Seven Time

เสียงหัวใจเต้นโครมครามจนแทบจะหลุดออกจากอก คนข้างกายจะรู้ไหมว่าเขาแสดงท่าทีแบบไหน ให้ตายเถอะ! เขามีอิทธิพลกับหัวใจมากจริงๆ

"ผมว่าพวกเรารีบไปกินข้าวกันเถอะครับ ผมหิวแล้ว" ร่างสูงโปร่งรีบเดินหนีจากสถานการณ์ตรงหน้าเพราะจนปัญญาที่จะรับมือไหว ใบหน้าริ้วแดงนั้นสร้างความหลงใหลให้กับผู้ที่พบเห็นไม่น้อยเลยทีเดียว ช่างน่ารักน่ากินไปทั้งตัวยังไม่รวมกลิ่นเลือดหอมหวานนั่นอีก

"พอเข้าใจแล้วว่าทำไมพี่คีย์ถึงหวงนัก"

"นั่นสิ เป็นใครเจอแบบนี้ก็หวงกันหมด"

ฉายาแฝดนรกของจักรวรรดิไม่ได้มีเพียงชื่อเท่านั้น ความแสบสันและการพูดจาก็ร้ายกาจไม่แพ้กัน บุคคลที่คลาสและครอสกลัวที่สุดคือพี่ชายคนโตหรือรัชทายาทนั่นเอง ส่วนสาเหตุนั้นไม่มีใครอาจตอบได้เพราะแม้แต่จักรพรรดิยังเอาไม่อยู่

"ยังไงข้าก็ไม่ยอมแพ้แน่ คุณชายจีนจะต้องมาเป็นดัชเชสของมาร์แชล" มาร์แชลบอกด้วยความมั่นใจและไม่ยอมแพ้ ในเมื่อเจ้าตัวยังไม่ได้ตัดสินใจ ทุกคนก็มีโอกาสจะเข้าหาทั้งหมด

"อย่าเพิ่งเถียงกันเลย รีบตามกระรอกน้อยไปเถอะ"

ความสดใส น่ารัก ไร้เดียงสาที่แผ่ออกมา รอบตัวจิรายุ ตกอยู่ในสายตาเหล่าแวมไพร์น้อยใหญ่ทั้งหมด ไม่มีมนุษย์คนไหนมาเยือนโลกนี้นานแล้ว ด้วยความที่ไม่เคยดื่มเลือดมนุษย์แต่แรกจึงไม่มีความโหยหาแต่อย่างใด แต่กลิ่นความหอมหวนนั้นอาจจะกระตุ้นสัญชาติญาณดิบออกมาเมื่อไหร่ก็ได้ รังสีอำมหิตถูกส่งมาจากโต๊ะรับประทานอาหารกิตติมศักดิ์ ไม่ว่าจะเป็นรัชทายาท คุณชายมาร์แชล เจ้าชายคลาส เจ้าชายครอส

ทำให้ความอยากอาหารที่มีนั้นแทบจะหดลดไปจนไม่เหลืออะไรอีก พลังของแวมไพร์ทั้งสี่รวมกันสามารถพังภูเขาได้ห้าลูก ใครๆ ก็รู้ว่ายิ่งมีอำนาจความแข็งแกร่งของพลังวิญญาณก็มากขึ้นเป็นเท่าตัว ไม่มีใครที่จะยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อลิ้มรสหอมหวานที่ไม่รู้ว่าจะได้แตะต้องหรือไม่ สู้รอกินเลือดมนุษย์ที่ทางจักรวรรดิจัดเอาไว้ให้น่าจะเป็นผลดีกับชีวิตของตนเองมากกว่า

"รัชทายาทขอรับ หม่อมฉันหาที่พักและจัดเตรียมทุกอย่างไว้แล้ว พร้อมเดินทางเลยไหมพะยะค่ะ"

"ดีนะ กินข้าวเสร็จแล้วไปกันเลย"

"แล้วคุณบลัฟล่ะครับ" เสียงหวานถามเอ่ยถามออกด้วยความสงสัย เขายังใหม่สำหรับที่นี่มากนัก การจะถามไถ่ถือว่าไม่แปลกเพียงแค่บุคคลที่กล่าวถึงนั้นคีย์ไม่อยากได้ยินเลย

