บทที่ 383

จ่านเหยียนมอบคาถาให้กับเฉินซื่อ “นี่คือตราทัพ เจ้าออกคำสั่งกับพวกเขาได้”

ที่จ่านเหยียนหามาครั้งนี้คือทหารทั้งหมด แน่นอนว่าในนั้นมีคนของเซ่อเจิ้งอ๋องและมีบางคนอยู่ฝั่งราชครูถง แต่มันไม่สำคัญแล้ว ตอนนี้พวกเขาต้องฟังคำสั่งจากเฉินซื่อ

เฉินซื่อรับตราทัพมาอย่างจริงจัง “ขอบพระทัยไทเฮา”

ทางนี้เพิ่งเตรียมการพร้อมก็มีคนถีบประตูเข้ามา

ทุกคนต่างนึกว่าเป็นคนของราชครูถง หากใครจะคิดว่าจะเป็นมู่หรงฉิงเทียน

จังหวะที่เขาเข้าประตูก็เห็นตุ๊กตาบนพื้นกลุ่มหนึ่ง กำลังยืนอย่างเป็นระเบียบราวกับพิธีสวนสนามจึงชะงักงันไปขณะหนึ่ง ยังไม่ทันพูด เฉินซื่อก็ก้าวออกไปคุกเข่าพร้อมเปล่งเสียงสะอื้น “เฉินซื่อคารวะจอมทัพ!”

มู่หรงฉิงเทียนลูบใบหน้าตามจิตใต้สำนึก การปลอมตัวของเขาถูกคนมองได้ง่ายเช่นนี้เลยหรือ? แต่... นี่มิใช่ประเด็นสำคัญ

“เจ้าว่าอะไรนะ? เจ้าคือใคร?” มู่หรงฉิงเทียนจ้องเขา

“ข้าน้อยเฉินซื่อ!” เฉินซื่อเปล่งเสียง

มู่หรงฉิงเทียนหันไปมองจ่านเหยียน “นี่มันเกิดอะไรขึ้น?” เขามั่นใจมากว่าคนผู้นี้มิใช่เฉินซื่อ แต่เป็น...

จ่านเหยียนกำลังจะอธิบายก็มีเสียงแหลมเล็กของขันทีดังมา “ไทฮองไทเฮาเสด็จ เซิ่งหมู่ฮองไทเฮาเสด็จ