ตอนที่ 4 มอบของขวัญ

ณ จวนตระกูลหลี่—งานวันคล้ายวันเกิด เสนาบดีฝ่ายซ้าย หลี่จงหยาง อายุครบ 35 ปี

ตระกูลน้อยใหญ่แห่งฟูฟงต่างมาร่วมงาน รถม้านับสิบเรียงต่อหน้าคฤหาสน์ การต้อนรับพิถีพิถันสมฐานะผู้มีเกียรติ

หน้าประตูใหญ่ ฮูหยินหลี่, คุณหนูใหญ่ หลี่จือหยา และ คุณหนูรอง หลี่เจินเจิน ยืนรับแขก

หลายตระกูลคุ้นหน้าหลี่เจินเจิน เพราะได้ออกงานกับฮูหยินหลี่บ่อย ต่างจากหลี่จือหยา ที่มักปฏิเสธด้วยเหตุผลว่าไม่สบาย—จนคนในเมืองเชื่อกันว่าหล่อนอับอายที่ ฝึกพลังปราณไม่ได้ จึงหลีกเลี่ยงผู้คน

ทว่าครั้งนี้เมื่อได้ประจักษ์—ผู้คนกลับตะลึง คุณหนูใหญ่รูปโฉม งามแพรวพราว สูงส่ง ยืนเคียงหลี่เจินเจินแล้วยิ่งโดดเด่น หลี่จือหยาวัยเพียงสิบสี่รูปร่างอรชร นัยน์ตาใสระยับดุจดาว คิ้วโก่งเรียว ยิ้มละมุนให้ความรู้สึกน่าคบหา ตรงกันข้ามกับความงามเย็นชาของหลี่เจินเจิน ทำให้สายตาผู้คนเทไปทางคุณหนูใหญ่แทบทั้งสิ้น

แม้แต่ ฮูหยินหลี่ กับ หลี่เจินเจิน เองก็ชะงัก—จากเด็กสาวเมื่อไม่กี่วันก่อน เหตุใดจึง เปล่งประกาย ถึงเพียงนี้ นางอดสงสัยไม่ได้ว่าต้องมีสิ่งใดเกิดขึ้นกับหลี่จือหยาแน่นอน

ขณะพินิจอยู่นั้น รถม้าตระกูลกู้—เสนาบดีฝ่ายขวา—ก็มาถึง ผู้มอบของขวัญคือ ฮูหยินกู้ พร้อมบุตรสาว กู้ลั่ว และบุตรชาย กู้หลิงหยาง ฮูหยินกู้เป็นพี่สาวร่วมบิดามารดาของมารดาหลี่จือหยา ตั้งใจมาเยี่ยมหลานด้วยตนเอง

หลี่จือหยาก้าวออกคาราวะ “หลานคาราวะท่านป้า พี่กู้ลั่ว พี่กู้หลิงหยางเจ้าค่ะ”

ฮูหยินกู้พินิจใกล้ ๆ ก็พลันยิ้มตะลึง “มาสิ ให้ป้าดูหน้า…หลี่จือหยาของป้า โตขึ้นงดงามยิ่งนัก”

คำชมตรง ๆ ทำให้หลี่จือหยาเอียงอายแก้มระเรื่อ ทั้งสองตระกูลทักทายกันครู่หนึ่ง ก่อนฮูหยินหลี่เชิญเข้าลานงาน

ลานงานเป็นสวนใหญ่ของตระกูลหลี่ ตกแต่งพอเหมาะแต่แฝง ขลังแห่งสายเลือดหงส์ ดอกไม้หอมประดับให้บรรยากาศสดชื่น มงคล ผู้คนราวร้อยกว่านั่งสนทนาเบา ๆ คลอด้วยเสียงดนตรี งามสงบสมตระกูลเก่าแก่

กลางที่นั่งคือ เสนาบดีหลี่จงหยาง, ซ้ายมือมีฮูหยินหลี่ หลี่เจินเจิน และ หลี่โมเฟิง ขวามือมี หลี่เจิ้น กับหลี่จือหยา—บุตรจาก จ้าวฮูหยิน ผู้ล่วงลับสิบกว่าปีก่อน

