Fifty-eight Time

"ข้าไงพะยะค่ะ เถียงกันมากี่ร้อยปี ยังไม่ชินอีกหรือ" เมล์ยอกย้อนผู้เป็นทั้งนายและเพื่อนสนิทของตนเอง เพราะอย่างไรเสียนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เถียงกัน มันเป็นเช่นนี้มานานหลายต่อหลายครั้ง ตำแหน่งห่างกันไม่มาก ตระกูลก็เป็นเลือดบริสุทธิ์เหมือนกันจะแตกต่างก็ตรงที่ถูกจัดลำดับในการอยู่ตำแหน่งไม่เหมือนกันเท่านั้นเอง

"หึ ยังจะมีหน้ามาพูดอีก เจ้าบ้านี่" คีย์ตอบกลับอย่างไม่จริงจังนัก อย่างไรก็เป็นแบบนี้มานานและไม่ได้เสียหายอะไร

"ดึกแล้วไปเข้านอนกันเถอะไวท์" เสียงทุ้มต่ำบอกพลางเดินนำออกไป

"ครับพี่คีย์" เขาขานรับพลางลุกขึ้นตามอีกคนออกไปด้านนอก

กริ๊ก!

"ข้าอยากเปิดความรู้สึกของข้าให้เจ้ารับรู้ ถึงแม้ว่าสีหน้าของข้าจะไม่แสดงออกมากนักแต่รู้สึกดีใจมากที่เจ้าเลือกข้า ไม่สามารถอธิบายได้ว่ามันรู้สึกมากแค่ไหน ลองมองมาที่ดวงตาแล้วจะรับรู้ทุกสิ่งทุกอย่างด้วยตัวเอง" มือหนาจับคางอีกคนให้เชิดขึ้นเล็กน้อยเพื่อมองได้ถนัดกว่าที่เคย

"แบบนี้ใกล้เกินไปครับ" อธิบายก็เข้าใจแล้ว ไม่ต้องเอาหน้าเข้ามาใกล้ขนาดนั้น เขินจนหน้าร้อนไปหมด หรือว่าถูกแกล้งกันแน่แต่เมื่อเงยหน้ามองให้ชัดอย่างที่ได้ฟังก็เข้าใจความหมายทั้งหมด มันคือคว