลึกขนาดนี้

นางฟุบหน้าลงบนหมอน ยกสะโพกของตนให้สูงพอดีกับส่วนล่างของหลี่เสิน บุรุษมองบั้นท้ายงาม มือหนายกขึ้นมาจับสะโพกทั้งสองข้างแล้วกระแทกเน้นๆ เนิบนาบสลับกับเร็ว

เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังจนกลายเป็นเสียงที่น่าอาย แต่เสียงร้องของสตรีดังกว่ามากนัก มีเสียงครางจากลำคอของบุรุษแทรกเบาๆ เป็นระยะ

เหล่าองครักษ์และนางกำนัลต่างขยับกายให้อยู่ห่างจากตำหนักอีกหลายก้าวอย่างอัตโนมัติ พวกเขาเกรงว่าตนเองอาจทำอะไรผิดพลาดจนขัดจังหวะคนที่อยู่ภายใน

“หลี่เสิน เจ้าเมื่อไหร่จะเสร็จ”

จ้าวหลินอ้ายถามเมื่อตนเองถึงฝั่งฝันแล้วหลายรอบแต่บุรุษยังคงกระแทกเข้าร่างของตนเองไม่มีทีท่าว่าจะเสร็จ

“คงอีกสักพักพะย่ะค่ะ”

บุรุษตอบพลางยิ้มจนเห็นลักยิ้มทั้งสองข้าง

“อื้อ”

สตรีพยักหน้า ในใจรู้สึกสดชื่นเมื่อเห็นรอยยิ้มนั้น 

หลังจากคำถาม บุรุษจึงเพิ่มความเร็วและแรง เขากระแทกย้ำๆ พร้อมกับควงเอวสอบจนสตรีกรีดร้องเสียงดัง ไม่นานนักเขาก็พ่นน้ำรักสีขาวขุ่นใส่โพรงหวานพร้อมกับซบหน้าลงบนแผ่นหลังขาวเนียน

จ้าวหลินอ้ายหายใจหอบเหนื่อย แค่อยู่บนเตียงกลับรู้สึกเหมือนวิ่งระยะไกลหลายลี้ โพรงหวานยังคงตอดแก่นกายของบุรุษไม่หยุด 

“อึดเกินไปแล้ว”

นางบ่นหลี่เสินเสียงเบา

บุรุษหน้าหวานยิ้มให้สายตาเจ้าเล่ห์ เขาพลิกร่างบางแล้วก้มลงจุมพิตริมฝีปากอวบอิ่ม ใช้เวลาละเลียดชิมริมฝีปากหวานจนพอใจก่อนถอนริมฝีปากออก

“ท่านพี่ซีหมิงบอกว่าฝ่าบาทชอบแบบนี้ กระหม่อมเลยจัดให้พะย่ะค่ะ”

นิ้วเรียวยื่นไปหยิกแก้มผู้พูดทันใด

“เจ้าสองคนแกล้งข้า”

‘ดีนะที่ผู้ชายของฉันหล่อทั้งคู่ ให้อภัยได้ไม่มีปัญหา’ 

“มาทำความสะอาดเนื้อตัวให้ข้าเสีย อ่อ ถอดเสื้อของเจ้าด้วย เมื่อครู่เจ้าถอดแค่ท่อนล่าง ข้ายังไม่เห็นกล้ามของเจ้าเลย”

บุรุษมองสตรีด้วยสายตาประหลาดใจก่อนยิ้มเจ้าเล่ห์อีกครั้ง

“กระหม่อมก็ยังไม่เห็นเรือนร่างอวบอิ่มของฝ่าบาท ตอนทำความสะอาดจะให้เช็ดทั้งตัวหรือไม่พะย่ะค่ะ”

จ้าวหลินอ้ายนึกขึ้นได้ว่าตนเองร่วมรักกับเขาโดยที่ยังใส่เสื้อผ้าชิ้นอื่นอยู่ ใบหน้างามก็แดงระเรื่อ

“อย่าดีกว่า ถ้าถอดเสื้อผ้าออกหมด ข้าเกรงว่าคงได้ต่ออีกยก”

“ฮ่าฮ่า”

บุรุษหน้าหวานหัวเราะอารมณ์ดีจนสตรีใจสั่นไหว เขารีบไปหาอ่างล้างหน้ากับผ้าเพื่อเช็ดตัวสตรีอย่างรวดเร็ว