ตอนที่ 2 ข้าลิขิตเอง

เหมยหลิงหลับยาวถึงยามเช้า เมื่อลืมตาขึ้นแล้วไม่เห็นเงาคุณชายตงซิงหยวน—ความขุ่นเคืองก็ผุดขึ้นทันที

“บุรุษไร้คุณธรรมนัก” นางบ่นพึมพำ แต่พอเห็นแผ่นกระดาษสั้น ๆ บนโต๊ะ—รอข้ากลับมา—ริมฝีปากงามก็ยกยิ้มเย็น “คิดว่าข้าจะรออยู่กับที่กระนั้นหรือ…ก็ดี จะได้ลดความยุ่งยาก”

นางกวาดสายตารอบเรือนรับรอง ตรวจดูว่ามิทิ้งร่องรอยใดไว้ก่อนจัดชายเสื้อให้เรียบ แล้วรีบย้อนกลับจวนหลี่—ในใจโล่งขึ้นที่อย่างน้อย คุณหนูหลี่จือหยา คงกลับเรือนเรียบร้อย และ “ฉากเคราะห์ร้าย” เมื่อคืนก็ถูกนางสับเปลี่ยนจนผ่านพ้นไปแล้ว

ชีวิตแลกความบริสุทธิ์หรือ? สำหรับสาวยุคปัจจุบันอย่างเหมยหลิง—ชีวิตสำคัญกว่า นางตัดสินใจแล้วก็พร้อมยอมรับผลที่ตามมา โชคยังเข้าข้าง เพราะเผ่าจิ้งจอกสามารถ คุมการตั้งครรภ์ ได้ และยัง ปรับสภาพกายให้คืนความบริสุทธิ์ ได้ตามตำนานเผ่าตน—ข้อหลังนี่ทำเอานางพึงใจไม่น้อย

เมื่อแทรกตัวกลับถึงเรือนคุณหนู—เสียงเหมยรุ๋ยก็มาก่อนตัว

“คุณหนูเจ้าคะ พี่เหมยหลิงกลับมาแล้วค่ะ!”

เหมยหลิงคุกเข่ายอบตัว “บ่าวคาราวะคุณหนูเจ้าค่ะ”

“เมื่อคืนพี่หายไปที่ใดเล่า ข้ากับเหมยรุ๋ยตกใจแทบแย่” หลี่จือหยาน้ำเสียงเต็มไปด้วยห่วงใย มากกว่าความตำหนิ—คนทั้งสองเติบโตมาด้วยกัน ความผูกพันเลยเกินกว่าสถานะนายบ่าว

เหมยหลิงก้มหน้า “บ่าวผิดไปแล้ว ทำให้คุณหนูต้องกังวล เมื่อคืนบ่าววิ่งไปหอชิงหยวน—หน้ามืดเป็นลม โชคดีมีคนพาเข้าพัก บ่าวเพิ่งรู้สึกตัวก็ยามเช้า ไม่ทันได้ถามแม้กระทั่งชื่อผู้มีพระคุณ”

หลี่จือหยาสะดุ้ง “ให้หมอมาตรวจเถิด ดีหรือไม่?”

“ขอบพระคุณคุณหนู เพียงพักสักครู่ก็คงหายเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นไปพักก่อน หากไม่ดีขึ้นอย่าเกรงใจ—มาบอกข้า”

คำพูดนี้ทำเอาสาวใช้หลายคนแอบเบิกตา—เงียบเสียงซุบซิบไปถนัด ขนาดหายทั้งคืน ยังไม่โดนตำหนิสักคำ มีแต่ให้อยู่ไฟพักผ่อน ผิดกับธรรมเนียมเรือนสูงศักดิ์นัก

…

ด้านตงซิงหยวน พอสะสางธุระด่วนเสร็จ ก็รีบกลับหอชิงหยวน—ไฟในนัยน์ตายังอุ่นร้อนด้วยความคิดถึง

ทว่าห้องว่างเปล่า ไม่มีร่องรอยหญิงสาว “อู่เป่า” เขาเอ่ยเรียกองครักษ์เงา

“พ่ะย่ะ…เอ่อ ขอรับคุณชาย” (รีบปิดหางเสียง)

“สืบหาแม่นางเมื่อคืน—ชื่อ ที่อยู่ เผ่าพันธุ์ ทุกอย่าง”

“ขอรับ!”

แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด—ราวมีม่านลวงพราง—อู่เป่าสืบเท่าใดก็ไร้เงาแม่นางผู้นั้น ตงซิงหยวนผู้เคยเบื่อหน่ายสตรี กลับเผลอเหม่อ 2–3 ครั้งในทุกวัน ความคิดแล่นวน: “คนหรือจิ้งจอกกันแน่…จะเป็นสิ่งใดก็ช่าง แต่พอเป็นของข้าแล้ว—อย่าหมายจากันง่าย ๆ”

ฝั่งเหมยหลิง กลับหลับตาพักอย่างไร้กังวล กระทั่งยามเซิน (ประมาณ 15.00–17.00) จึงตื่นขึ้นด้วยกายใจที่สงบขึ้น ครั้นตั้งสติ—นางก็เริ่มวางแผนขั้นต่อไป

“รอดได้หลายตอนแล้วก็จริง แต่ตราบใดคุณหนูยังไม่ถอนหมั้นหรือเข้าจวนเซียว—ทุกอย่างยังเปราะบาง” นางกำมือแน่น “ก่อนอื่น ต้องขจัด พิษกำเนิด ในกายคุณหนูให้สิ้นเสียก่อน ให้ฝึกปราณได้—ฐานะในจวนถึงมั่นคง นายท่านจะเห็นค่า และฮูหยินหลี่จะลงมือยากขึ้น”

ทว่าเรื่องนี้ เหมยรุ๋ย รู้ไม่ได้ นางเป็นคนของฮูหยินหลี่ หากแพร่งพราย เหมยหลิงมีหวังกลายเป็น “ถ้วยยา” ให้พวกผู้มีอำนาจแน่

“คุณหนู บ่าวมีเรื่องรายงานเจ้าค่ะ” เหมยหลิงกวาดตาครั้งเดียว หลี่จือหยาก็เข้าใจทันที

“พวกเจ้าออกไปก่อน” คุณหนูออกคำสั่งเรียบ ๆ จนเรือนเงียบ

เหมยหลิงคุกเข่าใกล้ “ความจริงแล้ว บ่าวเป็นคนเผ่าจิ้งจอกเก้าหางเจ้าค่ะ” นางเว้นจังหวะให้คุณหนูตั้งรับ “เมื่อคืนบ่าวได้พานพบคนเชื้อสายเดียวกัน จึงรู้ความจริง—เลือดของเผ่าข้า ขับพิษได้ทุกชนิด หากคุณหนูได้ดื่ม พิษกำเนิดจะสลาย และท่าน…จะฝึกปราณได้”

หลี่จือหยาเบิกตากว้าง “ข้า…จะฝึกปราณได้จริงหรือ?”

“เมื่อพิษหมด—ได้เจ้าค่ะ แต่โปรดเก็บเป็นความลับ ให้ผู้คนเข้าใจว่าท่านบำเพ็ญเพียรจนทะลวงขีดจำกัดเอง” เหมยหลิงกดเสียงนุ่ม “เพื่อความปลอดภัยของท่าน”

หลี่จือหยานิ่งไปชั่วลมหายใจ ก่อนพยักหน้า “ข้าจะรักษาคำ”

เหมยหลิงกัดปลายนิ้ว หยดเลือดลงจอกชาแล้วยื่นอย่างนอบน้อม

มือขาวของคุณหนูสั่นระริก—น้ำตาเอ่อโดยไม่รู้ตัว นี่คือโอกาสที่นางไม่คิดแม้แต่ในฝัน “พี่เหมยหลิง…”

“บ่าวจะอยู่คอยรับใช้ท่านอยู่ตรงนี้เจ้าค่ะ” ดวงตาเหมยหลิงอ่อนลง—นางเห็นเด็กสาวผู้ใจดีที่ถูกโชคชะตาแกล้งมานานเกินไป

จอกชาถูกยกขึ้น—เลือดแตะปลายลิ้น ความร้อนแล่นพล่านตามเส้นชีพจร ลายแดงผุดขึ้นตามลำคอและหน้าอก เหงื่อเม็ดเล็กไหลพร่าง ร่างกายขับพิษเร่งเร้า ก่อนคลื่นร้อนค่อย ๆ ถอย สงบลงเป็นผืนน้ำใส

“เตรียมน้ำเช็ดตัวเจ้าค่ะ” เหมยหลิงประคอง—พอเรียบร้อย คุณหนูพลันหลับสนิทราวเด็กน้อย

เหมยหลิงนั่งเฝ้าเงียบ ๆ พลางวางกระดานในใจ: “ขั้นต่อไปคือปิดข่าว ซ่อนรอย—แล้วค่อยจุดประกายการฝึก”

นอกหน้าต่าง แสงยามสนธยารินไหล เงาโคมแรกของค่ำคืนสะท้อนในดวงตาจิ้งจอก…สว่างวาบ