ตอนที่ 24 คิดถึง2

ครั้นหันไปจะด่าสักหลายประโยคกลับเห็นบุรุษผู้นั้น จัดการถอดเสื้อผ้าเอง แก้ผ้าอวดโฉมอันงดงามต่อสายตา  เผยกล้ามเนื้อแข็งแรงทั้งตัวอย่างไม่ปิดบัง 

ผิวพรรณขาวเนียนเรียบตึงเปล่งประกายนั้น เผยเสน่ห์แห่งบุรุษเพศเฉพาะตัวออกมา 

เซียวหงเย่ยามนี้เปลือยกายล่อนจ้อนเผยมัดกล้ามเป็นลอนๆ สัดส่วนน่าดูชมมากล้น 

ทำเอาใครบางคนเลือดลมพลุ่งพล่านทันควัน เลือดกำเดาแทบพุ่งแบบยั้งไม่ทัน

ติงยวี่ถิงรีบหันหน้ากลับ เสมองไปนอกหน้าต่าง ระบายลมหายใจยาว ผู้ชายคนนี้เปล่งประกายมากเกินไป ไม่เหมือนขุนนางราชสำนักหรือคุณชายสูงศักดิ์ที่นางเคยเจอ หากเผลอมองนานอีกนิดเดียวอาจเสียหัวใจโดยง่าย 

หน้าไม่อาย อยากทำอะไรก็ทำไปเถอะ! ไม่สนแล้ว...

ห้องของติงยวี่ถิงค่อนข้างเล็กและคับแคบ ดังนั้น ห้องอาบน้ำจึงมีเพียงฉากเตี้ยกางกั้นระหว่างห้องนอน

ควันอุ่นลอยเอื่อย ม้วนตัวในอากาศ ในอ่างอาบน้ำมีชายหนุ่มรูปโฉมโดดเด่นนั่งแช่ตัวอยู่ในนั้นอย่างผ่อนคลาย วงหน้าหล่อเหลาของเขาราวหยกที่สลักได้อย่างเกลี้ยงเกลา เปี่ยมเสน่ห์เย้ายวนของบุรุษเพศมากล้น

ริมฝีปากแดงสด เรียวตาคมคาย สันจมูกเหยียดตรง เรียวแขนแข็งแรงที่รับกับบ่ากว้างอันทรงพลังนั้นกางออกพาดไว้บนขอบอ่างไม้ในท่วงท่าสบาย ยิ่งขับเน้นให้มัดกล้ามเผยความสง่างามมากขึ้น

แม้ท่อนล่างจมหายไปในน้ำ แต่เพราะคนตัวสูงมากและอ่างไม้เตี้ยจึงเห็นเรือนกายท่อนบนได้อย่างครบถ้วน  มัดกล้ามหนั่นแน่น แผงอกเรียบตึง เส้นผมปรกลำคอแกร่งสยายเต็มบ่าหนายาวลงไปถึงกลางแผ่นหลังอันทรงพลัง  เกิดเป็นภาพมายาคล้ายเทพเซียนผู้งดงามลงมาจากสวรรค์เพื่อล่อลวงผู้คนบนโลกมนุษย์

เซียวหงเย่เป็นบุรุษที่รูปงามมากจริงๆ

ติงยวี่ถิงมิได้อยากมองสักนิด แต่เนิ่นนานแล้วแท้ๆ แต่นางกลับมิอาจดึงสายตาของตนเองกลับคืนได้

บุรุษในถังไม้เลิกคิ้วยิ้มมุมปาก สีหน้ายั่วยวนมาก “มองข้าขนาดนั้น มาอาบน้ำด้วยกันเถอะ” ยกมือกระดิกนิ้ว

“...!?”

น้ำเสียงทุ้มนุ่มเปี่ยมเสน่ห์ รอยยิ้มล่อลวงกระชากใจ ชายผู้นี้พูดอย่างเดียวก็เกินรับไหวแล้ว ไม่ต้องยิ้มได้หรือไม่? ติงยวี่ถิงได้ฟังเขา มองเขา สองตาก็พร่าเบลอ นางจึงหลับตา ไม่มองอีก ไปนอนดีกว่า!

หญิงสาวเดินมาที่เตียง ทิ้งตัวลงนอน ห่มผ้ามิดลำคอ ไม่คิดสนทนากับใครบางคน ยิ่งไม่อาจทนมองแม้หางตา

เจ้าคนบ้า ยั่วอยู่ได้!

หลับตาลงทำท่าเคลิ้มเข้าสู่นิทรา ติงยวี่ถิงรู้สึกได้ถึงริมฝีปากเย็นเยียบของใครบางคนแนบชิดลงมา เพียงไม่นาน ริมฝีปากที่เย็นเยียบนั้น พลันเปลี่ยนไป มันเริ่มกรุ่นร้อน ตามด้วยความอุ่นชื้นจากปลายลิ้นร้าย

ฝ่ามือร้อนลวกของผู้ชายเริ่มขยับเนิบนาบอยู่บนเรือนร่างของติงยวี่ถิงที่บัดนี้อาภรณ์ของนางถูกปลดออกไป

ลมหายใจที่คุ้นเคย กลิ่นกายที่คุ้นชิน การตอบสนองทุกสัมผัส ทั้งกอดรัด ทั้งโอบเกี่ยว หญิงสาวเพียงปรือตามอง มิได้คิดจะหยุดยั้งหรือห้ามปรามแต่อย่างใด

ทว่า...

เซียวหงเย่กลับเลื่อนริมฝีปากที่เพิ่งขบติ่งหูขึ้นไปจูบตรงหน้าผากหนึ่งที

“ฝันดีนะ”

“...”

แล้วเขาก็พลิกตัวลงนอนข้างๆ จับพลิกตัวนางเข้าสู่อ้อมแขน จากนั้นก็กอดเอาไว้เฉยๆ

ติงยวี่ถิงลืมตามองพรึบ เห็นเขาหลับไปแล้ว

จ่ะ เจ้าคนบ้า!

เพียะ! 

หญิงสาวตีไหล่ที่เปลือยเปล่านั้น “หงเย่”

เจ้าของนามนิ่วหน้าทั้งที่หลับตา “ข้าเดินทางไกล แต่ละเมืองต้องเจรจาการค้าทั้งวัน เหนื่อยยิ่ง หมดแรงแล้ว”

ติงยวี่ถิงอยากบ้าตาย “แล้วเหตุใดไม่ใส่เสื้อ?”

“ข้าติดนิสัยนอนถอดเสื้อ มาเถอะ ห่มผ้าเอาก็ได้” เซียวหงเย่กระชับอ้อมแขน กอดคนเกรี้ยวกราดแน่นขึ้น   เสียงทุ้มต่ำแหบพร่ากระเง้ากระงอดกึ่งหลับกึ่งตื่นพึมพำว่า “งานก็ต้องทำ เมียก็ต้องตาม เกิดเป็นเซียวหงเย่ไม่ง่ายเลย เอาเป็นว่าเดี๋ยวจัดให้ตอนดึกๆ อ้อ...พอเช้าก็ทำต่อนานๆ ตอนก่อนตื่นด้วย”

“ไม่ต้องแล้ว!”