บทที่ 382

จ่านเหยียนกระโดดขึ้นมาแล้วโลดโผนไปทางซ้ายขวาของตำหนักราวกับนกนางแอ่น

เมื่อนางเปิดแขนเสื้อก็มีลมอัดแน่นอยู่ในนั้น แสงของวิญญาณเร่ร่อนดับมอดในจุดที่นางอยู่

ทว่าทุกครั้งที่แสงของวิญญาณเร่ร่อนดับหนึ่งดวง ก็จะมีตุ๊กตาทหารตัวหนึ่งคุกเข่าลง

อาหูมองดูอย่างประหวั่นพรั่นพรึง ถามอาเสอ “นี่คุณหนูใหญ่ทรงทำอันใดหรือ?”

อาเสอตอบ “ยืมทัพผีอย่างไรเล่า”

“ทัพผี?” อาหูไม่เข้าใจ

อาเสอหัวเราะ “ยืมทัพผีเป็นลูกไม้ที่สกุลหลงชอบมากที่สุด โดยเฉพาะคุณหนูใหญ่ของเรา นางชอบได้มาแบบไม่ต้องเปลืองแรงที่สุด

อาหูพูดไม่ออก

แต่พอพินิจถ้อยคำของอาเสอดี ๆ ก็ดูเหมือนว่าจะเป็นเช่นนั้นจริง การยืมทัพผีนี้ดูจะเป็นเรื่องดีที่ได้มาโดยมิต้องออกแรง เพียงแต่... มิใช่ทุกคนจะมีความสามารถนี้

เมื่อตุ๊กตาทุกตัวคุกเข่าลงแล้ว จ่านเหยียนก็ลงสู่พื้น

นางเดินไปหาปลายด้ายแดง จากนั้นก็ออกแรงกระชาก เมื่อด้ายแดงหายไป เหล่าตุ๊กตาก็ลุกขึ้นยืนทั้งหมด

จ่านเหยียนกวาดตามองตุ๊กตาตรงหน้าด้วยความเย็นชา จึงเอ่ย “แต่นี้เป็นต้นไป พวกเจ้าต้องทำงานตามคำสั่งข้า”

“พ่ะย่ะค่ะ!” เสียงไม่ดัง แต่เป็นระเบียบมาก

อาเสอเดินไปถาม “พระองค์คงไม่หามาแต่วิญญาณของทหารก