Six Time

เขารู้ตัวดีว่ากำลังหลบหน้าใครบางคน จะกล้าสู้หน้าได้ยังไงล่ะ! พูดซะขนาดนั้นแล้วนี่นา สงบใจไม่ได้เลยสักนิดเดียว

"คุณชายจีนขอรับ เรียนเชิญทางนี้ขอรับ" เมล์บอกพลางผายมือไปทางโรงอาหาร

"ขอบคุณครับ"

"เป็นอะไรหรือเปล่าขอรับ หน้าตาดูแดงตลอดเวลาเลย" เมล์ถามด้วยความเป็นห่วง หากคนโปรดของรัชทายาทไม่สบายจะต้องโดนดุอย่างแน่นอนเลย

"ไม่เป็นไรครับ สบายดีครับ" ใครจะกล้าบอกว่าเขินพี่คีย์จนไม่กล้าสู้หน้ากันล่ะ

ปึก!

"ระวังหน่อยครับคุณชายจีน ถ้าข้าคว้าไม่ทันคือล้มแล้วนะ" มาร์แชลบอกพลางจับร่างบางมานั่งเก้าอี้แล้วช่วยปัดเศษฝุ่นออก

"ขอบคุณครับ ผมไม่ระวังตัวเอง"

"ทำไมไม่ระวังตัวเลยนะ"

"แต่ว่า..."

"ซุ่มซ่ามแบบนี้ก็น่ารักดีนะ" เสียงทุ้มต่ำบอกด้วยรอยยิ้ม

"ผ... ผม... ผมไม่คุยกับพวกคุณแล้ว ไปทางไหนมีแต่คนพูดจาแปลกๆ กันทั้งนั้นเลย" ช่วงขาเรียวยาวเดินหนีไปอีกทางทันที โดยที่ไม่ได้รับรู้ถึงสายตาเอ็นดูจากคนด้านหลังเลยสักนิดเดียว

ที่นี่มันคือโลกแบบไหนกันแน่นะ รู้ตัวว่าข้ามเวลามาอีกโลกหนึ่ง แต่ไม่คิดว่าจะแปลกประหลาดกันขนาดนี้ เหมือนเวลาจิรายุไปใกล้ใครคนนั้นก็จะพากันหลงรักไปเสียหมด เขาเป็นผู้ชายนะ! ทุกคนอย่าลืมสิ ทำไมถึงมีแต่คนเห็นดีเห็นงามด้วยแบบนี้ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ

บรรยากาศบนภูเขานั้นเย็นสบาย ป่าเขาพงไพรเติบโตอย่างอุดมสมบูรณ์ ให้ความรู้สึกเหมือนมาพักผ่อนหย่อนใจช่วงปิดเทอมได้เป็นอย่างดี ความยาวของป่าไม่สามารถประเมินได้จากสายตาเลย ไกลสุดลูกหูลูกตาเลยก็ว่าได้ แต่ทำไมถึงมีน้ำน้อยขนาดนี้นะ มือขาววางมือลงบนผิวน้ำแล้วทอดสายตามองการไหลของน้ำ ทำให้รู้ว่าอีกไม่นานน่าจะถึงฤดูแล้งของที่นี่ ปัญหาน้ำที่คีย์บอกจะต้องมาถึงอย่างแน่นอน

"คิดอะไรอยู่เหรอ ข้าออกตามหาจนทั่วเลยนะ" ท่าทางเหนื่อยหอบเป็นคำตอบของทุกอย่างแล้ว ใบหน้าริ้วแดง เสียงหายใจเข้าออกขาดเป็นห้วงแบบนี้ แสดงว่าตามหาจนทั่วอย่างที่เจ้าตัวบอกจริงๆ

"ผมกำลังคิดถึงปัญหาน้ำก่อนหน้านี้ครับ อีกไม่นานที่นี่จะต้องถึงฤดูแล้งอย่างแน่นอน"

"รู้ได้ยังไง ข้ายังไม่ได้บอกเลย"

"ตอนที่ผมอยู่อีกโลกหนึ่งได้เรียนรู้มาครับ อยากช่วยทุกคนไม่ให้ขาดน้ำครับ"

"แต่ตอนเดินทางมาที่นี่มันเป็นปัญหาน้ำท่วมนะครับ" เสียงทุ้มต่ำพยายามอธิบายสถานการณ์ให้อีกคนเข้าใจใหม่

มือขาวดึงอีกคนให้เดินตามมาโดยไม่ได้ฟังคำอธิบายอะไรอีก คีย์ตกใจกับพฤติกรรมแบบนี้ของคนข้างกายเป็นอย่างมาก หลายต่อหลายครั้งที่พยายามเข้าหาแต่เหมือนว่าจะเป็นกระรอกน้อยขี้ตกใจแล้วหนีเตลิดไปตลอด ทำไมวันนี้ถึงยอมมาจับมือเขาง่ายๆ แบบนี้กันนะ แสดงว่าจะต้องมีความคิดอะไรบางอย่างแน่นอน

