Ten Time

ณ วังหลวง

"จักรพรรดินีเพคะ องค์รัชทายาทแจ้งว่ากำลังเดินทางกลับมาวังหลวง" นีน่ารายงานตามเอกสารที่ได้รับมาทันที เพราะสถานการณ์ตอนนี้ถึงจะดีขึ้นแล้วแต่ก็ไม่มากเท่าไหร่นัก ยังมีเหล่าขุนนางจำนวนมากที่อยากเห็นหน้าว่าที่คู่หมั้น

"ดีแล้วล่ะ ขออย่าให้เกิดเรื่องก่อนมาถึงก็พอ"

"ทำไมคิดเช่นนั้นเพคะ"

"มีหลายคนที่ไม่พอใจเรื่องนี้เยอะ มันจะต้องมีการลอบสังหารเกิดขึ้นแน่" ที่นี่ไม่ใช่เมืองมนุษย์ฉะนั้นกฎทุกอย่างมีไว้แหก ไม่ได้มีไว้ทำตามดั่งที่ควรจะเป็น

"แล้วพระองค์จะทำเช่นไรเพคะ"

"ไม่รู้เหมือนกัน ของแบบนี้ต้องเรียนรู้ด้วยตนเอง"

ขุนนางบางส่วนที่หวังพึ่งอำนาจจากเจ้าชายฝาแฝดมากกว่ารัชทายาทคนปัจจุบัน เนื่องจากไม่ชอบความคิดที่รู้ไปทุกเรื่องโดยไม่ฟังคำจากผู้ใหญ่ หากมีเรื่องมนุษย์เข้ามาเกี่ยวข้องแล้วหมายความจุดอ่อนคือสิ่งนี้ เมื่อรู้จุดอ่อนของศัตรูเป็นธรรมดาที่จะต้องกำจัดทิ้ง

"กระผมจ้างทหารรับจ้างให้ไปลอบสังหารรัชทายาทแล้วขอรับ"

"ทำดีมาก ชาร์ที"

"ข้าอยากจะรู้นักว่ารัชทายาทจะปกป้องคนรักได้หรือไม่"

"ขอรับ"

การเดินทางกลับวังหลวงนั้นจำเป็นต้องใช้รถม้าเนื่องจากเป็นการเดินทางที่เป็นทางการ ไม่สามารถใช้แบบรถค้างคาวไปแบบคราวก่อนได้ รวมถึงใช้เส้นทางหลักในการเดินทางอีกด้วย หมายความว่าอาจถูกลอบสังหารหรือเป็นเป้าโดนโจมตีได้ง่าย การจะมีชีวิตรอดกลับไปได้ต้องมาจากความสามารถของตนเอง พึ่งพาใครไม่ได้ หมู่แวมไพร์ด้วยกันการทำให้ตัวเองแข็งแกร่งถึงจะอยู่เหนือทุกคน

ตูม!

ใครกันที่กล้าวางแผนลอบทำร้ายรัชทายาทแบบนี้ มันคงจะไม่รู้ว่ากำลังต่อกรกับใครอยู่ ไม่มีทางรอดเงื้อมมือไปได้แน่นอน เมล์กระโดดออกจากหน้าต่างของรถม้าด้วยความไวตามสัญชาติญาณแวมไพร์ กรงเล็บยาวถูกขยายออกตามการเรียกหาของผู้เป็นนาย มีทหารรับจ้างจำนวนมากกำลังล้อมรถม้าเอาไว้ ช่างเป็นเกมการเมืองที่เดาง่ายเสียจริง โชคดีที่ไม่ได้พาใครมาด้วยนอกจากพวกเราเท่านั้น

"กระรอกน้อย อยู่ในรถนะ"

"ท่านพี่จะไปไหน"

"ข้าจะออกไปช่วยเมล์ มามากขนาดนั้นยังไงก็น่าจะรับมือยาก"

