Eleven Time

ทำไมรัชทายาทไปนานเหลือเกิน มีเสียงต่อสู้กันอย่างหนัก แล้วทำไมเงียบลงแบบนี้ ไวท์ไม่รู้ตัวเลยว่า รถม้ากำลังเคลื่อนตัวไปทางอื่นเนื่องจากโดนภาพมายาหลอกว่ายังอยู่ที่เดิม แผนการนี้ ตอนแรกจงใจจะทำลายความน่าเชื่อถือของเชื้อพระวงศ์แต่ขุนนางอย่างเขาก็คิดได้ว่ายังมีมนุษย์ที่เป็นตัวแปรสำคัญในครั้งนี้อยู่

กลิ่นหวานชวนกลืนกินนั้นยังคงติดตราติดตรึงใจ ตั้งแต่ครั้งที่เจอในงานเลี้ยงเมื่อไม่กี่วันก่อน อยากลองเห็นหน้าชัดๆ สักครั้งว่ามีดีแค่ไหนกัน ทำไมใครต่อใครถึงได้ออกโรงปกป้องกันนัก ทั้งจักรพรรดิ จักรพรรดินี รัชทายาท องค์ชายแฝด แบบนี้มันไม่ธรรมดาแล้ว จะสืบออกนอกหน้าก็ไม่ได้ เส้นสายของจักรพรรดินีมีทั่วอาณาจักร

"คนที่คุณชายอยากพบ เดินทางมาถึงแล้วขอรับ" ชาร์ทีบอกพลางผายมือไปทางรถม้าที่กำลังเคลื่อนตัวเข้าคฤหาสน์ตระกูลสวิต ถือเป็นหนึ่งในสี่ตระกูลที่เป็นเชื้อพระวงศ์ วิธีการที่ใช้เลือกผู้นำแต่ละสมัยจะไม่เหมือนกัน สมัยขององค์จักรพรรดิจะเลือกจากผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดเป็นผู้นำ โดยผ่านการต่อสู้มาอย่างหนักหลากหลายรูปแบบเพื่อช่วงชิงความเป็นหนึ่ง

ทุกหนึ่งร้อยปีจะมีการจัดการแข่งขันเพื่อช่วงชิงความเป็นหนึ่งของจักรวรรดิ แวมไพร์คนนั้นไม่จำเป็นต้องเป็นขุนนาง เชื้อพระวงศ์ สามัญชน เจ้าชาย หรือแม้กระทั่งรัชทายาท ทุกคนจำเป็นจะต้องเข้าร่วมการแข่งขันทั้งหมด

แบกรับความหวังของตระกูลตนเอง เดินหน้าเข้าสู่สนามเพื่อนองเลือดและบอกว่าใครกันแน่ที่แข็งแกร่งที่สุด กติกาคือแข่งกันสามวันสามคืนไม่มีหยุดพัก ใช้กีฬาทุกประเภทของมนุษย์เข้าวัดระดับใครยังคงสามารถกลับมายังจุดเริ่มต้นได้ถือว่าผ่านขั้นแรก

ขั้นต่อมาเป็นการแข่งทางปัญญา ข้อสอบทั้งแบบของมนุษย์และแวมไพร์จะถูกนำมารวมกันทุกวิชา มีเวลาสอบทั้งหมด7วัน จะต้องทำทุกอย่างที่จะหาคำตอบมาให้ได้ ผู้สอบไม่มีสิทธิ์กลับบ้านหรือทำอะไรทั้งนั้น หากจะเข้าห้องน้ำจะมีกรรมการคุมสอบที่เป็นเพศเดียวกันเฝ้าแบบระยะประชิดไม่ให้คลาดสายตา ป้องกันการโกงทุกชนิด

ขั้นสุดท้ายการแข่งขันทางเวทมนตร์ ระยะเวลาสอบ30วัน คู่แข่งจะเป็นแบบการพบกันทุกชนชั้นวรรณะ ไม่เกี่ยงระดับ โดยจะถูกเลือกให้แข่งดังนี้ สามัญชน ขุนนาง (บารอน ไวเคาน์ เอิรล์ มาร์ควิส ดยุค) เชื้อพระวงศ์ (เอิรล์ มาร์ควิส ดยุค) และกษัตริย์ ทำการต่อสู้กันจนกว่าอีกฝ่ายจะมีสภาพที่ไม่สามารถต่อสู้ได้อีก