หลี่จงหยางอายุเพียง 35 แต่ก้าวถึงเสนาบดี—ผู้คนย่อมยกย่อง ทว่ามุมหนึ่งก็ลอบเสียดายที่มีบุตรี ฝึกปราณไม่ได้ หลายคู่ตาลอบถอนใจเมื่อมองหลี่จือหยา

สิ่งเหล่านี้ไม่พ้นสายตาฮูหยินหลี่ รูปงามแล้วอย่างไร—นางคิด—บุตรของข้าเก่งกว่าอยู่ดี

ถึงเวลามอบของขวัญ ตัวแทนแต่ละตระกูลทยอยถวายสิ่งล้ำค่า กระทั่งถึงคิว บุตรในเรือน—ช่วงที่ใครต่อใครเฝ้าจับตา เพราะนับเป็น “สนามประลอง” เล็ก ๆ ภายในครอบครัว

หลี่เจิ้นบุตรชายคนโตกล่าวอวยพร “ขอท่านพ่อแข็งแรง อายุยืน เป็นหลักให้ลูก ๆ ตลอดไป” แล้วทั้งสี่พี่น้องคาราวะงามพร้อมเพรียง

เมื่อถึงของขวัญ หลี่เจิ้นคลี่ภาพ “หุบเขาตระกูลหลี่” ออก ภาพสมจริง ขลังดุจได้ยินลมหายใจเพลิงอสูรและกลิ่นสมุนไพรโบราณ ฝีมือประณีตสื่อความยิ่งใหญ่ของหุบเขาได้ครบถ้วน

เสนาบดีถึงกับลุกมาดู “เจ้าวาดเองรึ—ยอดยิ่ง ของดีเช่นนี้ควรให้ผู้คนชื่นชม อู่จง เอาไปติดไว้โถงรับแขก ให้ลูกหลานและแขกเห็น ‘หัวใจของตระกูลเรา’ ”

หลี่เจิ้นโค้งถอย หลี่จือหยาก้าวออกมาคารวะ

“ลูกไร้ความสามารถ จึงทำได้เพียงขึ้นเขาตระกูลหา สมุนไพร โชคดีที่สวรรค์เมตตา ให้ลูกได้ โสมหมื่นปี มอบเป็นของขวัญท่านพ่อ”

นางคุกเข่ายื่นให้

เสียงฮือเบา ๆ ดังรอบโถง—โสมหมื่นปี ล้ำค่านัก ทั้งเสริมกำลังผู้ฝึกลมปราณ ทั้ง ต่อลมหายใจ ให้ผู้ใกล้ตาย หากหลี่จงหยางนำขึ้นทูลฮ่องเต้ ย่อมเพิ่มความไว้วางใจอย่างยิ่ง

เสนาบดีรับไว้ด้วยปีติ มองบุตรีคนโต—ยิ่งโตยิ่งคล้ายจ้าวฮูหยิน เขาตื้นตัน หากก็ยังแฝงเสียดายไว้ลึก ๆ

“สองพี่น้องใจตรงกัน คนหนึ่งวาดภาพ คนหนึ่งนำสมุนไพร—ล้วนยกย่องหุบเขาตระกูลเรา พ่อขอบใจเจ้ามาก”

หลี่จือหยายิ้มบาง “จริงอย่างที่ท่านพ่อว่า—หุบเขาตระกูลเรามีของวิเศษมากมาย ลูกจึงเก็บ เห็ดหิมะ มาได้ด้วย หลายปีมานี้ลูกศึกษาการปรุงยาอยู่พอควร จึงใช้ความรู้นั้น ปรุง ‘ยาอายุวัฒนะ’ มอบแด่ท่านพ่อเจ้าค่ะ”

เสียงสูดหายใจดัง ครืด ไปทั้งโถง—เงียบสนิทในพริบตา

โสมหมื่นปีว่าน่าตกใจแล้ว—ยาอายุวัฒนะ ยิ่งทำให้ผู้คนตะลึงหนัก ตำรับนี้ว่ากันว่าช่วยให้ผู้สูงวัย ลดอายุได้เกือบสิบปี และยัง ผลักดันลมปราณเพิ่มขึ้นได้ราวสองระดับ ผู้ใดได้—นับเป็นโชคหลวง