"คุณบลัฟเฟอร์ครับ ผมมีเรื่องอยากจะปรึกษา" เสียงหวานเอ่ยออกมาด้วยความหนักแน่น คุณชายและรัชทายาทต่างพยักหน้ารับทันที จะต้องมีเรื่องอะไรที่น่าประหลาดใจอีกอย่างแน่นอน

"ที่นี่น้ำท่วมตลอดเลยใช่ไหมครับ"

"ใช่ พยายามแก้ปัญหาแล้วแต่ว่าก็ยังมีอยู่ทุกปี"

"ถ้างั้นผมอยากให้ทุกคนนำก้อนหินกับไม้มาทำเหมือนกำแพง แล้วกั้นแบบขั้นบันไดตั้งแต่ยอดเขาจนกระทั่งไปถึงด้านล่างเลยครับ การทำแบบนี้จะเป็นการลดทอนแรงผลักดันของน้ำไม่ให้ไหลแรงจนเกินไปแล้วยังช่วยให้คนบนเขามีน้ำกินน้ำใช้ตลอดปี

วิธีการนี้เรียกว่าการทำฝายชะลอน้ำ เป็นการช่วยระยะยาวและยั่งยืนกว่าด้วย แต่ต้องอาศัยคนจำนวนมาก ซึ่งคิดว่าถ้าจำนวนคนของคุณชาย รัชทายาท รวมถึงชาวบ้านทุกคนไม่น่าจะเกินความสามารถของแวมไพร์อยู่แล้ว ถูกต้องไหม"

"วิเศษมาก! กระรอกน้อยของฉัน" มือหนาคว้าร่างสูงโปร่งมาอุ้มเหมือนอุ้มเด็กเล็กพลางโยกไปมาด้วยความชื่นชม ทำไมถึงเก่งขนาดนี้ ไม่รู้ว่าเกิดมาจากที่ไหน อะไรยังไง แต่ความคิดแบบนี้แวมไพร์อย่างพวกเราไม่มีทางรู้ได้เลยสักนิดเดียว โชคดีมากที่กระรอกน้อยเดินทางมาหา

"รัชทายาท ท่าทางเอ็นดูคุณชายจีนมากเลยพะยะค่ะ ข้าไม่เคยเห็นท่าน ทำท่าแบบนี้มาก่อนเลย" มาร์แชล อดที่จะแซวไม่ได้ สายตา ท่าทาง ทุกอย่างสื่อออกมาอย่างชัดเจนว่าชอบคนที่อุ้มอยู่มากเพียงใด แบบนี้มีหวังอกหักตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มจีบแน่

"อย่างที่บอกไปว่าข้าชอบกระรอกน้อยมากจนไม่คิดว่าจะชอบใครไปได้มากกว่านี้อีกแล้ว" มือขาวพยายามดึงให้ตนเองหลุดจากการโดนอุ้ม เขาก็ไม่ใช่เด็กแล้ว...จะให้มาอุ้มเหมือนอายุไม่กี่ขวบแบบนี้มันน่าอายจะตาย

"ลมอะไรหอบให้พี่ชายเดินทางมาที่นี่ได้กันนะ ปกติไม่เคยอยากจะมาหรอก" ครอสได้ทีรีบป่วนสถานการณ์ตรงหน้าทันที

"เป็นห่วงกระรอกน้อยเลยตามมา"

"คือว่าจะทะเลาะอะไรกันผมไม่รู้ แต่รบกวนช่วยปล่อยก่อนได้ไหมครับ" ใบหน้าหวานแดงตั้งแต่ใบหน้าจนลามไปถึงใบหูแล้ว ในชีวิตไม่เคยเขินจัดขนาดนี้มาก่อนเลย ท่าทางทุกอย่างตกอยู่ในสายตาผู้ใหญ่ทุกคน ถึงจีนจะบอกว่าตนเองไม่ใช่เด็กแล้ว แต่ไม่ว่าจะใครก็อายุมากกว่าหลายร้อยปีกันทั้งนั้น เป็นอันสรุปได้ว่าร่างสูงโปร่งเด็กที่สุดนั่นเอง

"นั่นสิ พี่ทำแบบนั้นน้องเขาอายแย่แล้ว"

"โทษที ลืมตัวไปหน่อย"

"แต่ว่าข้าไม่ขอโทษนะ เพราะข้าตั้งใจอุ้มเราต่อหน้าทุกคน"