ซึ่งแวมไพร์ที่มีความเสี่ยงที่จะตายสูงคือกษัตริย์ที่มีเหล่ารัชทายาทในปีนั้นๆ เข้าร่วมต่อสู้ เนื่องจากจะต้องต่อสู้ในวรรณะหนึ่งมากกว่าหนึ่งคน หมายความว่าวรรณะกษัตริย์จะต้องสู้ถึงสองคน ถือว่าเสียเปรียบเป็นอย่างมากแต่ถ้าหากเทียบถึงการศึกษาที่ได้รับมากกว่าคนอื่นนั้นสมควรยิ่งนักที่จะต้องสู้ครั้งละสองคนและรบถึงสองครั้ง

ผู้นำจำเป็นต้องมีความแข็งแกร่งมากกว่าแวมไพร์คนอื่นหลายเท่า และรัชทายาทบีเลอ คีย์ ก็พิสูจน์ให้เห็นด้วยตาของประชาชนทุกวรรณะแล้วว่าแข็งแกร่ง เพียบพร้อมไปทุกด้าน สามารถเอาชนะได้ทุกรายการโดยไม่มีการแพ้แม้แต่นัดเดียว ทั้งที่ความจริงแล้วทุกวรรณะสามารถแพ้ได้สามครั้งถึงจะถูกปรับออกจากการแข่งขัน นับว่าเป็นแวมไพร์ที่แข็งแกร่งที่สุดของยุคก็ว่าได้

แต่สิ่งที่สวิตไม่เข้าใจคือทำไมคนที่สมบูรณ์แบบนั้นต้องไปปกป้องมนุษย์เพียงคนเดียว ไม่สมเหตุสมผลกันเลยสักนิด ฐานะ ความเหมาะสม ไม่มีอะไรเทียบได้เลย เรื่องนี้เขาไม่มีทางยอมรับได้ ถึงคำทำนายจะออกมาแล้วว่า          คู่ครองของรัชทายาท จะเป็นคนต่างเผ่าพันธ์ แต่ มดปลวก หมาป่า หรืออะไรก็ได้ที่มี พลังกำลัง ความสามารถ ไม่ใช่มนุษย์ที่ไม่มีอะไรเลยแบบนี้

แกร๊ก!

"ยินดีต้อนรับสู่วังสวิตขอรับ คุณชายริค" ชาร์ทีเอ่ยทักทายด้วยคำสุภาพ แต่เหมือนจะไม่มีอะไรตอบกลับมาเลยสักนิด มีเพียงสีหน้างงงวยของคนหน้าหวานเท่านั้น แต่กลิ่นเลือดหอมหวานชวนให้ลากมากินนั้นรุนแรงเสียจริง องค์รัชทายาทมีความอดทนสูงมาก ของหวานอยู่ตรงหน้าแต่กลับไม่ลิ้มลองสักหยด

"ที่นี่ที่ไหนเหรอ ข้าจำได้ว่าท่านพี่บอกห้ามเปิดประตูรถม้าให้ใคร" ในเมื่อไม่มีทางเลือกผมเองก็ต้องพูดภาษาของที่นี่เพื่อปรับตัวเหมือนกัน แปลว่ามีเบื้องหลังอะไรเกี่ยวกับการมาลอบทำร้ายรถม้าคนนี้แน่ พวกมันต้องการอะไร

"เจ้าคือคุณชายริค ไวท์ ลูกชายบุญธรรมของ ดยุค ริค ชาร์คใช่หรือไม่" เทรเลอร์ตัดสินใจถามอย่างไม่เป็นมิตรออกไปเพื่อดูท่าทีของอีกฝ่ายว่าจะตอบกลับเช่นไร

"แล้วท่านล่ะเป็นใคร ดูจากการวางท่าแล้วคงจะเป็นแวมไพร์ที่มีอำนาจไม่ใช่น้อย" คิดผิดแล้วที่จะมาสังเกตคนอย่างผม ถึงที่นี่ผมจะไม่รู้จักอะไรมากมายแต่หลักจิตวิทยาแบบนี้ที่โลกมนุษย์มีสอนนะ ที่นี่สอนอะไรไม่สำคัญมันสำคัญที่ว่าจะเอาความรู้ที่มีในโลกมนุษย์มาใช้กับที่นี่ได้ยังไงต่างหากล่ะ