"คุณชายมาร์แชลดูแลงานทางใต้อยู่แล้ว เพราะฉะนั้นมีที่ให้นอนพักผ่อนแน่นอนนะ น้องจีน" ครอสอาสา ตอบแทนพี่ชายของตนเอง คิดว่าความขุ่นมัวในใจคงจะมีอยู่ไม่น้อยทีเดียว

"เดี๋ยวข้าจะช่วยอธิบายเพิ่มเติมนะ คุณชายมาร์แชลดูแลเขตใต้ที่น้องจีนอยู่ตอนนี้ น้อง      ครอสดูแลหัวเมืองทางใต้ทั้งหมด รัชทายาทดูแลส่วนตะวันออก แปลว่าทุกคนมีที่อยู่แน่นอนยกเว้นน้องจีน" คลาสจงใจพูดแกล้งให้ใบหน้าหวานมีท่าทีตกใจและมันก็ได้ผลเกินคาด ดวงตากลมโตสั่นระริก ใบหน้าหวานซีดเผือกจนไม่เหลือเลือดฝาดบนใบหน้าเลยสักนิดเดียว

"ทำไมพูดจาแบบนี้ คลาสอายุไม่น้อยแล้ว" คีย์บอกเสียงเรียบแต่แววตาวาวโรธอย่างเห็นได้ชัด รังสีอำมหิตแผ่ออกมารอบตัวร่างสูงอย่างปิดไม่มิด

"ก็มันไม่มีอะไรทำนี่นา แกล้งเด็กแบบนี้ก็สนุกดีนะ" คลาสยังคงพูดติดตลกอยู่ เหมือนเขาหลุดออกมาอีกโลกนึงเลย นอกจากจะไม่รู้เรื่องอะไรแล้วยังโดนแกล้งไม่รู้จักจบสิ้นอีก วงจรอุบาทว์เกินไปหรือเปล่านะ ตอนเรียนหนังสือก็ไม่ได้อ่านเรื่องแบบนี้ด้วยสิ

จุ๊บ!

"หยอกเล่น ไม่ร้องนะ" ใบหน้าหวานถูกหอมแก้มภายในชั่วพริบตาเดียว ทุกคนต่างตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ไม่มีใครคาดคิดว่าคลาสจะมาไม้นี้ ทุกคนเกรงใจจีนกันหมดแต่คงไม่ใช่กับแฝดนรกคู่นี้เสียแล้ว ความซีดเซียวแปรเปลี่ยนเป็นแดงซ่านเหมือนผลไม้สุกในฤดูหนาว

"พี่คีย์จะเอายังไงกันแน่ ตอนแรกก็บอกว่าข้าทำน้องเขาหน้าซีดนี่ก็ทำให้กลับมาเหมือนเดิมแล้วไง"

"คลาส หรือว่าเจ้าชอบน้องจีน" ครอสจงใจพูดแทนความในใจแฝดผู้พี่ ออกตัวแรงขนาดนี้แปลว่าสนใจอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว

"หึ! เจ้าเองก็ชอบน้องจีนเหมือนฉัน แค่ยังไม่แสดงตัวออกมาเท่านั้นเอง" คลาสเองก็รู้ทันความคิดของแฝดผู้น้องเช่นกัน

"อากาศเย็นขนาดนี้ ร่างกายคุณชายจีนรับไหวไหมขอรับ" เมล์ตัดสินใจถามตัดบรรยากาศที่เหมือนจะมีรังสีอำมหิตโผล่ออกมาอีกรอบเสียก่อน เนื่องจากตนเป็นเพียงคนรับใช้เลยสังเกตเห็นท่าทีมือขาวลูบแขนตัวเองอยู่หลายรอบแล้ว น่าจะหนาวพอสมควรเพราะว่าพวกเราไม่ใช่มนุษย์ จึงไม่มีความรู้สึกเหมือนมนุษย์

"หนาวครับ ผมอยากเข้าที่พักแล้ว" ไอร้อนออกมาจากปากอิ่มที่ตอบกลับมา ร่างสูงโปร่งถูกยกขึ้นจนตัวลอยอีกครั้ง คนที่อุ้มเหมือนเลี้ยงเด็กแบบนี้จะเป็นใครไปไม่ได้หากไม่ใช่ฝีมือของรัชทายาท

"งั้นข้าว่ารีบบินกลับกัน หนาวแย่แล้ว" เขาว่าอากาศน่าจะเริ่มร้อนแล้วล่ะ หน้าต้องแดงมากแน่ๆ เลย