ขึ้นชื่อว่าทหารรับจ้างการต่อกรกับองค์รักษ์คนสนิทของรัชทายาทถือว่าเป็นเรื่องเหนือความคาดหมายนัก ฝีมือห่างชั้นกันมากเลยทีเดียว แต่ด้วยจำนวนที่มากขนาดนี้ถึงพลังจะห่างกันแต่พลาดพลั้งขึ้นมาก็ไม่แน่ว่าจะได้จบชีวิตในสมรภูมิเช่นกัน รัชทายาทเห็นท่าไม่ดีจึงออกโรงมาช่วยข้ารับใช้ของตนเอง สิ่งที่ปรากฏต่อสายตาคมนั้น

จำนวนนับพันนี่มันอะไรกัน ใครเป็นคนจ้างพวกมันมาได้มากขนาดนี้ แปลว่าคนจ้างวานมีอำนาจพอมากสมควร จุดประสงค์ในครั้งนี้หวังอะไรกันแน่ ถ้าเป็นเรื่องราชบัลลังค์ไม่มีทางเปลี่ยนอยู่แล้ว ถึงข้าจะตายไปก็ยังมีสองแฝดนรกที่เขี้ยวลากดินขึ้นครองราชย์ จู่ๆ ก็มีบุคคลปริศนายื่นมือเข้ามาช่วยทำให้กองทหารรับจ้างจำนวนมากล้มตายภายในพริบตาเดียว

"รัชทายาทไม่ควรแสดงพลังของเลือดบริสุทธิต่อเส้นทางหลวงเเห่งนี้ ลำพังกำลังทางทหารน่าจะมากพอแล้วพะยะค่ะ" ฟรังเตือนด้วยความหวังดี หากโดยประชาชนไปด้วยแล้วมันจะต้องมีผลเสียตามมาอีกมากมายแน่

"ถึงไม่มีเจ้าหน้าที่มาช่วย ข้าก็สามารถจัดการเจ้าพวกนี้เองได้"

"หม่อมฉันมีหน้าที่ดูแลความปลอดภัยขององค์รัชทายาทและว่าที่คู่หมั้น"

"ไม่ได้มีจุดประสงค์อื่นขอรับ"

"หึ! อย่างเจ้าเนี่ยนะจะมาปกป้องข้า"

"เลือดในตัวเจ้ามันเป็นของชนชั้นปลายแถวด้วยซ้ำ ลืมไปแล้วรึ"

"แย่แล้วพะยะค่ะ รถม้าหาย! "

"ว่าไงนะ! "

"กระรอกน้อยอยู่ที่ไหน"

"แผนล่องั้นรึ! เจ็บใจนัก! " รัชทายาทหมดความอดทนต่อทุกสิ่ง พลังของเลือดบริสุทธิกำลังส่งผลต่อโลกนี้ เสียงกู่ร้องของเขาส่งผลให้แม่น้ำไหลย้อนไปอีกทาง ท้องฟ้าเปลี่ยนสี แผ่นดินสั่นสะเทือน ถึงจะรู้ว่าควรสงบใจให้มากกว่านี้แต่พอเป็นเรื่องของคนที่รักแล้วมันยากเกินห้ามใจนัก

ผัวะ!

"รัชทายาทต้องใจเย็นให้มากกว่านี้พะยะค่ะ ไม่เช่นนั้นใครจะตามหาคุณชายจีนได้"

"กลับพระราชวังแล้วค่อยคิดเรื่องนี้กันใหม่ หม่อมฉันจะเตรียมทุกอย่างให้พร้อม"

"ถ้าเช่นนั้นหม่อมฉันขออาสาไปด้วยพะยะค่ะ เรื่องของราชสำนักเป็นหน้าที่ของทหารอย่างพวกเรา" ฟรังอาสาขอไปด้วย

"เรเวล เจ้าอย่าเพิ่งมายุ่งในตอนที่รัชทายาทจิตใจไม่มั่นคง"

"ข้าคือข้ารับใช้คนสนิทของรัชทายาท"

"คนที่เคียงบ่าเคียงไหล่มาตั้งแต่เด็ก"

"คนที่จะหยุดเขาได้มีเพียงข้าเท่านั้น"

"หากไม่อยากตาย อย่าได้เข้ามาวุ่นวาย"

"การตามหาคุณชายริค เป็นหน้าที่ของพวกเราไม่ใช่เจ้า"