"หึ เข้ามาก่อนสิ" การตอบสนองคาดเดาได้ยากนัก ไม่รู้เลยว่าภักดีต่อรัชทายาทหรือหวังจะลอบทำร้าย แบบนี้ถึงกลายเป็นคนดังข้ามคืน ไม่สบอารมณ์เลยสักนิดเดียว ข้าไม่มีทางยอมก้มหัวให้กับว่าที่จักรพรรดินีคนใหม่ที่เป็นมนุษย์เด็ดขาด

"จะรับอะไรดีขอรับคุณชาย"

"ของข้าเหมือนเดิมนะ ชาร์ที"

"ไม่ขอรับ พอดีที่บ้านสอนว่าอย่าเสี่ยงกินของคนแปลกหน้า หน้าแปลก สิ่งมีชีวิตที่แปลกด้วย" ไหนเมื่อลองหยั่งเชิงกันแบบนี้ ก็เล่นสงครามไปบ้างก็คงไม่มีปัญหาอะไรหรอก ยิ่งดูเป็นพวกเลือดร้อนแบบนี้มีหวังขาดสติแน่นอน

การยั่วโมโหได้ผลดีเกินคาดไม่ถึงนาทีคอของร่างสูงโปร่งถูกบีบจากมือของคุณชายคนโตของตระกูลทันที กล้ามากที่ท้าทายกันซึ่งหน้าแบบนี้ ไม่เคยเจอใครลองดีแบบนี้มานานแล้ว อยากรู้เหมือนกันว่ามนุษย์ของจักรวรรดิกับมนุษย์ที่ไม่มีใครรู้จัก ฝั่งไหนจะมีความอดทนได้มากกว่ากัน คอขาวเริ่มมีรอยแดงจากการถูกบีบอย่างแรง จิตใจอำมหิต แววตาวาวโรจน์ที่เคยเห็นแต่ในละครกลับมาเห็นที่นี่ตอนนี้ ช่างน่าประทับใจเสียจริง ถ้าผมกลับโลกปัจจุบันได้อยากเป็นนักเขียน รับรองเลยว่าบรรยายได้ราวกับตาเห็นเพราะเห็นมากับตาตัวเอง

ท่าทีไม่เกรงกลัว แววตาเมินเฉยนี่มันอะไรกัน มนุษย์คนนี้ไปอยู่ที่ไหนมาถึงมีท่าทีแบบนี้ ไม่ใช่แบบที่ข้าคาดหวังเอาไว้ ปล่อยดีกว่าขืนทำแรงกว่านี้มีหวังตายคามือจริงๆ เขาจงใจเหวี่ยงร่างสูงโปร่งให้กระเด็นไปอีกทางแต่ดูเหมือนว่าจะสามารถหมุนตัวกลับมานั่งตามปกติได้ แปลว่ามีฝีมือไม่น้อยเลยช่างน่าประหลาดใจยิ่งนัก เรียกเสียงปรบมือจากเทรเลอร์ได้ทันที จากแววตาดูถูกกลายมาเป็นชื่นชม สมแล้วที่เป็นคนที่รัชทายาทหวงแหน

"เจ้านี่มันช่างน่าสนใจจริงๆ " เทรเลอร์บอกจากใจไม่มีอะไรเจือปนในคำพูด ทำให้อีกฝ่ายวางใจได้นิดหน่อย

"ถ้าท่านพูดแบบนั้นจริงๆ ก็ขอบคุณครับ ผมอยากกลับไปหารัชทายาท"

"ป่านนี้ตามหาข้าไปทั่วแล้ว" สภาพอากาศไม่เป็นใจแบบนี้ เกรงว่าจะมาจากพลังของรัชทายาทมากกว่าการเปลี่ยนแปลงของฤดูกาล แต่เขาไม่มีข้อมูลอะไรมากมายขนาดนั้น การจะรู้อะไรมากกว่าต้องเข้าห้องสมุดให้ได้ก่อน ความรู้ประวัติศาสตร์ของที่นี่ไม่สามารถหามาทดแทนได้ในโลกมนุษย์

"ไม่ ข้าจะส่งจดหมายให้รัชทายาทมารับเจ้าแทน"