"หน้าแดงเชียว เดี๋ยวไม่สบายนะ! ไปกัน" เสียท่าเจ้าแฝดนรกจนได้ ทั้งรูปร่าง หน้าตา ไหนจะกลิ่นเลือดอันยั่วยวนนี่อีก เขาจะไม่มีทางยอมให้ตกไปเป็นของเล่นของใครแน่ ไม่ว่ามันคนนั้นจะเป็นใครก็ตาม อาการหน้าแดงตอนท้ายต้องมาจากฝีมือของเขาแน่นอน

"เจ้าชายคลาส เจ้าชายครอส เล่นอะไรก็ให้มันถูกเวล่ำเวลาด้วยพะยะค่ะ ท่านทั้งสองน่าจะรู้ว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่สิ่งที่จะมาทำแบบนั้นได้ ตอนนี้เขากำลังจะได้รับการแต่งตั้งเป็นคุณชายของฝั่งจักรพรรดินี โปรดรับรู้ข้อนี้ไว้ด้วยขอรับ"

"ส่วนคุณชายมาร์แชล กระผมไม่รู้ว่าคุณชายจีนจะชอบใคร แต่ดูจากการกระทำในวันนี้แล้วรัชทายาทนำแต้มไปมากทีเดียวขอรับ จากนี้ไปก็คงต้องพยายามให้มากขึ้น ขอตัวขอรับ"

ทั้งคู่ต่างฝ่ายต่างมองหน้ากันแล้วพากันหลุดหัวเราะออกมา พลังแห่งแฝดมีจริงเสมอ พวกเขาจะรู้กันว่าตอนไหนเล่นตอนไหนจริงจัง ซึ่งการแสดงหน้าม่านเมื่อกี้ถือว่าใช้ได้เลยทีเดียว แปลว่าพี่คีย์นั้นจริงจังกับเด็กคนนี้แถมยังไม่คิดจะเปลี่ยนใจอีกต่างหาก กลิ่นเลือดของจีนถือว่าไม่ธรรมดาเลยทีเดียว จะต้องมีเบื้องหลังอะไรที่พวกเขาไม่รู้ซ่อนอยู่แน่นอน

"ให้คนไปสืบดีไหม หรือจะปล่อยไปดี"

"ข้าว่าปล่อยไปดีกว่านะครอส การที่เสด็จพ่อกับเสด็จแม่ออกโรงเองแบบนี้...แปลว่าต้องมีอะไรที่สนุกแน่นอน"

"เจ้าชายทั้งสองหมายความว่ายังไงพะยะค่ะ" เหมือนจะมีเพียงคุณชายมาร์แชลที่ยังไม่เข้าใจสถานการณ์ และต้องการคำอธิบายจากผู้สูงศักดิ์

"ข้าจะพูดแทนให้นะ ในฐานะเป็นแฝดพี่"

"การที่องค์จักรพรรดินีออกโรงปกป้องมนุษย์คนนึงมากขนาดนี้ ที่มาที่ไปต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน"

"ถึงข้าจะเป็นรัชทายาทลำดับที่สอง แต่ก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วย"

"และไม่คิดที่จะสืบหาความจริง"

"การต่อกรกับฝ่ายวังหลังอย่างจักรพรรดินีนั้นถือเป็นเรื่องที่ควรคิดเป็นลำดับสุดท้ายของชีวิตอันเป็นนิรันดร์ของพวกเรา"

"ไปกันเถอะครอส"

"โอเค"

คำพูดขององค์ชายคลาสช่วยให้คุณชายมาร์แชลไม่อยากสืบหาความจริงอีกต่อไป จักรพรรดินีถึงแม้ว่าจะเป็นแวมไพร์ที่สุภาพ เรียบร้อย อ่อนหวาน แต่พลังวิญญาณรุนแรงและเป็นแม่ทัพแนวหน้าในยามศึกสงครามเมื่อพันปีก่อน เรื่องนี้ถูกบันทึกเป็นประวัติศาสตร์ในตำนานแบบเรียนที่นักเรียนเข้าศึกษาทุกคนจะต้องรู้ สู้กลับบ้านไปคิดว่าวิธีที่จะเอาชนะใจคุณจีนยังง่ายกว่าการต่อกรกับอำนาจมืดเสียอีก