"ทำแบบนี้แปลว่าอยากเจอรัชทายาทเพราะว่าไม่ค่อยได้เจอกัน แวมไพร์เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีอายุยืนยาวจึงไม่ค่อยให้ความสำคัญกับเวลาเยี่ยงมนุษย์"

"เจ้ารู้มากเกินไปแล้วนะ เป็นเด็กที่ไหนเนี่ย"

"ตอบไปแล้วจะรู้จักหรือเปล่า ท่านเอาเวลาไปคิดทบทวนให้ดีเถอะ"

"พูดเหมือนรู้ดีไปทุกอย่าง อย่ามาอวดดีไปหน่อยเลย"

"สิ่งมีชีวิตที่มีช่วงเวลาแค่แก้เหงาให้กับเผ่าพันธ์ุของข้า ไม่มีสิทธิ์มาสอนข้า"

"การพูดจาดูถูกก็ไม่ใช่ สิ่งที่เผ่าพันธ์ุมีชีวิตยืนยาวควรทำเช่นกัน"

ตระกูลสวิตถือเป็นตระกูลที่มีความทะเยอทะยานสูงกว่าตระกูลอื่น แต่โชคดีที่ผู้นำคนปัจจุบันมีนิสัยเฉื่อยชาไม่ได้ต้องการสิ่งใด แถมยังจงรักภักดีต่อองค์จักรพรรดิมากที่สุด เรียกได้ว่ายอมถวายตัวรับใช้จนตัวตายโดยไม่หวั่นเกรง นับเป็นตระกูลที่ได้รับความไว้วางใจมากที่สุดในขณะนี้

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

"ชามาแล้วขอรับ"

"มาได้จังหวะนะ ชาร์ที"

"แน่นอนขอรับ"

"ว่าแต่ตำแหน่งคุณชายริคในตอนนี้ยังไม่เป็นทางการสินะขอรับ จะได้รับยศเมื่อไหร่หรือ" ชาร์ทีได้โอกาสลองภูมิคนตรงหน้าบ้าง

"ตามกำหนดที่ท่านจักรพรรดินี รัชทายาทเป็นคนกำหนดทั้งหมด ข้ายังไม่รู้เรื่องอันใดเลย" ภาษามันโอเคดีหรือยัง พยายามทำให้มันโบราณที่สุดแล้ว ถ้าจะโบราณมากกว่านี้สมองต้องเบลอแน่เลย

ทหารในคฤหาสน์ทั้งวังออกตามหาริคตั้งแต่เกิดเรื่อง จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่พบร่องรอยว่าอยู่ที่ไหน เหตุการณ์เพิ่งเกิดได้ไม่นานแต่การค้นหาช่างยากเย็นนัก รถม้าทั้งคันคนทั้งคนมันจะหายไปได้ยังไง ถ้าไม่มีใครพาไป หรือว่า.....

"รัชทายาทพะยะค่ะ พวกหม่อมฉันยังค้นหาไม่พบเลย"

"จะทำยังไงกันต่อดี ให้แจ้งเรื่องไปทางวังหลวงไหมพะยะค่ะ"

"ข้าส่งจดหมายลับไปหาท่านแม่แล้ว ตอนนี้ข้าว่าพอจะรู้แล้วว่ากระรอกน้อยอยู่ที่ไหน"

"ที่ไหนพะยะค่ะ"

"วังที่ใกล้กับจุดเกิดเหตุที่สุดก็คือวังสวิต ไปวังสวิตกัน" จู่ๆ ก็มีนกบินเข้ามาในห้องทำงานเหมือนรู้งาน เนื้อความในจดหมายมีไม่มากนักแต่ได้ใจความ เขาคิดไม่ผิดจริงๆ จีนอยู่กับตระกูลสวิต ถือเป็นตระกูลที่น่าเชื่อถือที่สุดแล้ว ทำไมถึงมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น ถ้าเป็นดยุคไม่น่าเป็นไปได้นอกจากคุณชายคนโตเท่านั้น นิสัยดื้อรั้นไม่ฟังใคร ไม่เห็นหัวใครนี่ช่างเหมือนบรรพบุรุพที่ปัจจุบันเป็นผู้อาวุโสยิ่งนัก

"เตรียมตัวเดินทางไปคฤหาสน์ตระกูลสวิต"

"ขอรับ"